Vangjush Ziko: Triptik fluturimi

TRIPTIK FLUTURIMI

Nga Vangjush Ziko

SHPIRT I ARRATISUR

Flutoroj,

Përsëri fluturoj.

Më mbinë krahët e fluturimeve.

Mes kaltërsive po notoj

Me ret' e zogjtë anonimë.

Ata s' e dinë se për ku

I përcjell era edhe dielli.

Përpara horizonti blu

Ku det' i madh puthet me qiellin.

As unë cakun s' e them dot.

E kam dhe unë të panjohur.

Më tradhëton vetëm një lot

Që shpirtin ngrohu dhe e ftohu.

Një grimc' eteri ai u bë

Dhe unë porsi qiell më vete

E kap dhe dot nuk po e zë

Kuptimn' e çartur të kësaj jete.

Veç fluturoj.

Veç fluturoj.

Me krahët tim të fantazisë

Dhe qiell e shpirtit e trazoj

Me fllad dhe shkulme të stuhisë.

Pas xhamit qielli edhe Zoti

Dhe unë reja kalimtare,

Një shpirt i arratisur zogu,

Qënie e lirë dhe krenare.

HIJA E MALLIT

Nga nata fluturoj drejt ditës.

Porsi shtegtar që arratiset.

Qielli përpara zu ndriçohet.

Nga pas po nxihet, errësohet.

Ësht' hija ime që e mbulon,

Hija e mallit që zezon.

Mallit me prush e zjarr mendimesh,

Me vetëtima prej kujtimesh.

Me vesën që veson lulkuqet

Edhe përplot ua mbush kupat.

Ngrenë për mua ato shëndetin

Për mall' e largët të kurbetit.

I luten diellit të vijë rrotull

Ta rrokullisë të zjarrtën rrotë.

Më dysh ta ndajë hijen e mallit.

Ta kthejë pas hijen e malit.

Të bëhet nata im' e ikjes

Dita ime e re e mbritjes.

PLUHURI I AVIONEVE

Avioni,

Ark' e Nohes mbyllur.

Era e ngrica dot s' e shpojnë.

Ca zgjuar e ca përgjumur

Të njëjtën gjë po ëndërrojmë.

Megjithëse gjuhët tona s' ngjasin,

As racat nuk janë njëlloj,

Por pëshpëritim edhe flasim

Për ëndrrat tona ne njësoj.

Në flokët e mbi supet kemi

Të njëjtin pluhur kozmik.

Atdheu ynë që po lemë

Kurrë nga shirti ynë s' ik.

Në gjithë avionët e botës

Veç këtë pluhur ti e gjen.

Nuk shkulet dot.

Është e kotë.

Si plazm' e jetës në çdo gen.

Tetor 2011