Poezi nga Silva Tërnava

Silva Tërnava, New Zeland

PESË MINUTA

Pesë minuta në shtëpinë time gjysh e babëgjysh

sytë e zgurdulluar me

erë baroti të etur për pikë gjaku të njomë

Pesë minuta me bakllavanë e ndotur

si ulkonja e vërsulur mbi shtatin e pafajësisë…

Pesë minuta

në butesinë e fëmijës pa bukë, pa ujë, në çmenduri...

Pesë minuta në tokën e bekuar të Arbërisë

dem baba dem pa emër pa shenja mbi dhe...

Pesë minuta shkretëtirë e trishtuar përcjellur me tymin e zi

Pesë minuta hijenat gjakatare holokaust mbi trupin e ri

Pesëmijë vjet lashtësie mbi shtatin e Parajsës Iliri…

TY

Ty që era të mori në largësi

e shiu ti lagu krahët në pakuptimin e kohës

Ty që rruga drejt diellit t’u shkëput

si vetëtima nga retë e zeza

Ty që rrugëtoje drejt dritës pa brenga

në sfida pandërprerë

si një fëmijë kureshtar me plot ambicje

Ty që cunami i tërbuar të mori

dhe në pakthimin e pashpjegueshëm u trete

Ty që mbete siluetë në vendin tënd

që gjithmonë të pret…

QYTETI MEMEC

Nata e zezë në qytetin e vdekur,

zëra që klithin pa shpresë në tmerrin ogurzi

horizonti injoron dorën e zgjatur me virgjëri,

nën tymin e shfrenimit të pakufishëm…

Heshtja vazhdon deri në sekondën tjetër

përshpëritja zbehet në hapesirë

mëngjesi zbardh i shurdhët,

fantazmat fluturojnë si qyqe mbi gjah…