At Pjetër Mëshkalla: Nanë, ktheju!

At Pjetër Mëshkalla S.J.

NANË,  KTHEJU !

Si shkambi n’për rrymë të shekujve,

muret qendrojnë jetike

ngulun për rranzë thëmeleve,

të Rozafës sonë Kreshnike.

    Dhe sot, që, féja nipave

    shpresët e të Parëve ndritoi,

    lè të shkruhet mbi ballë të mureve:

    “Nanës, që na vorfnoi!”.

Njâsaj, që’i ditë prej sulmeve

të Kulçedrës me shtatë krena,

na u bâ mburojë e, të nêmuna

s’duroi t’i shohë këto dhena.

    Njasajë... por vaj, na fajeve

    në verbim s’u vume cak

    e Nanës iu randue zemra,

    iku edh’e la këte prak!

O ju, që parzme hekuri

luftuet për bésë e fé,

idhtë tue valvitun Flamurin,

shenjtnue me gjak e bé,

    zgjonju nën rrasa të heshtuna,

    ngrihnju me pa mjerim!

    Ndihma e Arbënisë, e Pamposhtuna

    ç’u ba?... Si drita u shkim!!..

Po a kurrë, thue, ma kurrë Virgjina

-me gjâmë kah thrret Shqipënia,-

s’do të ndrisë, si ndriti moteve

përbrinjë Rozafës...M A R I A ?!

    Tepër lënguem këso shtigjeve

    si fëmija mbetë pa nanë,

    për né ma dritë nuk lëshuene

    as hyj, as diell, as hanë!

Po a kurrë, ma kurrë, s’do të ngrohemi?

pa shpresë do të rrijmë e të presim?

Po a heshtun gjithmonë vallëja

do të ngeli, në terr kah dënesim?!

    Jo, jo! Pse qiellëve të epëra

    Zoti me dorë të vet

    ka shkrue: “E Zojës asht Shkodra,

    e, Zoja e Shkodrës së vet !”.

Qé, ké ato mure të ndrituna,

-zemra m’a ndiën, -qé’i zani

Një populli në hov të galdimave,

tue brohoritë: “O ngâni!...

    Ktheu, N A N A !” O, ditë ma e bukra

    që Arbënia prét, ago!

    Nanë ktheju, e, në mburoje të hireve

    në fé shënjte na vëllazno!

Shkodër, 1927.

Shenim: Paraqitja grafike nga Fritz Radovani, në 100 vjetorin e lindjes së At Mëshkallës (2011)