Poezi nga Hasan Qyqalla

... APO ËNDËRR E TRISHT

Në  ëndrrën e natës, në brengën e ditës

Një dozë pluhur, n’vazon e shpresës

Dridhje, shtangime..., mu si n’teh të thikës

Ag e terr statuj, nën shelgun e gresës...!

Sa vjen si hije, sa ikë pa thënë fjalë

Prenoton kohën, n’ora njëzetepesë

Të hyrë në grevë, ty sillesh vërdallë

Spektri mengjesor, i qullur në vesë!

Një gotë plus një, n’tryezë  ende pret

Nata e shekujve, shekujt pëpin pa zë

Një dozë mëri, pse mban ende sekret

N’ëndrrën e trisht, ike, ike pa hiq gjë!

Një buçet kjomë, për ty hirmadhe

Hipozë çasti, zgjebosë lule sapuni

Dole e panxënë, portret sorkadhe

...apo ëndërr e trisht, he’ marrtë lumi!

FRAKTURË JETE

Gjithë pezmë lindin, agimet e bardha

tesh ditë të vrugëta, javë të (pa)lumta

frakturë fatjete, plogtojnë vitet e marra

plagën s’thajnë dot, as metrot e shumta.

Fërkohen fletjete, pa nam e pa nishan

Emrin zhgarravisin, për germ e shenjë

Në varg pikë loti, drithërimë “shejtan”

të dergjen varret: ku vëmë, ku na lënë!?