Poezi nga Besar Shkëmbi

Besar Shkëmbi

Një vit që flas me klithmën e vargut tim

U bënë njëzetë që bredhë rrugëve te Evropës

njzëtë vite me strajcën e gurbetcarit mbi shpinë

u bënë njëzetë vite që me dhëmb shpirti

që me djeg malli në gji për shtepnë

U bënë njëzetë vite pa e hapë kush derën oborrit

njëzete vite pa e hapë kush derën e konakut

kosa varur në tra,sopata ngulur ne cungun e druve ka mbetur

kopshtin bar i keq e ka kapluar tym s´ka dale prej xhakut

U bënë një zetë vite që largësitë kanë hyrë në mes

njëzetë vite që flas me klithmën e varg[ut tim

u bënë njezete vite me gjuhën e harrimit flas

vajza e vargjeve të para ka mbetur veç kujtim

Kujt t´ia tregoj këte dhëmbje të shpirtit

kujt t´ia shpalosë plagët e haura të zemrrës

kujt t´ia trgoj mallin që me djegë përbrenda

kujt t´ia tregoj ëndrrat e mia veç vargut tim

Me lulekuqe ta qendisnim fustanin e nuserise

Rrudhat e ballit tend

vargje poetesh

Rimat murane ne gjokset tona i beme

Rrudhat e ballit tend

vrrage motesh

Ne cdo dite piqeshim me vdekjen

Rrudhat e ballit tend

vargje dramash ne historine tone

Ne i numronim plaget tona neper shekuj

Me lulekuque ta qendisnim fustanin e nuserise

Dardana ime e dashur