Poezi nga Ilir Sefaj

Ilir Sefaj

‘99

Një peizazh i vramë

Mbyll një stinë të errët

Me plagë prej hiri po ju flas

Se nëna vajtoi djalin

Motra derdhi lotin

O Zot sa gjak, vaj e lot

Ky numër dysh

Njësh mbettë përgjithmonë

VJESHTA E SHPIRTIT

Shkoi dhe vjeshtë e parë pa të

Me të shkoi edhe buzëqeshja

Mbet vetëm pikëllimi

Fjala e pathënë u ngulfat në grykë

Nata pipëtiu rrezet e fundit

Ditë e re mos lindtë

PO SHETIS VDEKJEN

Vdekjen e mbaj në duar

E lë në dollap

Po shëtis vdekjen

O Zot sa afër unë dhe vdekja

O Zot një milimetër

Një sekondë

O Zot

O Zot

O Zot...

Ikni!

Ikni, ikni, ikni

Bajlozi ka ngritur flatrat

Ikni, ikni, ikni

Po ku do veni

Ikni se po ju pret

Mallkimi i tokës

I diellit i hënës

I rrezes...

E cila në dheun e huaj pak ngroh

TY

Si me shpatë hape plagë

Dhembjen e mbolle në trup

Në tjetër trup ike

Thave dhe një lis

Zbehe dritën e diellit

Nata errëson edhe më shumë

Dhe vonë agon ditë e re

Sigurisht

Me vete more plagën

Dhe plagë u bërë

Përgjithmonë

Në vetminë tënde

NËNË

Sa lot hidhërimi e gëzimi

Derdhe për mua

Më fal nënë!

Më fal…

Njëmijë herë më fal

Sa ëndrra u venitën

Ka ngelur vetëm një

Të të takoj

Më prit

Një ditë do vij

NËNË

Kjo fjalë që ngrohë e ngrysë shpirtin!