Sabit Rrustemi: Zjarrmi e kthjelltë - Plisi i dhembjes

Sabit RRUSTEMI

 

ZJARRMI  E  KTHJELLTË

 

P l i s i  i  d h e m b j e s

 

 

SHFRYMJA E MRAMË E HAJDIN MALËS

 

Mam’ni krah’sh
Dej te blini, ner sh’pi
Se kamtë m’lan’!

Mam’ni, se du ta shoh
Edhe n’i her’ ket’ dynja
Prej brijes!

Mam’ni bre
Se sytë në vend i kam edhe men’ en

E,
Nuk po du me shku
Pa e pa e pa e pshty mu n’sy!

Phu, phu,
Po dynja e rreme paske qen’!

Phuuu!

Kurgja prej teje s’po marr’,
As po du!

Për dy metra ven’, mos t’kofsha fal’,
Yshym gjarpnojsh mishin po ta la,
Po koci po emni mem met’ ka!

Un’ i rrem s’jam ma!

Ej dynja, dynja,
T’rreme t’gjeta, t’rreme po t’la!

 

(17 dhjetor 2007)

 

 

PRINCI I ARBËRIT

 

Po kthehesh atje prej ku u nise

Në të përjetshmen hise

Që e fitove vetë

 

Po e luan gjithmonshëm

Prrincin e Arbërit

Rolin  e munguar

Skenës së njëmendtë

 

Lumbardhii shtrydhë bjeshktë e gurta

E shkumëzon nga dhembja

Si të kthehet tek vetja

 

Tek rrënja vjen Ti

Më i praruar se kurrë

Për secilën kohë

 

Ti i the jo vendnumrimit

Për jetë e mot

Rrjedhon e vezullon pa kufi

 

Vetëm Lumbardhi ka këtë fat

Prehja jote të jetë  përjetësisht

Dhe skena yte njëkohësisht

 

Mos u dëshpro

Nëse me vonesë

Kuptojmë mesazhim tënd

 

Provinca na ka gërryer ngapak

Dhe ky ballkan

Me një mal bajraqesh

 

Sa lumbardhi ka lumnue

Tokës sonë e trupit

E mëkatet ende na varet sysh

 

Me hirin tënd të lehtë të bardhë

Këtij lumi valë valë

Falna o i arbërit princ

 

Nuk të njohëm sa të patëm

Nuk të deshëm kurrë si sot

 

 

NË NJË EPIKË

 

Heshtni pashë të Lumin

Nuk vdes poeti
Ai vetëm po e kërkon një varg të ri
Një përqeshje tjetër për vdekjen

Shfletoni kohët
Epikat
Lirikat

Sirtarët e shpirtit
Shprushni

Aty e keni poetin

Me të njejtin emër
Në një epikë të re

Pasha t’ Lumin

Heshtni
Poeti nuk vdes

 

 

DHEMBJEN NUK E LAJMË AS SOT

 

E pive pasdarken e asaj të diele

Me një lojë shahu

Shpërlave dhe djersët e ditës

Atë pluhur të plumbtë mërgimi

E u bëre gati për një ditë të re

Po se si u përvodh vdekja

Rrugës heniensstrabe

U ngjit në katin e pestë

Tek dhoma numër 26

Për vrimë çelësi

Brenda u fut

 

A pate thënë jo njëherë

S'kam kohë për ta pritur

Mund t'më tradhtojë vetëm gjumi

 

Pastaj

Pastaj lotët e mi

I fshehu ai shteg Çepuri përmbi shtëpi

Ajo kulumri

Derisa ta ndreqëm një dhomë të re

Atje n'atë shpat pikëllimi

S' kaj rruge

Ku pushon përjetshëm ti

Me një emblemë arbëri

Si plis i moçëm e plis i ri

Në më të thellën qetësi

 

Prehu dhe mos fli më

Gjumit nuk i zihet besë

M'sa vdekjes

 

Atë këmishë të ftohtë

Një jetë të tërë në trup e mbajmë

Dhe vetëm njëherë

Vetëm një herë në jetë e lajmë

Pasi t'i kemi mbyllur sytë

 

Po dhimbjen

Nuk e lajmë as sot

 

(5 qershor 2011)

 

 

SHKUNDE ATË MAJË KODRE

(Në kujtim të dajës Rexhë)

 

Shkunde atë tufë lisash

Mbi tënden kokë

E atë dhe që t'nxenë n'dimër

E t'flladitë në verë

Shkundi përnjëherë

E dil

Dil

Se dhe dielli po t’shkrihet sy

E mbi vetull ajo kumri

Ai zog mali

Po k'non sall për ty

 

Hajde Rexha i Dadës Loçkë

Te plepat mbi shpi

Ta shohim Rrushen kah ecë

Shtegut t'Kronit

 

Ata sy të thellë e të zinj

Ato dy kokrra drite

Tek ajo degë lisi i ka varë

Me t’pa

 

Mos prit më

Loti i pashterrur i motrës – o

Trande atë majë kodre

Që t’rri sipër'

E dil

 

Se dhe trarët e shtëpisë

E troku i dorisë

Janë nxirë e mpirë

Prej pritjes

 

Sokakun e ka m'lu bari

Udhës pas shpie

Therrat mal janë ba

Tek ajo Qafë

N’atë cep shpati

Kanë ngelë pranverat

Verat

E krejt tjerat

 

O Rexha i Nënës - o

Mbi oxhak

Plisi i dhembjes

Përditë pret

 

Nëpër lotë zjarri

Unat e votrës

Si me tela sharkie

Prushit të shpisë

Vallen e Deli Agushës luajnë

Vallen që Ti e luajte për t'mbramen herë

 

Dhe ai Lis  n'atë kukë mali

Ajo Lajthi

Ku shkrijshe djega e ëndrra

Për atë Peh'rri

Nga malli po digjen për ty

Si kjo ditë e sotit

Kur e prek atë fund të motit

Mos prit më

Lutet dhe motra

Gurëzuar aty te porta

 

Epo shkunde

Përnjëmend shkunde

Atë majë kodre

Se ti je vetë Plisi

E Lisi

Ku dita përditë sillet rrotull

Ndërrohet e nuk soset

 

Rrënjë e njomë gjaku

Palëve të tokës

Rinon veten

Duke thithë kohët

Mbi frone zeusësh

 

(19 - 24 shkurt 2011)

 

 

PËR HIRË TË EMRIT
(Bekimit)

Mos i beko dhimbjet
Për hirë të emrit

Livadheve të jetës
Herri
Rrënjësh shkuli
Edhe kur bijnë sërish

Dhimbjet
Cilat do qofshin ato
Vetmia nuk i shëron

Ajo vetëm i ujitë
Përmes lotsh
Që na pikojnë brenda

I zverdhë e i rritë
Para syve tanë

Miku im
Për hirë të emrit
Kapërceji me një hap
Siç i kapërcenim
Përrockat e arave tona dikur

 

Përrockat që tashmë kërkojnë
Hapësirë fytyrave tona

Mos i lë

Dhe atë
Atë që e do
Mos e harro

(Pasdite, 16 korrik 2009)

 

SHPORRE DHIMBJEN

(Abedin Gashit)

 

Rrallohet mali n’Karadak

E tymi fjollë shkon n’Obiliq

Meraku s’u shkul na ha ngapak

Kësaj bote për atdhe e miq

 

Ku je fshehur lum miku

Bëhu i gjallë me tëndin zë

Një verë e vjeshtë na iku

E dimri sall borës nuk sjell gjë

 

Hajde ma dil te ajo kështjellë

Dridhe atë Shtolberg sot e mot

Dhimbjen që të ka  mbështjellë

Shporre pashë të lumin Zot

 

Se m’ka marrë malli o burrë

Për ta pirë natën deri n’mëngjes

T’keqen me mbyllë në kurrë

Peng i fjalës për ty do mbes

 

Lëshoje atë zë o Gur i Gashit

Dejve t’u le të ndizet ai gjak

Stolise kullën me brirët e dashit

Midis Kosove a n’Karadak

 

(24 dhjetor 2010)

 

 

JETON NË EMRIN TËND
(Nekibe Kelmendit)

Dhe fjalët heshtën
Si unë

Nuk besuan se Ti mbylle sytë
E u shtrive
Thellësive të lashta dardane

Janë mpirë
Si malet

Dhe ajo Grykë Rugove
Vlon prej zjarrmie
E lotsh që s'i shihen

Fushë e paepur lulkuqesh

E dashur
E grua
E nënë

S’ka furtunë që rrëzon trupin tënd
Atë Sy Tanushe të trembë
E t'na lë pa atë buzëgaz

S'ka

Dhe vdekja
Sa herë para teje u step
Kokëulur dredhoi

Sa herë

Të gjitha dashuritë i dhe
Për atdhe

E t'u duk pak

Kur e ke vetëm një
Me krejt çka ke
Symbyllas i jepesh çdo moment

Si e dashur
Si grua
Si nënë

Atdheu me emrin Kosovë
Jeton në emrin tënd
Perëndeshë e besimit dardan

(21 qershor 2011)

 

 

POEZIA QË S'U LEXUA ASNJËHERË

 

Në vete e ndjeja

E thosha pa zë

 

Një ditë do dal përfundimisht

Nga varri i heshtjes

Për t'jua dhënë kumtin

Që prisnit prej meje

 

Mos gërmoni tutje

Dherave të qenies sime

Nëpër eshtra të të pathënave

 

Asgjë s'do gjeni pos emrit tim

Dhe kësaj që po ua them

 

Unë jam ajo Ana e Ndritshme

E jetës suaj të dukshme

Dhe të padukshme

 

Unë jam ajo Ana që ju e veçuat

E s'e thatë as për dritë

As për natë

 

Ama e ndjetë

Kur vetëm këtu më latë

E – pse 

Kurrë s’e thatë

 

Unë e doja atë që ju s'e dinit

Atë që as vetë s'e kisha parë

 

Erdhi si ëndërr që nuk ma besuat

Më qëlluat

 

Po Ai shpëtoi

Se ishte Një dhe i vetmi

Se dhe tash është Një

Në mua e me Mua

 

Gjithnjë do jetë

Një dhe i vetëm për secilin

Edhe kur nuk e thoni

Kur nuk e pranoni

 

S'ka tjetër thesar në këtë botë

Kot gërmoni

 

Thesari i vetëm që fshihet në mua

Ishte dhe mbeti dashuria

 

Dhe Ai që mbiu si Lis

Te ime Kokë

Më bën rojë

 

(12 qershor 2011)

 

 

ISË KUREXHA NJË NGUSHËLLIM I BUKUR

 

Isë Kurexhës vdekja ia ka rrëmbyer gruan

Dhe s'ka kujt  t’i  ankohet

 

Kot e ngushëllojmë 

 

Ai buzëqeshë përvajshëm

Tek pret e përcjell

Rendin e pandalur të ngushëlluesve

Sa do që të duket si burrë

 

Po shihja zemrën

Kur kafshon buzën

Kur me sy kërkon cigaren

 

Isë Kurexha ka një fuqi të padukshme

Së cilës i falet ditën natën

 

Edhe kur mbetet vetëm me Isën

Thotë përvajshëm në të qeshur

Madh'nia e tij kështu ka dashur

 

Ngushëllimin më të bukur ka gjetur

Tek i Lumi që s’shihet po ndjehet 

 

Ditën e tjerr vetë i katërqinti

Natën e errë veç me Isën 

E nuk jepet

 

Vetëm pak e dredhë kokën

 

Nuk e ka bash lehtë

Se i u ka djegur shtrumi

E n'buzë i  është kthyer shkrumi

 

Eh Isë Kurexha

Mes gishtash ndrydhë veten

Jetën

Duke luajtur lojën e burrit

 

(19 Qershor 2011)