Poezi nga Neki Lulaj

Neki Lulaj

PRITJA E DHEMBSHME HESHTAKE

Si eshkë e tharë, porsi qiriri

Në Shandanët* që digjet

U dogjëm...

E heshtja e ndrydhur

E ndyer, e ndruajtur

Heshtja

Nuk puthet me robërinë.

Te vuajturit si një

Kërkonin vaun e Lumit

Duke kërkuar cekëtinë

Që me më pak viktima

Atdheut t´ia sillnin paqën

Ta fitonin Lirinë.

Hasmëria nëpër mote,

Si rreshkë plage e shtresuar

Në të çarat e zemrës dhe në shpirt

Nëpër poret e gjithë trupit

Prej hasmërisë

Trup e shpirt rënduar.

Shtigjet e thurura nëpër mote

Ishin një Va ku duhej  hy

Me vendosmeri e sakrifica sublime

Një qëllim dhe një shenjtëri

Lugetërve me u dalë në pusi

Qafë e eshtra me ua u thye.

T’i vie fundi mizorisë

Se mjaft na u dogj

Në bebzat e syrit dashuria

Na u shtjerr edhe durimi

Ndaj duam të jemi

Zotër shtëpie

Atdheu është vetë Lumturia.

(*Shandanët-mbajtëse qirinjsh me formë e me zbukurime të ndryshme.)

KOHA MË NUK PRET

Të këndellen të pakëndellurit,

Të punojnë se koha s` pret

Mos t´përgjumen mos t´mashtrohen

Mitrovica Oqean dhe Det.

Ti zini Istikamët e dijes,

Ju akademikët mendjemprehtë

Nëse duani dhe nëse doni,

Të ndërtoni dhe të gëzoni Shtet.

Shlyeni huqet primitive

Bëhuni bashkë si thuprrat e plakut

Kujtojeni vetëm një herë

Betimin e Hipokratit

Mos i dëgjoni shumë të tjerët

Ato çka ju thot Evropa

Por dëshmoni se vetë dini,

Të huajtë në vendin tonë

Mos t’i zejë koha.

Kjo e bekuara është e jona,

Oqeani i lumturisë

Djep i përkundur me shekuj

Ninullat e Nanave,

Dhe baladat e trimërisë.