E enjte, 28.03.2024, 07:14 PM (GMT)

Kulturë

Poezi nga Andrea Zarballa

E shtune, 01.10.2011, 04:55 PM


Andrea Zarballa

 

 

1997

 

U hodh përpjetë zogu shumëngjyrësh i Butrintit

hapi krahët,

shriqi këmbët e gjata e të holla;

ishte mpirë

tre mijë vjet i ngurosur dyshemesë së mozaikut.

 

Ish bezdisur pranë luleve të njejta,

pranë gjetheve të njejta vreshti,

pranë peshqëve me veshtrim të përhumbur,

gaforeve dhe akrepave gjymtyrësakatosur

dhe tha të shëtisi deri te liqeni.

 

Dhe mori për nga monopati i dafinave,

zgjati qafën dhe lëshoi një klithmë të ngjirur –

duke iu përgjigjur

thirrjes erotike të një zogu mali,

u përkul të pijë  ujë të freskët,

por guriçkat shumëngjyrëshe të trupit

befas, iu shkërmoqen edhe ranë në liqen.

 

Një mjekrosh e kish qelluar lartë nga kalaja.

 

 

NË SHKURT

 

Rri nën strehën e Dimrit,

duke pritur me ankth të dëgjoj përsëri

tik-takun e sahatit të dheut tim,

të shoh Shkurtin të nxjerrë thikën nga brezi

e të çajë venat e mia,

të derdhet gjaku e të jeshilojnë malet dhe fushat,

të rritën bimët e insektet,

të sundojë kudo përkryerja e luleve dhe e gjetheve,

të kthehen dallëndyshet dhe emigrantët

e ta gjejnë vendin paq të rregulluar.

 

Pastaj, lë ta varin trupin tim të zbrazur

në sheshin e shkretë të erërave

e të klithi gjithë ditën si një gajdë Trakase.

 

 

NJË DJALË

 

Po të kalonte, them, jashtë shtëpive tona,

duke luajtur culen farfuritëse të thekrës së egër,

qoftë edhe një djalë Korriku,

 

çekiçi do të shkundte përsëri kudhrën në kovaçanat

e braktisura,

qukapiku dë të çukiste ngulshëm trungjet për të

zgjuar pyjet nga gjumi,

kanat e pafolura do të mbusheshim me ujin e bekuar

të burimeve,

litari i horizontit do të thurrte shilarse të kaltërta,

maji do të hidhte kurrora kulpre kokave të qethura,

dhe gjethja e ullirit do kërcente përsëri në vatrat e

Krishtlindjeve.

 

Dhe moirat e atdheut, të kapura për dore,

do të rrotulloheshin tre herë rreth stivës së grurit

në qetësinë e muzgjeve,

duke mërmëritur fjalë që shtojnë bereqetin.

 

Dhe plakat do të dilnin përsëri pllajave, për të

mbledhur në përparëse

gjethe që shërojnë hemoragjinë e kombeve,

dhe kryqet varreve, që ruajnë katër pikat e Globit,

do të qetësoheshin përpak.

 

Po të kalonte, them, sokakëve, qoftë dhe një djalë,

nga ata të zbathurit,

si djemë të Panit, pothuajse.

 

 

I THJESHTI

 

I mjaftonte vetëm një gjethe

për të shtrirë mbi të gjithë jetën e tij

dhe të nxënte akoma edhe dy oqeane.

 

Në fund të fundit,

sokaku  ngushtë i meridianit,

qoftë drejtë veriut po ta shkelish,

qoftë drejt jugut

me siguri, te akullnajat do të të nxjerri.

 

Por edhe nje paralel po të shkelish

do të vijë një ditë,

që do të gjesh përpara prapë veten tënde.

 

I mjaftonte kodra e vogël me ullinjtë,

me ato degë të rënduara

nga pesha e këngës së gjinkallave.

 

I ngjitej asaj kodre dhe sodiste Globin.

 

Por, jo se kishte iluzione,

s’ mund ta shikosh tërë Globin nga një kodër –

të thjeshtët, s’ janë me doemos të marrosur.

por, e dinte se kalonte ai nga kodra.

 

Kalonin dallëndyshet, dielli dhe lejlekët,

kalonte era edhe lufta,

vinin tej nga kontinentët, tej nga oqeanët,

dhe ai maste me pëllembë gjurmët e këmbëve të tyre,

kaq gjatësia, kaq gjerësia e thellësia,

dhe mbillte gjurmëve të tyre ullinj të rinj,

me degë të përkulura

nga pesha e madhe e këngës së gjinkallave.



(Vota: 2 . Mesatare: 5/5)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora