Fatmire Duraku: Cikël me poezi - Prerja e lisit të shtëpisë

Fatmire Duraku u lind në Buzëlum, me 03. dhjetor 1974. Shkruan poezi dhe prozë. Ka fituar disa shperblimie letrare. Në Takimet e Poeteshave Shqiptare, në Vushtrri, u shpërblue me çmimin e dytë për poezi, ndërsa në konkursin letrar të Bibliotekës “Hivzi Sylejmani”, në Prishtinë, fitoi shpërblimim e dytë. Po në të njëjtin konkurs fitoi dhe shpërblimin e tretë për poezi, ndërsa në Takimet Letrare “Kadri Kadriu” në Podujevë, më 2007 u nderua me shopërblimin e dytë për poezi. Në të njëjtin manifestim, më 2010, u nderua me shpërblimin e parë, etj. Është përfaqësuar në disa antologji, panorama dhe prezentime të ndryshme me poezi dhe prozë: në antologjinë “Ulqin, ti det”, pastaj në “Ulqin, ti kala”, në “Simfonia e Dardanisë”, në antologjinë “Muza shqiptare për Nënën Tereze” etj.

Deri më tash botoi disa romane dhe libra me poezi;

“Te varri i çikës”, roman, 2001,

“fshehtësia e tre shpirtërave”, roman, 2002,

“Plepi i thyer”, roman, 2004,

“Pse ike kur me puthe”, poezi, 2002,

“Vjedhësi i çasteve”, poezi. 2003.

“Vagëllim mbi ujë”, poezi 2007

“Magjistari nga fira”, tregime për fëmijë 2008

“Jastëku çudibërës”, tregime për fëmijë 2010

“Peri i tejdukshë”, poezi 2010

“Strajca magjike”, tregime për fëmijë 2011

Boton herë pas here dhe recensione për libra kryesisht me poezi, recensione për artin pamor, shkrime mbi çështje të ndryshme kulturore dhe shkrime poblicistike mbi rrjedhat e jetës sonë të përditshme, etj.

Është anëtare e Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës.

Fatmire Duraku

Cikël me poezi - Prerja e lisit të shtëpisë

Pasi guri foli

Qëndroj ndanë urës e kotur

Hija më thyhet në ujë

Ku ik, i them hijes, prit pak

Sa të falem me dallëndyshet në qiell,

Me lulet në gem të qershisë mbi lumë,

Me kallinjtë e rinj të grurit,

Me gurët dhe udhën bri kullës

T`i shikoj fushat nën pemë

Ta ndjek valën e qetë të ujit,

Zgjuar nga pika e lotit të rënë aty,

T`i rikujtoj të gjitha që s` kthehen.

Prit pak sa të vdes...

Ç` të dhemb, i them hijes në ujë, fol

Pasi dhe guri foli dhe u ça në mua

S` do të mund të ikësh kund,

Ti, tërë kjo që sheh dhe ndien je.

Qëndroj bri urës me hije në ujë,

E guri mbi të cilin rrija gjethonte.

Uji i bie gurit

Uji i bie gurit

Në gur fanari

Të mos mbyten yjet në det

Uji i bie gurit

Në gur kalaja

Në kala dera e vjetër

Nga do të hysh

Të mos vdesë pranvera pa ty

Uji i bie gurit

Në gur kalaja

Në kala dritarja

Unë e hap dritaren nga deti

Detit vjen ti prej largësisë

Në Ulqin lulëzon shega

Uji i bie gurit, uji i bie gurit

Ti fle në mua

Me mijëra vjet.

Ago Ymeri

Mbi Ulqin çel gojë kuçedra

Nga po do Ago Ymeri

Jashtë lëkurës nuk mundesh

Nga po shkon mbi hijen

Pas teje dhe shpirti i nuses vjen

Pas teje dhe deti vjen

Ago Ymeri i gurit

Ja si ngrihet me kokë për qiell

E përsëri bie mbi vete deti

Thermi thermi bëhet në sy

E pas një zë të thërret

Një hije e një shpirti të ndezur

Ta bën me dorë dhe vdes

Nga po shkon Ago Ymeri

Pas teje dhe deti po vjen

Pas teje dhe ti zvarrë kthehesh

E kurrë nuk arrin zallit

Ago Ymeri i mallit

Ti det ti zog i ndezur

Çdo gjë vetëm kaltër

Ujë i kaltër ulli` i kaltër sy i kaltër

Çdo gjë vetëm flakë e pafundësi

Zog me një krah në gjithësi

O ti det o zemër e ndezur

Se si vala i ngjitet qiellit të errët

E një pulëbardhë e mbytur në stuhi

Agu nga ndizet flakë mbi ty

Po zgjohesh det apo vetëm po fle

Dritë e gjelbër në Ulqin kaq vjet

Ti det ti zog i ndezur

(Ulqin, 2004)

Kaltër

Kalaja hyn në ag kaltër

Kroi para shtëpisë pikon kaltër

Kaltër ndrit dhe ulliri

Kaltër ndizet pa fund rëra

Unë hyj po ashtu kaltër

Në zemrën tënde të kaltër Ulqin

E gjaku i këngës së kaltër

I bën rojë amshimit tënd

(Ulqin, 2003)

Kaltër II

Marr brushën e kaltër

Dhe pikturoj ëndrrën

Me ngjyrë të kaltër

Pikturoj syrin tënd

Pikturoj pemën tënde

Pikturoj qiellin tënd

E marr brushën

Dhe ngjyrën e kaltër

E pikturoj krejt kaltër

Ëndrrën time

(Ulqin, 2003)

Zog në qiell

(Njeriut të Dardanisë, Rugovës)

Deri te pema e ëndrrës

Nuk do të arrinim kurrë

Pa qiri pa gjak pa urë

Pas yllit dhe zërit

Tërë populli u nis nga drita

Në udhën e vet të madhe

T`i djeg gishtat zjarrit të lirisë

Me Ty, zog në qiell,

Burrë i Dardanisë.

Kitara mes rraqesh

Shkallët e tavanit të shtëpisë

I ngjes me drojë e habi

Mbuluar me terr rraqet e së kaluarës

Ndër penjëza merimanga të frikshme

Në pluhur të thellë kujtimesh

Mes tjegullash pikon dritë magjike

Dhe shoh qartë fëmijërinë time

Lodrat që asaj i japin kuptim

Shoh udhët nën shi e baltë

Arat nën kallinjtë e artë të bukës

Pemishten e ndezur nga agimi

Pemët nën lule pemët nën fruta

Lumin nga ikën dhe merr largësinë

Mes tjegullash pikon dritë magjike

Dhe shoh gjithë atë që ka ikur

Ja dhe kitara aty në pluhur

Koha e ikur që më lidh me ty

Gjithësia e heshtjes

Si ta kujtoj në këtë natë me shi

Zërin që mbeti të jetojë teks unë

Ndërsa heshtjen e prish kitara

Pas kaq vjetësh harruar nga ti e zoti

Mbuluar me rraqe dhe pluhur të zi

Në tavanin e shtëpisë së vogël

Ia zgjoj gjithësinë heshtjes së gjallë

Përmes telit të shkundur të kitarës

Vjen ti dhe e madhëron këtë natë

Këtë vjeshtë të artë këtë shi

Si ta kujtoj këtë natë vjeshte me shi

Tingullin e harruar të kitarës

Me cilin varg ta shkruaj që të jetojë

Për kujtimin dhe sytë e mi në lot

Në këtë natë vjeshte të vonë

Vetëm çka digjet

është dashuri

Ja kitara, ja zogu me xhufkë në kokë,

Dhe Ajo ulur mbi nënsqetullën e kashtës,

Unë, plaga e gjallë -

Vera e djegur, e ikur përmes gjakut...

Kam harruar të të them, tha Ajo-Unë,

Për këngën e yjve që mendoja ta këndoj,

Për dëshirën të të prek mbi zemër

Pastaj të varem në litarin e vargjeve të mia,

Duke shikuar thellë qiellin e kaltër në sy,

Duke ndjekur lojën e dallëndysheve lart,

Duke rikujtuar fytyrën e nënës që s`është,

Duke qarë me kokë në kitarë,

Për udhën që humbte diku në pyll,

Duke lotuar për ty...

E tash, çdo gjë e ikur, diku mes yjesh.

Vetëm litari nga vargjet e mia rri mbi kokë,

Ku do të var veten një e kremte me shi.

Se vetëm çka digjet është dashuri...

Vargje të robëruara

Për dritare bien pika shiu

Dhe hyjnë në dhomën time

I hap sytë, në huti,

Gjithçka ëndërr ishte

Por ëndërr s`është asgjë

Në kënd të dhomës kitara

Mbi dollap zogu i zi

Në tavolinë drita jote e amshuar

Apo vetëm vargjet e robëruara

Në thellësinë time tingëllojnë

Për dritare hyjnë pika shiu

Për dritare ikin sytë e mi

A ishte ëndërr çdo gjë,

Kurse ëndërr s` është asgjë

Pamje

Hap derën e vjetër të kullës

Një grua dhe një burrë me plis

Ulur bri gjuhës së flakës

Rojë i bëjnë ashtit të kohës

Mbyll sytë dal nga kulla e gurtë

Nën degë të arrës gjysmë të tharë

Varri i madh i tim gjyshi

Dhe këmisha e përgjakur

E varur lart në litar

Ja dhe unë nga luaj me arnat

E fëmijërisë që vizaton kalin

Ëndrrën e vet për të ikur në botë

Ama zot nuk iket nga vetvetja

Nga hija që hedh farën në arë

Hap derën e kullës me frëngji

Një nënë e një fëmijë bri zjarri

I bëjnë rojë ashtit të kohës

Peizazh

Ara me grurë dhe tutje malet

Udha mes për mes me pluhur të artë

Sa herë bie shi përplot me baltë

Mezhda që krijojnë reliev të ri

E kujt është kjo arë bri peme

E pema me degët e varura mbi lumë

Lumi, i njëjti, me pak ujë verës

Dhe këtu diku ndërmjet

Unë e vogël si ngas pas një keci

Unë e vogël si ngas pas qenit

Diku këtu ndërmjet dhe udha nga ikja

Të ktheja në krye të javës të dielën

Zot si mund të bart` atë barrë

Ndërsa nuk mund t`i iki vetes

Fushat me lule dhe tutje malet me borë

Me valixhen e vjetër nga vij mezhdës

Vitet e lotët

A sheh apo nuk sheh

Kurse bota digjet

A sheh apo nuk sheh

Kurse përfundimisht ik uji

E nuk kthehet kurrë më

Përfundimisht bien gjethet

E kurrë më të njëjtat

Nuk do të gjenden në degë

Përfundimisht

Hyn në pyll udha

Nga andej të mos dalë

Kurrë më

A sheh apo nuk sheh

Si po merr fund jona

Arnuar nga vitet e lotët

Ai që vjen andej

Ti vjen andej nga plepat

Apo vetëm hijet kremtojnë

Zgjimin e të vdekurve

Lart hëna e zbehtë e harruar

E yjet të djegur nga zjarri i vet

Dhe unë gruaja që vetëvritet

Në pasqyrën e ujit të palëvizshëm

Të gjelbër nga gjaku i pranverës

Uji i gjelbër dhe hija aty

Dhe ulërima e ujkut

Ç`ngjet vallë

Ç`plagë kanë sonte yjet

Kujt i këndojnë me lot

Unë e prek zjarrin

Dhe e zgjoj kot ëndrrën

Ai që vjen andej nga plepat

Nuk mund të jesh dot ti

Lulja në dritare

Në dhomë

Hija ime

Dhe unë

Sofra shtruar nën qiri

Unë thyej bukën

Për ty që nuk je

Me ag do të vijë zogu

Të hajë bukën tënde në dritare

Do të rritet dhe lulja e bardhë

Nga ajri i freskët dhe ëndrra

E syrit tim të përlotur

Nuk qaj pse nuk je

Por më duhen lotët

Lulen e kujtimit ta ujis

Të rritet e kaltër në dritare

Zogu të vijë çdo mëngjes

Me këngën e vet të re

Në dhomë hija ime

Dhe unë me gishta dheu

Nga e vizatoj sofrën

E hijen tënde që s` është.

Çast

Zog i lodhur nga qielli

Bie në degën e kumbullës

Nën degë në dhe të shkrifët

Unë mbillja lulesyrin

Diku në ëndërr e tretur

Ngado të ikja prapë isha aty

Ku e prekja kaltërsinë

E kristaltë të qiellit

Dhe lulen nga rritej prej syrit

Aty ku binte hija

Vdekja që e kisha mes lëkurës

E këmishës së bardhë,

Diku në thellësi

Vetëm një gjë është e qartë

Nuk i iket fatit dot

As degës së kumbullës

Ku vjen zogu e ti prek dritën

Lirinë e tij dhe tënden

Në një çast të vetëm

Prerja e lisit

të shtëpisë

Me ag erdhën të heshtur

Me sëpata në duar

Unë e vogël qaja.

Erdhën, me vdekje në sy

Në malin mbi shtëpi

Ta prisnin lisin më të vjetër

Pjesën e fëmijërisë sime

Që e prekte qiellin

Unë e vogël me duart grushte

Vrapoja e pa frymë jetës

Deri tek udha që shpie

Në fund të botës

O zot, si nuk ndieje dhembje

Për lisin e shpirtit tim të vogël

Për bukurinë e malit

Treni i fundit

Me trenin e fundit të natës

Ngarkuar me valixhe iki

E te kroi i Firës, në gur

Mbetet ëndrra e orës tetë

Kohë e takimit që s`ngjau kurrë

E gjaku u derdh rrëke

Varri mes fushës u hap

Te plepi i thyer i Gjytetit

Mbetet fusha e kaltër me yje

Etja për të kaluar natën nën qiell

Që s` ndodhi kurrë

Ndodhi vetëm ikja

Tek ura që lidh brigjet

Mbeten arnat e ëndrrës sime

Loja e vjetër e vdekjes

Ndërmjet etjes dhe ujit

Me trenin e fundit të natës

Ngarkuar me valixhe ik

Nëse njeriu mund të ik

Nga gjaku nga toka nga qielli

Nga rrënja e vet e zjarrit

Do të zbres prapë te gjaku

Tek ura që i lidh kohët

Nata ka mbyllur udhët

Çel derën e kullës

Nga sytë këmbët

Nata ka mbyllur udhët, sillet

Në rreth guri, dera, gjithësia

Kthehem brenda dhe qaj, dhe qaj

Ta vras vetminë time të padurueshme

Litarin e zi t`ia var në qafë

Do të ngel brenda vetes e kullës

Vetëm me hijen time të paepur

Derisa të këndojë gjeli i parë

Nga mesnata moliset muri i zi

Moliset dhe hija pranë vatre

Zgjohu, do të agojë, thërras...

E veç zërin tim dëgjojë në erë.

Zot, a lind kush dy herë!?

Prek veten me habi dhe ik, ik

Heshtja

Heshtja,

Kjo krijesë e çuditshme

Që t`i ha vitet

Ti plakesh dhe harron

Heshtja,

Kjo dhomë e mbyllur

Ndërmjet kujtimit

E lotit të ndezur

Ti verbohesh dhe s`flet

Heshtja,

Kjo shtrigë nga përralla

Mbi dhëmbin e vet të vetëm rri

E i ha të gjitha shpresat

Ti çdo ditë shurdhohesh

Heshtja,

Kjo krijesë e tmerrshme

Me thonj të antikës

Po ti ecën, sidoqoftë, ecën

E kalon urën mbi lumë.

Kthimi

Çdo gjë kishte mbetur

Pa udhën e vet

Pylli i shpeshtuar

Vetëm zëra të trishtuar

Mbulonin fushën

Çdo gjë kishte mbetur

Pa sytë e tu të gështenjtë

Pa fjalën tënde

Pa këngën

Ura, nga hynim në kopsht

E thyer për kurriz

Vetëm hijet luanin valle

Shtëpia e kërkonte veten

Nëpër dhomat e zbrazëta

Në kujtimet tona të vdekura

Çdo gjë kishte mbetur

Pa dritën e vet

Kalaja

Rruga e vjetër, ulliri qindvjeçar

Kaloja urën e vogël, në ëndërr

Mes për mes lulishtes

Vinte gjithnjë hija që e njihja

E veshur në petkun e zisë

Hija e tëra dridhej

Nga më zgjaste një libër

Ja, merre, tha, merre

Ishte libri me poezi "Loja me vdekjen"

Këtu e gjen fillimin dhe fundin e rrugës

dhe kroin ku pinë ujë zanat para agut

ja atje, ku ngjitet rruga deri te qielli

E unë e vogël shikoja gjithë habi

Rruga e vjetër, ulliri qindvjeçar, ura e vogël,

Aty ku kaherë e kishin ngulur gurin për kalanë

T`i përballojë ulërimat e ujkut të ujit

Kalaja, besa e guri, tek do të ndrit zemra

Nga rrënja e tokës deri te zjarri qiellor

Të vijë ende aty të pijë qumështin fëmija

Nën flokët e gurtë të gruas së flijuar

Brenda yllit, brenda besës së vet e kohës

Rruga e vjetër, ulliri qindvjeçar

Unë kaloja urën e vogël, në ëndërr

Poezia që s`e shkrova

Natë e errët. Vetmi.

Mbi letër të bardhë rri,

Me laps në dorë.

Jashtë bie borë.

Një erë përnjëherë

Çel dritare dhe derë.

Një hije e gjallë.

Nuk është korbi i Posë

Është një shtegtar mjekërbardhë

Me thes në shpinë të kërrusur.

E gurtë, mbi letër

me laps në dorë

- po ti, kush je,

- pyes plakun mjekër borë.

- babadimri je?

-babai yt... A s`më njeh,

S`të foli nëna për mua fare!?

iku plaku mjekërborë.

Unë me kokë në dritare

Fare kot i bëja me dorë...

- ç` është kjo,

është ky fundi?

- fundi është udha që ik e kthehet,

Në këtë të vetmen fotografi,

- tha nëna me lot në sy,

duke parë hijen nga tret` në gjithësi.

Natë e errët. Vetmi.

Mbi letër të bardhë kot rri.

Mollë e vetmisë

Mijëra vjet do të duheshin

Guri të binte nga brezi i kullës

Mendoja, krejt e humbur

Iluzionit të krijesës së vogël

Rrodhi ndryshe puna e gurit

Ndryshe puna e ëndrrës

E harruam këngën e rrënjës

Për gjethet e vjeshtës të kapur

Për hijen e pemës së huaj

Ikëm me nga një valixhe të arnuar

Hije, i thyem këmbët pas hijes

Të arrinim përtej këngës

Në akullin e iluzionit

dhe gjethet e kohës u skuqën

nga mjeshtëria

e mashtrimit të vetes;

e harruam kullën prej guri

dera ka vjet nuk i çilet

e harruam dhe kroin e akullt,

ka vjet nuk shuan etjen kush aty.

Uji rrjedh kot në vetmi

Ne hamë mollën e vetmisë larg

Ne pimë ujin e vetmisë larg

Por gjithnjë të uritur

Por gjithnjë të etur

vetëm hija ende na ndjek pas

duke dëgjuar muzikën e re

të mjerimit me sy të jeshilët

Lulja dhe rrufeja

Me dy grushte dhe nga kopshti

Ngjitja shkallët e jashtme të kullës

Dy gushte dhe për lulen time

Që priste të bënte jetë të re në mua

Mes muresh të kullës

në dritaren e vogël

dy pëllëmbë larg frëngjive

ku koha rrodhi përmes pushkës

ngjitja shkallët me dy grushte dhe

rrufeja shkrepi papritur qëlloi arrën

dhe diku thellë zemrën time

zot dridhesha kurse dheu

nisi të më ikte nga duart

më ikte dheu e unë qaja lulen

çfarë do të bënte ajo pa dheun

pa ujin pa ajrin pa syin tim

ndërsa arra digjej mes oborri

ndërsa unë digjesha në zemër

atëherë e tash unë ngjes shkallët

E kurrë nuk arrij me atë dhe te lulja

tashmë e bërë dyllë në kullë

Te varri i gjyshit

Bri plepi, buzë lumi

Varri i gjyshit me një lule

te koka

përkulem ndër lot

më tutje guri i mezhdës

Një gur i zi nën drizë

Vij këtu e vogël

Bëhem më e madhe

Vij këtu e madhe

Bëhem më e vogël

Përkulem ndër lot

më tutje guri i mezhdës

Gur i zi nën degëza drize

Ç`sëmundje, vallë,

e mori gjyshin?!

Kujtimi për nënën

rrugë të zbrazëta

qyteti i fjetur

mua mendja nënë më ikën te ti

e vetmuar e hap dritaren

shikoj pa cak në largësi

jashtë qetë - qetë bie borë

si një ledhatim i largët

si një kujtim i ngrohtë për ty

si një valëz e lehtë liqeni

zgjuar nga ujë pi aty dreni

si një lule

nga e prek lehtë

valësi pranveror

borë bie qetë - qetë

asgjë nuk lëviz, fare

vetëm një zog vjen në dritare

nga syri im në lot pi ujë

nga zemra ime ha thërrime

mua mendja më ikën te ti

Vorbulla e egër

E harruar mes dritës e kujtimit

Vizatoja në pluhur diçka të verdhë

Që s` shpjegohet kurrsesi

E zemrën ta djeg gjithnjë

Diçka ndërmjet dritës e kujtimit

Nga i rikthen sendet që s`janë më

Sendet që i ke harruar përfundimisht

Në vorbullën e egër të jetës

Kurse qeni të zonë s`e njeh

Dhe e leh dhe e leh dhe e leh

Vizatoja diçka që s` shpjegohet dot

Me veten flisja, flisja me ty

Kurse qeni të zonë s`e njeh

Dhe e leh dhe e leh dhe e leh

Një petrit prek qiellin

nga një ulli

(Trioleta)

Një petrit prek qiellin nga një ulli

Një degë e të cilit zgjatet mbi det

Buna derdhet e gjelbër në qetësi

Një petrit prek qiellin nga një ulli

Qe, ndrisin dhe yjtë sonte mbi iliri

Flakës së vjetër nga vjen kaq vjet

Një petrit prek qiellin nga një ulli

Një degë e të cilit zgjatet mbi det

Bregut të detit, sapo agon në Shtoj

Te Pusi, ujë të mbushësh me ibrik

Dele e dele, kroje, zana e drangoj

Bregut të detit, sapo agon në Shtoj

Nën arra, shega të lulëzuara e ftoj

Kope në kullosë, dhe radhë me fik

Bregut të detit, sapo agon në Shtoj

Te Pusi, ujë të mbushësh me ibrik

III

Mbi kala, Ulqini nga zgjohet mitit,

Tek fanari bën dritë natën në stuhi

Atje për rrënjë nën qiellin e petritit

Mbi kala, Ulqini nga zgjohet mitit,

Çdo gjë i falet fyellit dhe vajit, ritit

Hyn në vete, gjaku nga rrjedh në hi

Mbi kala, Ulqini nga zgjohet mitit,

Tek fanari bën dritë natën në stuhi

Mes gurit dhe ujit

(Trioleta)

Në Ulqin të jesh, në kala, te fanari

Zgalemat nga prekin qiellin në lojë

Syri pi agun që çel nën flatër zjarri

Në Ulqin të jesh, në kala, te fanari

Rri ulur mbi gur, me kujtime detari

Në portë të kohës së ikur pararojë

Në Ulqin të jesh, në kala, te fanari

Zgalemat nga prekin qiellin në lojë

Një degë gjelbër ulliri rënë mbi zall

Në Rozafat nëna fëmijës nga i jep gji

Unë kohës vij dhe shkoj gjithë mall

Një degë gjelbër ulliri rënë mbi zall

Dashuri e vjetër qiellin zgjon e kall

Në det, mbi kala e çatitë nga bie shi

Një degë gjelbër ulliri rënë mbi zall

Në Rozafat nëna fëmijës nga i jep gji

III

Dashuria, krejt kaltër, vjen me zjarr

Plagës nga kthehesh në vete me vjet

Mes gurit dhe ujit, hëna nga derdh ar

Dashuria, krejt kaltër, vjen me zjarr

Te fiku nga rizgjohet kujtimi në farë

Etja jote e gjallë tek përflaket mbi det

Dashuria, krejt kaltër, vjen me zjarr

Plagës nga kthehesh në vete me vjet

Lulja e dhembjes

(Trioleta)

Tre zogj e shkruajnë qiellin në lojë

Ndërsa i kaltër dremit liqeni malor

Luginës së gjelbër ti vjen i pagojë

Tre zogj e shkruajnë qiellin në lojë

Dashuria sesi mbeti vetëm rrënojë

Zemër e robëruar nga hiri kristalor

Tre zogj e shkruajnë qiellin në lojë

Ndërsa i kaltër dremit liqeni malor

Qe drenusha vjen ujë të pijë në liqe`

Agu prek syrin, zemrën ta zgjojë

Në mua dhembja varet në një pe

Qe drenusha vjen ujë të pijë në liqe`

Për erë të drenushës ja dhe një dre

Vjen tek shelgu i vjetër të mrizojë

Qe drenusha vjen ujë të pijë në liqe`

Agu prek syrin, zemrën ta zgjojë

III

Bota lëviz, unë rri e vetmuar fare

Që të agojë pres, të çelë lulja e syrit

Lulja gati e shkrumbuar në dritare

Bota lëviz, unë rri e vetmuar fare

Të çelë lulja e dhembjes në gastare

Lule-syri me ngjyrën e vet të hirit

Bota lëviz, unë rri e vetmuar fare

Që të agojë pres, të çelë lulja e syrit

Të shkosh të vish

të njëjtit shteg

(trioleta)

Të dalësh të hysh të njëjtës derë

hapur në ballë një gisht mbi sy

aty tek shpata largësinë ka prerë

të dalësh të hysh të njëjtës derë

dy pikë lot vajzërie dy lule në erë

dy lule gjaku nga zemra për ty

Të dalësh të hysh të njëjtës derë

hapur në ballë një gisht mbi sy

Të shkosh të vijsh të njëjtit shteg

Nga nata therur nga hëna e verdhë

Tek ura të arrish te plepi në breg

Të shkosh të vijsh të njëjtit shteg

Me qefin rreth kokës te një shelg

tej urës gjiri qumështin tek derdh

Të shkosh të vijsh të njëjtit shteg

Nga nata therur nga hëna e verdhë

III

Plagë e gjallë me dhembje e zjarr

Në pafundësi çelur tërë lot e mall

Ëndrra e vjetër nga zgjohet e marrë

Plagë e gjallë me dhembje e zjarr

Në të dalë prej ëndrrës te një varr

udha e fshatit vetveten tek e kall

Plagë e gjallë me dhembje e zjarr

Në pafundësi çelur tërë lot e mall

Molla e dehur

luhatet në pe

(trioleta)

Loti pik, zjarr nën qepallë

Kohë e ikur gjeth pikëllimi

shpirti tym o shpirti mall

Loti pik, zjarr nën qepallë

Strukur nën lëkurë me halle

zemra dhemb mallëngjimi

Loti pik, zjarr nën qepallë

Kohë e ikur gjeth pikëllimi

Ditë ikin, stinë, bie dhe borë

të pres kaq kohë ndanë deti

e vjen s`vjen me zog në dorë

Ditë ikin, stinë, bie dhe borë

E më zë natë e më zë morë

Nën qiell të zi asgjë s`mbeti

Ditë ikin, stinë, bie dhe borë

të pres kaq kohë ndanë deti

III

E verdhë hëna fshehur në re

Valë deti përplasen për kepi

Udhës së ikur vjen pelë pa fre

E verdhë hëna fshehur në re

Molla e dehur luhatet në pe

Qiellit të zënë rrufeja shkrepi

E verdhë hëna fshehur në re

Valë deti përplasen për kepi

Hëna e dehur

(trioleta)

Të më vijsh i ylbertë nga bie shi

Zemrën do ta fal bashkë me sy

Udhë t`i çelësh zogut në stuhi

Të më vijsh i ylbertë nga bie shi

Në derë vdekja troket vetë apo ti

Çaste me lot bien zemrës për ty

Të më vijsh i ylbertë nga bie shi

Zemrën do ta fal bashkë me sy

Me gaz të të vij në gji me kurorë

Udhës mbi liqen gjithë leqe-leqe

Pas kecit zbres dhe ta bëj me dorë

Me gaz të të vij në gji me kurorë

Le të bjerë shi të bjerë dhe borë

Le të mbytet hëna e yjet në liqe`

Me gaz të të vij në gji me kurorë

Udhës mbi liqen gjithë leqe-leqe

III

Plaga e vjetër imja je gjithherë ti

Nga rrjedh për flok` mbi sy gjak

Në urë me vjet nga rrahëm në shi

Plaga e vjetër imja je gjithherë ti

Në gur zgjohet krejt në gjak miti

E hëna e dehur rri var` mbi sokak

Plaga e vjetër imja je gjithherë ti

Nga rrjedh për flok` mbi sy gjak

Vetëm jehona

(trioleta)

Unë, hija dhe hëna, një vetmi

Syrit nga rrjedh loti apo ngrin

i kujt është ky pyll, pa gjithësi

Unë, hija dhe hëna, një vetmi

Ky fat, kjo dhembje, kjo mërzi

Në një bistak tok me verbërinë

Unë, hija dhe hëna, një vetmi

Syrit nga rrjedh loti apo ngrin

Zëri yt askund, vetëm jehona

Për mure bie dhe tret përsëri

Kujtimit nga vij në orët e vona

Zëri yt askund, vetëm jehona

As hija jo, ditët ikin në kolona

Çdo gjë është e verdhë, bie shi

Zëri yt askund, vetëm jehona

Për mure bie dhe tret përsëri

III

Kujtoj të tërat që s`i prek agu

Gjethet e blirit mes librit blu

Qenin e vogël fjetur te pragu

Kujtoj të tërat që s`i prek agu

Ëndrrat ikën, s`ngeli as tragu

Sall hija ime qan për sytë e tu

Kujtoj të tërat që s`i prek agu

Gjethet e blirit mes librit blu

Zemra Shqiptare

Fatmire Duraku: Cikël me poezi - Prerja e lisit të shtëpisë