Cikël poetik nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

 

 

BURRË E GRUA RRËFEHEN

 

Ah, sa të bukur jemi

unë dhe ti moj grua!

Druaj, kur të vijë koha

të shkojmë në Parajsë,

do gjej belanë me femrat,

që do më qepen mua

por dhe ti me meshkujt

që do të ngjiten pas.

 

Se thonë mes sekseve

atje ka liri absolute,

dhe s’kemi të drejtë

të bëjmë refuzime toke.

Ateherë ti për mua

do bëhesh xheloze akute,

unë do tërbohem keqas

nga tradhtia jote...

 

- Këto shitja ndonjërës,

që do vijë me ty në Ferr,

për tradhtitë që ke bërë

disa herë pas shpine,

dhe unë s’të kam rënë

në sy asnjëherë,

se s’desha vlerën tënde

ta rrit mbi veten time...

 

- Edhe unë diçka di,

nga intimitetet e tua,

por nuk ta kam tjerrur,

se më ka ardhur zor.

S’je qelibar siç dukesh,

as shenjtore siç thua,

po eja të lutemi bashkë: 

O zot, na ço në Purgator!...

 

 

SHTËPIA ME XHINDE

 

Ati ynë me toka pjellore

dhe shtëpi të shenjtë në Vurg,

la zogjtë vocërrakë pa fole,

nën breshërin e pamëshirshëm.

Sepse ziliqarët i rrëmbyen pronat,

pasi e kishin rrasur në burg,

me dëshminë e rreme,

për agjitacion të rrezikshëm...

 

Ah, shtëpinë dhe tokat tona

i mori kush s’i pa as në ëndrra!...

Nga ajo reformë grabitqare

që shkallmoi pasuritë e vatanit.

Ndërsa ati ynë i mjerë,

la hekurat për të jetuar në tënda,

mes beduinëve të turmës sonë,

në shkretëtirën e Ballkanit.

 

Pasi u shembën ligjet hata

që kish ngritur ferri i kuq,

sherrsjellësi i madh “7501”

famëkeqi ligj i ri,

pronat tona ua fali sërish,

atyre që thanë se ishin bujq,

por kishin ikur emigrantë,

të fitonin me dy shtetësi. 

 

Ata shitën tokat me gjithë varre

dhe shpallën trimëri:

“Kush vjen tek ne

të kërkojë shtëpinë dhe tokën,

që na ka dhuruar

ligji i shtetit me bujari,

vjen me dëshirën e tij

për të lënë këtu kokën!...”

 

Bija ime u bë kureshtare

për kryefjalën shtëpi të gjyshit,

ngulmoi ta shpimin aty ku koka

kërkohej peng i vizitës.

Refreni i saj i përsëritur

arriti së fundi të na grishi,

ta çonim me makinë të maskuar

deri në afërsi të frikës!

 

Ajo pa ëndrrën nga xhamat

dhe lëshoi psherëtimën shpirtit:

“Eh, ta kishim këtë shtëpi

majë kësaj kodre të praruar!...

Do jetonim sikur kodra

të ishte vetë prehri i gjyshit, 

që shkoi në qiell buzëplasur,

si patriark i pikëlluar!...

Por këtij absurdi këtu i thonë:

Të kesh frikë shtëpinë ku linde,

se aty brenda banojnë xhinde!”...

 

 

ÇIFTI I XIXËLLONJAVE

 

Ata janë kthyer tani

në dy xixëllonja.

Bëjnë jetë nate

secili më vete.

Nuk shkëmbejnë 

si dikur xixa te goja.

Ai ndriçon shokun,

ajo një shoqe jete.

 

Struken mbrëmjeve

në lokale të veçantë

përtypin muhabete

që hahen shoqërisht.

Ai nuk lëpihet më

si qenushi i saj i parë,

Ajo s’është më macja

që pas tij tundte bisht.  

 

Bëjnë xixa netëve 

si në dimër e në verë.

Ajo përdor ndriçimin

që fiton me punë,  

ai rrezatimin e tij

harxhon me të tjerë.

Secili bën dritë,

ku i pëlqen më shumë.

 

Ndrisin së bashku,

natën e Vitit të Ri,

të detyruar nga halli,

që kërkon kremtimi.

Kryevitin e xixëllimit,

struken në shtëpi,

pasi lokalet zihen

me xixëllues vallzimi.

 

Ndonëse bëjnë xixa

në fis dhe në lagje,

dashurisë ia shkulën

rrënjët nga gjaku.

Figurojnë lidhur çift,

sa për sy e faqe,

kur në zemër ka secili

vetëm borë e akull.

 

Problem brenda shtëpisë

do kenë me xixëllimin,

vetëm dimrin e fundit

nga ngricat bllokuar.

Kur qark të shkurtër

do bëjnë xixat e afrimit,

të karbonizohet secili

në shtratin e vetmuar…

 

 

KOHA E BOLLËKUT

 

Portokallishtet greke

mbushin tezgat e tregjeve.

Viçat maqedonas bëhen fli

në kthina kasaphane. 

Barinjtë dhe bujqërit tanë

në qiell të kontinenteve,

mbjellin fidana vetëtime,

shkulin panxhar uraganesh.

 

Në parcelat djerrë

rrit hëna breshka e gjarpërinj.

Kashta e Kumtrit na hedh

zahirenë e bagëtive.

Mielli brazilian në Myzeqe

pjek byrekë për miq.

Përrenjtë shtojnë bidonat

me dhallën e dhive.

 

Traktorët vërtitin rripin

nëpër gurët e mullirit.

Ushqejnë llavën e furrave

plugjet dhe tytat e repartit.

Fabrikat komuniste

që do na mëkonin me lugë floriri,

prodhojnë ndryshk,

për të shtuar pirgjet e skrapit. 

 

Jeruzalemi na dërgon

vezë të shenjta,

paketuar nëpër arka

një qiell me yje.

Kanabis dhe Prosti,

fondacione të fshehta,

ngrenë pallate të lartë,

të mos kemi re në qiell.

 

Na ngopi panine dhe çokollata

gjithë bota e mohuar.

Bollëku i “gabit” na hijeshoi

trupin gjer në fyt.

Zglepat e syve na i hoqi

Perëndimi i kryqëzuar,

në trekëmbëshin e dikurshëm

marksist - leninist.   

 

Të moshuarit shëtisin  

në parajsën e supës,

te Edeni i Preshit dhe Lakrës,

perëndi pagane.

Falen tre here në ditë

para diellit të bukës,

të mos ikin nga kjo botë

me kofshë në ekrane.  

 

Qoftë i paharruar

kujtimi i të uriturve që ikën!

Lavdi të përjetshme urojmë

për vërshimin e bollëkut!

Thërrasim tri herë në ditë

“Urra!”për sherr politikën,

me dorën rrasur thellë

në xhep të fukarallëkut...

 

Uturijnë autostradat

e reja ëndërrimtare,

ku në det vjen e lë djersën

gjithë Ballkani;

Ejani, o turistë kureshtarë

në bukurinë shqiptare,

të na shikoni si na ndrit

faqja nga dhjami!...

 

 

TRI RROKJET E HABITSHME

 

Ajo s’ka më te sytë

dy yjet xixëllues që kishte.

Pitet e buzëve të saj

s’kanë më mjalt në hoje.

Në foletë e gjoksit s’ka më

qumësht dallëndyshje.

As në timbrin e zërit,

s’ka më këngët e zogjve.

 

Mjaftoi vetëm një fjalë

me tre rrokje: “S’të dua!”

që yjet, mjaltin, gjoksin

dhe këngët e zogjve,

dikush tjetër t’i merrte,

pa lënë asgjë për mua.

Sepse në fjalorin e tij,

mungonin ato tre rrokje... 

 

Kjo mund t’i duket dikujt

paksa e habitshme,

të humbasë dashuria 

kaq shpejt gjërat me vlerë.

Por janë ca femra

më tepër se qelqi të thyeshme.

Pas këtyre tre rrokjeve

të lënë vetëm pluhur dhe erë...