| E diele, 11.09.2011, 05:33 PM |
Besar Shkëmbi
PËR VETEN TIME
Ka kohë që vera ka ikur
Vjeshta gjithë kah krihët i ka shtri
mbi gjethët kalbura jashtë po bie shi
mua vitët po me iken
shpresat më janë fikur
largë atdheut e njerëzve t´mi.
Shëqeri në gjak shpirtin po ma han
edhe nga reuma shumë dhimbje po kam
tani si çmendur sillem nëpër dhomë
përvec inernetit s´kam cka të punoj
tërë natën rri zgjuar as në shtrat nuk shkoj
aty flë gruaja s´dua ta pengoj
veç si shoqe t´jetës
dhe nene t´femijeve gjë tjeër se kam
si mashkull me kushtet s´i plotësoj
më shumë në spitale se n´shtëpi jetoj.
Më vije të caj kur t´kaluarën kujtoj
kur kujtoj rininë e tash si qen jetoj.
„Kur kositën livadhët“,“Lulën e kujtimit“
dhe „Sikur t´isha djalë“ i pata lexur
në Zojen e Olimbine u pata dshuruar
dhe cdo hap me Shpendin pata shkuar
tërë natën në ëndërrë i ëndërroja
një kohë te gjatë shumë i emitoja
deri sa fillova vet të dashuroja
puthjen e parë gjëreë sa e shijova
jeta ishte e embel vlente ta jetoja
Por tani çdo vlerë ajo e ka humbur
dhe nuk dua më këtë jete ta jetojë
në Parajs a në Ferr
botën tjetër dua ta provojë.
Kështu thot zoti në librat që i zbriti
trupi në dhe lartë lartë do t´shkojë shpirti.
Ndoshta edhe unë këtë fat do ta kam
trupi në tokë shpirti lartët´ më shkoje
Pranë të madhit Zot edhe unë te jam
Muhamedin,Krishtin dhe Budën dua t´i takoj
bashkë me profetë të tjerë edhe unë të rroj.
Ndoshta shpirti im këtë e meritojë
bashkë me fukaranë e jetimat jetojë
Vuante vargu im kur ia fala jetimit
e pikonte gjak kur ia fala trimit
jetoj me te parin u plagos me te dytin.