E enjte, 28.03.2024, 12:20 PM (GMT)

Kulturë

Faik Islami: Njerëz nëpër kthesa - Zonja me fëmijë

E hene, 15.08.2011, 06:59 PM


Faik Islami

 

NJERËZ NËPËR  KTHESA

 

Tregime

 

Zonja me fëmijë

 

Atë mëngjes dhjetori të 1990-s, në aeroportin e Rinasit frynte një erë aq e fortë, sa dukej se do të përfshinte gjithçka. Degët e hurmave anash rrugës që të çon në aeroport tundeshin nga të katër anët. Nga përplasjet e shumta, kokrrat e tejpjekura, me ngjyrën e tyre në vishnje të zbardhëllemë, shpërbëheshin duke rrjedhur në formë lëngu të trashë. Copa plastmase të shqyer aty-këtu përhapeshin ngado dhe, në fluturim, u ngjanin balonave zhkarravina të fëmijëve të lagjes “Brrakë”. Ato herë ngriheshin, herë binin në asfaltin tërë gropa. Edhe ato seç jepnin një sinjal alarmi për motin. Ndoshta shkonin në sinkron me mendimet e atyre pasagjerëve të cilët prisnin me padurim të fluturonin lart. Por era dhe lloha që dukej se nuk do të ishte e largët, i bënte të strukeshin thellë, brenda vetëdijes së tyre të alarmuar.

Në hyrjen e aeroportit ishte vetëm një polic i mbështjellë fort me një xhup fësh-fësh ose, si u thoshin, zhurmëlënës. Ai ngriti kapelën me përtesë për të parë autobusin e linjës Pastiçeri “Flora” - Rinas që sapo ndaloi. Karshi, nën një strehë të magazinave të aeroportit, nja dy qen sallahanë ngritën kokat me përtim. Thoshje se ishin të vetmit ata që mund të prisnin diçka nga ardhja e atyre pasagjerëve të cilët zbritën me një rregull të pazakontë. Të ngadaltë në ecje dhe tmerrësisht të heshtur. As këmbët e tyre mbi asfalt nuk bënë proka. Lëvizja e tyre ishte një përzierje mendimesh, frike dhe padurimi.

-  Vihuni në rresht! Mbani pasaportat në dorë. Ata që kanë ardhur si shoqërues të largohen prej këtej. Ju lutem shumë, mos më bëni të flas dy herë. Hidhuni përtej! - urdhëroi polici që u duk se e mori seriozisht punën, nga prania e aq të ardhurve për  nisjen me linjën e ”Swiss Air”.

-  Prit! Mos vrapo të lutem, Den! - i foli një zonjë fëmijës që, sa zbriti prej autobusit, u hodh në trotuarin e vogël përballë derës së hyrjes. Vetëm ai nuk donte t’ia dinte atë mëngjes prej ankthit që i kishte pushtuar të gjithë pasagjerët. Në Tiranë ishte një rrëmujë e madhe, sepse kishte muaj që themelet e sistemit ishin tronditur nga revoltat studentore, të përkrahura prej masave qytetare. Dhe ata pasagjerë të pazakontë për udhëtimet ajrore, tepër të kontrolluara deri atëherë, kishin ankthin e kontrollit të imët të trupës speciale të shtetit. Ishin ende në veprim. Ndaj të gjithë që ishin atje, dëshironin që një minutë e më parë të niseshin. Të ngriheshin lart, në ajër. Të iknin tutje. Dhe tutje ishte Perëndimi.

Ajo që i foli fëmijës, kishte një zë si cicërimë kanarine, të ëmbël e melodioz. Ai zë sikur i bëri t’i përshkonte një freski më e lehtë se e atij mëngjesi. U ndien si më të sigurt e më të mbrojtur. Të ëmbëlson zëri melodioz i një femre. Që aty pari, paskej edhe diçka të ëmbël, të qetë, joshëse. Të gjithëve u mbetën sytë tek ajo nënë e re. Nënë do të ishte, se nga e thirrura që i bëri djalit nuk mund të dyshohej se s’ishte e ëma.

-  Eja, jepi dorën mamit! E dëgjon xhaxhi policin? “Vihuni në radhë” - na tha. Na shan ai pastaj. Dëgjoje mamin tënd! Të rreh xhaxhi polici, po bëre faj.

-  Pse na shan polici, o ma? - pyeti fëmija që nuk dukej më shumë se pesë vjeç.

-  Se nuk lejohet të ikësh  pa rregull.

-  Kush është rregull, ma?

-  Të ecësh në radhë.

-  Po ti ma, më the.. se ke frikë.. mos na kthejnë. Mos na kthejnë është rregulli?

-  Pusho tani! - dhe e tërhoqi fort dorën e djalit, saqë koka i lëvizi jashtë sinkronit me trupin e tërhequr. Në veprimet e saj të binin në sy shenja nervozimi mbi një fëmijë që dukej se ishte o shumë i përkëdhelur, o shumë i  mësuar me veprime të dhunshme mbi të. Apo, ndoshta se nxori një sekret që e ëma ia kishte treguar gjatë nisjes, si për ta ndarë shqetësimin e saj me atë fëmijë. Ai që ka hall, mundohet ta ndajë edhe me vetveten. Edhe… me një fëmijë.

-  Po babi kur do vijë?

-  Mjaft Den! Babi na pret atje.

-  Ku atje?

-  Mjaft, se i mërzite njerëzit! Nuk do të dëgjojnë vetëm ty. Hë të keqen mami!

-           Tre të parët të hyjnë me radhë! - urdhëroi polici. Zonjës me fëmijë për dore i lëshoi radhë një mesoburrë.

-           Kaloni ju lutem, se u mërzit fëmija, - i foli ai duke e parë drejt në sy. Ajo bëri buzën në gaz dhe e falënderoi, pa e parë, duke kaluar para tij dhe duke e fshikur lehtë me flokët e saj të zinj, sterrë. I kishte të gjatë deri në mesin e shpatullave, të shpërndarë si një mantel fijeshumë prej Kashmiri. Fytyra e saj u bëri përshtypje të gjithëve. Vetëm atë shikonin. Dukej engjëllore. Një fytyrë e gjatë në masat që jep bukurinë e përkryer të fytyrës së femrës, me sy të zinj dhe mollëza pak të dala, si të kishte origjinë të lashtë tartare. Në faqen e majtë kishte një nishan të vogël, si pikë. Të zi edhe atë ose ndoshta e kishte nxirë me masë. Mungesa e tualetit e bënte edhe më të bukur, mjaft origjinale. Mëngjeset e hershme e pa asnjë tualet tregojnë bukurinë e vërtetë te femrat, bashkë edhe me ndonjë hall që mund të kenë kaluar.

Ajo zonjë aq e bukur, që kishte ndërmarrë atë udhëtim vetëm  me një  fëmijë, o do të kishte ndonjë hall ose do të kishte ndonjë ftesë të veçantë prej miqsh të vetët ose të familjes. Këto lloj mendimesh bluanin ata që e shikonin, veçanërisht meshkujt, që kur hedhin sytë e shikojnë ndonjë femër të bukur, e krahasojnë me të tyren. Pastaj, mjafton t’u krijohet rasti dhe …

Kishte muaj të tërë që ecejaket me ftesa nuk ndaloheshin më. Nuk bëheshin verifikime të shumta prej kanaleve të shërbimeve të fshehta të sigurimit të shtetit, ndaj njerëzit shfrytëzonin çdo mundësi për të ikur. Çdo ditë kishte vetëm njerëz që iknin. Iknin tutje drejt pikave të kalimit kufitar. Me rrugën e vetme ajrore, Rinasin, ditët e fundit po shtoheshin ikjet. Por flitej se aty kontrolli ishte si më parë. I njëjtë. Asgjë nuk dukej të kishte ndryshuar. Kjo po dukej edhe te kujdesi i atij polici stoik, të qetë dhe të palëkundur në ato që thosh. Por zonja me fëmijën për dore sepse kishte një padurim, një ndjenjë frike që shprehej te nervozizmi ndaj veprimeve të të birit. Do të kishte dashur që ai fëmijë të mos pipëtinte fare, të ishte i heshtur, ndërsa ai po tërhiqte vëmendjen e të gjithë atyre në rresht. Sjellja e saj i bëri përshtypje edhe një djali bjond, me pardesy të bardhë që qëndronte gati ngjitur pas saj, por ajo nuk e kishte mendjen te sytë që e ndiqnin tinës. Dukej që edhe bjondin e kishte  tërhequr pamja e zonjës.

Ai ia kishte ngulur sytë e tij zhbirues dhe nuk po ia hiqte. Hunda e saj si qiri, me majën pakëz të kthyer sipër, atij iu duk që po t’ia prekte ajo mund të shtypej lehtë. Iu duk e brishtë, delikate. Me një fuqi magjike tërheqëse.

-           “Me shumë seksapil” - mendoi djali, që po e analizonte në detaje, duke iu afruar edhe më shumë si për të qenë në fushën e veprimit të aromës së saj. E ndjeu. Sikur  kishte një përzierje të aromës së qumështit të mjelë me të manushaqes. Aroma e qumështit iu duk se i vinte nga gjinjtë e saj të hedhur e me majë, që i kërcenin nën një pulovër gri të hollë. Ndoshta edhe ideja e aromës së qumështit i lindi ngaqë iu dukën shumë joshës ata gjinj. Sa për erën e manushaqes, ajo në të vërtetë vinte nga një lloj parfumi që në ata muaj kishte hyrë bashkë me “erërat” që gërmuan thellë sistemin. Bluza e hollë lejonte të shfaqeshin siluetat e gjinjve të saj joshës. Dukej se ishin prej atyre llojeve me majë të mprehtë, që kërcejnë si të ndërkryer përpara e i bëjnë meshkujt të harrojnë se me shikimet e tyre jo vetëm bëhen të bezdisshëm për femrat, por edhe të mërzitshëm për të tjerët që i shikojnë.

Ndoshta atë bluzë shumë të përdorur, por hekurosur me merak të madh, ajo mund ta kishte veshur enkas për t’iu dukur gjinjtë e saj, mbuluar vetëm nga copa gri, por tepër e hollë e bluzës. Ku i dihet si punon mendja e një femre, kur merr rrugën të ikë larg. Dukej që kishte qenë në rrugë edhe pa e nisur atë. Se rrugën që merr femra më përpara e përshkon me mendim. Shqetësimi i saj, që dukej në të gjithë qenien, fliste shumë atë mëngjes.

- Kjo zonjë, ose është shumë e kujdesshme, ose i ka kushtuar vëmendje të madhe  paraqitjes për atje ku është nisur, - mendoi djaloshi. - Apo nuk paska alamet trupi! Sa bukur i rrika pardesyja. ..! Trupi i saj ia shkoka edhe selvisë! Do jetë ndonjë inxhiniere… ose ndonjëra prej atyre bukurosheve të artistikes “Migjeni”. Me paraqitje të tillë dhe aq fine vetëm atje kam parë, - sikur i dha vetes të drejtën e ekspertit njohës në punën me femrat.

-  Ju sho.. zonjë a ç’t’ju them, ju me vogëlushin, kaloni! - i foli me shumë mirësjellje, por autoritar polici. Duke e përmendur të folurën edhe me zakonin e sistemit të vjetër edhe të sistemit të ri, që përdornin demokratët, u dukej se mbeteshin të pranueshëm dhe të palëvizshëm në atë vend pune. Të gjithë nëpunësit në ata muaj sikur ishin në përpjekje jo më për të qenë e për të mbetur pjesë e sistemit që po gremisej, por edhe të përshtateshin me të riun. Njerëzit, gjithnjë duan të kapen diku.

-  Ju faleminderit! - i foli, si duke cicëruar zonja.

-  O Perëndi! Po kjo qenka vetë ëngjëlli! - murmuriti djali pas saj. Mirëpo ajo dukej se nuk e kishte fare mendjen ç’mendonte ai djalë dhe të gjithë ata sy që e ndiqnin. Mori çantën që kishte kohë që e linte te këmbët dhe i tha të birit:

-  Ec Den! Ec përpara se pengojmë  të tjerët. Hë, shpirti i mamit!

- Pasaportat në dorë, shoqe! - foli më i përqëndruar polici. Edhe ai ia kishte ngulur  sytë. Mendimi dhe sytë e tij atë kohë nuk ishin përqëndruar te detyra.

- Ja! - i doli asaj pa vetëdije dhe zhyti dorën thellë në xhepin e çantës së zezë që kishte në shpinë. E rrotulloi përpara dhe po kërkonte. Kërkoi shumë dhe dukej se edhe vetë po mërzitej. Grave vërtet u ikin dy të tretat e kohës duke kërkuar nëpër shtëpi. Kurrë nuk e mbajnë mend ku i kanë vendosur sendet. Por jo.. në një rast si ky. E hutuar, ajo u lëshua e tëra. Filloi të nervozohej. Kërkonte e kërkonte sa bëri t’i dilte jashtë astari në ngjyrë gri të errët i çantës. Iu duk jo i këndshëm si veprim. Se bukuria e saj me çantën e rrjepur anash, nuk ishte në harmoni me atë bukuri. Skuqja e saj kishte të bënte njëherësh edhe me hallin e pasaportës edhe me kontrastin e bukurisë së saj me atë çantë të rëndomtë. Por u përmbajt. E futi shpejt e shpejt astarin edhe pse nuk po gjente atë çka kërkonte. Më në fund ndaloi një hop. Hodhi shikimin te polici dhe i buzëqeshi. Vetëm pak, shkarazi. Ishte më shumë gëzim i brendshëm se buzëqeshje. Si për t’i kërkuar ndjesë për vonesën. Sytë e policit u bënë të ëmbël. Shumë njerëzorë. E kishte nuhatur dhe vëzhguar që ajo zonjë ato çaste kishte përballuar një tronditje mjaft të madhe. Në pak kohë ajo kishte kaluar një tmerr të brendshëm. Një femër e bukur në siklet kalon rrufeshëm nga një gjendje te tjetra. Me atë mënyrë i thyen shikimet mashkullore të çdo lloji. Të gjithë e panë shumë të shqetësuar në fillim. Por mjaftoi buzëqeshja e saj që edhe ata të bëheshin pjesë e gëzimit të saj.

-  E gjeta dre.. - deshi e lëshoi një fjalë, por u përmbajt. Iu duk e rëndë në atë mjedis të panjohurish dhe autoritetit me të cilin ajo nuk kishte dëshirë të përballej. Donte të mbaronte punë një minutë e më parë. Kishte nxjerrë pasaportën dhe letërnjoftimin. Të dyja bashkë kërkoheshin. I ngriti lart në mënyrë që të dukeshin nga sytë e vëmendshëm të policit. Mirëpo ai shikimin e kishte ngulur jo më te dokumentet, por tek … origjinalja. Po e tërbonin gjinjtë e saj. Dukej açik që atë e kishte magjepsur bukuria e saj. Policët, edhe pse të përballur gjithnjë me ligjin, nuk janë indiferente ndaj bukurisë së femrës. Madje për bukuri të veçanta bëhen më njerëzorët në botë. Më kot i mbajnë si objekte për  anekdota, në mjedise hokatarësh e sarhoshësh. Pastaj në një aeroport ndërkombëtar ku kalojnë me mijëra bukuri dhe të zakonshme, ka arsye pse të hutohen jo më policë, por edhe shefa të tyre.

-  Po të djalit? - e pyeti ai si të kërkonte kohë ta kishte ende nën objektivin e tij.

-  E kam hedhur në pasaportën time. Ashtu më  thanë në rajonin e …

-  Jo shoqe, jo! Ka një javë që ka dale urdhri i drejtorisë së policisë, që për fëmijët merret një vërtetim me vulë, i veçantë...

-  Ua! Po unë nuk e dija. Nuk më tha njeri, - u justifikua ajo, ndërsa po dridhej e tëra. Ndruhej ndoshta nga një mijë e një arsye përse edhe mund ta ndalonin të nisej dhe ja ku i doli. I biri, fëmija.

-  Ec moj, ec! Shko në sportel se mbase aty e dinë më mirë,  - i foli një djalë tjetër, me sy të zinj dhe një mjekër të lehtë, si t’i kishte ikur vakti i të rruarit. Të tillë kishin filluar të dukeshin shumë rrugëve në ata muaj. Edhe ai kishte minuta të tëra që vëzhgonte herë zonjën, herë sjelljet e policit dhe shikimi ngulmues i policit mbi një femër aq të bukur dukej që e kishte nervozuar.

- Kur do dhe ky trap! - i foli nja dy herë shokut të tij,  bjondi.

- Tap! - tha disa herë me vete.

-  Po na, ç’dimë këtu?! - ju drejtua si i fyer polici, djaloshit.

-           Juve dini të mbani radhën dhe… të shikoni mirë e mirë, - e ironizoi djali. - Ata atje e shikojnë dhe e firmosin pasaportën. Po të jetë se nuk lejohet, e zgjidhin ata, jo ju. Ju vetëm na pengoni me të tilla kundërshtime, - ia ktheu serioz ai. Ndërkaq, situata midis tij dhe policit u ndez. Njëri hidh e tjetri prit. Polici nuk donte të cenohej në shkallën e tij të njohjes me detyrën. Ndërsa djaloshit i dukej e tepërt për një polic të bënte kontrollorin e pasaportës, kur nuk ishte në vendin ku bëhej kontrolli. Kjo ishte pjesa e dukshme e debatit. Në të vërtetë, që të dy dukej se përfaqësonin obsione të ndryshme, këndvështrime jo të njëllojta mbi të gjitha gjërat. Por ato të cilat dukej se i ndanin, ishin për sistemin që ishte shembur dhe për rregullin që kishte pasur ai sistem. Të dyve, me mend, u dukej se përfaqësonin rregull, mirësjellje, korrektësi dhe të drejta njerëzore në dy sisteme që ishin  thyer e kthyer.

-  Punë e madhe se ka dalë një rregull këto dy-tri ditë. Më parë kishte rregulla që këtu nuk shikohej këmbë njeriu. Me atë mendësi do ecim përsëri? Hë! Si thua zotrote? - E pyeti djaloshi policin  me një ton që tregonte se donte t’i vinte në dukje se ai mbronte akoma  një sistem që kishte marrë fund.  Faji i tij qëndronte në atë se ai vazhdonte të ishte rob. Kundërshtimi me reagim disi agresiv i djalit dukej se synonte t’ia bënte të qartë atij polici …se  ai sistem… kishte marrë fund. Tani njerëzit mund dhe duhej të lëviznin të lirë.

-  Djalin e saj e ka. Le të shkojë more vëlla, ku  të dojë. Ç’ka këtu për  rregull. Akoma ju me ato të komunizmit? Me sigurimin, ruajtjen e normave të… - deshi ta çonte më tej  gjykimin e tij djali, por e ndërpreu ndërhyrja e një burri të gjatë rreth të dyzetave, gjysmë bjond, që ia behu që brenda sallës transit. Me ata sy të vegjël, por zhbirues, me një radio dore në dorën e majtë, dukej se ishte i shërbimit special të aeroportit. I strukturës së vjetër. Kishte shikim shpues, por askush nuk do të mund të besonte se mund t’i bënte keq një njeri me atë shikim si venitës, deri në të ëmbël.

-  Ç’farë ka ndodhur ? - pyeti ai duke iu drejtuar policit.

-  Ja shef, unë e pyeta zonjën për dokument identifikimi për fëmijën, por… ky shoku ndërhyn. Sikur ne nuk duam të iki zonja! Sikur ne jemi të ligjtë.. dhe ky na qenka i miri. Unë… - deshi të vazhdonte raportimin polici, por zëri i rëndë i shefit e ndërpreu.

-  Shoku qytetar! Lëreni të kryejë shërbimin punonjësi i policisë! Nuk ka nevojë për ndërhyrje, as për…  avokatë këtu. Ju lutem shumë mbani rregullin dhe pa fjalë!

-  Nuk bëra avokatin. Thashë vetëm mendim timin personal nga sa dëgjova, por ky ashtu është mësuar të bëjë… si dikur.

-  Nëse të gjithë sa vinë këtu, japin mendimet e tyre, a mund ta kryejmë të qetë detyrën tonë? Ndaj ju lutemi, më të matur. Juve shoqe me fëmijën, kaloni në sportel! - urdhëroi ai.

Zonja eci gati si duke iu marrë mendtë. Dhe, ashtu si e trrullosur, arriti deri te sporteli.

-  Mirë se vini shoqe! - e përshëndetën matanë një sporteli katror me gjysmë xham dhe gjysmë dërrasë të hollë.

-           Për gjer ku udhë e mbarë?

-           Në Zvicër. Atje më presin miq të babait. Babai më ka vdekur në.. burg. Ja, kam edhe dëshminë. Kam dhe ftesën. Shikojeni! - Dhe i zgjati një fletë faksi.

-  Nuk ka nevojë shoqe. Nuk merremi me dokumente të kësaj shkalle. Ato i kanë shoshitur ata që lëshuan vizën. Ato mund t’ju shërbejnë kudo. Ne nuk jemi të interesuar. Nuk është detyra jonë ajo. Na intereson vetëm pasaporta juaj dhe bileta. Ky vogëlush kaq i bukur, është i pasqyruar në vizën tuaj?

-  Po… unë.. ma kanë hedhur me fotografi te pasaporta ime. Ja, shikojeni! - i tha ajo duke ia zgjatur atij pasaportën me dorën që tashmë nuk e komandonte dot më. Po dridhej e tëra. Nëpunësi pritës në sportel ishte përfaqësues i “Swis Air”, por, në këtë e sipër, aty erdhi një oficer policie, ai që kishte detyrën e kontrollit rutinë të lejeve të kalimit. Ai mori pasaportën dhe hapi fletën e parë. U zhyt thellë në leximin, sa përmbante pasaporta dhe herë pas here hidhte shikimin nga zonja. Për një moment ai vuri re sa ajo dridhej e tëra. Shtrëngonte pa vetëdije fëmijën duke parë herë nga ai mashkull i frikshëm, herë nga dera, sikur nga çasti në çast aty do të vinte dikushi dhe do ta  kapte. Ankthi i shprehej në sytë e papërqendruar, në duart që i dridheshin, në shtrëngimin fort dorës së të birit dhe në përpjekjet për të fshehur shqetësimin. Lëvizjet e saj të pakontrolluara e tregonin edhe më të shqetësuar, gjë që reflektohej në sytë e saj. Bukuria e atyre syve i kishte bërë të gjithë në atë sallë të përqendroheshin vetëm mbi të e t’u vinte keq për hallin e saj. Le që në ata muaj, njerëzit dukeshin se kishin të njëjtin hall. Iknin e iknin. Fëmija që e ndiente shqetësimin e së ëmës, ishte gati në të qarë. Por, kur oficeri i policisë mori pasaportën dhe po e kontrollonte, ai ia plasi të qarit me zë të lartë dhe, çuditërisht, nuk thërriste: “O mami,  por, o babi, o babi…!”

-  Në të vërtetë pasaporta juaj është krejt e rregullt, - i tha oficeri, - por, ditët e fundit, ka dalë një udhëzim në të cilin, për fëmijët nuk do të ketë më procedurën e kohës kur juve u është dhënë viza. Megjithëkëtë ne do t’ju lejojmë, sepse kemi të bëjmë me një veprim të rregullt nga organi që ka kompetencën e lëshimit të dokumentit. Edhe ambasada mbi këtë  rregullsi e ka pasqyruar në vizë lejimin tuaj me fëmijën. Kryeni procedurën e biletës dhe ejani te sporteli përballë për regjistrimin e kalimit! - i foli me shumë kompetencë oficeri që studioi dokumentin. Kjo sjellje u bëri përshtypje të mirë të gjithëve që ishin në rresht.

-  E more, shoku polic! A të thashë që lëre se ka ustallarë që i shohin këto punë. Nuk më nigjove, por m’u kundërvure. Nji pra që nuk i dike të gjitha, - i foli djaloshi deri diku si triumfator mbi idetë e atij polici. Tjetri u  ndie i fyer dhe iu kundërpërgjigj me ashpërsi:

-  Më duket se nuk dashke me hik tutje sot ti, more çun. Unë kam nji jetë këtu, e vje ti të më mësosh mu rregullat. Vreji men punës sate dhe ec, kalo! Nuk ka ç’të duhen ty t’ gjitha me i ditë. Ju ka hip p… e madhe, por vrej këtu çuno! Shteti ka ligje. Edhe anej nuk ka pak thonë, vallahi! Ke me pa tin, e kushdo si puna jote.

-  Kot bëni llafe! - iu drejtua djaloshit një djalë tjetër me kostum të zi.

- Asgjë nuk i thashë. Po këtyre të vjetërve sikur u dhembin sytë kur shohin që u hap udha. Te cilido që merr udhën, shohin një.. ku di unë.. Lerini ore njerëzit të ikin ku të kenë qejf, ku i presin, ku gjejnë punë, ku nuk vuajnë si te ne me lista, me asistencë, me dreqi që na ka marrë.. Me polica që bëjnë sikur i dinë të tëra.

-  Kot këto llafe këtu. Nuk zgjidhim gjë edhe sikur të gjithë të bëjmë të njëjtën gjë, - i foli shoku, ndërsa radha ecte. Zonja tashmë kishte ikur matanë, te sporteli që i tregoi oficeri. Njerëzit sikur u qetësuan. Në kësi rastesh, do bëhet një gjë sebep, që pastaj të gjithë të heshtin dhe të mendojnë secili për vete. Kishte rënë heshtja para kontrollit doganor.

Vetëm dy djemtë e rinj nisën muhabet dhe shkëmbyen cigare. Rruga e përbashkët i bëri si të ishin  njohur prej kohësh. Edhe pas nja një ore, si mbaruan krejt  procedurat, ata ishin të dy duke biseduar në karriget e sallës transit. Kishin marrë nga një kafe dhe tymosnin. Tej, në fund të sallës, zonja me fëmijën ishte mbytur në djersë. I biri ishte  tmerrësisht i irrituar. Askush nuk e dinte më mirë se vetë ai fëmijë arsyen e atij shqetësimi. Në dukje, ajo ishte e shqetësuar për të, por, në të vërtetë, ishte padurimi dhe frika që e mundonin. Mundohej ta qetësonte fëmijën, por ai vazhdonte të qante si më parë.

Të dy shokët tashmë po e soditnin me keqardhje.

-  Kush e di si e ka hallin e shkreta. Kjo botë gjithë halle është, - theu mendimin e shokut bjondi.

-  Me dhembje thuaj! Ajo sikur ka një hall të madh. Sillet sikur ta kishte rrëmbyer atë fëmijë e jo sikur ta ketë të sajin.

-  Ndoshta është ndarë nga burri dhe po i ikën tinës. Ndoshta… Ku i dihet femrës, o burrë! - foli tjetri.

-  Nuk e shikon? Sikur kërkon të bëhet njësh me fundin e karriges.

-  Fort e bukur është..

-  Janë të bukura tonat!

-  Eh! Sa ka bota të bukura. Nalo se kemi pa. Nji copë Itali dhe sa kena pa në televizion. Po…

-  Jo kjo është me shumë shije. Dhe në veshje. Ene nji copë leckë me vesh, i ka lezet.

-  Shije turke! Nuk e shikon? Më nxjerr mallin e Xhemiles tek ai filmi turk. Vetëm duke qarë e hapi dhe e mbylli tërë filmin. Melankoli dynjaja. Turqni hesapi, or babë.

-  E pe sa këmbë të drejta? Po sytë? Të përpinte edhe me keqardhjen që ndieje për të.

-  Nuk marrin vesh nga tualeti këto të shkretat tonat. Ku mësuan?! Kush i linte?! As manikyr nuk i linin. I ke parë nga duart femrat tona? I kanë si të burrave.

-  I ka grirë kazma dhe shata të shkretat.

-  Se mos të gjitha kanë punuar me kazmë.

-  Të gjitha posi! Pse ka femër tek ne që të mos ketë shkuar në aksione? Katër herë në muaj aksione. Njona ishte dita e Enverit…. Po e rregullimit, e burrit a të dashtunit…? Kurrë, vallahi!

-  Nji ku po ta them, pra, se vetëm kjo dhe femrat si kjo nuk kanë zënë kurrë shatë e lopatë me dorë.

-  Biletat dhe pasaportat në dorë, ju lutemi qytetarë që udhëtoni me këtë linjë! - foli një punonjës i sallës transit. Si me komandë, të gjithë u ngritën dhe iu lëshuan derës. Përgjithësisht, te ne, njerëzit, kur nisen drejt një dere që sa hapet, nuk ecin, por vrapojnë. I fundit kërkon të hyjë i pari ose të dalë më përpara. Nuk e njohin rregullin e radhës.

-  Kujdes se më shkele, - foli rëndë një i moshuar. - Allah-Allah! Si me qenë në radhë për me marrë prodhime të plastikës së Durrësit. Avash mor jahu!

-  Më fal xhaxho! - kërkoi ndjesë tjetri.

-  Lini mor jahu radhën grave, të rejave, zonjave, të moshuarve! Dum dhe me shku në Europë ne! Avash se shkele njerëzit, zonjat!

-  Më fal, pra, mo! Pa dashë! Ka kohë mi bë zonja tonat, o burrë!

-  Ju lutem me radhë! - ndërhyri punonjësi i shërbimit.

Sa dilnin jashtë ndërtesës së aeroportit, udhëtarët sikur donin të fluturonin deri te pista ku ishte një avion i madh i “Swis Air”. Nuk u durohej. Sikur secili të kishte dikë që e ndiqte nga pas. Zonja ishte më e paduruara. Me një rendje të vrullshme pasagjerët arritën shkallët e avionit. Atje, dy stjuardesa bukuroshe, veshur me fund të ngushtë e të shkurtër me këmishë me jakë të madhe akull të bardhë, i pritën me buzëqeshje. Ajo veshje nuk mund të mos i bënte pasagjerët t’u mbeteshin sytë, sikur i ftonte meshkujt… për në shtrat. Përgjithësisht, stjuardesat i bëjnë pasagjerët e avionëve të harrojnë stresin dhe frikën e të qenit në ajër. Askujt nga ata udhëtarë të linjës së asaj dite nuk i ra më ndër mend t’i hidhte sytë nga zonja me fëmijë, që i kishte mbajtur me shikim të mbërthyer për më se dy orë në mjediset e aeroportit të Rinasit. Kishte dalë pjepri, ndaj  ishte … p….. kastraveci.

-           “Mirëmëngjes”! - i thoshin me anglishten e tyre të kulluar stjuardesat, cilitdo që i zgjaste kundërbiletën dhe numrin e karriges në avion. Shumë vetëm sa tundnin kokën, gjoja e kishin kuptuar përshëndetjen. Në të vërtetë, zonja me fëmijë ishte ndër të paktët që jo vetëm fliste rrjedhshëm anglisht, por ishte edhe e lirshme.

- Mund të ulem ku mund të tymos? - pyeti njërën prej stjuardesave.

- Nuk e keni cilësuar gjatë prerjes së biletës zonjë? - e pyeti ëmbël stjuardesa.

- Jo, se tek ne … nuk shikohen me sy të mirë femrat që pinë duhan, - foli ajo me një zë që stjuardesa mezi e dëgjoi.

- Ju kuptoj zonjë. Rehatohuni, pastaj ta shikojmë.

- Faleminderit!

Në shkallët e avionit zviceran, që të gjithë sikur u bënë qytetarë zviceranë. Të qetë, në radhë, të heshtur, të thoshje se kishin vite në udhëtime me avionë. Rregulli edukon rregull. Të imponohet. Askush nuk mund të bëjë atë që është mësuar, por atë që i kërkon rregulli. Të gjithë u sistemuan në më pak se njëzet minuta. Piloti njoftoi pasagjerët për lidhjen e rripave të sigurimit. Para dy djemve ishin ulur dy të moshuar, të cilët shikonin si të hutuar herë lart, herë stjuardesat që lëvrinin në korridorin e avionit për të kontrolluar vendosjen e rripave.

Pas disa manovrimeve të motorit, avioni, si një shpend gjigant u ngrit pasi kishte bërë nja një kilometër a më shumë rrëshqitje në pistën gri të errët nga vesa e imët që kishte rënë. Doli mbi re dhe mori për nga Kruja. Në vijën e drejtë Lezhë-Shkodër, pasagjerët ndien lehtësim. Në ngritjen dhe uljen e avionëve pasagjerët janë gjithnjë nën një trysni të veçantë, më shumë për efekt fizik të lëvizjes së trupave në raport me gjigantin që lëviz në ajër. Burrat ndiejnë një lloj gudulisjeje në organet e tyre gjenitale, bashkuar kjo me frikën që sjell një udhëtim në ajër. Atë ditë, thuajse të gjithë e kishin për herë të parë udhëtimin me avion, pra merret me mend stresi e frika që i kishte përfshirë të gjithë pasagjerët e atij fluturimi. Ata herë hidhnin shikime lart, herë anash, por asnjë herë nuk kishin dëshirë t’i shihnin poshtë.

Nga të gjithë pasagjerët vetëm dy të rinjtë flisnin dhe gati sa nuk po e përpinin me shikime njërën prej stjuardesave. Zonjën që i kishte mbërthyer në tokë, thuajse e kishin harruar. Një stjuardesë ishte pozicionuar te dera dhe bënte ca gjeste në drejtim të pasagjerëve duke treguar krahët e avionit dhe dyert e emergjencës. Lëvizte duart dhe kokën, pastaj vuri maskën e ajrit dhe plastikën për raste rënieje në det.

- Ç ‘thotë ashtu kjo kocia, more Aqif? - e pyeti një nga të moshuarit shokun përbri.

- Ku ia marr vesh unë i varfri shenjat, se mos e dëgjova të thoshte ndonjë llaf.

- Se të kishte folur, e thave ti! Ti je më merhum se unë! Ajo llafos në gjuhë të saja. Meqë ajo e di që nuk dimë gjuhën, ka menduar t’i bëjë me shenja ç’do na molloisë.. Mirë e ka zavallja. Po na as me shenja nuk vakërrojmë, a e shofshim si e kemi shuar! Ah more Enver, dëgjove! Të humbtë edhe varri! Na le mu si lopët e  kooperativës. Xhorre na le për nga gjuhët. Vetëm për gërnja me njëri-tjetrin na bëre ustallarë. Më buzë e brenda na e prohise… Për të ndukur vetveten dhe shoku-shokun.!

- E a derëbardhë, mos ia vur fajin edhe  për gjuhët atij. Xhorre kemi qenë që tej e t’hu na. E kush më pengoi mua të mësoja?! Ja tek i kesha rusët në Pasha Liman. Hanim e kënditeshim gjithë ditën e Perëndisë me ta dhe meazallah se ua mësuam mirë gjuhën. Flisnim shqip me ta. Ata e mësuan tonën, na mafish të tyre. Pse pak është rusja more. Po e dinë dhe atë këto kocet. Nja dy llafe edhe i mbaj mend, por aha.. More në tetëvjeçare na bënin rusen, në unike po e po dhe prapë xhorre unë.  Hë, Enveri ma pati mua? Nuk dua t’i dëgjoj emrin Enverit, por ama jo prit e hidh mbi mavrinë…

- Po nuk thom se na lidhi more jo, por si lopët në vathë na mbajti. Ja e para herë që marr udhën për kurbet. Gjashtëdhjet e tetë vjeç e për herë të parë mbi ballonë! Hallaksëm edhe përmbi qiellin tonë, pa le më mbi të botës. Po i kujt është faji? I tija more, i tija dhe i politikës që ndoqi. Hë më thuaj, të kam rixha! T’i linte njerëzit, djem e vajza, të bënin tutje Evropës. Të shihnin botën me sy. Jo në vathë tërë miletin. Nuk marrëm vesh as sa na thotë me shenja ajo kocia e bukur te dera. Ku ta di u ç’më bën ajo me shenja. Nuk jam më i lig u e ti se ajo atje, se babai, xhaxhai a makar prindërit e saja. Ose pse të jenë ata më të zgjuar e  më të mirë se na  xhanëm? Ja për këto thom.

- Hesht a derëbardhë! Do t’i lërje ti e unë bashkë kocet të bënin vetëm tutje? Djemtë po, pa vajzat more… mos e dhashtë Allahu! Ku lihet kocia të bëjë vetëm tutje derëzi?! Mo ta gjejën e ta marrën dhe…  në njëqind qyçe ta kesh, jo më atje ku e ka vënë Allahu. Lërna të vemi mirë me shëndet për ku jemi nisur e mos na e bëj zhiva që sa hipëm këtu sipër! Nuk lihet femra. Dhe për atë do ta shash, more? Le dha le, se më llafose.

- Mirë more mirë, po më thua dot se për se llafos më vete ajo bukuroshe?

- Xhaxha! Ajo stjuardesa thotë që, po ra avioni, duhet të vësh atë maskën për oksigjen, - ndërhyri bjondi.

- Ua! Po ku i shkuaka në mend se mund të bjerë more? Pa, po u gremis kjo bina, përse më duhet ajo copa plastike, që the ti more djalë. Thefsha këmbët që mora udhën e hipa përmbi ballonë në këtë moshë! Të mos më gjendet as rodina. Më rruat që mora mendtë e tim vëllai. “Hajde se u hapët”, - më tha kur më dërgoi ftesën. Mirë e ka ai. Ka dyzet vjet  Gjermanisë. E pruri Zoti e më ftoi. Të piqemi, pa përse tjatër. Beqar zavalli. Fati more vëlla, fati i njeriut. As familje e as  gjë prej gjëje. Apo se mos do lërë pas kushedi sa fëmijë…Djegur më kishte malli. Por, sa hipa në këtë dreq ballone, sesi u bëra. Të vinte ai, pse unë? Drekëbëri që nuk dëgjova Zarikën time. Eh! Të piqemi thashë se ku i dihet. Jetë është kjo. Më dolli borxhit e shkreta plakë. ”Rri Selim se nuk i di udhët. Hajrin nuk ia pe tyt vëllai. Sherrin po. Na e gjysma e fshatit. Shtrembër të pa qeveria tërë jetën nga sebepi i tij. Për ballistllëkun e tij e të shokëve të tij. Rri në shtëpi se… do humbasësh mbi ato të shkreta ballona…sesi më thotë mendja!” - më thoshte. Mu sikur ta dinte plakë shkreta. Këtu, të qakan sapo merr të përpjetën, për këtu sipër, në qiell. Dhe po re…! Humbet pa rodinë fare. Na nuk gjetëm dot rehat në tokë, jo po do gjejmë më qiell. Na tashti! Përmbi ballonat e frëngut. Në qiell. Dhe të mësoj gjuhën e shenjave. Flet ajo kocia e shkretë. Po për kë flet, moj e uruar! Foli Selimit e Aqifit… se ata do t’i flasën …hoxhës! Për masa më thotë ky djali. Po ku marr vesh u e Aqif mavria nga shenjat e masat e kësaj. Masat… në qiell! Nejse, nejse. Në dorë të Perëndisë! Po nëma kutinë ta ndez një se plasa.

-  Aa, nuk lejohet këtu xhaxha, - i foli djali.

-  Ashtu! Po masë është dhe kjo? As për të fundit herë nuk të lëkan more?

-  Masat duhen marrë jo se do bjerë vërtet, xhaxha, - deshi ta qetësonte djaloshi.

-  Ka rarë një herë pa kërrien mësime more. Masat merren nga pësimet. Kështu ka thënë  ai plaku i vjetër në fshat tonë. Nga pësimi del mësimi. Nejse si ta kemi të shkruar. Dhe treti shikimin tek stjuardesa. Pastaj hodhi shikimin nëpër sallë. Të shikonte në kishte dhe të tjerë si në gjendjen e tij dhe të shokut të tij të udhëtimit.

- More djem, po tek ai vendi përtej sikur qe ajo nusja me fëmijën. Nuk ma zënë më sytë. Ku të ketë vajtur?

-  Mos u mërzit xhaxha, - iu përgjigj zeshkani. - Vetëm këtu nuk ke ku vete.

-  Nuk ma zënë sytë, pa jo për gjë.

-  Të zë meraku për mallin e vendit tënd, - e ngacmoi  bjondi.

-  Jo more bir, po shtyjmë kohën në këtë udhë.

-  Ore vërtet, ku vajti zonja e bukur? - pyeti ai. - Ka më shumë se njëzet minuta dhe nuk po duket! Këtu rrotull do të jetë, ku mund të vejë tjetër.

-  Mos është në banjë?

-  Kaq gjatë atje… vetëm në e ka …

-  Ku ta dish.

-  Pa shikoni more se mos u humb plaçka e vendit, - ironizoi Selimi.

-  Ku e lë njeri mallin e mirë të vejë dëm, - ia priti Aqifi.

-  As juve nuk ju ka shpëtuar pa e vënë re gjënë e mirë, - foli shoku i bjondit.

-  Na e pamë për ju, more bir, pa na.. kemi marrë fund, - u justifikua Selimi.

-  Fol për vete, se pjesën time e di vetëm u! - e ngacmoi Aqifi.

-           Hë..  xhaxhai..!  I nxori armët sheshit…! - buzëqeshi zeshkani.

-           Avashni, avashni se ja tek është peria për të cilën u bëtë merak, - foli Aqifi. Në këtë kohë para tij kishte mbërritur njëra nga stjuardesat me një karrocë dykatëshe. Biseda rreth zonjës u shkëput. Kishte ardhur ushqimi.

Stjuardesa iu drejtua Selimit që ishte në anën e korridorit: - Coffy or tee, please?

- Ah! E shofsha unë dhe e shuara ti që më drejtohe mua! Ç’më pyet kjo kocia, more djema? - i pyeti ai.

-  Thotë, çfarë do, - iu përgjigjën të dy menjëherë.

- Aaa! Çfarë dua? E dua mu në lule të ballit. Ja atë dua. - foli duke tundur kokën. Stjuardesa shtangu.

-  I thoni, që unë e Aqif ziu e duam mu në lule të ballit. Ja kështu m’i thoni.

-  Bjondi i tha stjuardesës sa i tha Selimi: Që i vjen keq që nuk di anglisht. Ajo qeshi me gjithë shpirt.

- It’s not a problem, - foli ajo me ëmbëlsi.

-  Nuk ka problem, thotë, - përktheu bjondi.

-  Të mos kishte problem, do t’i thoshja: Lermë o vajzë të të puth një herë. Por ashtu me lëng se më je mu si mollë Ohri. Po si nuk ka problem. Nuk janë pa probleme këto punë nga na. Këtej nuk e dimë dhe aq mirë akoma. Ta shohëm. Thoni të na japë nga një çaj mali. Çaj Çajupi apo Këndrevice, kanë këta? Ashtu e duam.

-  Çaj kinez kanë.

-  Ua! Na i keshëm xhan e këta ua pinë çajin! - Të katër qeshën.

Sapo ishte larguar stjuardesa me karrocë, matanë rreshtit të tyre u dëgjua Deni që po ankohej.

-  Nuk e dua, nuk e dua. Dua qumësht me sheqer - po i thoshte një gruaje në krah të tij. Kjo bëri që të katër të kthenin kokën. Me Denin po fliste një grua tjetër. Nuk ishte më e ëma, zonja që kishte qenë në aeroport. Dukej një femër krejt tjetër. Kishte po ata flokë, por ishte …! Jo, nuk mund të ishte kjo zonja e bukur e Rinasit. Kishte veshur një bluzë tjetër, borë të bardhë dhe aq të hapur sa dy gjinjtë joshës gati sa nuk i kërcenin jashtë bluzës. Kishte vënë një zinxhir me një gur jeshil në formë rombi. Në çdo lëvizje të trupit, rombi jeshil prekte herë njërin e herë tjetrin gji. Ajo bardhësi e prekur nga rombi jeshil bënte që sytë e meshkujve të lodronin nën sinkronin e gurit.

Edhe sytë i dukeshin më të mëdhenj, më të zinj, më shpues, më me lëng. Dy vetulla përsipër tyre, të hequra dhe të harkuara, e bënin tmerrësisht tërheqëse. Në vesh kishte vënë vathë me ndriçim floriri që mbaheshin në mesin e tyre me zinxhirka fijehollë me vibrim të vazhdueshëm. Ata sikur fluturonin duke garuar me avionin dhe dëshirën e brendshme të kësaj gruaje të bukur. Flokët e zinj sterrë, që zonjës së Rinasit i derdheshin mbi supe, ishin gufuar lart, mbi ballin e saj të rregullt si copë kashmiri trandafili. Vetëm vetullat, nga tërheqja e rëndë, nuk dukej mirë për cilin lloj mund t’i merrje. Në gushën e trandafiltë  kishte një palë rruaza si kumbullat e Dibrës, në pjekje e sipër. Mes tri prej tyre shëndriste një gur si rubin i kuq. Sipër flokëve kishte vendosur një kapëse të gjerë.

Ishte po ajo. E ëma e Denit. E tëra, por jo më zonja e Rinasit. Ishte përsëri po aq e bukur, por djemtë nuk po e merrnin vesh arsyen e gjithë asaj rëndesë mbi bukurinë natyrore të saj.

Në të vërtetë, tani dukej zonjë e vërtetë. Si u transformua në më pak se një orë? Pra kishte qenë e përgatitur për këtë transformim. Dukej që e njihte guston e vendit për ku ishte nisur. Edhe vetë stjuardesa po e shihte gjithë habi. Nuk po u besonte syve. Në vendin e saj, tëri ai transformim do të kishte dashur një ditë punë në sallonin e bukurisë. Ndërsa ajo u transformua sa hap e mbyll sytë në banjën e avionit.

Kur stjuardesa e pyeti çfarë do të dëshironte, ajo hezitoi pak. Ku shikimi i saj ndeshi sytë kureshtarë të bashkëkombësve të vet, u ndie ngushtë.. Ngriti qerpikët dhe sytë gjithë lëng e bënë stjuardesën të stepej. Ajo ishte më e bukur se stjuardesa. Pas një pauze, si me përtesë, i tha: - Me çfarë mund të më shërbeni?

-   Çfarë do të dëshironit, ju zonjë. Për vete dhe për këtë djalë kaq të bukur. – ia ktheu stjuardesa duke parë tërë ëmbëlsi Denin.

-  Do të dëshiroja diçka që të ketë për bazë prodhim deti. Natyrisht, nëse mundeni, - foli ëmbël zonja, - dhe, nëse mundeni,… një gotë verë… - shtoi ajo.

-           Me kënaqësi, - ia ktheu stjuardesa, - të bardhë apo të kuqe, zonjë?

-             bardhë

-  Peshk në salcë dhe.. për djalin…?

-  Bukë me  sallam dhe çokollatë. Nëse mundeni edhe një gotë qumësht.

-  Patjetër, - ia ktheu duke buzëqeshur stjuardesa që dukej e kënaqur nga komunikimi me atë zonjë krejt të veçantë. E veçantë nga të gjitha anët. E bukur, e re, e sjellshme dhe me një fëmijë që gjithkujt i mbeteshin sytë. Fliste një anglishte të kulluar. Pas çdo bisede ajo filloi ta ngrinte pak tonin. Ishte ajo që i dha gjallëri gjithë sallës. E dëgjonin të gjithë bashkëkombësit e saj, por sepse dukej se po u bënte karshillëk të hapur, si një njeri që ka  hak për të marrë dhe e shpreh me të gjitha shqisat atë ç’ka në brendësi të shpirtit. Ashtu mund të merrej mënyra e saj e të reaguarit. Por jo. Në të vërtetë ajo donte të distancohej prej tyre një minutë e më parë. Të shkëputej nga mënyra e të folurit, dëshira për të ngrënë, për të komunikuar, mënyra e shikimit dhe e përcjelljes së çdo kërkese. Donte të ishte jo më ajo që kishte qenë, por dikush krejt tjetër. Me mënyrën e saj të të vepruarit dhe të reaguarit donte të ishte krejt tjetër. Ta merrnin edhe të tjerët për një krejt tjetër. Jo më një shqiptare, së cilës Zoti i kishte falur bukurinë, por që, njëkohësisht, e kishte privuar nga shumë e shumë gjëra. Kishte qenë e ndrydhur dhe tashmë i ngjante një zogu që ishte në fluturim. Kurse Selimi e mendoi si… një pelë hergjele e cila sapo kishte këputur kapistallin dhe ishte lëshuar në një lëndinë mbushur jo vetëm me jeshillëk, por edhe me të gjitha bukuritë e luleve.

- “Kjo dashka t’u ngjajë atyre luleve të çaireve të Buzëbredhit tonë. Atyre, atyre që  mbushen me ngjyra e erë ditëve të majit.” - mendoi teksa e shihte si i hutuar.

Po bindeshin të gjithë se, që nga ai çast, tërë qenia e saj shprehte vetëm dëshirën t’u largohej të gjitha llojeve të duarve të pamëshirshme këputëse. Me pamjen e jashtme ia kishte arritur. Tashmë, në paraqitje, në veshje, në gjithçka, ajo ishte një e huaj. I duhej edhe shkëputja e fijeve kontaktuese gjuhësore. Kishte pasur një program të detajuar dhe po e vinte me sukses në zbatim. Dukej që i ishte mbushur mendja se, në Perëndim, bukurinë e saj do ta vlerësonin në të gjitha detajet. Veshja, paraqitja e përgjithshme dhe gjuha e bënin të besonte në të gjithë planin që kishte organizuar. Ajo kishte vendosur të shkëputej përfundimisht nga e kaluara e saj e trishtuar. Vetëm një femër e vuajtur deri në kufijtë e trishtimit, e vetëndier për bukurinë e saj, ndërmerr të tilla nisma. Ajo kishte besuar në një aventurë. Ato ditë dhe muaj plot të tjera si ajo thurnin turli planesh për të ikur në Perëndim. Barrierat për to, përveç atyre që kishin ikur me anije, ishin gati të pakapërcyshme. Por ajo nuk kishte guxuar të ikte me anije. Kishte bërë një plan krejt tjetër.

Të bukurat si ajo, kishin edhe një argument më shumë për të qenë të sigurta në aventurën e ikjes. Deri tani, gjysmën e planit e kishte realizuar. Si dhe qysh i pat ikur të shoqit, familjes së tij apo edhe të dashurit, këtë askush nuk e dinte, por që ajo ishte arratisur, në kuptimin e plotë të fjalës, kjo dukej hapur. Ndoshta ngaqë i biri pyeste vazhdimisht për të atin dhe ajo gjithmonë u bënte bisht pyetjeve të tij derisa, në një moment, nuk duroi më:

-           Mjaft se më mërzite duke ma kujtuar edhe këtu atë… djall me brirë, që ma ka nxirë jetën…! - Nga ai moment për të gjithë u bë fare e qartë se ajo  kishte ikur  përfundimisht nga shtëpia, nga burri, nga familja.

Në aeroportin  e Zyrihut zbritën sapo avioni ndaloi diku nga mesi i pistës. Një autobus special i priste pasagjerët dyerhapur. Kudo vije re pastërti dhe rregull. Vetëm mbikëqyrja e të ardhurve, shikimi dyshues i punonjësve të shërbimit special apo të zyrave të emigracionit e bënte atë mjedis të vrazhdtë për të gjithë pasagjerët. Drejtimi përcaktohej kudo nga shigjeta sinjalizuese. Krejt e re kjo dhe e panjohur për ata pasagjerë të habitur. Vetëm zonja me fëmijë ndihej si ishte si e ambientuar. Me sytë si të një nuselaleje, ajo kapte në të dhjetat e sekondës çdo gjë. Paraprinte dhe u bë përkthyesja e të gjithë pasagjerëve të vendit të saj. Jo se e dëshironte këtë, por, ngaqë fliste rrjedhshëm gjuhën, punonjësit e aeroportit e ftuan të  përkthente. Hera-herës ajo detyrohej të largohej, ngaqë Deni i ikte nga dora. Ai nuk mbahej. Ishte i shqetësuar. Kishte diçka të brendshme që e shprehte në të gjitha veprimet. Me tërë veprimet e tij i ngjante zogut të skifterit që nuk pyet për rrezikun, por hidhet nga foleja kur i mungon prindi. Gjithkush e kuptonte se atij fëmije i mungonte një gjë e madhe dhe se ai kishte ardhur me zor në këtë udhëtim. Këtë e shprehte tërë qenia e tij, lëvizjet e mërzitshme, nervoze, reagimi i ashpër dhe të qarët e vazhdueshëm. Por ajo e kishte birin e saj dhe mbrojtësin e saj në atë aventurë. E kishte marrë për të mbetur vetë këtej. Kush do të kapë e ta mbajë nënën, zë rob fëmijën e saj. Kjo ligjësi e përgjithshme, vepron edhe te qeniet me instikte. Zonja e dinte që në këtë udhëtim ajo do të ishte robin e të birit. Por edhe shpresa në një zgjidhje të tërë planit të saj. Të paktën ajo atë plan kishte bërë.

Salla transit e aeroportit të Zyrihut iu duk pasagjerëve nga më të mëdhatë që mund të imagjinoheshin. Në formën e një katërkëndëshi kënd drejtë ajo zgjatej e kufizuar nga të dyja anët me butikë shëndritës. Dukej se në atë sallë ishte edhe parajsa, edhe ferri. Parajsa, se gjeje të gjitha mrekullitë e botës dhe ferr për ata pasagjerë që nuk mund të afroheshin në asnjërën prej tyre. Secili nuk kishte në xhep më shumë se dhjetë dollarë amerikanë. Edhe ata të marrë hua apo të këmbyer në tregun e zi, të hapur në ato ditë kthese. Në fillim mbetën të habitur duke parë. Më tej u shokuan. Pas gjysmë ore u stresuan. Lëviznin si të mpirë. Vetëm zonja me fëmijën lëvizte tutje e tëhu sallës me shikim disi indiferent. Mundohej të kapte diçka. Gërmonte me shikim tej sportelit, ku punonjësit e shërbimit special vrojtonin të gjithë të ardhurit.

Shumë pasagjerë i lanë të kalonin. Por nuk dihej për ku. Në të vërtetë, ata që ishin transit i kalonin në sallat e veçanta sipas linjave të udhëtimit. Zviceranët janë tej mase të përpiktë në sjellje, në veprime. Policë të shërbimit, me veshje gjysmëushtarake, me kobure në brez dhe syze të errëta, vrojtonin pa thënë asnjë fjalë, pa asnjë shikim të veçantë. Kishin kohë që mbanin nën vëzhgim zonjën me fëmijë. Ajo e ndieu me intuitë. Intuita, bashkë me bukurinë e saj dhe Denin sikur e mbronin disi.

Punonjësit e shërbimit të kontrollit të vizave kishin gjetur diçka që nuk shkonte në pasaportën e saj. E thirrën dhe i kërkuan sqarime. Ku shkonte, kush e priste, cili ishte garanti dhe  shumë e shumë pyetje. Zonja u përgjigjej ngadalë. Gjakftohtë në dukje, por përbrenda ziente. Pas çdo pyetjeje që i bënin, dilte një e dytë, një e tretë e kështu  po e pyesnin pa fund. Aty nga pyetjet e treta filloi t’i rritej shqetësimi. Por, vëmendshëm, i kapte në fluturim arsyet e atyre pyetjeve të tmerrshme. Më të shumtat vërtiteshin rreth të birit, raportit të saj me të dhe arsyes pse nuk ishte edhe ai në ftesën e bërë nga një i huaj me emrin Nazir Ben Ali Muhamed. Sipas shpjegimeve të zonjës, ai njeri ishte shtetas zviceran me origjinë arabe. Kishte qenë pak ditë në Shqipëri ku ajo i kishte shërbyer si përkthyese. Ai ia kishte bërë ftesën. Vetëm kaq mundi t’u thoshte në pyetjet që i bënin. Për punonjësit e emigracionit ishte i pashpjegueshëm fakti që nga telefoni i Nazir Muhamedit përgjigjej një zonjë, e cila u kishte thënë se ishte e shoqja e Nazirit dhe se ajo nuk kishte dijeni për një ftesë të tillë. Kur ia thanë përgjigjen e saj, zonja shtangu, por u përmbajt.

-  “Nuk e di ku ka shkuar im shoq. Nuk më tha, dhe telefoni i tij më del i fikur.” - kaq u pat thënë ajo nga telefoni, numrin e të cilit punonjësve të emigracionit zviceran ua dha zonja. Nga shtëpia e Nazirit, e shoqja ua kishte mbyllur bisedën me indiferencë. Ata ia shpjeguan zonjës në detaje përgjigjet e saj. Ndërsa ajo, e tmerruar, bënte të çuditurën. Nga Shqipëria kishte harxhuar jo pak në telefon me Nazirin. I qe dukur serioz, i ëmbël, me pamje të hijshme e me një trup kolos. Ai trup e kishte bërë atë të mendonte se ai duhet të ishte shumë i pasur. Ai i kishte thënë se merrej me tregtinë e naftës nga vendet arabe për në Zvicër. Nuk mbante asnjë shenjë floriri, dukuri kjo e krejt myslimanëve të devotshëm në besimin e tyre. Kishin pasur kohë dhe ajo pati mundësi ta bisedonte me Nadirin hallin e saj për marrëdhëniet me të shoqin: që ai tërë ato vite martese vetëm e kishte keqtrajtuar, madje edhe që e kishte goditur; që pinte, që sillej ashpër me të edhe në sy të Denit dhe që ai po merrte vese nga i ati. Ky kishte qenë thelbi i mosmarrëveshjeve të saj në familje. Naziri e kishte dëgjuar gjithë vëmendje, kishte shprehur keqardhje të madhe për fatin e saj dhe larg e larg ia kishte hedhur se… ajo, me tërësinë e saj të veçantë, do të kishte qenë një grua ideale për cilindo burrë me mend. Megjithatë nuk i pati premtuar se do ta merrte për grua, vetëm i kishte shprehur simpati dhe e kishte siguruar se do ta ndihmonte… Të sistemohej në punë tek ai. Fati i saj, sipas thënies së tij..  ishte përcaktuar nga gjuha që zotëronte mirë… Mbi kaq, ajo i kishte bërë telefonatat ujë me Nazirin. Dhe ai e kishte mbajtur fjalën. I kishte bërë ftesën, i kishte paguar edhe biletën, por vetëm kaq. Për kaq i ishte lutur edhe ajo. Se mendonte që, sapo të futej në Zvicër, do të rregullohej patjetër diku. Do t’i mjaftonte një ndihmë fillestare e atij njeriu të pasur dhe shumë xhentil. Ndërsa mendonte se tashmë po i arrinte të gjitha, i doli përpara një barrierë e pakapërcyeshme: zyra e emigracionit!

Fati nuk po i buzëqeshte më në rrugën që kishte ndërmarrë.

-  Këta policë me fytyra si të Shvejkut, duket sikur nuk kanë gjak në damarë..  - mendonte tek priste në sallën transit.

-  Kishin kaluar mbi pesë orë dhe ajo, po në atë sallë. Deni, pasi soditi gjatë çdo gjë, madje edhe lëvizjet më të vogla, u stërlodh.

-  Ma! Dua bukë.

-  Duro shpirti i mamit!

-  Edhe sa të duroj?

-  Sa të na vijë ai..

-  Kush ai, o ma?

-  Xhaxhi Naziri.

-  Çfarë e kemi ne atë, o ma?

-  E  kemi… shok të mamit.

-  Po babi e njeh atë?

-  Jo!

-  Dua bukë.

- Shiko sa të bukura janë dyqanet. Shiko ato lojërat te dyqani përballë. Hë shpirti i mamit!

-  E ç’i dua t’i shikoj. Dua bukë.

-  Varu një herë me shiritin rrëshqitës, hë të keqen mami!

-  Njëzet herë u vara e u ngjita. Dua bukë. Ti i ke dollarët që pruri daja Berti, pse nuk më blen ndonjë gjë për të ngrënë.

-  Dhjetë dollarë kam biri i mamit. Mund të na duhen.

-  Përse do na duhen tjetër?

-  Duro se do vijë ai dhe do hash sa të…

-  Zonjë, ju lutem, ejani pak! - iu drejtua gjithë mirësjellje një grua me veshje ushtarake. Ajo brofi si e shtyrë nga një sustë. Edhe Deni pushoi, por sytë i kishte ende mbushur me lot. E e ndoqi të ëmën duke fshirë sytë. Me atë pritjen e gjatë në atë sallë, edhe fëmija po përjetonte dramën që po luhej mbi  ta. Kishin ardhur për diku, por nuk po dinin se për ku.

Dy djemtë, zeshkani dhe bjondi kishin orë të tëra që ndiqnin lëvizjet e zonjës dhe të të birit. Shtynin kohën. Avioni i linjës së tyre nisej pas gjashtë orësh. E ndiqnin tërë kureshtje. U kishte ikur ajo ndjenjë epshi që shkakton e bukura dhe, herë e urrenin, herë u dhembsej ajo grua e re. U vinte keq për djalin. Kishin dëgjuar plot raste, përgjithësisht për vajza e gra, që ndërmerrnin këtë aventurë për në Perëndim. Por rasti i kësaj zonje me fëmijë u dukej vërtet i dhembshëm. Të ndodhej nëna me fëmijë në një aeroport si ai…  me dhjetë dollarë në xhep, u dukej guxim i marrë, vërtet i marrë. Kur dikush e kërkoi, menduan se ndoshta po merrte rrugë edhe puna e saj dhe sikur u lehtësuan. Cilido që ka përjetuar një takim me bashkëkombës jashtë vendit, shqetësimet e njëri-tjetrit, në pak kohë, gati bëhen të përbashkëta. Patriotizmi lind vetvetiu.

Nuk kaloi shumë dhe zonja doli nga zyrat e emigracionit, shoqëruar nga një gjysmëzezak i gjatë, me flokë rrica-rrica, me një kostum krejt të zi dhe syze të errëta. Ai po ecte në krah të zonjës e i fliste me zë të ulët, ëmbël. Në të gjitha lëvizjet i kolovitej një zinxhir i madh floriri në qafë. Buzëqeshte shpesh dhe të binin menjëherë në sy ca dhëmbë të mëdhenj si të kuajve. Këpucët e tij që duhet të kishin numër edhe më të madh  se dyzet e pesë, ishin me majë të ngritur. Ishte shumë i pispillosur, por zonjës dukej se nuk i shkaktoi asnjë ndjenjë. Ndoshta e shihte thjesht si mundësi për të përballuar  kërkesën e Denit dhe, nëpërmjet ndihmës së tij, të mund të arrinte te… Naziri ose, më e pakta, të futej në qytet, në Zyrih. Besonte se, në një shtet aq të zhvilluar, si Zvicra, do të kishte mundësi të sistemohej. Ata muaj, plot shoqe e shokë të saj tregonin se po sistemoheshin.

Deni po ecte në krah të së ëmës me shikimin nga ai që po i shoqëronte. Edhe dy djemtë po i ndiqnin me sy të tre, si të ishin ata që po merrnin në provë gjithçka në lëvizjet kaotike të kësaj zonje të guximshme. Gjithçka në distancë. Zonja kurrsesi nuk u dha rast që ata ta pyesnin. Gjithçka zhvillohej në distancë. Në një sallë transit me pritje të gjatë, edhe kureshtja, edhe indiferenca, sikur alternohen. Ndërsa, mes njerëzve nevojtarë, gjithçka është si shfaqje në një videoklip. Kur ata u kaluan pranë, djemtë mundën të kapnin copëza të bisedës.

-  Jam ortaku i mister Nazirit. Atij i ndodhi një e papritur. Një udhëtim për arsye të rëndësishme pune, por më porositi mua t’ju pres. Dhe, si e shikon, erdha. Procedurat e këtyre janë paksa burokratike, por, ju lutem, mos u mërzitni. Nadiri do të vijë shumë shpejt. E shumta dy ditë dhe do të jetë këtu. Ju lutem zonjë, kaq e bukur sa jeni…, të mos mërziteni. Më keni mua në vend të tij…. për gjithçka.

-  Ju faleminderit, juve dhe mister Nazirit. Për mua është nder shumë i madh. Jeni kaq i sjellshëm! Mirëpo unë… Këta nuk më lejojnë të dal nga aeroporti. Me ftesë, me vizë të rregullt dhe më pengojnë. Këtë e kam shqetësim shumë të madh. Kam djalin… Ai ka nevoja. Ka …

-  Mos u mërzitni zonjë. Të gjitha do të rregullohen. Por autoritetet e emigracionit  zviceran janë paksa të ngurtë me të huajt. Ju vini nga një vend që sapo u hap dhe këta, të thuash të vërtetën,…. nuk i duan ekstrakomunitarët. Mos u mërzit. Do të bëjmë të pamundurën t’ju lejojnë. Kemi plot miq.. Pastaj, mister Naziri ka kredi. Ka… Do të rregulloheni. Ulemi diku dhe bisedojmë? Pimë diçka e flasim më shtruar?

-  Në të vërtetë unë do të kisha nevojë të merrja diçka për djalin. Diçka për të ngrënë. Kam disa dollarë, por nuk kam franga zvicerane.

-  Kollaj fare. Ja ku është çeinxhi! - i tha duke ia treguar atë me gisht.

Ajo u pre fare. Iu kujtuan vetëm dhjetë dollarët që kishte në xhep, ndërsa ky i huaj po i tregonte bankën.

-  Nadiri më ka folur shumë për ju. Qenkeni me të vërtetë shumë, shumë e bukur!

-  Ju faleminderit, por jo aq sa thoni! - bëri ajo të thjeshtën.

-  Po më mahnitni me thjeshtësinë tuaj, - i tha ai.

-  Ulemi! - dhe i tregoi një kafe në cepin jugperëndimor të aeroportit. U ulën në bar. Karriget përballë banakut ishin të larta. Këmbët e saj nuk ishin mësuar dhe, fillimisht, asaj iu duk se po binte, por e mori veten shumë shpejt dhe i vendosi  këmbët te rrethi për mbështetje. Ai u ul kundruall saj. E shihte sikur donte ta përpinte dhe i buzëqeshte vazhdimisht. Pastaj zuri e po e studionte në detaje.

-  Ky qenka ndryshe nga Naziri, - mendoi zonja. - Ky sikur të zhvesh lakuriq me shikimin e tij të paturpshëm. Apo kështu do të jenë përgjithësisht të huajt?! ..Afrikanët kur bëhen të huaj kanë ca pare dhe kushedi ç’u duket  vetja, - mendoi.

-  Çdo të dëshironit? - e pyeti Nerxhiveni. Nerxhiven Ibën Ben Jusef, kështu iu prezantua.

-  Një kafe me qumësht, - foli ajo, por shumë shpejt e mblodhi veten dhe buzëqeshi.

-  Qumësht hidhi sa të duash, - sikur e ndihmoi ai.

-  Djali juaj si engjëll, çfarë do të marrë?

-  Den, çfarë do të hash, shpirti i mamit?

-  Nuk dua asgjë, - foli prerë fëmija.

-  Pse? Nuk do vërtet?

-  Jo, nuk dua nga ky.

-  Është shok i shokut tim, i Nazirit.

-  As për atë nuk më plasi.

-  Den, mos fol kështu bir i mamit !

-  Nuk e kuptova, çfarë dëshiron… Si e quajnë djalin tuaj?

-  Den!

-  O! Emër shumë i bukur. Si vetë pamja e tij. Hello! Den, hoë are you? Come, come here! - e ftoi duke përplasur dy pëllëmbët.

Deni vuri gishtin mbi buzë dhe u largua tej karrigeve.

-  Është shumë i lodhur dhe paksa i stresuar. E para herë që del jashtë vendit të tij, - u përpoq ajo të justifikonte sjelljen e pahijshme të të birit para atij të huaji.

- Një kruasan me mollë, - porositi i huaji kamerierin. Atë ia sollën shumë shpejt, ndërsa kafet dhe uiskin që ai kishte porositur po vonoheshin. Por edhe ata nuk e ndienin. Në kafet zvicerane shërbimi është shumë i vonuar, por i kulturuar. Ama, nëpër aeroporte, rregullat e përgjithshme kanë edhe përjashtimet e tyre.

Zonja dhe Nerxhiveni kishin mbi dy orë që bisedonin. Kishte pirë dy apo tre uiski dhe po i merreshin mendtë. Disa herë shkoi në banjë. Banja ishte dhjetë shkallë nën sallën transite, ngjitur me derën e një hoteli. Hotel Madam Gertruda, lexohej në tabelë. Edhe Deni kërkoi të shkonte në banjë pak më parë. Kishte pirë shumë ujë dhe lëngje. Veç asaj, ishte tmerrësisht i nervozuar me të ëmën dhe e shprehte haptas mosmiratimin e tij prej fëmije ndaj qëndrimit afrues të saj me atë të huajin, që gati sa nuk po ia përpinte të ëmën me ato shikime të çuditshme. Edhe dy djemtë ishin ende aty, të stërlodhur dhe të mërzitur, por që kurrë nuk folën për hallin e tyre. Objekti i diskutimit për ta ishte vetëm zonja me fëmijën. Edhe u vinte keq, edhe e kishin inat. E kishin inat edhe atë zdapin korrozi, siç e quajtën, i cili po përfitonte nga gjendja e saj.

Vonë, shumë vonë, zonja me fëmijën dhe i huaji u humbën nga sytë. Ata u shqetësuan. Fillimisht, po i kërkonin me sy, pastaj u ngritën dhe lëvizën nëpër sallë. Nuk po i shihnin. Vetëm, në fund të sallës, afër hotel Madamë Gertudës, mbi një kolltuk, panë Denin të shtrirë, mbuluar me një batanije të hollë. Flinte si një qengj i stërlodhur. Por e ëma nuk dukej gjëkundi. U shqetësuan. Një grua e vetme, me fëmijë, në një vend të huaj, kishte arsye pse të mendonin se edhe mund t’i ndodhte diçka. Plot gojëdhëna qarkullonin në ata muaj  për shqiptaret.

Kërkuan gjithandej, por ajo nuk po dukej. Zbritën në katin përdhe, por asgjë as atje. Ajo ishte zhdukur. Ishte zhdukur bashkë me zdapin e gjatë ngjyrë gruri të tejpjekur. Ndërsa i biri në gjumë u ngjallte një dhembshuri të paimagjinueshme. Fati i një fëmije! I vajtën pranë. Ndienin frymëmarrjen e tij të butë. Bulëza djerse kishin mbuluar ballin e bardhë e qumështor të atij engjëlli. Tani duhej të ishte në shtëpinë e tij, në shtratin e tij, pranë prindërve të tij, kurse ai, aq i njomë, ishte detyruar të bëhej pjesë e një aventure të guximshme të nënës së tij. Një përvojë me gjurmë të pashlyeshme për imagjinatën e tij. Djemve u dukej si të ishte vëllai i vogël i tyre. E ndërsa ai flinte, ata shanin të ëmën. Po sikur ta kishte braktisur? Turli mendimesh u shkonin nëpër mend. Mos ndoshta ai fëmijë ishte jetim? Mund të  ishte…? Por jo, ata e kishin dëgjuar. Nënë e  bir kishin folur shumë. Megjithatë ata filluan të dyshonin në gjithçka, ngaqë ajo nuk po dukej. Pas shumë e shumë hamendësimeve, zeshkani pati nevojë të shkojë në banjë. Mirëpo që te hyrja shtangu, sikur të ishte te dera e një dhome seksi. Në banjën e mesit, në boshllëkun prej gati njëzet centimetrash prej pllakave te dera, njohu këpucët e zdapit dhe…. Pra ishte pikërisht aty ajo që po kërkonin. Mamaja e Denit. Për një çast iu errësuan sytë, si të ishte e motra, që po bënte seks me një të huaj. Deshi të hyjë me rrëmbim. Shtrëngoi nofullat sa ndjeu dhembje, bëri duart grusht, por u frenua.

-  “Në kaq pak njohje dhe ngriti këmbët kjo.. kurva e m…!” - mendoi. I kishte hipur gjaku në kokë si të kishte përpara njeriun e tij më të afërt që po e turpëronte. Pastaj mblodhi mendjen: -  Po mua, ç’më duhet?! Ajo është vetëm një bashkëkombëse, asgjë më shumë. Nuk e kam asgjë.

Vërtet ç’e kishte? E njohu, shkëmbeu dy fjalë dhe e simpatizoi për tërë qenien e saj. Vërtet ishte e bukur, por tani për të ai po provonte një tjetër ndenjë, atë të urrejtjes. E urrente vërtet.

- Është e lirë të bëjë si të dojë, - mendoi.- Ashtu i pëlqen, ashtu bën. Se mos këtu e mësoi këtë zanat. Edhe në Shqipëri… e këtij kallëpi do të ketë qenë, ndryshe si mori gjithë këtë rrugë me fëmijë për dore dhe, me të parin arab,  afrikan a nga kush g… i s’ëmës është ky, i ngriti këmbët përpjetë?!

-  Kurva! - tha dhe zëri i doli i lartë.

Iku. Nuk arriti të kryente as nevojat për të cilat kishte zbritur aty. Ngjiti shkallët i vrarë dhe i mërzitur. Po përjetonte një ndjenjë fyerjeje kombëtare. Një dhembje të thellë. Ishte aq i dërrmuar sa nuk arrinte dot t’ia tregonte shokut, që e pyeti disa herë, se çfarë kishte parë.

-  Ajo është në banjë. Po shkër… me atë zezakun. Ajo qenka një kurvë e ndyrë. Gjynah që Zoti i ka falur këtë engjëll! Ta kisha motër, do ta kisha vrarë!

-  Nga halli e ka vëlla. Vendit tonë këtë rrugë i ka përcaktuar fati. Pesëdhjetë vjet mbyllje hermetike… Do vinte një ditë që kazani në zierje të viteve do të shpërthente. Sapo i hoqën valvulën, ai plasi. Me të gjitha sa mbante brenda. Ja kështu e nga këto do të na shikojnë sytë me njerëzit tanë. Sot pe atë, por nesër mund të shikojmë motrat tona, kunatat tona, gratë tona. Njerëzit tanë janë duke ikur vëlla. Për ku? Në djall, veç të ikin! Dhe, vjen një moment, e përfundojnë kështu, si kjo zonjë. Me dhjetë dollarë në xhep tjetra dhe vete e merr rrugën për në Zvicër. Këtu, për një natë, nuk mjaftojnë edhe një mijë dollarë. Perëndimi… Shpresa e neve vulëhumburve! Hapja jonë! Kthesa që morëm. Që e marshim në lule, e marshim!

-  Eja ikim! - i tha zeshkani. - Nuk mund të rri e ta shoh më këtë fëmijë, kur pashë e dëgjova si vepron e ëma.

-  Nga halli vëlla, nga halli! Shet nderin se nuk ka nga t’ia mbajë. Të kthehet, e pret skëterra me të shoqin, ndonjë koqe gomari që nuk di ta vlerësojë. Ose edhe kjo mund të jetë e tillë. Ku i dihet femrës o burrë, po eja ikim.

-  E ndërsa po ngriheshin, zonja po vinte drejt të birit. Pas saj, si me përtesë, ecte zdapi i gjatë. Korroziu.

-  Nji erdhi kurva, - i tha zeshkani shokut të vet. Ajo e dëgjoi dhe ngadalësoi këmbët. Ishte e dërrmuar. Ndoshta nuk kishte vajtur për seks. Dukej se kishte qenë… për hall. Ose ata ashtu e menduan. Ashtu e justifikonte bjondi veprimin e saj. Ajo po vinte drejt tyre me sytë e mbushur me lot. Po qante. Zdapi bëri për nga sporteli i zyrës së emigracionit. Kaloi dhe nuk u duk më.

Vetëm në mëngjes punonjësit e thirrën zonjën. I komunikuan se, nga verifikimet që kishin bërë agjentët e atij shërbimi,  kishte rezultuar se Nazir Ben Ali Muhamed, shtetas zviceran, nuk kishte qenë kurrë në Shqipëri. Një miku i tij i ishte lutur të bënte një ftesë dhe ai e kishte bërë. Mbi atë ftesë e kishte lëshuar vizën ambasada në Tiranë, por asgjë nuk i pengonte ata të Shërbimit të Emigracionit, të bënin të gjitha verifikimet.

-  Kështu e nderuara zonjë, ju do të deportoheni në vendin tuaj! - i komunikoi asaj nëpunësi. Zonja nuk u përmbajt. U këput, ra si një bimë e njomë prerë me thikë të mprehtë. I biri ia dha një ulërime sa tundi gjithë sallën. Djemtë u lëshuan me vrap. Fillimisht morën Denin për ta qetësuar. Qante, kërkonte të atin. Pastaj ngritën në duar zonjën. Ajo ishte akull. Zeshkani që pak më parë e urrente, tani po e shikonte me dhembje. Dëgjoi dy punonjës që po i shpjegonin policisë që kjo grua ishte thjesht një kërkuese azili, ardhur aty me rrugë të dyshimta, e mashtruar prej njerëzve të rrjetit europian, të lidhur me prostitucionin. Ndjeu keqardhje për zonjën. Një si therje thellë në shpirt! Por më shumë i pikëllonte për fëmijën.



(Vota: 0)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora