Dy tregime nga Loer Kume

Loer Kume

Historia E Vërtetë Dhe E Fshehtë E Dritësjellësit

E vërteta është që, katër vajza, në të njëjtin vit të njëzetenjëtë të jetës, lindur në vënde të ndryshme të botës, të katërta shtrirë në krevatet e tyre përkatëse në një dhomë konvikti, të një korpusi universitar, të katër shtretërit vendosur në formë kryqi, të sapokthyera nga një festë katër vajzat, të pakënaqura, që ashtu veshur me këmisha nate të zeza, do rridhnin çdo mashkull, sado gay të ishte i ziu, e tetë sytë fiksuar në hijet e tavanit që vinin nga nata e errët, e tejdukshme nga një hënë e çuditshme e bardhë fare, që hynte nga dritarja e gjysëmhapurverore, pa perde, në një qetësi fantastike, e të tetë veshët dëgjonin tik takun e orës së murit, e pipëzonin ende nga “Black Devil Car” i Jamiroquai, katër vajza, që kujtonin se ishin duke fjetur, e duart e tyre vibronin padurimisht ankthshëm, katër vajza që po ëndërronin sikur ishin duke fjetur, panë dritën.

***

Dritësjellësi lindi pikërisht në atë çast, në një kohë shumë të largët, në një pallat në vendin më të vërtetë krijuar nga drita.

Ati i tij e pa dhe u përfshi nga një shkulm lumturie e ngazëllimi hyjnor i një babai.

Fëmija i buzëqeshte ëmbël, dukej që ndriçonte, lëkurën si qumësht, aromë e kaltër, flokët e zinj, këmbkat e duart që i luante ngacmueshëm. Sytë i kishte të bardhë.

I vuri menjëherë emrin Dritësjellës, para se Frymëzimi Mëmë të mund t’i pëshpëriste në vesh ndonjë emër tjetër më të qartë e praktik.

Në Tokë dhe Lapenisulis, indianët, kështu formash e quajnë njëri tjetrin, - iu justifikua vetes e askujt tjetër Ai.

Një nga ata që ishin pas tij, mendoi ti kujtonte se indianët i kishte krijuar vetë ai, në çdo planet a vend që të ishin, por pa admirimin jonormal të babait për këtë bir të ri, i ngeli vështrimi në sytë e bardhë të foshnjës dhe nuk e mori atë mundim të rrezikshëm.

Babai shkoi akoma dhe më larg, duke e emëruar menjëherë foshnjën, që ndërkaq u bë me krahë, princ trashgimtar.

Është ai që prisnim, - vendosi mbi çdo bir tjetër Ai, me zë si një lumë në vërshim.

Të tërë të pranishmit, pa dyshim dhe ata që mungonin, ishin kuriozë të kuptonin si e përcaktoi Ati këtë princ trashgimtar, por asnjëri nuk pyeti. Askush nuk pretendonte të kuptonte vullnetin e babait. Askush deri në atë moment. Përveç vetë Dritësjellësit, që ndërkohë ishte rritur. Të tërë ishin dëshmitarë që foli.

E panë ashtu, palëvizur, i ri, i madh i fuqishëm. Me flokët e zinj thithës, sy të bardhë, shpatulla të frikshme, këmbë të gjata dhe krahëhapur sikur përqafonte botën.

Po, - tha ai. - Unë jam princi trashgimtar.

Ati shtangu nga afirmimi i papritur, i panevojshëm, i palejueshëm në fund të fundit, i të birit para madhështisë së tij vetvetore, por, i riu do të shkonte dhe më tej.

Unë jam ai që dhuroj dritën, kujtdo që e kërkon, kujtdo që ka guximin të zgjasë dorën! – Shpalli duke parë në horizontin e pafund e të pakohë të babait të tij.

Ati u ngrys.

Unë nuk ta dhashë aftësinë e dritës! - Foli me zë të shkëmbtë.

Unë e kam dritën! – U gjegj i qetë, me vështrimin shpërfillës, biri trashgimtar.

Drita është e imja! - Ulëriu ati.

- Jo. Dritën e mbaj unë vetë. Kështu u krijova. E pashë. Është e dukshme dhe tani. Shumë thjesht mund ta kesh, nëse zgjat e më jep dorën.

Drita është e imjaa! - Ulëriu për herë të dytë Ati, duke zgjatur dorën drejt të birit të ri me sy të bardhë. Nuk arriti. Nuk e prekte dot dritën. Ishte larg. Kuptoi se duhej patjetër ti nxirrte sytë të birit për ta marrë. Atëherë u çua në këmbë.

- Më jep sytë!

- Sytë janë të mitë. Si mund të ti jap? Ti je babai im, nuk e di që sytë nuk jepen? - Foli serish i qetë Dritësjellësi, duke buzëqeshur me pafuqinë e të atit për ta arritur. - Më lër mua të drejtoj. Ti tashmë je tejet i vjetër për të parë larg.

Ati, ashtu i madh si ishte, ngriti dorën lart. I kolapsur në rrufe e tmerre, kërkoi ta digjte birin e tij të ri, por nuk mundi. Pak me parë i kishte vënë vulën e trashgimtarit. Dritësjellësi buzëqeshi.

- Të thashë, unë shoh më larg se ty!

Heshtje. Të gjithë oborrtarët u drodhën. Ftohtë. Ngricë. I tërë zjarri u mblodh në zemrën e babait që urreu birin e tij. Ai shihte më larg!

- U djegsh në zjarrin e zemrës time të plagosur nga arroganca jote! Mbretërofsh në trashgiminë time më të errët sa të jem unë këtu! - Ulëriu me zërin e tij pa fund nga shpella e gjoksit të tij, këtë sofizëm të uratës së mëparshme mbi të birin. E shigjetoi me sy, duke e flakur nga pallati në qendrën pikësore, përmes shtresave më të errëta të Universit, kudo që shtriheshin.

Të thashë.., të thashë.., - bërtiti Dritësjellësi me buzëqeshje të pikëlluar tashmë, nga dhimbja e kësaj të vërtete të hidhur për zemrën e tij të re.

Shihte më larg se ati i tij. Nuk duhej të ndodhte kjo. Ai shihte pikërisht atë çka babai duhej të shihte, si At i bijve.

Kështu, pasi ajo që Dritësjellësi ndjente se ishte qëllimi i qënies së tij, nuk u plotësua në rrugën e trashgimisë së drejtpërdrejtë, Atij i ra barra e madhe të ndriçonte cepat e errëta të universit vetëm duke u shkrirë me to, ndaj bëri të mundur rrëzimin e tij nga pallati si rebel e atshkelës.

Në rënie e sipër,ndërkohë që ajri i ftohtë po i mpinte veshët, hundën dhe gishtat për herë të parë, ndjeu se kurrë më, nuk do ta shihte atin e tij urryes, sepse ata nuk vdisnin kurrë. Tashmë ishte princ në errësirë, një hero i mallkuar, dreq roli i tmerrshëm…

Buzëqeshja e tij e hidhur, zgjati aq kohë sa rënia e tij poshtë në natë.

***

Pikërisht aty, fati, kjo gjë pabësueshme, e solli të ndodhte përplasja, në krevatet e vendosura në formë kryq të vajzave veshur me këmisha të zeza, që kujtonin se ëndërronin duke qenë zgjuar.

Ato, me duar të dridhura, kontraksione muskujsh, flokë të përmbysura mbi fytyrën në gjumë pothuajse, papritur, panë një mashkull të bukur e të zhveshur, të përplasej në mes të shtretërve të tyre. Ai kishte sy të bardhë, po asnjëra nuk deshi t’ja dinte për to.

Të katër vajzat e reja, secila në mendjen e saj të rrëmujshme nga tiktaket, muzika, alkooli e epshi, u sulën, të rrëmbenin organin e tij riprodhues, atë organ të fuqishëm për të cilin shihnin tavanin me ëndrra zgjuar që kur u kthyen vetëm e të mërzitura dhe u shtrinë në shtratet e freskëta, e të pastra, pa arome djerse.

Ato u zunë, u kapën për flokësh, u rrahën, zvarritën, prenë, gjakosën e u lodhën, derisa mësuan të shijonin të katërta njëherësh të njëjtën gjë. Derisa u shkrinë në dashuri të përbashkët me organin që mundën të shkulnin egërsisht si kanibalë të llahtarisura, nga trupi i Dritësjellësit.

Ai u tërhoq në një cep të dhomës, i plagosur e i tromaksur nga rrokullima e shpejtë e ngjarjeve të papritura. Dëgjoi tik takun e orës, u ndërgjegjsua që ishte në Tokë, që ora peshonte, tanimë edhe mbi të, pafundësisht, e që këto vajza nuk donin dritën e asgjë tjetër veç asaj që morën, që rrëmbyen me dhunë nga trupi i tij.

Këto janë vajzat pra. – Mendoi i shtrembëruar nga dhimbja, e nuk kërkoi më tu jepte sytë atyre katër vajzave kokëkrisura, veshur me këmishat e zeza tashmë të grisura e gërvishtje të gjakosura nga lufta e dashuria në lëkurën e butë e shkëlqyese.

I bekoi me atë çka deshën, me gjakun që rridhte nga plaga e tij e freskët, e doli nga dritarja pa frikë se mos ato e ndalonin, ashtu, të zëna si ishin me penisin e tij, i habitur nga saktësia e Ekuacionit Universal që bëri të rridhnin situatat ...

I fortë, tashmë aseksual, nuk kishte më kufij fizikë që ta pengonin të futej në jetët tona, të çdo forme qenësie. Të përhapte tmerrin e pakufi. Dhe dhimbjen e tij.

Nisi të shkrihej me errësirën kudo që ndodhej e që Ati i tij i Madh, plak, patetik, i fuqishëm e i pafund e shtonte pambarim, mbrujtur me zjarr, për të vështirësuar përfundimisht sakrificën e të birit arrogant, të urryer e Dritësjellës.

2008 - 2010