Çlirim Uça: Im atë Robin Hudi

Çlirim Uça

IM ATË ROBIN HUDI

Baba im, legjendë Dukagjini,

Veç një Zot e di se kush e lindi,

Aq sa edhe sot vazhdon kundërshtimi,

Secili po thonte: djali asht i imi.

Në sytë e tij Shqiponja bante be,

Dragoi thonte krahët unë ia kam pre,

Gjyshja po kambëngulte: asht biri im

Rrahte gjoksin gjyshi: grueja ma ka lindë.

I kujt qè e s`qè, pak ka randësi,

Mjaft ta dijë bota, që unë jam i tij,

Merre si ta marrish, s`jam as unë ma pak,

Jam porsi kodra që rri përmbi shpat.

Ka qenë i madh, shtatin si një lis,

I bukur, i kandshëm, nder për gjith’ fis,

I mençun ishte, si askush n’ atë anë,

Lumja, thonte nana, çfarë burri kam marrë!

Deri ku rrok syni e njihnin bajraktar,

Shtatë copë katunde mbrapa i kanë ardhë,

Ka pleqnue halle, ka lanë edhe fjalë,

Mbarë njerëzia sot n’ gojë ato i mbanë.

Me hir e pa hir, të gjithë e kanë dashtë

Përveç do spiuna serb nëpër kashtë,

Që fshehun rrinin nëpër bira t`minit,

Si dikur Hitleri prej bombardimit.

Bubullimë ishte n’t’Dukagjinit Lug,

Trim i rrallë vërtetë, porsi Robin Hud,

Një jetë për Atdhe ai tue luftue,

Anmiqve tmerrin n`asht ua ka çue.

Qè rebelue për një kafshatë jetë,

Për një rend të ri, pa maskarallek,

Ku të kishte bukë, kripë e pak lezet,

T’ përbashkuem e donte ” kombin e vet”.

Ai nën komandë ka pasë një ushtri,

Sharofin e mbante për zevendës të tij;

Në t`gjitha betejat përpara u ka pri,

Mjerë ata livadhe ku ai ia ka mësye.

Po vdiq një ditë e nami mori fund,

Kush ma s`kujton t’madhin Robin Hud,

Pos meje, nanës, dhe motrave të mija,

Gjedhëve të shtëpisë e deleve të tija.

18.06.2011