Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

SHIRA LOTËSH

MË TROKASIN NË SHPIRT 

Nga hapësirat e njerëzve

që ndodhen në hall,

shira lotësh më trokasin

në shpirt pareshtur.

Unë i hedh në qiell

të bëhen breshër kokërrmadh,

të thyejnë tjegullat e çative

të fajtorëve të heshtur

Çative që u pikojnë strehët

çurgun e vajtimit,

nga viktimat e trafiqeve

të drogim - turpërimit...

Por çatitë ndërrojnë tjegulla

pas çdo breshërimi

dhe shtrojnë me beton

mbulesa shfajësimi.

Atëherë, kur do të shemben

çatitë e mashtrimeve,

nga tërmeti shkallmues

i të gjitha zemërimeve?... 

Që shirat e lotëve

të pushojnë trokitjet në agim

dhe lastarët e diellit

të mbijnë në shpirtin tim...

FATI I QENIT

Tani qentë u lehin më pak njerëzve

më shumë qenve.

Kanë xhelozi rivalitetin

në përkëdhelje.

Specialistët propozojnë

kampe trajtimi për qentë rrugaçë,

kur njerëzve të rrugës

u thuhet vetëm “Plaç!”

Më mbetën sytë

te një fëmijë copa-copa,

lëpinte buzët para qenit

që hante biskota.

Zagarët zbuten

të shëtisin në vetura,

ndërsa turma zhelanësh

gdhihen nën ura.

Në plazhe tok me pushues

lahen buçe dhe kone.

Okupojnë tryeza,

karrige, zhezlonge.

Ndodh qen ujqër,

bëhen partnerë femrash yje,

duke sfiduar meshkuj

me elegancë bukurie.

S’të shpon më si dikur

thumbi i hostenit,

po të tha tjetri,

“Paç fatin e qenit !”

Nuk paragjykoj asesi,

miqësinë me kafshët.

Theksoj kujdesin human

për njerëzit e varfër...

NJERËZIT E EGËR

Njerëzit e egër

s’ishin të egër si modernët e sotëm.

Bukuroshet epshndjellëse

pas shfrimit nuk i vrisnin.

Rivalit egërshan

s’ia hiqnin nga trupi kokën.  

Dhe nuk përdhunonin

vogëlushët e egër të fisit.

Nuk u vinin zjarr shpellave

dhe kasolleve të tjetrit.

Grave u linin punët e lehta

përqark lëkurëve. 

Nuk i linin pa fruta

dhe pa mish gjahu të vjetrit.

Nënat nuk i hidhnin

fëmijët e gjirit shkurreve.

Femrat e reja linin ç’kishin

në sytë e lakuriqësisë, 

por nuk i tërbonin meshkujt

me kureshtje formale,

me dy gisht reçipeta

te sumbullat mbi sisë

dhe me një rrip të hollë

mbi foletë gjenitale.

Njerëzit e egër

nuk shkatërronin

sendet e bashkësisë,

për të pohuar tek i pari 

besnikërinë e verbër.

U faleshin kafshëve

vizatuar mbi shkëmbinj,

por s’linin figurën e prijësit

në çdo perimetër.

Kishin në tru botëkuptimin

primitiv të një turme.

Por nuk lakmonin

shumë shpella me dritë.

Nuk laheshin e lyheshin,

me erëra parfumesh.

linin trupin si kafshët pis,

por binin era njeri në shpirt.