Fran Buzhala: Përkujtimet, dhe pishtarët e ndezur!?

Përkujtimet,  dhe pishtarët e ndezur!?

Nga Fran Buzhala

Një dhunti për te ndihmuar të tjerët, nga lutja e juaj, që është dëgjuar e kujtuar nga të tjerët.

Kur filluat të flisnit, fryma e shenjët zbriti nga qielli, dhe luftuat njerëzit e verbër që te shohin dritën e diellit, dhe filluat ti jepni zemër të gjithëve, turmat ju shtuan atdheut, kundër anktheve!

Ashtu sikurse trupi është një, por ka shumë gjymtyrë, dhe të gjitha gjymtyrët e trupit, edhe pse janë shumë, janë një trup i vetëm, dhe s’mund të ndash me trupin e atdheut, janë gjera me shpirt qe nxjerrin tingullin me një frymë të vetme, që lëkund edhe frymën e atyre qe janë pashpirt, qe vetëm tinguj të errët nxjerrin, sikurse te tingujt të jenë te paqartë, me një gjuhë që s’mund ta kuptosh kush do të bëhej gati për betejë?.Në shumë vende te botës fliten shumë gjuhë, lloje tingujsh te gjuhëheve, por asnjë nuk është pa kuptim.Ateherë çfarë gjuhe mund të kuptojmë ne hartën e atdheun ton, Turqisht, Serbisht, Greqisht etj, qe skan të bëjnë as pak me integrime në relacionet kombëtare, por edhe evropiane.Edhe pse politikanët nuk kuptojnë si duhet as shqip, gëzon fakti se rinia shqiptare në përgjithësi flasin disa gjuhë të jashtme, qe në perëndim ne ketë drejtim rinia evropiane janë shumë mbrapa Prandaj deri sa tingullin se kuptojmë forcën, te një gjuhe te huaj, do te jemi, apo do të jesh si një i huajë, ashtu si dominon, -vetëm një forcë moniste e errët parti-shtet, ashtu sikurse politika bien në “unitetin”e gjumit të vdekjes, qe asnjëherë ska dëshmuar se është për drejtësi, dhe imponon shumë gjera te padobishme me muzikën e orkestrës platformës se shtetit, me tingullin qe krijon “zhurmë”të madhe, qe turmat e njerëzve te dridhen para orkestrës se shtetit, thesari i tyre është gjuha gënjeshtare, qe rrijë si avull në ajër, që nuk zë vend.

Arroganca, është një nga mëkatet me të rënda, për të gjetur lumturin pran gënjeshtrave, tufa e ka gjithmonë një dele të zezë, dhe heshtja ndaj krimit është i njëjti mëkat!

Ulu në heshtje, dhe zhytu edhe një herë në errësirë, grise bishtin e fustanit, zbuloi këmbët dhe lumenjtë, ti zbulosh edhe një herë “lakuriqet” e vërtet, kësaj radhe lakuriqet e popullit tënd, që po e përdhosin trashëgimin, qe zonja e Karpateve te jetë gjithmonë ajo zonja e thikave qe theri hartën e Shqipërisë, qe nenat shqiptare mbeten vejusha, ti humbin fëmijët e vet, qe vijnë zogjet grabitqar nga ato vendet lindjes përsëri sillen si “engjëj”për te poshtuar shpirtin e mendjen.

Që të dalin nga udha e gjykimit të thellë, qe ti mbyllin veshët para britmës së ankimit të të varfërve, te ushqesh me ushqimet sllavo-aziatikë qe sjellin sëmundje kancerogjike, strese me dhimbje, kardiovaskulare, me mijra vdekje, dhe në fund numri i popullsisë del si para 20 viteve-një terror biologjik, qe njerëzit nuk e shohin!

Një djalosh një herë u rrëzua rënd, i theu kockat, mendoi se i kishte pesë, por kur me kuruan,  dalën 20 milion kocka, thotë nder të tjera ky trandofil i dashuruar me zemër të plagosur nga dhimbjet e trupit.

Ata njerëz të lig qe veprojnë nga oborri i pushtetit, ne të njëjtën kohë janë edhe si shpërblesë për te drejtin, por këtu, lakuriqi i pushtetit vepron prapa shpine, dhe zë vendin e te drejtit, por ne të njetën kohë i drejti fiton njohuri me te mëdha, edhe përkundër ndonjë prostitute politike,  të pushtetit qe ndez vetëm grindje.

Metafora e fantazmave të vdekjes kujtesa të kthen thellë ne mendime, si’kurse koha e kafshëve qe dilnin nga bimët, viktima e fundit ne kopshtin zoologjik, një plesht më një elefant, dua ta ndez zjarrin pran yjeve.

Nxehtësia, turmat dhe varfëria janë kudo, me refleksione çnjerëzore, errësira ka qenë gjithmonë duke pritur, sikurse një kafshë e bukur në mes botës së egër, duhet të shërohet shoqëria qe te jen të lumtur, edhe njeriu, kafsha, bima etj, qe te rifitoj gjdo lëvizje te trupit, qe njerëzit te mos shendrrohen përsëri në majmun nga edhe kanë prejardhjen, është koha e orës se shërimit!

Reaksionet zinxhir kanë shpërthyer, qëllojnë fortë jashtë ëndrrave të këqija, i shtyp zinxhirët e rend të dashurisë, erdhi çasti i madh për projektin e fustanit të kuq, nga nusja e maleve, me udhëtaret e guximshëm të mërgimit, kalvari do të filloi përsëri, për të lënë pas ankthin dhe dhimbjen, edhe me peizazhe të ftoftë, bor dhe në qiellin e paparë, një trishtim, një boshllëk në zemër,  erën rrënjëve të lashta , ta sherojm me erën e dashurisë ndaj atdheut.

Aty ku nëpër tendat ne fund te shekullit të kaluar, u dëgjuan, -britma, gëzimi dhe shpëtimi, edhe ata qe zbresin ne vendin e heshtjes, qe këto skena mund ti hasim edhe ne literaturën biblike,  ashtu si ndodhen ngjarjet ne luftën fundit tragjike.

Nuk do të durojnë një goditje tjetër, të dalësh nga labirinthi qe e ke ndërtuar vet.Peshku i madh dhe liqeni i vogël, zjarri dhe akulli janë përleshur me njeri tjetrin, turmat e egra dhe te uritura.

Janë te vërtetat e çuditshme në botën e shpirtrave shqiptare, bizneset e vdekjeve, me lugina te zbrazura në errësirë, thërret gjaku, rrini zgjuar?, vërja veshin britmës përgjëruese,  ata na shohin kudo qe jemi, janë:përkujtimet e dëshmorëve pishtar të ndezur!?