Cikël poetik nga Nafi Çegrani

Nafi ÇEGRANI

 

(Poezi të zgjedhura)

 

 

KUJTIMI 1999

 

Qiellin e Kosovës e mvesh syri dhe dielli

në lugje të verdha zbresin Zanat

me një fuqi magjiplote dëgjohet kënga

atje në altarin e Kodrës së Diellit.

Nënë plaka kërkon të birin e rënë

në betejë kalorësish

që shpuan qiellin me bajoneta

nuses ia shkyen duvakun

Kosovës e drith tërmeti

rrëmuja dhe rrëmeti…

Obelisku i Dardanisë

baladë e Çamërisë...

 

 

ZOGJTË VDESIN DUKE KËNDUAR

 

Zogjët që këndojnë vetëm një herë në jetë

më bukur se çdo krijesë e gjallë

në këtë rruzull toke

prej momentit kur leshojnë çerdhen e tyre

kërkojnë një degë me gjëmba majë

duke u ngulitur thellë si në shtiza

dhëmbja shndërrohet në këngë të bukur

më të bukur se kënga e dallëndysheve.

Dielli ua vesh syrin me rreze zjarri

udhëtarit i pushtohet zemra

nga kënga me fuqi magjiplotë

dëshirë e pafrenuar e zogjëve lajkatar

që vdesin duke kënduar

Dramë mallëngjyese

këngë e ringjalljes

me një afsh shpirti

në kraharorin e zogjve

që këndojnë vetëm një herë

për një jetë

në altarin e prekjes

mes jetës dhe vdekjes…

 

 

SYRI I VASHËS UJËVARË

 

në ujëvarë dritash ma lave shpirtin

dhe tash trupit i vie erë bari

zjarrit i frikësohem kur lë hirin

dhe e djeg kujtesën me mallë

në sytë e tu loz dielli im

me zefirët e stinës ëndrrake

për diell njëmijë këngë u kënduan

edhe pse zëri është shteruar

në sytë e tu loz dielli im

lirikat e dashurisë mbetën vargan

vetëm në altarin e shpresave

mikesha ime që s’ke emër…

me dashuri të puthi në zemër

yjet pikojnë në zallë

djersa kokës në ballë

frymëzimi im gjithkund

thellësi syri pafund -

si ujëvarë e bardhë!

 

 

VARGU IM

 

në buzët e vashës virgjëreshë

shkrihem si pika vese agimi

I etur dhe i dehur nis udhëtimi

derisa e mësoj këngën

në muzgun e natës

balada për pikën e lotit më merr

e vonë ma kthen buzëqeshjen e ngrirë

o, stinë e përtrirë

le të më gjejë të shkrirë dita

përmbi ato buzë që ëndërrohen prore

në qepallën e vashës dashnore

ekstazë në këtë natë

shpërthejnë pikzat e gjatë

syri i zi margaritar

në bebëza bulon nektar

frymëzimi im

në qiellin me shi

vargu im i ri

në poezi…

 

 

* * *

Dasmorët ia nisën këngës

defatorja luan e kërcen

krushqit janë nis rrugëtimit

refreni i Thesalisë prore

dashnorët në sy kishin kujtimin

dhe shtigjet e largëta

të lidhura në kërthiza hyjnore

Në rrashtën time lindi vasha

me sytë rrush i zi

me buzët prush zjarri

në ballin e rrashtës bjen shi

trasta mbushë me lotët e saj

dhe vite kishin kaluar

heshtja dhe kujtimi janë dehur

mall i vrarë dhe vrragë

vasha dhe djali ishin çmendur

nga marazi i dashurisë

defatorja luan e kërcen prore

krushqit mbetën në rrugëtime të gjata

atë mall Zoti e di

në kërthizë lind vargu

dhe dëgjoj tingëllimën e shiut

shijoj puthjen e saj të thellë

një buzëqeshje arome trëndafili…

E vasha ku vete vallë?

Do të vijë ai një ditë

Orfeu është i gjallë

në agim zgjohen bjeshkët

ajo priste me një mall në gji

si zjarr

priste Gjergj Elez Alinë e saj

në dyluftim ai do të dalë

me Bajlozin e zi

atëherë edhe Odiseu prore

do të kthehet në Itakën e tij

e në Lugje të Verdha

kuvendojnë Zanat e malit

aty këndohen baladat

në gurra lindin legjendat

për trimin me nëntë plagë

për nëntë vite e ka vërshuar malli

Ajkuna ia shalon kalin

dhe priste si një trëndelinë

e në Lugje të Verdha ç’ngjau vallë

ah, sa trima e dashuri janë vrarë

Kulla trimëritë i shkrojti në ballë

u murosën bashkë burri e malli

Në faqe muri të kështjellës pikturova

portretin tënd në kujtime e mora

Perëndive ngushëllimin ua dhurova

e kudo kah shkova në amshim

ti e përvëluar prite kthimin tim.

Ajkuna ime si zanë

me fytyrë si hënë

shterpësi gruaje dhe në vete etje

para se të vije në natën lehonë

lakuriqe në kërkim

për një baladë dhe novelë jete

të shtruar në sofër

si bukë dhe mallë!

 

 

* * *

… dasmorët ia nisën këngës

defatorja luan e këndon

si drenushe kërcen prore

krushqit janë nisur rrugëtimit

refreni i Thesalisë përrallore

dashnorët në sy kishin kujtimin

nusja virgjëreshë pa duvak në krye

afrohet për një përqafim

dhe një puthje nate

dy palë sy mbyten në lotë

pas shtatë brigjesh të mugulluara

ku lind edhe një foshnje

atje ku lindi Feniksi

pas nëntë kodrave baritore

atje te stani i bareshës lehonë

ku nata vringëllinë përqafimin

agimet shpalohen te bardha

si vegimet e nuseve të fshatit tim,

vjollcat rriten në kaçuba

buzagazi i tyre i mbushur me dashuri

buzë nusërie,

vargu im këngë poezie!

 

 

NË FUND FILLIMI

 

Në horizont lind dielli

faqe e fund bjeshke

Rozafa djali të është rritur

e dhembjen e damarit tim

vetëm ti mund ta ëmbëlsosh

ti bukuri e ngurosur

që jeton përjetësinë…

Brenda Kështjellës së vetmisë

skëterrë e vite burgu

errësirë e heshtur plagë

pëshpëritje pa zë e brengë

brenda në shpirt vragë

Në malin e shtogut prore

në sytë e Sharrit loti gurgullon

zemra bëhet prush bjeshke

për mallëngjimin e djalit

dejtë i djeg thellë zjarri

se kështu e ka jeta

kur burri kthehet nga Nizami.

 

 

MERRI TË TËRAT

 

Po deshe ta shembësh

Kullën e Babilonit

zhduku pa gjurmë

mos këndo për shëmbjen

e Idhujve

se të merr vetmia

po deshe të bëhesh varg kënge

merri me vete tëra stinët

dhe bëje një udhëtim të ri

koha e shartuar me harresë

të takon vetëm ty…

legjenda lexon

hieroglifet e fatit

për filizat që mbijnë,

me hijen e hënës

me puhinë e erës(!)

në gjirin e nënës...

 

 

DHEMBJE DHE VITE

 

Përtej largësive

ngritet piramidë e kujtimit

dhembja kurrë s’mbetet vetmitare

kot mundohesh ta zësh hijen

të çarat e motit të lënë dhimbjen

kurrë nuk mund ta dashurosh vetminë

dhe hijen e netëve

të gjata shekullore

hije të rrezikshme jete

që kanë frikë Perënditë!

prej Urës së Siratit

dhe Qabenë e largët.

 

 

NËN QEPALLAT E TANUSHËS

 

Nën qepallat e Tanushës fije bari

në sheshine unazës rri pezull muzgu

puthja dhe buzëgazi i lulëzuar

Nën qepallat e Tanushës shkrihen vargjet

vargje që poeti i shkruan në faqe e gur

si ujëvarë që preket

si tingujt e butë të ndjenjës

si vullkani që shpërthen prore

në buzët e Tanushës lozonjare

që qepallat përpëlit ngadalë

plot mallë dhe naze.

Nën qepallën e Tanushës prore

fije bari të njomë

shkrihet vargu midis flakëve

si ujëvarë në sytë e gruas

dhe puth buzët e saj si shegë

që freskojnë thellë

dejtë e zhuritur zjarr!

 

 

UNË U BËRA DIELLI NË FAQE

 

Unë u bëra dielli mbi faqe

e ti u bëre hije malesh.

Vullkanet e shpirtit s’mund ta rrafshonin

kreshtën që ngrite ti para ndarjes!

Unë u bëra livadh ku të magjeps puhia

e ti bari i kositur në maj.

Flokët e verdha t’i flladit dashuria,

po si vallë ta ndjej ringjalljen pas kësaj?!

Një ujëvarë e freskët nga malet

bie si shiu pranveror

mbi rrudhat e ballit

plot ngjarje tragjike

dhe histori ballkanike

të habitshme mbeten prore

me diellin në faqe shekullore

me gjuhën e stinëve tona -

dhe plagë arbërore!

 

 

FUND VJESHTE

 

Sonte mbrëmja përmallshëm ulet

e fiket plot dhembje si prush brenda hirit.

Puhia i përkëdhel të gjithë lulet

në një valle magjike, bulohen gjethet e blinit!

Mbi kodër u zgjuan e çelën sytë yjet

dhe malet zenë e shkundin dremitjen.

Brenda gjolit Hëna i ka zhytur kryet

e në dritë neoni kjo fundvjeshte venitet!

Një grafologji moti e përcaktuar

për karakterin dhe fati

në varg mbeten shkruar

hiri i dashurisë dhe mëkati!

 

 

TAKIM PAS VITESH

 

Kur të takova pas vitesh

mos m’i numëro hullitë në ballë

as thinjat e flokëve

se bëra lavër e sita borë…

të lutem për Zotin,

më rikthe në plang e pragje

nëse do të përjetosh

pavdeksinë tënde në vargje

kaq mund të bëj në emër të dashurisë

që ma vodhën hajnat e natës

në qepallë dhe një vetull harkore

udhëtim i gjatë zjarr që djeg prore

si plagë vjeshte në damarë

që digjet si llavë vullkanore

mbi zall... aromë bliri!

Maratonë stinësh pranverore

në shikimin e vashës

e virgjër dashurore!

 

 

NË KTHINË TË ERRËT

 

Në këtë kthesë muresh blozak

errësira kuvendon me jetën

me gjuhë të çuditshme

një laps e një fletë letre

kuvendojnë me ditët

dhe netët e thikave të gjata

vetminë kurrë s’e lë vetëm

po ti do të kthehesh

patjetër një ditë

Penelopë

vetëm një herë e një ditë

për vizitë stinësh

në këtë kthinë futë

terri po më shoqëron

kahmot i zhuritur

për vitet zhgëndërr

bardhësinë shoh në ëndërr…

sonatë e ëndërruar në vegim

serenatë e pakënduar

ujëvarë e shpirtit tim.

 

 

FAJI I PABËRË

 

Në varrin e thellë, të madh një pëllëmbë,

përpëliten kufomat e sa ëndrrave

gjymtyrë të përgjakura, brinjë, kokë, këmbë,

sikur nga çasti në çast do tu hidhen qenve!

Shpitrat dënesin në pendime të kota

e malli mugullohet në një lot të verdhë.

Kaq qore paska qënë, paska qënë vëllezër, bota

sa gjak’ i shenjtë i paqes të rrjedhë pandërprerë?!

Psherëtimë e hidhur në fyt të kap,

fati në kafkën time po e shuan etjen.

Syri i çuditur sa një qiell u hap

dhe faji im i pakryer mallëkon vetveten!

Vitet përplasen nëpër dhembjet e shpirtit

dhe sërish nuk fërfërin kaçurreli mbi ballë,

Truri i përçartur belbëzon mendimin e thinjur:

“A do të zgjohem nga harrimi vallë?”

 

 

LARG RRËMETIT

 

Zemra foli me ndjenjën

nga largësia

prapë mori kujtesa

për të dalë në pikëtakim

ti nga larg

më fale vetëm vetminë

dhe kullën e shpreses

ma zgjon ëndrrën

mjafton nga larg, kaq

për shtegtimin e fjalës

koha e bënte të veten

me gjuhë guri

flasin shekujt e eposit

për rrënjët e fisit tim

që mbijnë në kërthiza

stinët nga larg

shtegtojnë në mesnatë

aq larg rrëmujës dhe rrëmetit,

për një tjetër stinë

me lugje të blerta.