E premte, 29.03.2024, 10:16 AM (GMT)

Kulturë

Pilo Zyba: Ëndërr e humbur

E diele, 29.01.2012, 06:29 PM


PILO ZYBA

 

ËNDËRR  E  HUMBUR

 

-    Pjesë nga novela –

 

Edhe vetë nuk e kuptoja se çfarë ndodhte me mua. Isha kapur në një çark mendimesh, që nuk më lejonin të gjeja një rrugë zgjidhje të drejtë.Vetëm një rrugë  ndiqte arsyeja e një djali 25 vjeçar.Rruga e vetme ishte ajo e ndjenjave, ajo rrugë, që tërhiqte për nga shtëpia e saj, për nga bukuria e saj, për nga zëri dhe bëlbëzimet e saj.Pranë saj ndihesha i sigurtë, ndihesha i qetë, dhe me lindte dëshira e madhe  e ëndërrimeve, gëzohesha, dhe më dukej se humbisja edhe peshën, behesha me i lehtë për të fluturuar.

Ora trokiste, dhe vëndi më dukej sikur ishte i mbushur me gjëmba.Rrija dhe pyesja veten: “Pse duhej pa tjetër të rendja pranë qiellit të syve të saj, dhe jo pranë familjes, pranë prindërve, pranë motrave”?!Por forca e ndjenjës e mundete arsyen, e mposhte llogjikën, dhe e shtynte drejt dëshirës, drejt dashurisë, këtë as vetë nuk e kuptoja.Atëherë isha dhe në një moshë, që çfar fluturon haet, kështu thoshte gjyshja ime.

Mbylla derën e zyrës së punës dhe mora biçikletën për të ikur, pa menduar se pas kësaj ikje fshihej braktisja e punës, e cila dënohej dhe me burg, por në brëndësi të qënies sime kuptoja se, edhe qëndrimi ishte një burg për ndjenjat e mia.Pas një grindje të gjatë me prindrit, vetëm kraharori i saj mbetej çerdhja me e sigurtë e qetësimit tim.Vetëm cicërimat e zerit të saj, ishin kënga e vetme që dëgjonte shpirti im, prej muajsh i tronditur nga një ndjenjë, që kurrë nuk e kisha provuar më pare.Pyesja veten shpesh për gjendjen time, por nuk merrja përgjigje.Vetëm dëshira kishte forcën për të mposhtur gjithçka.

Fund shtatori. Gjethet e pemëve fëshfëritnin nëpër mbremjen e butë, qielli ishte i pastër, mijra yje si qirinj të ndezur lëshonin dritën e tyre të praruar.Diku në thellësi të qiellit shkëputej një shkëndijë yjore dhe humbiste larg, larg. Më pëlqente ky qiell i prushëruar, më ngjiste se brënda tij, bota ime pasurohej, bëhej më e bukur, më e thellë, më e pastër, më ëndërruese.Flladi i mbrëmjes më fshikullonte në fytyrë, më bënte të ndihesha se fluturoja, në fakt, sa herë që fluturoja për në shtëpinë e saj kështu ndihesha.Por kohët e fundit situatat ndryshonin çdo ditë, ato herë përmbyseshin, dhe herë  çelnin përpara meje një endërr dhe një lulishte të bulëzuar nga filiza të rinj dashurie. Më bënin të ndihesha më mire se kurrë, por dhe shumë herë të mos lexoja ato që silleshin rreth meje.Njerzit, prindrit, komshinjtë.Në ato kohra syve të tyre nuk u shpëtonte askush, askush, dhe jo me unë, që isha çdo ditë përpara tyre një pasqyre e qartë e jetës në ketë qytet të vogël, por dhe më tej.

E mbylla diku biçikletën time të vogël dhe hodha sytë rreth e rrotull.Asnjë lëvizje, qetësi, vetëm një këngë bulkthi diku thellë në përroin e afërt të qytetit.Pallatet e kuqe, ishin pranë njëri - tjetrit, dhe dritat e tyre ndriçonin dhe vetë rrugën për të ecur drejt  hyrjeve të tyre.Më dukej vetja si një hajdut, një hajdut, që duhej t’u shpëtonte syve të të gjithëve, por në të vërtetë, unë nuk kërkoja të vidhja asgjë, përveç disa çasteve lumturie për veten time, në prehrin e saj.Ngjita me shpejtësi shkallët e katit të parë, dhe u ndesha përballë derës.Prej kohesh çelsin e shtepisë e mbaja me vete, i dija të gjitha lëvizjet, të gjitha të fshehtat e familjes së saj.Futa çelsin në portë dhe e hapa ngadalë, më dukej se hapja portën e vetë lumturisë time.Brënda dhe pas kësaj porte fshiheshin, qetësia, ngrohtësia, fjala e ëmbël dhe ëndërrat e mia.Ato ëndërra që i thurja në librin e madh të  së ardhmes sime, dhe lumturohesha.E mbylla me kujdes, qetësi, në koridor dhe në dy dhomat e vogëla asnjë lëvizje.Vetëm drita e banjës ishte e ndezur, dhe gjysëm e hapur.Brënda saj dëgjoja një zë të ëmbël që këndonte.Një shpirt që ishte leshuar i lirë në botën e tij, dhe jetonte çaste të një relaksimi dhe qetësie.Zgjata me kujdes kokën!Në thellësi të shpirtit mu duk se diçka kërceu dhe me ngriti peshë, më tronditi aq shume, sa nuk isha në gjendje ta mbaja vete.Vura duart në kornizë të derës të mos bija, u përqëndrova dhe hodha vështrimin përsëri.Më lindi një dëshirë e zjarrtë ta hapja atë portë, nga e cila me ndante ëndërra ime e kaq muajve.Bruna, ishte në këmbë, e xhveshur, po lahej.Sot që shkruaj, ky çart akoma më trondit, ndonse kanë kaluar vite që atëherë.Dy forca të kundërta luftonin njëra tjetrën. Njëra thërriste që të hapja portën, ta merrja në duar, dhe të lumturoja veten dhe atë.Ti thosha se, së bashku do fluturonim përjetësisht në qiej lumturie të pa shkelur.Atje ku muzika dhe oshëtima e pyjeve të shpirtit lumturon njeriun.Forca tjetër më frenonte.Bruna ishte 16 vjeç, nuk e dija, me vetedije pranonte shoqërinë time, apo mos vallë mosha e saj, ndihej thjesht mirë me praninë time.Si do reagonte, si do vepronte në këto çaste me hapjen e derës?Kjo ishte dhe dramë, dhe komedi, dhe tragjeti.Dhe aktori që i luante ato, ishte shpirti im i ndjeshëm, i brishtë, me shume dëshira, por i pa fuqishëm para bukurisë saj.Kjo bukuri kishte pushtuar trupin tim, ndjenjat e mia, trurin tim.

Harova gjithçka duke parë bururinë e saj fizike.Ndonse pranë, më dukej se isha larg saj.I shikoja nga afer flokët e derdhur, supet e brishtë, krahët e lëshuar dhe lëkurën e tyre të pastër, të butë dhe të ëmbël.Lëvizjet ishin të lira, të bukura, dhe çdo njëra prej tyre tundonte dhe trondiste qënien time.Gjaku filloi të më rrihte fort nëpër damarë.Fytyra i ishte mbuluar me një rreze drite të praruar, i binte mbi kraharorin e vogël dhe të rrimbullakët, si dy sfera në formën e globit, si në formën e vetë botës.Ato dy botë ishin ënderra ime, nuk di pse kisha dëshirë ti perkedhelja me duart e mia, ti puthja pambarim, dhe të merrja nëpërmjet sqepave të tyre, shijen, ëmbëlsinë, dhe ndjenjën për të cilën kisha ardhur.Vështrimi vraponte pas rrekësë së bukur të ujit, tatëpjetë gjoksit të kraharorit, mbi hënëzën e bukur të barkut, që quhet këthizë, dhe humbiste në gropën e thellë të bikinit.Shikoja harkimet e bukura të kofsheve, të pulpave, të atyre këmbëve, të cilat mbanin të ngritur këtë bukuri femërore, që ishte mbretëresha e ndjenjave të mia.Më vinte të bërtisja, por zëri me kishte ikur.Doja ti thosha se, e dashuroja, se vija per të, dhe vetëm për të në këtë shtëpi.Por zëri lidhej në gjuhën e prerë.Nuk guxoja ti thosha asgjë, por ajo vallë në atë moshe, kuptonte pse rrinte vetëm me mua, dhe si ndjehej, çfar kërkonte nga unë?Mos vallë kërkonim të njëjtën gjë?Pyetjet shoqëronin njëra tjetrën, por sytë vetëm shikonin, dhe veshtrimin e përcillnin si mesazh të pa harruar në tru, në zemër dhe në ndjenjë.Më ngjiste se të gjitha harkimet dhe vijëzimet, u skicuan përjetësisht në trurin tim.Ajo u kthye nga dera, thashë se me pa, u tërhoqa disi, por dhe doja ta shikoja përballë, doja të shikoja gjithçka.Kjo dëshirë e çmendur e moshës, më bën

të qesh edhe sot pas gati 8 vjetësh.Nuk di pse kisha dëshirë që,

të rrinte aty duke u larë me orë të tëra, ta shikoja dhe ta shijoja me të gjithë forcën e shpirtit, pa e prekur, pa i folur, vetëm duke vizituar ekspozitën e bukurisë së saj.U fshi me një peshqir dhe e hodhi mbi supe, nga vështrimi im, u fshehën të gjitha yjet e bukurisë.U trondita! Doja ti thosha me zërin e brishte: “ Bruna, hiqe peshqirin, të lutem!Nuk të prek, vetem dua të shijoj magjinë e bukurisë tënde.Për këtë vij netëve të shtepia jote”, por zëri nuk dilte lehtë nga kamarja e gojës.Atë e mbërthenin dhëmbët e mi, dhe e gjakosnin, për të mos dalë dhe të dëgjohej dëshira.Ajo dëshirë që më shkallmonte shpirtin, por edhe më lumturonte njëkohesisht.Lëvizjet e saj ishin të çiltra, dhe unë të gjitha këto lëvizje i kam përpara si në një film, që kurrë nuk do iki nga kujtesa ime.Hapa edhe njëherë derën e jashme me kujdes dhe e lashë disi gati për tu larguar, në momentin që ajo do mbaronte tualetin, dhe do dilte nga banja.Futa dorën në xhep, pashë dhe preka me dorë dy portokallat, dhe në xhepin tjetër mandarinat, që i kisha marrë për të.Ndërsa i rrotulloja nëpër duar më dukej se, kisha dy portokallat e vogla të kraharorit të saj, sikur prisja ti puthja dhe t’u pija të gjithë njomështinë dhe burimin e dashurisë.Vrapova nëpër errësirë, në dhomen e saj.Librat mbi tavolinë, dhe çanta mbi krevat.Shquheshin si një hije e bukur, nga dritat qe vinin nga jashtë.Hodha në çantë ato që kisha prurë, dhe vajta përsëri te dera, ajo po vishej.Më dukej si një hënë e madhe dhe e bukur, e cila mbulohet dhe zbulohet nga retë në qiellin e bukur.Nuk dija si të veproja, të rrija, ta prisja kur të vinte në dhomë, apo të largohesha duke marrë me vete vetëm imazhin e bukur të saj.Kur të vinte te çanta do shikonte dhe kuptonte që dora ime e dashurisë ishte aty? Ato fruta ishin ëmbëlsia më e madhe që mund të dhuroja kësaj ëndërre.Kësaj ëndërre që kisha frikë ti afrohesha më shumë, dhe kisha vdekje të largohesha prej saj.Ajo, krehu për të fundit herë flokët, dhe u kthye nga dera.Unë hapa derën e jashtme dhe dola.Prita sa vajti në dhomën e saj, dhe  kyça derën e jashtëme.Kyça portën e endërrës sime.Mbylla dhe ndava dëshirën nga e vërteta.Zbrita me të shpejtë shkallët dhe mora biçikletën.Në sytë e mi, kisha fëshfëritjen e trupit të saj, flokët e derdhur përmbi supe, dhe gurgullimën e zërit.Të gjitha këto që mbajnë dhe do mbajnë gjallë imazhin e saj në qënien time.Një imazh që lindi vërtet herët, në një moshë të re, por që ka mbetur ashtu si atëherë, i freskët, i brishtë, dhe shumë shprehës.Flldi luante një melodi të bukur gazmore, pas së cilës unë rendja, por nuk e di ku shkoja, vetëm se kuptoja, që isha i lumtur, dhe kjo lumturi lindte prej saj.



(Vota: 0)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora