Poezi nga Enxhi Krasniqi

ENXHI KRASNIQI

 

 

HYRE NE BOTEN TIME

 

Hyre ne boten time te murme

te mbuluar me dallge te perbaltuar

ne shpirtin e nje mbretereshe te ftofte

dhe te nje buzeqeshje te trishtuar.

 

Mes plazhesh ne gji

te grumbulluara shtaze helmuese,

e perndjekur mes ererave te stuhishme,

mes pemeve te kalbura,

mjegulla me mbulonte si nje batanije e laget,

dhe buka ishte e ashper -

nga lojrat qe beja mes kercitjes se dhembeve

dhe mishit mbuluar mornica.

 

Bimet helmuese djegin faqezet anemike,

insektet e paemer me pickojne,

shkopinjet e mprehte te tabanit shpojne gjunjet e mi,

dhe ngado rreth e rrotull

ka nje feshfellime gjarperinjsh.

 

Une rroj per tu zhytur ne parajsen e zgjedhur

qe vete e zgjodha...

nje parajse,

ku qiejte jane te mbuluar

me ngjyren e flaken e dashurise.

 

Mirazhi i ujvarave te shpirtit,

mbreteria e shpirtit si nje riviere e fisnikeruar,

udhetim i nje trilli te paster si engjejt ...

çfare mund ti shtohej me teper magjise se qarte,

rastit te safirte,

dhe romances se trendafilt te simes reviere,

ku qendron foleja e magjise,pertej lumturise?

 

Ti,

zbulove nje cop bregdeti diku

ne nje verande te mjere,

si nje loje te sajuar- jo hiliqare,

por ,teper e kendesheme !...

Teksa e kategorizoj historine time

me nje shprehje te rrezikut dhe frikes,

qe rrjedh neper haren time.

Keto ndjesi jane te bukura

deri ne zemer shqyerje.

Nje cilesi dorezimi syçelet,

te padegjuar e te pafajshem,

te ndritshem si Albet e lavderuara.

Shtrenguar dhe e puthur

nen lisat me gdhendje inicialesh,

ne livadhet e pasterta te shpateve te shpirtit.

 

Pas nje krize te damarit te lig,

apo te nje stuhije ngasherimi ,

une -qaje ne krahet e tij,

dhe prap nga ti

une dhe meria ime admirohemi !...

 

Nuk jam me e vetme

per te gezuar naten e pafajshme...

as e paafte te merresha me lotet e mi!

Si nje premtim me vjen dora pergedhelese,

dhe sheron çdo plage shpirti...

 

Dashnori i ajrit te paster,

i artit te bukur,

do gjeje lehte te kenaq veten dhe mua

me te gjitha krimet e argetimit,

qe mbesin si nje amshim lithofanik...

 

 

RRAPËLLIMË SHPIRTI

 

Me fantazinë time udhetoja nëpër jetë:

Më dalin fusha të ndezura zjarrë,

burime t'pashterrshme ku freskohet dhëmbja,

shkëmbinjë të gdhendur në fjalë .

 

Drita të para të mëngjesëve,

nga flaka e diellit shkëndija

që shpërndahëshin në mes lindjës

e flakëronin nëpër fijet e dritës.

 

Emocione të shumta

me bukurinë e mardhënjëve shpirtërore,

e që ishin të mvaruara nga ajo kohore!...

 

E ngacmuar dhe plotë kurreshtje,

më cyste dëshira të kërkoja

në rropullit e labirintit

të degjoja rrapëllimen e valëve të shpirtit...

 

Përpiqësha ti kapja ...ti mbrija

me hapa në të fluturuar

sepse e di,

si do ti shifte -

nje shpirte i dashurur.

 

 

DUA TE DASHUROHEM NE LUMTURINE

 

Isha në kërkim!...

Të vetmin ushqim kam mik- librin...

e frymën- kam si ndëgjim,

mëshire kërkoj-dritën të mos e fikin...

 

Krijova një dashuri-artë

që të ik prej emocionit vetjak!...

Luftë e vështirë kundër të tillit emocinon,

është sikur të bësh një expozitë në mal,

por shumë të shijosh ,kuptosh...

dhe të falë...

 

Që të mos ndalëm në një vend

mbaja hapa të sigurtë,

frymosja sipas veshit, sipash mpirjës

sipas tik-takut kohorë të klithjës!...

 

Unë jam në kërkim !..

Jo të dashurisë!...

Jo të mëshirës...

Jo të virtytit...

Jo të besnikërisë!...

Këto të gjithat i kam prekur

me të ndieshmin shpirtin tim...

 

Kërkojë lumturin!ë...

të shërojë shpirtin dhe hyjninë...

Ah !...Sa do të doja

të dashurohëm në lumturinë!...

 

Sa e shëndritshme...sa e ëmbël...

të rrish në vetmi dhe të heshtësh

të ndëgjosh me frymarrje

të kuvendosh me perendin ...

Atij që zemra i dorëzohet

bashkë me lumturinë!...

 

 

MOS  IK

 

Edhe nëse të them ik!...

Nëse jam ëndërr e përmbysur,

nëse jam borë e akullt,

nëse jam një egërsirë e natyrës,

një llavë si lum i marrë,

një erë e thatë që të përplaset fytyrës...

Edhe nëse është e madhe mëria ime!...

Unë!...Të them ik!..

 

Eshtë egërsia ime në dërmim,

egërsia e një të plagosure,

dhe së fundi e lënduar në dashuri,

por mbi të gjithat e thyer në krenari...

 

Edhe atëherë kur cmendëm!..

Edhe kur rebelohëm!...

Edhe kur të rëndoj dhe gjuaj...

Gjithë c'beje- nuk e bejë!...

C'farë them- nuk e them!...

Pikërisht të gjitha i bëj se të dua!...

 

Edhe pse në TY lëshojë dhëmbjen time!...

Unë prap të them ik!...

Por TI mosssss ik!...