Zemra Shqiptare

  https://www.zemrashqiptare.net/


Kalosh Çeliku: Babashehu

| E marte, 02.08.2011, 06:59 PM |


BABASHEHU

 

Nga: KALOSH ÇELIKU

 

       Vite të tëra. Vite të tëra Shkrimtari ecën rrugës që e di vetëm dielli. Rrugë e gjatë. Ka rënë shi i madh... Breshër… kanë fryer erërat… Është bërë përmbytja… Kanë shti rrufetë…

       Ditën është mbyllur në dhomën e tij duke mashtruar veten me libra. Natën ka dalur fshehtas rrugëve të Qytetit. Në maje të gishtave ka ecur sokakut me gurë që shpie nga Kalaja. Afër shtëpisë së Laurës gjithmonë dritën e ka parë të ndezur. E shkreta Laurë, edhe ajo do të çmendet mbi libra. Ngadalë merr një gur të vogël dhe gjuan në dritare. Njëherit hija e saj, pastaj vetë Laura me flokët e shprishura i hapë ngadalë kanatat. Sa e bukur Laura dhe ajo dritë e vetme në krejt Qytetin!

       - Zoti Shkrimtar, pse sonte je çmendur kaq vonë?

       -Laurë, e kam frikë Lugatin e Koçajve!

       - Qyqja unë! Mbyllëm edhe mua në dhomën tënde me libra!

       - Laurë, vetëm në dhomën time, në mesin e librave e ndiej veten të sigurt.

       - Mbi cilin varr do të çmendesh sonte?

       - Mbi varrin e Doktorziut…

       - Mos u bë i marrë!

       - Prapë nuk më beson?!

       - Kurrë!

       - Laurë, unë jam i çmendur!

       - Ti je pejgamber!

       Iku. Terr. Rruga e gjatë e qiti në varre. Në dritë të hënës, në një rrasë të madhe guri lexoi: Fadil Bekteshi (poet). E pabesueshme! Kur ka vdekur Poeti? Kush e vrau? Qenë. Edhe Poetin e keni vrarë. Më keni lënë vetëm me Laurën. O Zot! E di unë, ju jeni të poshtër. Qenë. Sonte kam ardhur të përmirë në varrin e Doktorziut. Çka? Doni ta vrisni edhe Laurën? Kurrë!

       Shpërtheu pantollonat…

-           Kij mëshirë, o njeri i Allahut, mos më përmirë!

-           Edhe do të të dhjes mbi varr.

-           Vetëm mua?

-           Ty dhe gjithë shokët e tu pisa.

-           Ti je Zot.

-           Unë jam i çmendur… Përrrrrr…

Terri deshi t’i hyjë në tru. Varri i Poetit i ra me shuplakë.

-           Ndal! Dua të hyj edhe në trurin tënd!

-           Në kokën time ka hyrë drita.

-           Drita?! Vrik më bëni udhë të ik!

-           Prit, he qen! Mendove t’i pështyj shokët… Vëllezërit e mi… Atdheun…

-           Jo, po s’më mbajnë këmbët. Ika. Kokat e tilla i kam frikë.

-           Me koka të tilla një ditë do të të zë pusi.

-           Mos e lejo një gjë të tillë, o Zot!

-           Zoti nuk lejon, por unë ta vej kokën në cung.

-           Unë banoj në kokat e njerëzve të sëmurë.

-           Ato nuk janë koka, po bythë…

-           Unë banuekam në bythë?!

-           Po. Po, në bythë e më thellë…

-           O Zot, më shpëto nga ky njeri i çmendur!

-           Të çmendurit nuk mund t’i ikësh kurrë nga duart.

Shkrimtari dikur u gjunjëzua mbi varrin e Poetit. Ngriti duart lart nga qielli. Një lutje.

Edhe një lutje. Edhe një lutje… Dikur mori një dorë dhe mbi varr, e puthi dhe e shtiu në xhep. Nxori lapsin dhe në njërën rrasë guri mbi kokë shkruajti: vrau mjegullat – vareni për dielli! Përsëri ngriti duart lart nga qielli. Ki mëshirë, o Zot! Poeti është i pafajshëm në këtë botë plot mëkate… Marrëzira… Dënime… Turbullira… Urrejtje… I bëni pak vend në Xhehenet! Në lutje e sipër iu ngatërruan trutë.

-           Ndal!

-           Kush foli?!

-           Xhebrahili.

-           Çka do? Unë nuk jam i vdekur.

-           Atëherë çka kërkon në Mbretërinë time?

-           Jam i çmendur.

-           Shërbetorë, mbylleni në Tyrbe! Do t’ia ndërrojmë formën dhe trurin!

Katër duar të pamëshrishme e ngritën nga varret. Rrugës nga eci, nuk ka parë gjë,

vetëm terr. Në Tyrbe e dërguan te varri i Babashehut me një mjekërr të gjatë deri në fund të këmbëve. I thanë: - ke urdhër nga Xhebrahili shëroje këtë të çmendur.

-           O i çmendur, pse s’u bindesh urdhërave?

-           Se nuk jam kalë, as gomar…

-           E shoh që nuk je kalë as gomar, po nëse është nevoja duhet të ecësh edhe me katër këmbë.

-           Babasheh, unë nëse eci me katër këmbë, me dy këmbët e prapme qes shqelma…

-           O Zot, ky është i pabindshëm! Patjetër, duhet t’i fryj në fytyrë.

        Babashehu i fryu njëherë në fytyrë dhe nuk di më ç’ndodhi me Shkrimtarin.

        Pas qindra e qindra ditësh, po ato duar që e sollën në Tyrbe, e hudhën në një rrugë qorre të Qytetit. Pas disa bredhjesh nëpër Qytet, mezi e gjeti dhomën me tri dritare. Mbi librin që e kishte lënë përgjysmë të hapur, qante Laura.

       - Të kam ditur të vdekur?!

       - Kam qenë në mesin e të vdekurve.

       - Edhe bukë ke hëngër me të vdekurit?!

       - Po. Kam qenë edhe në Tyrbe.

       - Mos je bërë imam?...

       - Jo. Më patën në duar, por nuk mundën të ma ndërrojnë dot formën dhe trurin…