Odise Kote: Beti, shoqëruesja e nuses…

Beti, shoqëruesja e nuses…

Nga Odise Kote

…shpejt e shpejt ankthet e natës i rrëzuan muret e ngritura dhe ajo u zgjua me një lehtësim të cuditshëm në shpirt. Anxhela do të martohej në kishë dhe ajo, si shoqëruesja e parë e nuses, duhej të gjendej në shtëpinë e saj të paktën në orën nëntë, një orë para nisjes së ceremonisë.

Beti e dinte se do të ishte në qëndër të vëmendjes ndaj vendosi të vishte për herë të parë fustanin e kuq me një trëndafil të madh në gjoks, atë që i kishte sjellë vëllai nga Spanja. Dëshironte me gjithë shpirt që ceremonia e Anxhelës të dilte sa më madhështore e dasmorët të ndiheshin në një festë të vërtetë.

Kur e zgjodhën si shoqëruesen e parë të nuses, dy shoqet camarroke të saj, Viola dhe Juli e goditën me shigjetat e syve të ngulura thellë dhe i pëshpëritën:

- “lum si ti, të kanë premtuar seks ?  Se shoqëruesja e parë e nuses bën gjithmonë seks…”

      Dhe cucurisnin duke dredhur supet e njoma.

      Dhe e spërkatinin me afshe femërore.

      Dhe e trullosnin me aroma puthjesh.

      Dhe e mëkonin me lutje e thirrje drithëronjëse.

      Dhe ajo prushëronte e digjej në avullim e dritësi.

      Zjarr prej gjaku vajzërie!

Sepse sipas një riti të pashkruar, shoqëruesja e parë ka të drejtën të zgjedhë një prej dasmorëve, djalin më të bukur, me të cilin mund të puthet e të bëjë dashuri.

Ajo ka të drejtën e një mbretëreshe që pret kurorëzimin.

Në castin që prifti do të kryejë detyrën e tij duke lexuar me emocion pjesë nga librat e shenjtë që e lidhin me ndjenjë e besnikëri martesën dhe pastaj atë formulën e shenjtë, “…në emër të atit, birit e shpirtit të shenjtë…” veshët, sytë dhe zemrat e të gjithëve do të mbeten pezull.

Ndoshta qëllon ndonjë prift që është i velur nga jeta.

Me një fjalë i ngopur.

Prift i vjetër dhe lëkurëregjur.

Nuk durohen priftërinjtë e rinj, mendoi.

Nuk durohen vështrimet e tyre që të zhveshin.

Ajo nuk e kuptonte se si ata dëgjonin gjithnjë rrëfimet e të tjerëve dhe vetë nuk vepronin.

       Si të jenë prej guri.

       Prej akulli.

       Prej asgjëje.

Kjo gjë e nervozonte disi Betin, por për shkak  të Anxhelës, të gëzimit të përgjithshëm dhe ftesës për të qënë shoqëruese e parë, ajo do t’i sakrifikonte të gjitha mospëlqimet, ndjenjat e mendimet e zymta.

Ata se si të shikojnë në castet e kryerjes së ceremonisë, mendoi teksa vishte fustanin e kuq me trëndafilin e madh në gjoks.

Ata…sikur të mëshirojnë… sikur të ngasin…sikur të prekin…sikur nuk të lënë ta kesh të gjithë gëzimin për vete.

       Marrin pjesë në gjënë më intime në jetë.

       Më të ndjeshme.

       Më private.

       S’ka gjë më të shpifur në një ceremoni martese se sa një prift i eksituar.   

Clirimi do të vijë shpejt, pas disa minutash, e ngushëlloi veten, kur prifti të urdhërojë me një zë të butë, përgjërues e pagëzor postulatin që nuk gjendet i shkruar në librin e lutjeve, 

         “…tani mund ta puthësh nusen tënde…”

        Dhe ai do ta puthë nusen me afsh e dëshirë.

        Dhe ajo do t’ia kthejë puthjen me dashuri.

Nga anët tona puthja në kishë është një nga gjërat më të rëndësishme të jetës. Në këto caste, prifti që mendonte se gjërat i kishin dalë jashtë kontrollit, do të psherëtijë i lehtësuar për përmbushjen e detyrës dhe do të bekojë martesën e shenjtë.

Nusja do të hedhë pas vetes buqetën me lulet e freskëta, dhe dasmorët do të qeshin e shpotisin fatlumen apo fatlumin që ka rradhën t’i thotë lamtumirë beqarisë.

Përfytyronte gjithë ceremonialin që e priste dy orë më vonë dhe sepse i erdhi ndërmend telefonata e Anxhelës një javë më parë. Ato kishin disa vite pa u takuar me njëra-tjetrën, qëkur familja e Betit u shpërngul me shtëpi në Tiranë e ajo nisi më pas studimet e larta në Milano.

Disa telefonata të rralla të Betit kishin mundur ta mbanin ende të gjallë miqësinë e tyre. Beti kishte mësuar më pas se babai dhe vëllai i madh i Anxhelës kishin vdekur.

Por, se si, ajo nuk e dinte.

Dy vjet rresht ajo nuk erdhi në Shqipëri. Qëndroi në Itali.

Deri sa mbërriti ajo telefonatë… Ajo telefonatë në atë mëngjes prilli.

Si një zog që e shikon në ëndërr fshehur në shtëpinë e gjetheve.

Që kishte ardhur nga larg me ngut dhe ishte ulur në pëllëmbën e saj. Me një ftesë në zarf. Në atë mëngjes të stinës së dashurisë.

Në prill.

Anxhela e kishte ftuar ish-shoqen e saj të ngushtë të linte me urgjencë Milanon ku vijonte studimet për drejtësi dhe të përgatitej për të qënë shoqëruese e parë në dasëm.

         Do të martohej.

         Krejt papritur.

- Nëse s’vjen ti, dasma anullohet, - e kishte “kërcënuar” Anxhela – dhe nuk kam për të ta falur kurrë, kokëkuqe.

Beti kishte fluturuar më shpejt se era dhe saora qe gjendur pranë Anxhelës, në shtëpinë e saj në Vlorë. Ato ishin shoqe fëmijërie dhe gjithë të fshehtat e adoleshencës e gjimnazit i kishin ndarë sëbashku.

Nostalgjia e përmbyti me ndjenja dhe mirësi.

Në qindra netë ato kishin jetuar ëndrrat e njëra-tjetrës. Bashkë kishin thithur ajrin e hollë të ndjenjës e kishin përjetuar drithërimat e para të vajzërisë.

      Edhe ndjenjat e para femërore.

      Edhe puthjet e para.

      Edhe dashurinë e parë.

      Edhe zhgënjimin e parë.

-…kush është ai moj, se do të të mbys …? - iu hodh në qafë Beti, sa hyri tek oborri i shtëpisë së Anxhelës. Donte ta njihte sa më parë burrin e ardhshëm të shoqes.       

-…është një…- mbylli sytë e u rrotullua nga lumturia Anxhela për ta bërë edhe më enigmatike të fshehtën e saj.

-…e njoh unë…më thuaj shpejt…shpejt….e njoh…?

-….ah….

-…fol…se ika…ika…ti e di…- e mbante ende të shtrënguar në krahët e saj Beti.

Anxhela e uli shoqen në kolltukun përballë dhe i tregoi foton e djalit me të cilin do të martohej.

-…uau…uau…- lëshoi thirrjen e habisë Beti. Qenka si aktor Hollivudi…

-…të pëlqen…të pëlqen…- puliti gjithë gëzim sytë Anxhela.

-…të thashë …aktor klasi…

- …e ndjeva që në castin e parë, midis të gjithë atyre njerëzve se ky (dhe tregoi foton) do të bëhej burri im .– prej syve të mëdhenj e të zinj të Anxhelës sepse rrodhën lotë që shkanë me shpejtësi faqeve të saj.

Lotë gëzimi, lotë dashurie, lotë mallëngjimi, tha me vete Beti që e njihte mirë aftësinë e saj për tu gëzuar. Ajo nuk kishte njohur njeri tjetër në botë që të gëzohej më shpejt se Anxhela.

-…po si ndodhi…fol…tërheqje fatale…me një shikim…?

-…ashtu …si të të them…- iu ngatërruan fjalët dhe lotë të tjerë i rrodhën faqeve.

-…të më thuash si është, ku e njohe…c’njerëz ka…- filloi të bënte moralin standart Beti.

-…është e mrekullueshme të kesh pranë gjithë jetës atë që ke dashur gjithmonë…

-…eh…fati im…

-… po më thuaj c’të mundon…je penduar…?

-…ohu dhe ti…do të martohem…

Për një cast biseda mes vajzave humbi.

Ra në larginë.

Në boshësi.

Iu dorëzua asgjësë.

Ngjante si e grabitur.

Sikur ishte dëbuar nga kjo botë.

Drejt një kohe tjetër.

-…po mirë, mirë, po martesa është një gjë që duhet menduar gjatë.

-…po ti…? – pyeti befasisht Anxhela.

-…cfarë unë…?

- …e ke gjetur …?

-…e kam takuar djalin e duhur por ai s’po dashurohet pas meje…

-…budallai…

-…po kthehet në një tip monogamisti serial. E nis cdo marrëdhënie duke menduar “s’duhet të martohem…”

-…shqiptar…?

-…patjetër…e kam ndarë mendjen, vetëm shqiptar…

-…po c’e mban mendjen vetëm tek ai pastaj ….– guxoi Anxhela.

-…ata pë më pëlqejnë mua më duken budallenj dhe ai që unë pëlqej dëshiron të bëjë vetëm dashuri dhe të iki…

-…trapi…

-…të gjesh dikë për t’u martuar, është punë e ngatërruar…- psherëtiu Beti.

Beti qe bërë gati, kur taksia e porositur kishte mbërritur para hotelit ku ajo kishte bujtur. Me cantën e madhe që e mbante me kujdes të vecantë e ku mbante të fshehur dhuratën surprizë, zbriti me ashensor e doli në holl.

E dalloi taksistin pasi ishte i shoqëruar me Gonin, vëllain nëntëvjecar të Anxhelës.

 Taksia u nis drejt. 

 Binte shi i imët.

 Shi prilli.

 Pikë – pikë sikur treteshin shpirtrat dimërorë nëpër atë mëngjes të ngjyer me ajër të freskët.

Sikur takoheshinn e ndaheshin vetëtimat. 

Ah…po ky qenka dhe shi i bukur – mendoi Beti.

Një varg i gjatë autoveturash e priste Betin pranë shtëpisë së Anxhelës.

Nëna e saj  i doli përpara dhe e mori Betin.

-… eja, bijë – foli ajo – hyp…

Beti hipi tek makina e nuses.

Makina u spërdrodh nëpër rrugica pastaj doli jashtë qytetit. Rrugëtoi gjatë. Deri aty ku i thanë se gjendej burgu i sigurisë së lartë.

Aty ku priste dhëndërri.

Djali me të cilin do të martohej Anxhela.

I dënuari me burgim të përjetshëm.

Sepse kishte vrarë.

Për hakmarrje.

Një sagë hakmarrjeje mes dy familjeve për një pronë pranë Ujit të Ftohtë.

Vrit ata.

Vrit babai i Anxhelës.

Vrit vëllai i dhëndërrit.

Vrit vëllai i Anxhelës.

Vrit…

Vrit…

Gjaku bërë lumë.

Dhe Anxhela deshironte t’i jepte fund.

Do të martohej me një nga vrasësit e fisit të saj.

Për të mbrojtur Gonin, vëllain e vetëm.

Për t’i dhënë fund.

Fund.

Fund.

Fund….

Dasmorët hynë brenda dhomës së posacme ku zhvillohej ceremonia e martesës.

Prifti, një plak që pesha e viteve e kishte kërrusur më tepër se c’duhej, në fund të ceremonisë bëri atë pyetjen standarte të librit të shenjtë :

- kush ka për të folur të flasë tani, ndryshe le të heshtë për gjithë jetën…!

Kishte ardhur casti që Beti të bënte atë pyetjen që njerëzve u duhet një jetë për ta bërë:- Përse idiotët kanë kaq fat në jetë dhe marrin gjithnjë gra fantastike ?

Pse ky fat i trishtë për Anxhelën…?

Por Beti nuk e bëri pyetjen e saj.

Beti nxorri nga canta dhuratën. Lidhi fjongo të zezë në qafën e dy pëllumbave të bardhë që kishte marrë me vete si dhuratë dhe i lëshoi lart në qiell.

       Në qiellin e dasmës.

       Në qiellin që lëshonte lotë dhimbjeje…

       Binte shi prilli. Dhe nuk kish asnjë kuptim që binte ai shi prilli…