Poezi nga Shahin Ibrahimi

Shahin Ibrahimi

 

 

Portreti në penë

 

Unë të drejtohem me seriozitet

Kam shumë kohë për ty po vuaj

Pse ul kokën vihesh në siklet

Por lë të kuptojsh se s`je e huaj.

 

Ti je rruga ime në jetë

Unë jam shtroja e saj

Portreti në penë ka mbetë

Dhe unë nga dora s`të ndaj.

 

Mendimet e detit tim mbush

Dëshirat e shpresës aty notojnë

Se etja për ujë valëzon në prrush

Kur fjalët e tua ëmbël belbëzojnë.

 

Në kërkim të fjalëve të tua

Mbi vesën e pedaleve kërkoj

Me pastërti ëngjëllore thom të dua

I varur në gjuhën e flakëve shpresoj.

 

Kurrë nuk venitet shpresa për ty

Kafen e mëngjezit të më bëjsh pëlqej

Në gjirin e dashurisë ushqehemi të dy

Një melodi dasme që po afrohet ndjej.

 

 

Kërkoj ngrohtësi.

 

E shkurtër rruga e kthimit mbas shum kohësh

Bregu përshëndet me valë të heshtura

Të vogëlin që e përcollën shum sy joshës

Priste vogëlushi,brohërima e të qeshura.

 

Kthehem të gjej ngrohtësinë e humbur

Por gjej çdo gjë nën mjegullën e trishtimit

Shoh sy të zvenitur,mendoj si ësht e mundur

Kafen që piva i ngjante ngricës mërgimit.

 

Qetësinë e shum pritur jo nuk e gëzova

Shtëpia ku u rrita s`ishte në humor

Fatkeqësit e ndoqën nga dashamirësit mësova

E djeshmja e hidhur i kishte bërë theror.

 

Fati i mallkuar dhe mua rrëpirash më hodhi

Me miqtë ndava peshën e mallit të ndarjes

Koha çvlerësoi fjalët e ditëve se ç`ndodhi

Gojët e ëmbla s`ushqyen frymëzimin e qarjes.

 

Zhgënjimin e atyre ditëvë,askujt s`ja uroj

Nga mërzia syt e shapëlyer bironin xhamin

Pa sofrën e familjes marr rrugën prap shkoj

Trupi po largohet,por unë këto po lë xhanin.

 

 

Mirënjohje detit

 

E ndjej në shpirt detin

Me valët e tij bizedoj

Aq ëmbël më përkëdhel fytyrën

Sa të fshehtat e zemrës i tregoj.

 

Ndjej se është mbrënda meje

Natën ditën në çdo kohë

Ai më ngroh gjakun në deje

Qoftë dhe në acarin e ftohtë.

 

Për herë pranë tij jam

Në të freskëtat mëngjeze

Aromën e tij në gjoks kam

Për mua kjo është më e mira meze.

 

Ja deti i qetë,i ngrohtë,më pëshpërit

Ngadalë mirse vjen,më pyet ëmbël

U lodhe sot,mos ke ndonjë amanet

Fjete keq,të pash mbrëmë në ëndërr.

 

Ç`ndjen që më je afruar kaq shumë?

Sikur do të më mbrojsh,nga të marrët

Mu dhims se e kisha parë me qindra herë,

Më kish ledhatuar që në fëmininë e largët.

 

I u luta Zotit,që të pranonte lutjet e mia

Zemër vrarë i përlotur iu drejtova atij

Më ka rritur o zot,kur s`kishim ujë,tek

ay kemi pirë,veçse i hiqnim krypën.

 

Lotët filluan të më rrjedhin faqeve.

I prekur,më dha dashuri dhe bekimin e tij.

Vallë unë si ja kthej këtë mirësi?

Vetëm duke i pastruar leshterikun.

Jo s`mjafton!

 

Freskinë që më jep me afshin e mirënjohjes

Buzë qeshjen e tij,që unë aq mirë ja kuptoj.

Mankthin që i shtërngon zemrën në dimër.

Ç`bëj unë që ti ndaloj erën,që e kthen në

përbindësh për anijet.Asgjë.

 

Ç`bëj unë,të ndaloj diellin mos t`a nxehë

Ai e avullon i merr pjesë të trupit tij.

Ç`bëj unë për të?A e ndaloj dot stuhin

apo shiun e vrullshëm që e godet,si i pa

mbrojtur që është në hapësirën e pa fund.

 

Jo, s`mjafton të të qaj hallin.

Jo,s`mjafton të ndjehesh keq për një që vuan.

Jo,s`mjafton të të rri pranë,të nzjerrë mallë.

Jo, s`mjafton që unë mallëkoj atë që të truan.

 

S`të ndihmoj dot o zemër krenare që

Do me shpirt të më qajshë hallë.

Më beso o det,më dhimsesh me shpirt,

për çdo shqetësim që ke,por s`mundem      

 

Më bën zemra ah,kur të shoh të mërzitur

Nga shperthimet që të bëjmë në thellesi

Të marrin rërën që çdo verë e kam pritur

Apo peshqit që tek ty ndjejnë liri

 

Ne nuk njohim për ta jetim dhe trashgimëtar

Se ne o det po hamë dhe njëri tjetrn

Të na falësh o Det se me ty jemi gjynahqar

Nga thellësia e zemrës për ty mirënjohje ndjej.

 

 

Përjetësi

 

Vdekje,e ardhme e pa njohur

Për ty s`flasin lapidarët e kohës

Ne i gëzohemi jetës së ndotur

Ti s`njeh rrudhat,as respekt për moshën.

 

Trokasim në dyert e tua pa u ndjerë

Me zemër të arrnuar nga vuajtjet

Shtrat pafajësie kërkojmë përhërë

Themelin tënd lëkundim nga lutjet.

 

Me hapësirën njerëzore je në hall

Tek ty vijmë si ëngjëj të pa fajshëm

Zemër bardhë je,mundohesh me na fal

Marrim fytyrën e qëngjit të ngjajshëm.

 

Mendimet rrethoheshin me tela me gjëmba

Kufinjtë e të vërtetës nuk i përqafuam

Lirinë me yzengji s`na e kishte ënda

Dhe zemrat tona më keq u varfëruan.

 

Përherë pranverë ndjejnë zemrat tona

Në kërkim të një jete më të mirë

Por veç në këngë pasqyrohet jehona

Se ndaj njëri tjetrit jemi egërsirë.

 

Me gjethet e tua na ul hemoragjinë dhe

Na vendos me rradhë në meridianet e tua

Dhimbja të mbyt,që s`njohim dashurinë

Jetë lëndojmë,kur thomi veten time dua.

 

Kalaja komuniste shpejt u shpërbë

Na ndriti fytyra,nga një dhuratë pa zë

Me vargonjtë e lirisë shkatrruam çdo gjë

Bota e përparuar na krahasoi me majmunë.

 

Me anijet fantazmë larguam robërinë

Krenarinë mbytëm duke kërkuar mëshirë

Monopateve të reve ecëm për jet më të mirë

Politika në sfond krijojë zotërinë.

 

Horizonti mëshiroi dorën e zgjatur

Lëmosha e dhuruar u bë dhjami i zotërinjëve

Papunësia na tërboi,ngelëm duke dihatur

Shirat e lotëve,mbushin lumenjtë e mashtrimeve.

 

Mendimet derdhen në zjrrin e fatit tim

Në shportën me halle notoj drejt perëndimit

Morali para të jep sot çdo vlerësim

Dëshirat tona mbyten në dallgët dëshpërimit.

 

Nga valët e trishtimit gjunjëzohen stinët

Dhe dimërin e ftohtë e ndjejmë më shpejt

Mëngjezi më rrëmben me mallin për prindin

Ditari i mërgimit më tërbon krejtë.

 

Një kaba të lehtë ndëgjoj nga një makinë

Lundrova në gjurmët e opingave të tim eti

Të vetmen ditë që ndjeva krenarinë

Por si në ëndërr mu çfaq gjëndja korb i zi.

 

Ja përjetësi tu rrëfeva,ndëgjove realitetin

Të prisha buzëqeshjen,të lutem mos më urre

S`jam jetim,shikoji,s`jua heq dot sikletin

Nga të dridhurat tona,fiket çdo lloj furre.

 

Pëshpëritja zbehet diku në hapësirë

Dhe heshtja vazhdon në sekondat që vijnë

Lotët e pendesës para teje,s`ësht gjë e mirë

Ngadalë me dashuri,na bën biografinë

 

Rigoshet më bën dielli nga këto mendime

Se unë adhuroj çdo gjë që marr me djersë

Përjetësi,po të fal ty zemrën time

Ta qetësojsh mos të derdh lotë për pendesë.

 

 

Ju që nuk na ndihmoni

 

Ju që vendosni çdo gjë me parimet e kohës

Na quani të huaj por jemi krahët tuaj

Pse po na lini kokëulur jashtë Europës

Historia dëshmon që u bëmë mbrojtja juaj.

 

Ju keni në dorë fatet e popujve të mjerë

Bëni inventarin për një dekadë vetëm

Se politikën kodoshe këta e kenë përmjerë

Po ajo politikë është por me surrat tjetër.

 

Oh ju që keni mënçuri veç popullin godisni

Pse të vuaj sot ky popull me besë e fe

Më i varfër është sivjet edhe viti i Ri

Tani po lypim bukë, jo përralla dhe ide

 

Ju që hapni dyert,hiqja prangat mëshirës

Nxirrni me satelit marrëveshjet e fshehta

Fshija politikës me skaner,njollat e fytyrës

Se lehtësoni veten, me gjykime më të drejta.

 

Na shihni çna ka ngelur nga gjaku i Ilirëve

Ç`tregojnë për ju Kalatë madhështore

Sot jemi të shtypur, nga këmbët e vampirëve

Europë,mendo për këtë popull,se nuk je qorre.

 

O ju që vini vetëm tek Sheratoni

Taksat përdoren,popullin e varfëroni

Ju lutem hapini dyert e Europës

Se po ushqehemi me plehrat e botës.

 

Ju shihni interesat dhe pastrimin e plehrave

Me premtime e lajka ekonominë na sakatuat

Ju talleni me politikën në plotësimin e kushteve

Ah ironi e fatit,pse zemrat na i varfëruat.

 

Ju gjithëka kuptoni, por nuk na ndihmoni

Hapni dritën jeshile të dalim nga errësira

Zbatimin e ligjeve politikës kërkoni

Ne këtu do varrosemi,se këtu është e mira .

 

Dhe ne hapëm sytë,fituam demokracinë

Prishëm çdo gjë,tërhoqëm zvarrë dhe Arinë

Si kafshë na latë,na joshët më premtime

Rrugëve për tek ty po vdesim,moj Europa ime.

 

Oh i madhi Zot, tek ty kërkoi mëshirë

S`kërkoi salltanet,por një jetë më të mirë

Të kemi bukë në darkë dhe mirë fëmijtë

Se këta në gojë po na vënë yzengjitë.