Vullnet Mato: Fjala e thjeshtë çoban

Vullnet Mato

FJALA E THJESHTË ÇOBAN

Fjala çoban duket më e thjeshta e fjalëve,

por mbart kuptimin e një rrapi madhështor,

se mbulon relievin e fushave dhe maleve,

ku tingëllojnë pareshtur zile dhe këmborë.

Nën hijen e këtij rrapi ndrit hëna e plotë,

mugullon bari i njomë, tërfili shtrin fletët,

mërzejnë vapës tufat me dele, dhi e lopë,

ulen për të shkruar vjersha baritore poetët.

Te fjala çoban tjerr qielli shtëllunga reje, 

shiu thur litarë dhe breshri lidh kokrra,

era i bie fyellit me oshtima rrufeje,

bora shtron qilimin e bardhë mbi kodra.

Të kjo fjalë lehin qentë në gjurmët e arinjve,

ujqërit skërmiten fshehtas në korije të largëta.

Teksa kovat mbushen me currilat e gjinjve,

baresha ngroh gjoksin me puthje të zjarrta.

Te kjo fjalë gërshëra pret stofin e leshtë,

dhe kostumi i dhëndrit gatit dasmat e vitit.

Në baxho stanesh ngrin qumështi i nxehtë, 

për fuçitë e djathit me dru të fortë prej lisit.

Te kjo fjalë e lashtë që koha nuk ia di largësinë,

nëna pret sisën dhe vogëlushin merr përdore.

Njeriu mban kafshën dhe kafsha mban njerinë,

duke lidhur mes tyre bashkëjetesën tokësore.

Se qëkur hëngri mish e shtrydhi gjinj për të pirë,

njerëzimi bëri bagëtitë ushqim kryesor të botës.

Ujku u shpall armiku i përjetshëm, egërsirë,

dhe çobani u bë lartmadhëria absolut i kullotës.