Istref Haxhillari: Pelegrinët

Istref Haxhillari

 

Pelegrinët

 

(Tregim)

 

Në kthinën e pasme të restorantit “Pelioni” drekonin vetëm dy

kliente. Kur i vështroje nga larg të krijonin përshtypjen se donin t’u

fshiheshin syve të njerëzve. Era e intimitetit i mbështillte me kundërmime

dehëse.

 

Hanin me sqimë; thika, piruni lodronin mjeshtërisht.

 

Njëra përkujdesej ta pastronte mishin nga kockat, sidomos copëzat e vogla të

padukshme. Kishte dhëmbë elegantë, të bardhë e të njëtrajtshëm. Ngjanin me

shirita të platintë zbukurimi.

 

Klientja përballë zgjidhte pjesët pa dhjamë.

 

Biseda sillej rreth motit të nxehtë, burrave, modës dhe domosdo

drekës.

 

-Gatim i përkryer, - tha klientja me dhëmbë delikatë, - veçse

duhet ta presë me kujdes. Ndodhin jo pak dëme të pariparueshme.

 

-Kohët e sotme njerëzit më tepër vuajnë nga obeziteti - tha

tjetra me shqetësim të vetëkuptuar.

 

-Eh, mish pa dhjamë nuk mund të ketë, - ironizoi mikesha e saj,

duke i dhënë fytyrës përpara me buzët gjysmë të hapura.

 

Dhëmbët e mrekullueshëm vezulluan.

 

-As pa kocka, - erdhi menjëherë përgjigjja. Me të njëjtën

monedhë.

 

Qeshën plot naze. Në fytyrat e hijshme rrezëllinte hareja,

shtendosej një paqe gjithmonë e më rozë.

 

Natyrisht nuk u dëgjua asgjë sallës kryesore të restorantit ku pelegrinët

bënin zhurmë, ngacmonin njëri-tjetrin. Nëpër flokë dhe supe rigonin

sumbulla uji, si thurima të argjendta. Shiu i beftë i verës nuk harronte të

spërkiste tokën e plasaritur sa herë vinte përvjetori i shenjtit të

krishterë

 

Atmosfera ishte gazmore, volumi i lartë.

 

Poterja i pëlqente pronarit, që nuk e duronte zbrazëtinë. Në të humbur të

ditës klientët rralloheshin, restoranti pothuaj boshatisej. Pelegrinët

sollën harenë e zakonshme me të cilën qe ambjentuar.

 

-Dua të kënaqeni, - buzëqeshi. Qingjin e pjekur në hell e shkëputi nga skara

duke e rrotulluar në mënyrë ceremoniale.

 

-Sot e keni nga Mali i Thatë, - u mburr, po vështirë të merrje vesh të

vërtetën e kulluar.

 

Porositën verë të bardhë.

 

Sedo Vinica pinte birrë. Vuante nga koliti dhe herë pas here rrëshqiste

dorën në pjesën jo aq të paqtë të anatomisë së tij.

 

-Pse s’përdor pijen e bekuar, - u rrek pronari t’i bashkohej euforisë

festive të

 

klientëve, - thonë se e ngjëronte edhe Shën Naumi.

 

-Nga vera më ka vdekur gjyshja, - u përgjigj me humor. I dukej e pahijshme

të tregonte arsyen.

 

Miqtë e tij vunë buzën në gaz.

 

-Në Sarajevë nuk mbanin verë, rrallë gjeje pijetoreve, - tha Ermal Amati.

 

Para disa mujash i pati rënë rasti të vizitonte Sarajevën, sillte dendur

përshtypje nga qyteti historik. E tepronte, shokët e ngacmonin.

 

-Me sa duket vuajnë nga koliti, - supozoi me shaka Fatmir Gradishta.

 

-Boshnjakët janë muslimanë, ua ndalon feja - tha Sedo Vinica. Pamja evazive

nuk lejonte të kuptoje nëse e kishte seriozisht.

 

-Bëtë kryq në Shën Naum? - pyeti pronari i restorantit në një tentativë të

zbehtë për humor. Të pasuksesshme.

 

-Jo, - u përgjigj ftohtë Ermal Amati, - nuk dimë ta bëjmë siç duhet.

 

Ai u largua duke mërmëritur diçka të pakuptueshme nëpër dhëmbë.

 

-Në Sarajevë nuk ulej asnjë punonjës shërbimi, - tha Ermali.

 

-Eh, sigurisht, - Fatmiri vuri buzën në gaz, i ndjekur nga të tjerët.

 

Rrugës përballë u shtua lëvizja e njerëzve. Ngjyra gri e asfaltit ndizej

prej një rrëkeje drite vezulluese. Qyteti fundosej në horizontin e përmbytur

nga rrezet e pjerrta të diellit në fund të ditës. Kurorat e blireve dhe

lofatave të çelura u shembëllenin kambanave që tunden ritmikisht.

 

Rezononin me tingull të lehtë shushuritës.

 

Nga plazhi filluan të ktheheshin gra me çadra nëpër duar, minifunde, bluza

të holla, gati të tejdukshme. Në dritën e kuqërremtë të perëndimit ngjanin

veshur me ar.

 

Klientët e restorantit “Pelioni” vështronin pjesët e pambulura nga rrobat,

që nuk kishin ngjyrën e arit.

 

Po diçka me vlerë më të madhe.

 

-Gratë të joshin në fillim, pastaj bëhen të bezdisura. Thelbi i dashurisë së

përjetshme qëndron te ndryshimi, - Vinica ndoqi me sy një vajzë të gjatë

pak e gjerë në këllqet. Pothuaj vetëm me rrobat e plazhit.

 

-Gabohesh, së paku nga përvoja ime, - Fatmir Gradishta donte të linte

përshtypjen se ishte i ndershëm.

 

Ndonëse natyrisht nuk ishte.

 

Te një mashkull, shijet për gratë kanë rregullat e veta të pathyeshme,

ngjizur qysh në moshë të re. Kushdo që rreket ndershmërisht t’i kthejë

mendjen, zor se ia arrin qëllimit.

 

-Sado cinike të duket, joshja është rruga më efikase drejt dashurisë, - u

rrek Vinica të çonte deri në fund pikëpamjet feministe. Kishte natyrë dhe

shpirt poeti.

 

Frymëzimi u shua sakaq dhe ai mbeti në pozitë qesharake: Ermal Amati e

ndryshoi kahun e bisedës.

 

-Kam diçka më interesante, - u tregoi fotot spiune në Manastirin e Shën

Naumit. Sfondit të aparatit dixhital shquheshin vajzat e reja vetëm me rripa

supeve të lakuriqta. Anash dhe pas shpinës së tyre.

 

-Në mbrëmje i kini te gratë, - tha.

 

-Kjo ditë e bukur po vrenjtet - meditoi në mënyrë metaforike Sedo Vinica. I

vrenjtur,

 

me dozë të fortë qesëndie.

 

Asnjëri nuk pati kundërshtim t’i shpinte fotot te gratë.

 

Mundi shkoi dëm dhe Ermal Amati uli kokën i zhgënjyer me të njëtën pamje të

menderosur si shoku i tij një çast më parë.

 

-Fole me Kritën? - Fatmiri tentoi një linjë më intime.

 

-Nuk do, - u përgjigj Sedo Vinica i hapur, i çiltër. Krita e refuzonte prej

tre muajsh,

 

por ai vazhdonte përçapjet. Ndonëse me shpresë të zbehur.

 

-Përse?

 

-Sikur ta dija!

 

-Ngaqë nuk të beson, - i tha. Me kompetencë të shtirë.

 

Në fakt ishte i vetmi që nuk do të mund t’i jepte asnjëherë ndonjë këshillë

për të qenë.

 

Krita nuk solli asgjë të re. Fatmir Gradishta donte të ndizte bisedën,

shakatë.

 

Ishin pelegrinë!

 

-Po në Sarajevë? - hodhi një fishek qorr.

 

-Asnjë rast për t’u shënuar, - përgjigja erdhi e thatë. Pak e zymtë.

 

Dukej se humori i asaj dite shteri. Mbetej të pinin gotat e verës dhe të

vështronin në heshtje rrugën, kalimtarët e shtuar, muzgun dembel.

 

Drekës po i vinte fundi.

 

Ermal Amati hante shpejt, ndonëse pronari, njohës i përkryer i kulinarisë, i

pati dalë borxhit: dëmtonte stomakun.

 

Mbaroi dhe u ngrit. Duart i ndrisnin nga lyra, rrallë përdorte pirunin.

Banja ndodhej mes dy ndarjeve të restorantit. Kur niseshe për atje i pikasje

menjëherë klientet e kthinës së vogël.

 

Domosdo i shikoje edhe po të vije posaçërisht.

 

I pavëmendshëm, në pozicion mashkullor disi të turpshëm, hasi vështrimin e

femrave. Ato e ndërprenë bisedën dhe Ermali u ndje ngushtë. Përballja e

papritur me të panjohurat e befasoi, e vuri në siklet.

 

Pasi hyri në banjë e mblodhi veten dhe, duke larë duart, zuri të qeshë. Në

pasqyrë shihte surratin e skuqur, iu desh kohë të dilte normalisht.

 

-Ç’bukuroshe! - u tha miqve në tavolinë, - rrallë kam parë femra kaq

sensuale. Vizatoi me ngjyra të gjalla pamje eksituese të gjinjve, kofshëve,

syve djallëzorë.

 

-Si ato Sarajevës? - e cytën pa humor, sa për të thënë diçka.

 

-Besoj se po, - ua ktheu dhe ngriti dolli me shprehje memece të

mezilexueshme.

 

E pinë pa hezituar.

 

Pastaj, përnjëherë u ndeh qetësi e shurdhët. Teksa përtypnin fjalët me

gjurmë të lehta buzëqeshjesh në cepat e buzëve, biseda ngriu.

 

-Kanë punën e tyre, - theu heshtjen Fatmir Gradishta.

 

-Mund të jenë zuska, - Vinica u ngërdhesh. Kur emocionohej sëmundja e

bezdiste.

 

Ermali porositi kafe pa sheqer, rivendosi linjat e këputura me pronarin. I

tregoi hollësira nga pelegrinazhi në Shën Naum; diçka për manastirin,

murgeshat, vizitorët e shumtë, kullat me pallonjtë emblematikë.

 

Serioz dhe indiferent.

 

Ndërsa vazhdonin të hanin të gjithëve u rrinte mendja te kthina e rezervuar.

Askush

 

nuk e bëri veten, po fjalët u zbehën, ngecën.

 

Kureshtja kapërceu disa gradë mbi normalen.

 

-Mbase janë të huaja, - dyshoi Fatmiri, - sezon plazhi! Instiktivisht vuri

rregull në flokët ngjyrëftoi, u shkoi një dorë vetullave të pabindura.

 

-Bjonde apo brune? - Vinica tentoi të mësonte hollësira.

 

-Dy hapa larg janë, pse nuk vete t’i shohësh? - ia ktheu i bezdisur me ironi

të fshehur.

 

Ai u mblodh nga sikleti dhe rrëshqiti dorën në pjesën jugore. Për atë

shkakun që nuk pinte verë. Ishte njeri praktik. Nuk donte thjesht shoqërinë

e femrave që shkëlqenin fare pranë, po diçka më shumë se aq:

 

Vetë femrat.

 

Fatmir Gradishta, i pazoti të mbante nën fre emocionet, luftonte burrërisht

për të mos u thyer.

 

-I njeh? - e pyeti eksploruesi i zonjusheve pronarin e restorantit. -

Ç’vajza të shkujdesuara! As e ruajnë veten. Nga ato që u sjellin vuajtje

pafund burrave.

 

-Vijnë për herë të parë, - nëqeshi ai në mënyrë enigmatike. Dhe sigurisht

naive.

 

Vera e bardhë ua ngatërronte mendimet, zgjonte ndijesitë.

 

Atmosfera fërgëllonte.

 

Ndonëse përpiqeshin të ruanin njëlloj serioziteti të shtirë, i vidheshin

vështrimit të njëri-tjetrit. Fshehur hidhnin sytë nga dhoma e vogël duke u

hequr sikur donin të kundërtën.

 

Kjo i bënte qesharakë.

 

Sedo Vinica rregulloi flokët gjysmë të rëna, drejtoi trupin, futi në

pantallona bluzën e kuqe të rrudhosur dhe u nis.

 

…të lante duart.

 

Në mesrrugë u dallua qartë mahnitja.

 

-Ajo përballë fantastike, sikur mezi pret të puthet. Sy që të mbeten në

mendje! Leshverdhë! - Kafshoi buzët të përmbante emocionin.

 

Kishte dobësi për bjondet.

 

Ermali qeshi me masë, kurse Fatmir Gradishta rrinte i heshtur, nuk dinte si

të sillej. dhe qeshi kot.

 

Më në fund u ngrit. Kur u afrua në zonën e dukshme vuri buzën në gaz sa mezi

u dallua, tundi lehtë kokën.

 

Dinte të sillej s’kishe ç’i thoshe!

 

Pas pak nga banja erdhën klithma të përmbajtura gazi. Iu desh kohë të dilte.

 

-U vonua! - Amatit i kullonin lotë nga sytë e skuqur.

 

-S’mundi të përmbahet, - u shkund i tëri Sedo Vinica. E zuri kolla, vuri

duart përpara.

 

Përtej banakut i zoti i restorantit shikonte tavolinën të lëkundej.

 

-Epo mashkull! - Ermali Amatit i dolën fjalët e rrokëzuara, të paqarta.

 

Në kthinën e rezervuar bukuroshet kishin përfunduar drekën dhe bisedonin të

shkujdesura. Gruaja përballë fshinte me delikatesë djersët që i kullonin nga

mbipesha. Tjetra pastronte tërë kujdes protezat e punuara mjeshtërisht.

 

I rrinin shumë bukur.

 

 

E djelë 3 korrik 2011

 

Manastiri i Shën Naumit, Maqedoni