Kalosh Çeliku: Këlyshët me zgjebë ndjekin autorin

KËLYSHËT ME ZGJEBE

    NDJEKIN AUTORIN

Nga: KALOSH ÇELIKU

Të gjithë jemi të sëmurë!

Të sëmurë jemi!

Të sëmurë!...

Ç’dreqin ke që çirresh në këtë kohë qorre, iu kërcnua Nata. Vërtetë, do t’i bindësh edhe banorët e mi të urtë se ti je i çmendur. Unë e di se, të paktë janë ata njerëz që flasin mirë për ty rrugëve. Thonë se, je i çmendur. Natën vonë ke derdhur ujë në sofër të xhindeve. Nusja e tyre me pashterkë të kuqe të ka në dorë. Përmëtepër, sipas Këlyshëve me zgjebe ti nuk duhet të vishesh me të zeza, po me të bardha. Përndryshe, do të të shpallin prift ose hoxhë. Halldupët, kërcnohen edhe se kanë “dëshmi nga institucione valide gjuhësore”.

Përgjigjesh: Punemadhe, armët e zjarrit i kanë pa fishekë. Ose, me plumba qorra. Hi-hii-hiii… Kungujt e Stambollit, me cilat “dëshmi”: të Policisë letrare?!...

Edhe ata pak miq që i pate, kur të shohin në rrugë ikin si të marrë. Vetëm Laura ecën gjurmëve të tua dhe e zë gjumi me emrin tënd në gojë. Ajo thotë: - unë kam besim në të edhe pse Rrufjani trumbeton se ai është i çmendur. Autori flijon veten për ju, o të poshtër! E ju një ditë do ta gozhdoni si Krishtin. Kryq. Shpëtoje, o Zot Profetin tim!...

Laura është e vetmja krijesë që e ka pas vetes nëpër Dimër. Të gjithë i kanë ikur edhe pse shumicën i ka pasur në dorë… Në kokë… Në zemër… Ndonjërin e ka futur edhe në xhepin e gunës së zezë… Çantë… E di, keni ikur që sot të ta shpallni të marrë, dhe Askushi t’ia bëjë edhe gropën. Natën ta mbulojë me kashtë ose gjethe. Kurthën, si te ajo anekdota popullore, që të rrëzohet vetë brenda bythekrye. Ose, pse ta fshehi këtu, t’ia lidhni litarin në qafë. Armiq! Edhe Laurën keni dashur ta bëni për vete duke përlyer fytyrën e tij me marrëzira… Mëkate… E di Autori, e keni dashur ju Laurën. Edhe sot e doni, gjithë ditën… Gjithë natën…

Një, dy… Treqind hapa… Katërqind… Katërqind hapa i ka kjo birucë me tri dritare deri te Lisi me degë të thata. Atë Lis pamëshirë e kanë rrahur stuhitë… Shiu…Breshëri… Rrufeja… Disa herë me radhë i ka rënë zjarri. Ja, shikoni ato degë të thata, ju flasin vetë me gojë. Pyetni! Në atë lis disa vite me radhë kanë bërë çerdhe lejlekët. Por, kurrë nuk janë plakur. I ka hëngër Nata. Autori vetë i ka parë nga biruca e tij, nëpër dritare, se si janë përleshur me terrin. Pasmesnate ua ka dëgjuar ofkëllimat nëpër errësirë… Përplasjet e fletëve… Piskamën e frikshme me ata veshë. Të nesërmen, ua ka parë vetëm puplat nëpër lëmë, majëlisi asnjë lejlek. Pas disa vitesh nuk ndërtoi më çerdhe aty asnjë zog shtegtar. Ikën edhe lejlekët. Mbeti vetëm Autori. Më kot i kërkonte me sy në lisa e qiell miqtë e vjetër. Edhe këngët e tyre kaherë kishin ikur larg, larg…

TERR. Terr është në Lëmë. Këtë natë shkruan poezi. Mos u hidhëro Laurë, pse këtë natë nuk ka shkruar për Ty asnjë fjalë, asnjë varg! Sonte është i çmendur. E, Ai kur është i çmendur nuk do të shkruaj për Ty. Çka shkruan Autori? Poezi. Po, për cilët shkruan? Nuk përgjigjet… Autori është i çmendur. Ai nuk është urë. Nuk lakohet si thupër shelgu. Dikushi do që Autori të shkruaj bythprapë natën. Kurrë! Ai e ka kokën e tij në qafë… I mjafton ajo kokë sa të mos e harrojë Shtëpinë dhe të ecë rrugës me kokë të huaj në qafë. Këlyshët me zgjebe nuk i kanë kokat në qafë, po nën sjetulla ose te bytha. Ditënatë, lehin me të madhe pas Autorit. Përjagen, herë pas here nga frika edhe u shpëton në brekë. Struken pas porte me bishtin ndër këmbë. Autori, kur e kthen prapa kokën, i sheh aq të mjerë  si buba me gjuhën e nxjerrur jashtë dypëllëmbë nga vapa. Mirë, u thotë: e di se lihni dhe plasët që t’ju shtrojë në sofër për darkë. Edhe jeni të lumtur të përfundoni në sofrën e tij si “viktima patriotike”. Megjithatë, Autori kësaj radhe do t’ua falë jetën. Vëretet, e han qengjin… Delen Rudë… Mëshqerrën… Po, nuk i ha coftinat me zgjebe të sojit juaj unikat, t’i mbeteni nëpër dhëmbë. I dhimbseni ju vullnetarët e kësaj natyre “patriotike”,  nuk ua flugë puplat në mes të rrugës si lecka komuniste.

Vërtetë, ajo rradake pak është e rrokatur nga librat, por Autori e do atë kokë. Librat ia  freskojnë, ushqejnë trutë. Ia japin shkopin me kërrabë të eci më sigurt me tri këmbë kah jeta pash më pash t’i bie Parajsës ose Ferrit. Troç, Autori do të jetë i çmendur! E kur do Ai vetë, pse ju bëni ish, kur s’u ka hyrë pula në arë? Sa mirë është të shkruash poezi, kur je i çmendur! Sonte flet e shkruan marrëzira. Nëpër këtë shkrim ecë symbyllazi. Nuk i sheh pikat… Pikëçuditëset… Dy pikat… Tri pikat… Thonjëzat… Vizat… Kllapat… Të gjithë ju besoni. Vetëm Laura nuk beson në këtë natë.

– Laurë, sonte jam i çmendur, më beso! – Kurrë! – Unë me poezi do ta var veten në tra! – Ti je Profet! – Laurë, përditë Këlyshët me zgjebe më ndërsehen pas shpine… - Një ditë edhe do të të hedhin lule mbi varr rrëzë Çukës, fjalime patetike mbi kokë… Lotët e rrejshëm do t’ju shkojnë rrëke

O Imzot! Mëkate… Mjerim… Varfëri… Bërllok… Halldupë… Kunguj Stambolli me rrëfanga që i kanë mbetur në fyt Lopës… Këlyshë me zgjebe, që ende lehin në shkrimet e Autorit pas porte… Nateditë turren me të katra pas kryetarëve të partive politike si dhelpra pas herdheve të dashit, mos i bien udhës. E kanë shitur veten për një asht (titull shkencor), një torbë taxhi. I sheh në përurimet e librave “artistik” krah për krahu me partizanët e partive politike pa fije turpi, pikë gjaku në fytyrë. Jerm flasin para gazetarëve për librat e palexuar të politikanëve. I ngatërrojnë gjinitë letrare: nuk dinë çka është romani, publicistika politike. Duartrokisin dhe fotografohen para kamerave televizive si viça të palëpi të koperativave bujqësore në katund.

Mezi i mban zorrët në bark nëpër këto tubime nga kundërmimi i erës keqe, i villet nga fundrrinat neokomuniste. Përurimet e librave të tyre politik edhe nëpër katunde. Teatrin e fëmijve. Universitet. Si të ikë nga kjo birucë? Të gjithë shtiheni engjuj. Engjuj nuk jeni të gjithë, o njerëz! Heu! Si ua prutë shpirtin në fyt edhe këtyre rreshtave. Autori dhe Laura të çmendur në Qytetin e qyqeve?!...

-Laurë, ec të ikim nga kjo birucë e fëlliqur neokomuniste!

E merr për dore dhe i ngjitet Lisit me degë të thata, matanë Përronit të Thanës. Një… Dy… Treqind hapa… Katërqind hapa… Shtriu dorën. I iku Dielli.

-Laurë, më iku Dielli! Jam i etshëm! Gji dua të pi nga ato Tri Zana të maleve! Gji dua të pi me dy shtamba! Fuqi për luftë me penë!...