Remzi Limani: Etja e lumit

Remzi Limani

(fragment  nga romani)

ETJA E LUMIT

Ai, sapo i zgjidhi duart dhe, të majtën e tij me gishtërinj të hapur e shtriu mbi kërthizën e saj zambake. Me gjuhët e shtangura dhe shikimet e etura, ndeznin shkëndijat në sytë e tyre.Tashmë, fytyrat e tyre kishin marrë ngjyrë alle. Trupi i saj, sikur lëshonte frymën e zanave dhe krijonte rrethin magjik të një flake dehurie të paparë. Nga gjokset e saja vërehej një stinë e pjekuer në të…

Ajo, me tërë trupin e saj të mbuluar me push kadifeje… e shkrirë nga zjarri… vetvetiu filloi të nxirrte dihatjet e para… Loja e zjarrit filloi me frymëmarrjet e thella… Duke e perkëdhelur poshtë kërthizës zambake, Fisi tha me veti: Kjo lojë duhet të përfundoj aty ku ka filluar… në rrënjet e zambakut… Kur njeriu luan me zjarrin djersitet edhe nata në të. Dhe, kështu, pa bëza, njerëzit vdesin nga dashuria. Kjo lojë duhet të ketë kuptimin e vet. Nëse në fluturimin e bletës nuk e gjejmë nektarin, atëherë, loja do ta humb kuptimin e zjarrit dhe trupi i saj nuk do të vishet me nur.

Në mesnatën e kafshimeve të yjeve, ne mes tyre filluan puthjet e flakave… Herë – herë, nga qerpikët e rrufeve shpërthenin vetëtima puthjesh më të cilat, njëri - tjetrin e godasnin këndshëm, duke u përplasur pas përkundjeve valëzore dhe ledhatimeve  të cilat botën e tyre në mes yjesh të ndezur e kthenin rrotull…

Më ngadalë të lutem! T`i nuk e di?!? – me butësi engjëllore i bëlbëzoi në vesh duke i thëne: në mua janë thyer shumë ura dhe, asnjëherë, askush, nuk e pati guximin të kaloj përtej lumit… T`i, sikur don t`i kapërcesh të gjitha shtigjet e lakmisë… - pa i shijuar të bukurat me ngadalë… Andaj, të lutem! – Kalo lehtas mbi trupin tim. Mos i merr gjërat hajdutçe – sonte e tëra jam e jotja… me gjithë mend e kam vëndosur të bëhem grua… mund të më shijosh me ngadalë, duke më shpalosur të tërën deri në majë flake. Etjen e zjarrit mund ta shijojmë së bashku dhe ta fikim pikë për pikë deri në shkëndijat e fundin… Tani… mos mendo për hijen e lisit të thyer… Leri tash kujtimet e së kaluarës. Mallin nuk e tret dot mallkimi. Ndaj, përqendrohu në në sytë e mi. Lëshoje dhembjen mbi mua dhe shkriu me ngadalë në brendinë time…

 Tani me kujtohej thënia e Dostojevskit, se e bukura do ta shpëtoj botën, i foli Fisi vetvetes duke shtuar: se shpëtimi tij, sonte u takua me vetveten… ajo s`mendon si unë, ajo e shpalosur nxjerr djersën në ballë - i foli prap vetvetes… Kur takohesh me vetveten, nata xhelozon ëmbëlsitë e pëshpëritjeve duke numëron puthjet mbi trupin e saj…

            Papandehur, u dëgjua zëri miklues i Hanës… me frymë shpirti i bëlbëzoi ca fjalë dhe duke e shtrënguar mbi shpatulla i tha: mos e ndal dorën të lutem! – vazhdo me ledhtimet… Ledhatomi dhe kofshët. Vazhdo të më puthësh qafën dhe… m`i grimco ngapak edhe veshtë… Kësaj nate asgjë tjetër si ka mbetur, pos të shkrihet në zjarrin tonë – i tha Hana me butësi eksituese… Këto fjalë, sikur Fisin e trandën, ia rriten gjakun dhe… tok me hingëllimat e kuajve në përmasa gjëmash, përtej natës së zhveshur, të përqafuar nëpër fusha zjarresh, ata, kaluan nëpër ulurima çmendurie mbi dallgët e tërbuara, të cilat i merrnin me vete dhe i kthenin të larë në djersë.

Ai, sikur nuk i ndjente zërat e virgjërisë së gurit... Ai, vazhdonte të shponte gurin tej për tej – deri te bregu i ëmbël…  i ngjeshur mbi të… I mbështjellë me flokun e saj... Sikur donte të vdiste në aktin e dashurisë së pafund - deri në këngën e parë të gjelit të kuq. Mbi të… Mbi buzë…Mbi sy e faqe të saja - fokusoi vështrimin dhe lumin e ndjenjave e derdhi thellë në të…Tingujt e dashurisë vazhdonin të jehonin me gjëmën e ëmbël të natës. Pa ndalur, etja kacafytej me lindjen e epshit.

- Disi… po të thahen buzet moj mike! – Sa etje ke në trup? I tha Fisi duke i ndier frymëmarrjet e thella në të, të cilat, ende kërkonin të shuanin etjen e natës së kallur në trupin e saj.

- Kush ka shpirt t`i thotë mjaft dashurisë?!? – Kjo natë na shperbleu shpirtërat me aromën e trupit të ndezur… Nata kërkon shoqëri… Ajo, edhe kur fle pa çarçaf, nuk e lodh gjumi, ngase etjen e ka mall – ia ktheu Hana me një kafshim të butë në cepin e krahut të djathtë.

             Kështu, duke e zbrazur etjen e lumit, duke i kafshuar rrënjët e Drinit të kulluar… Ata, me lakuriqësitë e veshura në bulëza margaritarësh, vazhduan deri në dihatjet e fundit… per t`i fikur shkëndijat e mbetura nga loja e tyre, e cila zgjati deri në këngën e parë, e cila rodhi nga sytë e gjelit të kuq dhe, në fund të udhës së tyre… pushuan të gjitha ofshamat e natës së kallur në sytë e virgjëreshës - tashmë e shndërruar në grua…