Nuri Plaku: Paradoksi i zi

Nuri PLAKU

                            

PARADOKSI I ZI

 

 

TOKË E ZEZË

 

Toka ime e vendlindjes

Taka ime e zezë

Fund i udhëtimit të qiejve.

 

Vij tek ty

Të vendos një lule

Në varrin e zogjve të egër

Por lulja bëhet qiri

E digjet

Në ballin e fëminisë sime.

 

Tokë e zezë

Tokë e zezë

Tokë e zezë

Gatuar me rënkime.

 

 

VIZITË NË FSHATIN TIM

 

Ajri i rënduar

Me afshin e hidhur të tokës

Më bëhet në grykë

Frymë e mekur.

 

Fëmijët më dhurojnë

Zogj të vdekur.

 

 

SHI I ZI

 

Ende ka mbetur e varur

Mbi plepin e fëminisë sime

Krokama e lejlekut të fundit.

 

Si gjurmë shkretëtire ka mbetur

Edhe plepi i tharë

Edhe foleja mbi degë

Edhe vezët qoka

Që s’u çelën kurrë.

 

Atë ditë

Ne brohorisnim të gëzuar

Se në fshatin tonë

U zbulua

Një vendburim nafte i ri.

 

Pas brohorimave

Ja behu

Një shi i zi.

 

 

NJËMIJË VJETË BRENDA MEJE

 

Kur numri i puseve të hapur

Arriti njëmijë

Unë isha ende i ri

Dhe fillova të tështijë

Nga ngjyra e gurit.

 

Tështima përplasej në hekurat e kantierit

Dhe bëhej

Ndryshk i vjellë

Njëmijëvjeçar.

 

Njëmijë vjet

Ndryshkeshin hekurat

Brenda meje

 

Dhe tashmë po i villja

Nga ngjyra e gurëve

Të vendlindjes sime.

 

 

NË FLAKËT E FONTANËS SË NAFTËS

 

Ne pinim qumësht të bardhë dite

E hundët na kullonin

Qumësht nëne të nxirë.

 

Mes flakëve bëheshim

Dyfish viktima

Dyfish martirë.

 

 

BARIU YNË I MIRË

 

Na thoshin se duhej të luftonim kundër Barabait

Që shfaqej mes flakëve të fontanës

Të bënte fli

Jetën tonë të re.

 

Por ne nuk shihnim asnjë Baraba!

 

Barabai i vetëm ishte bariu ynë i mirë

Zoti i plotfuqishëm i nëndheut

Që mbante në dorë një kunjë druri

Mbështjell me vigjilencë të rrezikshme.

 

Bariu ynë i mirë që turrej me heroizëm

Mbi nofullat tona të mbërthyera në ngërç

Të na shkulte gjuhën e gëlltitur

Nga fryma helmuese e dherave të nxirë.

 

Ne s’pam asnjë Baraba

I vetmi Baraba ishte midis nesh

Bariu ynë i mirë.

 

 

TRËNDAFILAT E LOTËVE

  (Mikut tim, Todi Silës që dha jetën në moshën 25 vjeçare në puset e naftës në Drenovë të Mallakastrës, në vitin 1981)

 

Atë natë

Kur të përpinë kuçedrat e Drenovës

Ne mbollëm trëndafila të kuq

Në lotët tanë të hidhur

Dhe i rritëm

Për gjithë natën

Të përgjeruar

Si kopshtar të marrë.

 

Të nesërmen

Thurëm me ta

Kurorën tënde mbi varr.

 

 

PARADOKSI I ZI

 

Gjithë zjarret e zinj të nëntokës

I kishim futur brenda gjokseve tanë.

Dhe digjeshim prej tyre

Në paradoks të zi.

 

Nëpër flakë

Ëndërronim bukën e grurit

Që mbillnin e korrnin prindërit tanë

Në arat tona.

 

Bukën e mohuar për të gjithë ne

Banorët pa trotuare

Pa sheshe

Pa festa

Pa shetitore

Banorët e kampit të arave

Rrethuar me ligje e nene.

 

Dhe venim e vinim turrneve në kantier

Me misërniken mbështjellë nën sqetull

Me napën e kollës së thatë të mushkrive.

 

Uleshim këmbëkryq rreth grykës së puseve

Dhe fetat e saj i theknim

Në zjarrin e gjokseve.

 

E përtypeshim në heshtje

Netëve

Ditëve

Në shi

Në erë

Në vapë.

 

Thërrimet që binin

Bëheshin

Gërma epitafi

Shkruar mbi napë.

 

 

ARMË TË MBUSHURA

 

Në fillim ishte fryma e dheut

Që na gëlltiti ekuilibrin

Dhe këmbët tona luanin me njëra tjetrën

Kukamshefti nëpër udhë.

 

Pastaj ishim ne

Që frymës i kushtuam

Këngë të praruara kantieresh.

 

Teksa në heshtje

Belbëzonim një lutje

Për kafshatën e thyer të fëmijëve.

 

Pastaj fryma u bë plumb

Dhe notonte brenda gjakut tonë

Ndërsa damarët e mbanin atë si gëzhojë.

 

Ishim kthyer

Në armë të mbushura

Me plumb në gojë.

 

 

AJO PIKËZ NAFTE

 

Ajo pikëz nafte

Që goditi dikur

Syrin tim

U kthye

Në pikëz loti

Që pikoi

Mbi kantiere

Dhe u hap

Si qefin.

 

 

SHTEGU I NAFTËTARËVE

 

Shtegu juaj

Grackë e ngrehur

Kantier më kantier.

 

Zambaku i verdhë

Që hëna çelte

Mbi buzën tuaj

Ende pikon vrer.

 

 

EPITAF

 

Gjithë zjarret e padukshëm

Në zemër të makinave

Janë

Shpirtrat e miqve të mi naftëtar.

 

Shpirtra

Që digjen

Për ju udhëtar!