E premte, 29.03.2024, 03:13 PM (GMT)

Kulturë

Odise Kote: Macja e ngordhur në shi ….

E shtune, 15.10.2011, 04:56 PM


Macja e ngordhur në shi ….

 

Nga Odise Kote

 

… për më tepër se një javë, kishte mbetur aty në mes të rrugës. Nuk kishte asnjë pikë gjaku rrotull dhe as ndonjë shenjë carjeje apo shtypjeje që të rrëfente shkakun se përse gjendej aty. Fëmijët e vegjël, kurreshtarët e parë të botës, pasi iu mblodhën rrotull, më pas e anashkalonin ose e shtynin me këmbë pa guxuar ta largonin të paktën me një qese apo shkopinj për ta hequr prej rrugës. As gratë e pallatit tim që e shihnin nga dritaret. As pastrueset e komunales që vinin shumë rrallë asaj ane, nuk e panë të udhës ta hiqnin prej andej. Po mbushej java dhe ajo lagej e lagej nën shiun e dhjetorit, në cep të rrugës, në lagjen time periferike.

Si një lëneshë.

Kushedi sa kohë do të mbetej ashtu e shtrirë përdhe, nëse Kadria, komshia e katit të pestë, nuk do të zbriste calë – calë duke u mbajtur pas mureve, deri sa ta merrte e ta hidhte në kazanin e plehrave.

Ishte muzg i thellë kur Kadria e bëri këtë akt, megjithatë sytë kurështarë të grave të pallatit e ndoqën me vëmëndje të gjithë skenën.

Kadria, është nëna e Asim Babaracit, Drejtorit të Doganës në pikëkalimin kufitar të shtetit tonë me Greqinë. Asimi është i martuar, por ende nuk ka fëmijë. Ai vjen rrallë, shumë rrallë në shtëpi. Eshtë me shërbim, u kthen përgjigje Kadria komshijeve të katit, kur e pyesin.

Asimi nuk është burrë i pashëm por vishet me shije. Eshtë i martuar me Belinën, që gjithë ditën rri e mbyllur brenda katër mureve të shtëpisë. Belina është shumë e bukur, ndërsa Kadria, vjehrra është vejushe, që dallohet prej së largu se është grua e vuajtur dhe e fortë. Babaracët erdhën gati një vit më parë në pallatin tonë të ri, ndërtuar në një pozicion të favorshëm të kodrave periferike të qytetit, mes pishave e bredhave.

Pikërisht Kadria, gruaja me zemër të fortë, me shaminë e zezë që s’e heq asnjëherë nga kryet e saj, ndonëse duket se nuk e ka plotësisht moshën për këtë gjë, e kreu këtë akt të thjeshtë, largimin, duke na dhënë të gjithë ne banorëve të pallatit një lehtësim të vecantë. E largoi macen e ngordhur nga mesi i rrugës.

E pashë nga dritarja e dhomës sime – studio, kur ajo e largoi qetësisht macen e ngordhur. Ndjeva befas një lehtësim të cuditshëm.

Nuk e di pse.

Ndonëse nuk shquhem për tepri dashurie ndaj kafshëve, nuk e di,  por ajo krijesë që lagej në shi kishte filluar të më dhimbsej. Me kalimin e ditëve, madje më ngjante si një shenjim tersi që duhej shmangur e harruar.

Ja përse ndoshta u ndjeva i lehtësuar kur Kadria e hoqi atë nga rruga. Këtë episod të pavlerë të përditshmërisë tonë qytetëse do ta kisha haruar si mijra të tjera të parëndësishme, nëse një ditë prej ditësh gruaja, pas një zënke në inat e sipër, nuk do të më thoshte: s’ke faj ti !

-Ti do një vjehrrë si Kadria !

-Po c’hyn Kadria këtu ?– ia kthej pa qejf dhe i them butësisht të mos marrë nëpër gojë plakat e lagjes e aq më tepër komshiet, me të cilat do të shkojmë vite jetë në fqinjësi.

- Eh Kadria, Kadria…po lëre, lëre – ma ktheu gruaja – se ti nuk e di. Ti mbyllesh aty në dhomën tënde e vetëm mbi libra e kompjuter… Se kam prindër unë…se kanë halle ata…ti di vetëm punë…punë…Asgjë tjetër…

-Ah, ke të drejtë, ke të drejtë – ia kthej për t’ia zbutur disi zemërimin. -Bëhuni gati,- i them asaj dhe dy fëmijëve, do të shkojmë tani nga nëna !

Dhe me të shkuarën nga nëna… dy fëmijët e mi e gruaja nënkuptojnë vizitën tek shtëpia e vjehrrës, pasi nëna ime ka tre vjet që nuk është më, ndërsa babai ka shkuar të banojë me motrën time larg prej këtij qyteti.

Nëna ime, e shtrenjta ime, ka ikur pa kthim.

Ja, në një ditë dhjetori, në prag Krishtlindjesh iku ajo.

Iku sa hap e mbyll sytë.

Ka ikur në qiell, i kam thënë vajzës time të vogël.

Ka ikur në parajsë dhe vjen vetëm një herë në vit për të na takuar.

Do ta presim natën e vitit të ri.

Ajo do të vijë, sic ka ardhur cdo vit bashkë me babagjyshin për të na sjellë dhurata.

Vajza e vogël e pret gjithë vitin nënën time.

Dhuratat e nënës që zbret nga qielli, për vajzën time të vogël, janë të vecanta.

Për ato do t’ua rrëfej një herë tjetër.

Meqënëse ora ishte vonë, porosita një taksi dhe bashkë me familjen i bëra një vizitë të papritur vjehrrit tim që banonte në një nga apartamentet luksoze të qëndrës.

Ndihesha si i zënë në faj.

Në fakt e kisha shkelur disi me të, pasi ndonëse jetonim në të njëjtin qytet, nuk e kisha vizituar prej gati tre muajsh. Mjaftoheshim vetëm me disa telefonata rutinë mbi shëndetin apo pyetjet për fëmijët. Ndonjëherë, me qesëndi vjehrri më pyeste se mos isha transferuar me punë diku larg nga ai qytet, ose për të më njoftuar se nuk kishte marrë shtëpi të re, kinse për të më kujtuar mungesën e gjatë të takimeve tona.

Kuptohet që gruaja ime, nga gadishmëria e treguar prej meje për këtë vizitë  të papritur fluturonte nga gëzimi, dhe kjo ishte një arësye e mjaftueshme që darka në shtëpinë e vjehrrit të kalonte si jo më mirë.

Si cdo herë, pas të luturave të vjehrrës dhe kundërshtisë së gruas time, fëmijët mbetën për të fjetur në shtëpinë e gjyshërve të tyre. Sërish me taksi, u detyruam të kthehemi të vetëm në shtëpinë tonë.

Gjumi do më kish kapitur menjëherë sapo u shtriva në shtrat, edhe për shkak të gotave të panumërta me verën e zgjedhur që konsumova tek vjehrri, sikur gruaja të mos më kish thënë ato fjalë që më bënë esëll : 

-U kënaqe …? Bëje gjithmonë këtë që bëre sot…        

Fjalët e saj të rrokjezuara e të thëna me mërmërimë në vesh sepse më dogjën e më corën si kthetra të egërsuara macesh në gjoks.

Më ngjau se gjoksi m’u mbush me vija gjaku që zbrisnin deri poshtë barkut.

Më përvëlonin.

Nuk e përmbajtja dot zemërimin.

- C’do të thuash…? - ngrita zërin dhe pa pritur përgjigje befas u kujtova vetëtimthi se shtysa e vizitës ishte Kadria, ose më saktë kërcënimi i sime shoqeje me fjalët “s’ke faj ti, duhet të kishe një vjehrrë si Kadria !!”

Në sy m’u shfaq Kadria, komshia e dy kateve më lart, që tani me siguri bënte e qetë gjumin e asaj nate të 16 dhjetorit dymijë e …

Jashtë dritareve dëgjoheshin gjëmimet e bubullimave dhe shiu që binte e binte papushim. 

-Si është ajo puna e Kadries ? -  pyeta qetë gruan.

Gruaja u gjallërua sikur e priste prej kohësh atë pyetje. U afrua edhe më pranë dhe nisi të më tregonte një nga ato historitë e pabesueshme që vetëm në netë të tilla dimri me shi e bubullima mund t’i marrësh për të vërteta. Më tregoi për Kadrien dhe nusen e djalit të saj, Belinën. Kadria me nusen nuk shkojnë hic. Por as dhe nuk zihen. Askush nga gratë e pallatit nuk dëgjon një fjalë apo tingull grindjeje mes tyre.

Belina ia ka gjetur ilacin, vijoi gjithë qejf rrëfimin e saj, gruaja.

Nuk flet. Nuk flet asnjë fjalë.

A thua është memece. Rri si një statujë në shtëpi.

E ngrirë.

Rri dhe pret.

Rrinte në dritare me macen e saj dhe priste Asim Babaracin, burrin e saj, Drejtorin e Doganës.

-C’ka këtu, pse tani nuk rri më ? – them gati përgjumësh nga kjo histori e pakuptimtë. 

-Prit ,– vazhdon gruaja me gjallëri. E mban mend macen e ngordhur në rrugë…macen që rrinte në mes të rrugës në shi….atë që hoqi Kadria…?

-Ehë…e pastaj ? – pyeta më tepër për t’i dhënë fund spjegimeve të stërgjatura të saj.

- Ajo ishte macja e Belinës – tha triumfalisht gruaja.

- Si e Belinës – fërkova sytë për të kuptuar më mirë domethënien e pohimit të saj.

-Po, e Belinës – tha gruaja e nga toni i zërit ngjante se ishte kundër nuses së re e të bukur të Asim Babarocit, a thua se ajo ishte fajtore për faktin e vetëm se kishte një mace me të cilën rrinte gjatë e pa folur në dritare.

-Macja ishte shoqja e saj, aleatja, – tha gruaja me ton të sigurtë e të vendosur,- aleatja për t’i plasur buzën Kadries. Belina fliste vetëm me macen. Gjithë ditën me macen. Gjithë ditën në dritare. Për ta bërë Kadrien të pëlciste. Buf …buf…

- O mendje gruaje …- qesha dhe …- lëri të qeta gratë e botës…

- Jo prit, prit, – shpërtheu gruaja e pakënaqur nga mungesa e solidaritetit tim. -Prit se tani është dhe pjesa më e bukur. Se Kadria nuk e ha thatë…

-Si moj…? Hajde, hajde mbylli sytë  .- e tërhoqa gruan për t’i thënë se po agonte e se ishte koha që duhej të flinim.

-Nesër, – i mërmërita – nesër më trego me hollësi gjithshka.

- Kjo është një histori e vërtetë – ma ktheu ajo me një zë që më nxori përfundimisht gjumin e asaj nate. Një histori me një të vërtetë që nuk vihet në dyshim. Që meriton vëmëndje. Mosbesimi ndaj kësaj të vërtete është jonjerëzor.

-Të lutem fli. Në mëngjes do të jetë ndryshe gjithcka.

-Ne mëngjes do të jetë njësoj si tani.

-Si është puna …? – pyeta kësaj here i shqetësuar.

-Ti nuk po më dëgjon seriozisht – u ankua ajo, ndaj flas kështu…

-Për Kadrien e gjithë kjo …?

-Po.

- Ti je prind vetë, baba me dy fëmijë…

-C’domethënë kjo…?

-Ka, ka  domethënie të madhe bile… Ka se Belina nuk fliste për t’i plasur shpirtin Kadries. Donte ta cmendte…ta dërgonte në azile apo në cmendinë…Ndaj bënte ashtu…- shpërtheu në akuza gruaja.

Këto akuza atë cast më ngjanë më tepër me një xhelozi të zakonshme grash që, pasi mblidhen tek njëra-tjetra, pijnë kafe me cigare e marrin gjerë e gjatë në gojë një nuse të re. Kjo nuse e re dhe tmerrësisht e bukur, quhej Belina Babaraci e banonte në katin e pestë të pallatit tonë. Më tepër se xhelozi, ishte indiferenca akullnajore e saj ndaj grave të pallatit me sa duket, shkaku i armiqësisë së tyre ndaj saj.

Belina as u fliste, as u shkelte në derë, as dilte nga shtëpia e saj. Ajo rrinte e mbyllur brenda si një eremite. Rrinte me macen e saj. E mbante në prehër. Fliste vetëm me të. Gjuhë macesh. Gjuhë e cuditshme.

Rrinte në dritare dhe priste.

-Ia bëri mirë Kadria. – foli sërish gruaja ime pas këtij casti meditimi.

Mendja e saj bluan e bluan armiqësi pa kuptim,mendova.

- Ia mori macen dhe ….

-C’i bëri maces…?

- Ah, i gjori ti…-mëshiroi ajo. Ti asnjëherë nuk di gjë. Të gjitha i merr vesh i fundit,- tha me një ndjenjë të lehtë hakmarrjeje, si ndëshkim për mungesën e vëmendjes time ndaj rrëfimit të saj.

-Mirë, po të dëgjoj…- thashë shkurt dhe i dhashë fytyrës pamjen e kureshtarit të thellë.     

- Ti e di që Belina dhe Asimi ikin cdo të premte në mbasdite për të kaluar fundjavën në hotelet me shumë yje në Greqi.

-…jo …-ngrita supet si i cuditur.

- Ikin – tha plot siguri ajo. -Ikin të dy bashkë. Herë vjen e merr vetë e herë dërgon shoferin e doganës. Kështu ndodhi edhe të premten e kaluar, vetëm se …

- Cfarë se…?

- Macen nuk e morën dot, nuk e gjetën…e kishte fshehur Kadria.

- Si e kishte fshehur  ? – u bëra vërtet kureshtar kësaj here.

- Po, po e kishte fshehur Kadria. Se ajo e merrte me vete në Greqi. Nga frika. Po Kadria u tregua e zgjuar dhe e fshehu në drekë, në kohën kur Belina fle pak që të jetë e freskët për jetën e natës.

- Po ku e fshehu…?

- E fshehu në një enë prej llamarine djathi. Hoqi djathin dhe e futi macen brenda. Në hirën e enës derdhi gjithë atë kripë për ta helmuar. E mbylli hermetikisht, i vuri sipër një barrë dru dhe e fshehu poshtë në depo. Tre ditë rresht, të premte, të shtunë, të dielë. Të hënën në mëngjes e nxori. Macja kishte ngordhur. E hodhi nga dritarja në rrugë.

-Ajo është kriminele … – shpërtheva unë për Kadrien duke mos e duruar dot rrëfimin për macen e ngordhur.

-Jo, jo …ajo i dha një mësim të mirë nuses së djalit. Përcmimit dhe indiferencës vrasëse të saj.  - këmëngulte me pasion gruaja ime 

- Ashtu…? Po nga i di ti problemet e saj ?

- I di. Gjithë bota ka probleme – tha gruaja. Problemi i parë zgjidhet duke u rikthyer tek Jezu Krishti. Problemet e tjera nis t’i  zgjidhë ai, një nga një…

Fjalët e saj sepse më bindën e ngushëlluan.

U ngrita e shkova në dritare.

Ngrita grilën  dhe vështrova në rrugë.

Në rrugën ku vazhdonte të binte shi.

Shi dhjetori.

Macja e ngordhur nuk ishte më aty…



(Vota: 0)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora