Daniel Gazulli: Vitet '90

VITET ‘90

Daniel Gàzulli

NË LULISHTËN E VJETËR

Me hap të lehtë

e të shkujdesun

përshkoj lulishtën e vjetër

në këte ditë gri

dhjetori.

Pemët, lauri,

janë në zi

për verën që shkoi.

Shtatorja e vetme

më vështron e friksueme

kur,

me majë të këpucës,

shkërmoq në gjethet e kalbuna.

Kujdes!

Kujdes! – më thotë –

Nën gjethe

lëvizin hijet!

Edhe hijet të kalbuna janë.

Po statuja, ndoshta, ka të drejtë:

Hijet,

gjithsesi,

lëvizin

e shpresojnë!

Ç’ditë gri,

e padiell,

dhjetori!

MIKUT POET

Mbramë

dikush pëshpëriti për ty fjalë të verdha;

dikush që s’mbjell, as korr.

Papritë,

m’u duk sikur shkronjat,

të trembuna,

ikën nga libri

dhe erdhen prap tek ti –

sikur mardhnin.

28 NANDOR 1997

Rrugët ishin veshë me flamuj.

Sheshi gjithashtu.

Banda e qytetit luente melodi të vjetra dhe marrshe,

që shpoheshin herë mbas here

nga breshni armësh.

Policët, si bocete mumjesh,

ndiqnin bandën,

shpërfillës ndaj të shtënave.

Mbështetë për një kioskë llamarine,

një i dehun u gezohej kangëve të luftës

dhe krismave te thata.

Sa kish ra nata.

Hana e zbehtë, si në ethe,

prehej e plogët nëpër pellgje.

Nje veteran,

gjoksin plot dekorata,

shprehte me mllef urrejtjen

për poetët dhe vajzat me xhinse.

Gjithçka ngjante

si një pllakat i zhgarravitun

mbi rrënojat e dështimeve,

që më kot

në festë përpiqeshin ta kthenin.