Petraq J. Pali: Kur zbres nga fshati...

Petraq J. Pali

 

Kur zbres nga fshati...

 

Kur gjithmonë zbres nga fshati

gjumin e largoj...

risodis edhe natyrën

detin e kundroj!

 

ndjehem djalë ndjehem i ri

nuk di seç t'ju them

as bukë e as ujë s'dua

për shpirt të Tim Et’!

 

një magji brenda në shpirt

gjithmonë më mbërthen

me saldon në vend më mba

bëhem helm e vrer!

 

Kur shikoj fshatin e shkretë

fshatin e pa zë

nuk di ku kanë shkuar djemtë

ikën për gjithnjë!

 

Porsi zogjtë e kukuvajkës

shpërndarë s'di se ku

vate vajzëria vate

ikën kuturu!

 

dal kundruall, e vrojtoj

me lot nëpër SY

e shikoj ashtu shkatërruar

seç me dhemb mbi gji!

 

shtëpitë braktisur fare

rrugicat plot bar...

si s'pëlcet kjo zëmra ime

s'i s'pelcet aman!

 

ç'u thanë lulet u thanë

saksitë mbi avlli...

janë larguar nikoqiret

brenda s'ka njeri.

 

era, ka marrë qeramidhet

era si e marrë...

kur fryn nga Buza e Burrave

çatitë hedh matanë...!

 

s'më qesh nuri e s'më qesh shpirti

kur vij me pushime

as njëhere nuk futem brenda

tek shtëpia ime...!

 

rri, vrojtoj edhe avllinë

dritaret fluturuar

brenda hyn shiu, suferina

çdo gjë ka shkatërruar...

 

mbështes doren mbi avlli

zë edhe lotoj

nuk shikoj as Time mëmë

veten mallekoj!

 

Perpiqem t'i shikoj fytyrën

një Imazh të saj...

nuk më lë shamia e zezë

që e mban mbi ballë!

 

ç'është kjo jetë dreqi

s'di si dhe ta ndaj...

të rri afër me fëmijët...

apo, tek im AT?

 

T’i rri afër T’u vë lulet

që nuk kanë mbi varr

e pastaj t'u ndez qirinjtë

që fikur i kanë ?

 

më thoni shokë me thoni

ç'farë të bëj s'e di

a mos ndoshta afrohet fundi

për ne dhe të zi...?

 

gjithsesi do vijë një ditë

se te nëmur jemi

vdekjen borxh e ka njeriu

s'dimë dhe ç'të themi!

 

si e gjetem do ta lëmë

ketë botë me halle

zëmra ngelet e copëtuar

e copëtuar fare...

 

dashurinë që kam për fshatin

fshatin e braktisur,

malli me mundon për ditë

malli i shumë stisur!

 

Ai mall që e kthen dallgën

ne tajfung vërtet

t'a dish kur egërsohet Joni

Ulurin, bërtet!

 

e rrah shkëmbin pa pushim

dallga kur gjëmon

e trondit dhe e tund vendin

natën deri vonë!

 

e pastaj e vazhdon sërish

kurrë nuk pushon

ne një lufte të përjetshme

siç e ka zakon.

 

nuk e di se ç'dreqin kam

kur sa mbërrij në fshat,

një boshllëk e kam në shpirt

qe s'më lë rehat!

 

perpiqem t'i jap vetes

pak gaz e pak jetë...

se ç'më mbyti nostalgjia

nostalgji, e shkretë.

 

siç duket vjen pleqëria

avash e pa zë...

siç e grryen dallga shkëmbin

më grryen gjithnjë.

 

Por do te vijë një ditë

nje ditë e vërtetë...

që dhe shpirti im i vuar

të ketë gaz e jetë!

 

a do vije ajo ditë

edhe për ne pleqtë?

Ta, shikojmë Qeparonë

dritë e ditë të ketë?

 

ketë e kanë në dorë

e kanë vetëm djemtë

të mos rrinë kurbetit gjatë...

Të mos rrinë përjetë.

 

Se do t'i gjeje si mua

kur vete në fshat...

qe më dhemb deri në thua

për atë Jatak!

 

Si s'më qeshi buza kurrë

ah...i shkreti unë

s'u ngopa njëherë me gaz

vetëm helm pa ujë...!

 

me merr malli s'di ç'të them

kur vij përsëri

në kurbetin e mallkuar

s'di as vete si rri ?

 

Ndoshta jam i mallkuar

që natën e tret...

ah ç’merr malli për prindët

Për prindët, e shkretë!

 

Më merr malli dhe për gurët

gurët e sokakut

Mall të madh kam dhe për lulet

Lulet e çardhakut.

 

Ato lule ngjyra shumë

Lule Qeparoi...

kush i pa e s'u gëzua

kur rrinin tek kroi...!

 

Ato vajza gjeraqina

mbushur gjitonia...

të gjitha si vajza valësh

morrën mentë e mia...!

 

Ato kujtoj sot i shkreti

kur fshatin bëj sehir,

i strehuar në një rrëze

mbushur plot ullinj!

 

I mbyll sytë dhe kujtoj

atë jetë atje...

më duket se u larguam

sikur ishte dje...

 

Kanë kaluar 20 vjet

s'janë pak e di,

brenda kam një afsh e mall

qe më mbyt në gji !

 

Zemra ime e shumë vuar

nje ditë do pelcasë...

edhe gjaku nëpër deje

te m'derdhet në fshat.

 

Nuk i trembem fare vdekjes

kur zë vjershëroj,

për mbi çdo gërmë të vargut

qaj edhe lotoj.

 

Më ka marë malli shumë

për shpirt s'ju genjej

U bëj thirrje hajde djema

hajdeni ketë herë!

 

Po të behemi të gjithë bashkë

fshati do lulëzojë

dhe do çelen portokallet

bashkë me limonë!

 

Pa dhe sheget do pëlcasin

me kokrat e kuqe

të fluturojnë dallëndyshet

mbi shellën e Kuqe.

 

Edhe deti do të qeshë

dallgët do urtësojë

embël embël edhe freskët

fshatin do freskojë.

 

Dhe Ylberi kur të dalë

ndriçimin të hedhë

një qilim i verdhë floriri

te ndriçojë si Perlë.

 

Të ndriçojë si dikur

kur kish gaz e jetë

Le të vijë dhe vdekja vetë

Të na rrojnë DJEMTË.

 

Qeparo, maj 2009