Zemra Shqiptare

  https://www.zemrashqiptare.net/


Janaq Pani: Gllupësi i pallatit

| E enjte, 01.09.2011, 06:39 PM |


Janaq Pani

 

GLLUPËSI I PALLATIT - rrëfenjë për fëmijë në vargje

 

1

Ja, po nis për të treguar

për një ngjarje të kaluar,

hall i madh më ka munduar.

 

Për gjithçka që do rrëfej

ju betohem

nuk gënjej.

 

Do rrëfej për një qyqar,

ish i hajthëm si lastar,

por fatkeqi

pak nga pak

u bë fuçi - rrumbullak.

 

Edhe emri na i humbi

"Gllupës" thërritet së fundi.

 

Në fillim e në fillim

po e vleka një sqarim.

 

Një vogëlush me syrin lutës

më pyet:

"Xhaxhi poet

ku e gjete fjalën gllupës?"

 

Këtë fjalë ta nxjerr në dritë

te fjalori i hodha sytë.

 

2

Fjalët tani duke zgjedhë

le të shohim si ka rrjedhë...

 

Ca fëmijë në një pallat

kanë rënë në mëkat.

 

Në mëkat,

për ta sqaruar

kanë rënë pa kuptuar,

ndaj e vlen për ta treguar.

 

Kjo godinë me kate gjashtë

ndrit nga brenda

e ndrin nga jashtë,

pastër muret

e shkallët dritë,

s'gjen fëmijë t'i zhgarravitë.

 

Por, mos t'i mbajmë me hatër

na paskanë një huq tjatër,

për këta vogëlushët tanë

do rrëfej

sytë ç'më panë...

 

3

Do rrëfej ç'më panë sytë,

ç'më dëgjuan edhe veshët,

për çdo javë e për çdo ditë,

mos besoni ju po deshët.

 

Sa mëngjesi sytë i çel

nis dhe zhurma në pallat,

nga çdo derë me vrap del

një vogëlush e nget me vrap.

 

Qoftë bir, a qoftë bijë

bëhet erë e fluturon

mami i vet mos ta arrijë

që nga pas me pjatë i shkon.

 

Veç t'i shohësh mbushesh gaz

si u luten gjithë mamatë,

dhe përditë ky avaz

avull gjella nxjerr në pjatë.

 

Avull gjella nxjerr në pjatë

po dhe bukë e ngrohtë taze,

ëmbëlsojnë fjalën mamatë

po fëmijët bëjnë naze.

 

E ku kapen çamarokët

nënat mbrapa, ata erë

nuk u zenë këmbët tokë

e kështu na ndodh përherë.

 

4

Poshtë, në katin e parë

i vetëm një xhaxhi banonte,

na ish i urtë e i mbarë,

i dhimbte për çfarë shikonte.

 

Sa niste në shkallë potera

ky xhaxhi na dilte te dera.

Si thamë, e kish shtatin lastar

dhe zemrën të butë e bujar.

 

Që mos ta tjerrim më gjatë,

një ditë

i erdh' keq për mamatë

tek ngjitnin shkallët me pjatë.

 

Me pjatat në duart e zëna

e dhimbjen te syri si nëna.

 

Zëulët e bëri propozimin

ta gjerbte ai gjithë ushqimin.

 

Që kur ta shihnin vogëlushët

do ulnin veshët si lepurushët.

 

E pak nga pak

e ditë për ditë

te pjatë e gjellës

do hidhnin sytë

e do t'i mbushnin

të dy bulçinjtë.

 

Por larg e thëna

nga e bëra,

zhgënjyer mbetën

mamatë të tëra.

 

5

Mbas asaj dite

veç ç'të shikoje,

pjatat në rrjesht

me lloje-lloje

të gjitha gjellët

që dëshëroje

eh, si të shkonte

lëngu prej goje.

 

E nga të ngrënat ky xhaxhi nis

mbaron të parën,

me rradhë të tjera,

ngadalë-ngadalë na u rrethis,

u bë fuçi

s'e nxen më dera.

 

Përlan çdo pjatë si i uritur,

eh, çfarë oreksi që i ka hypur,

i kapërxen dhe pa përtypur

e gjer te mjekra barkun ka ngjitur.

 

Dhe rriti mjekrën,

mustaqet zgjati

e gropë e syve iu thellua,

flokët mbi supe si lesh arapi,

më shtinte frikën,

o miq dhe mua.

 

E hall i madh atë e gjati

si në kafaz u kap i shkreti.

 

Si në kafaz mbyllet ariu

po vërdalliset ai fatziu.

 

E nga sikleti,

avash-avash,

zëri iu ngjyr

zverku iu trash

e ngjan vëlla me një ari

nuk le pa trembur

çdo çilimi.

 

Edhe në ëndërr ai u shfaqet

tek lëpin buzët

e dredh mustaqet.

 

6

Trashja e tij qe me vlerë,

qeshem

e ijet i mbaj me duar,

se çdo fëmijë

qysh atëherë

u bë i urtë e i dëgjuar.

 

E nëpër shkallë

s'vrapon më kush,

as çamarokët

e as mamatë,

më thanë

ushqimin çdo vogëlush

nis e mbaron vetë në pjatë.

 

Kur shkallët zbresin

apo i ngjitin,

mendjen të gjithë e kanë ndarë,

nuk bëjnë zhurmë

se kanë frikë

mos zgjojnë "arinë" në kat të parë.

 

E qysh ahere

e gjer më sot

në qetësi na ra pallati,

por vetëm barkun

s'e uli dot

veç e pësoi ai i ngrati...

 

Këtu rrëfenjës

i erdhi fundi

xhaxhi shkrimtari

bëri çka mundi.

Në gjeni veten te ky rrëfim

e quani si një përjashtim.