Daniel Gàzulli

Tagore

Sa herë, kur lundroj në urtësinë botënore, poezi a filozofi qoftë, them: Sikur asht shkrue për ne. Sepse arti nuk ka kohë as hapsinë. Ai asht universal.

Atëherë, pa përtesë, ulem e hedh në shqip për bashkatdhetarët trashigiminë ma të vyeme të pendave të arta.

Një të tillë deshta t’ju paraqes sot:

Rabindranath Tagore (1841-1941), shkrimtar e poet i madh indian, nobelist (1913), asht shprehja ma e ndritun artistike e popullit të Tij. Ai plotëson e i rri përkrah, nga një tjetër kandvështrim, të madhit Mahatma Gandhi (1869-1948), shprehje e shpirtit paqësor jo vetëm të popullit indian, por të mbarë njerëzimit.

RABINDRANATH TAGORE

MOS U LIGSHTO

Mos u ligshto, mbaju fort,

e do të fitosh.

Nata po iken:

guxim, mos u ligshto.

Shiko, në ball të lindjes,

përmes pëlhurës së pyllit

nalt

asht ngritë ylli i mëngjesit.

Guxim, mos u ligshto.

Janë bijë të natës, që në errsinë shtegtojnë

dëshprimi, dembelia, dyshimi:

ata, të pasigurtë, nuk janë

bijë të agimit.

Vrapo, nga errsina dil;

shiko, tej hidh vështrimin,

qielli po çelet.

Guxim, mos u ligshto.