Petraq Risto: Vallëzim me flakën

Petraq Risto

 

(“Salla me hijet prej letre”, titullohet  romani në proces i shkrimtarit Petraq Risto. Fragmenti i mëposhtëm është shkëputur nga Kapitulli i parë.)

 

1. Vallëzim me flakën

 

... Nuk do ta kisha nisur këtë rrëfim, nëse papritmas nuk do të qe shfaqur Ajo, krijesa e çuditshme, Ajo femër ngjyrë flakëpurpuri, me sy të shkruar, e cila hynte në sallën e bibliotekës nga dera e vetme, që hapej pas kurrizeve tona; natyrisht, ne nuk shihnim me mbrapakoka, por dallga e rrymës magnetike, që drithëronte prej Saj, bënte që të gjithë t’i kthenim kokat si me urdhër. Një “ah!” i brendshëm, a thua se gjokset tona kishin thithur në të njëjtën kohë aromat e trëndafilishtes, që shtrihej matanë murit, vërtititej në sallën e bibliotekës dhe Ajo, një çast hepohej, si petalja nga rryma e zilepsur e krahëve të fluturës, apo të bletës.

Unë, profesori i letërsisë, e ktheva kokën i pari, mbase sepse ligjet e rrymës magnetike i ndjeja disi më shpejt, mbase ngaqë isha një nga të zgjedhurit, apo viktimat E Saj. Ajo nuk foli, por vura re se buzët e rozta i morën një shpërvjelje të lehtë mirënjohjeje; të paktën atëherë, para dy vjetësh, kështu m’u duk. Nuk mund ta mendoja se Ajo e dinte që unë isha vejan..., madje, e dinte se me mua do të krijonte një marrëdhënie private tepër të posaçme, veçanërisht mbasi varri i sime shoqeje, ndjesë pastë, disa muaj më vonë, do të merrte flakë.

E kishte kthyer kokën kaçurrelse edhe burri shtatlartë, i cili rrinte ulur tri tryeza mbas meje, i cili, në këtë rast, vetëm qeshi. Kura me lëng qepe që përdorte çdo darkë, sipas tij, i shërbente për të zgjatur jetën. Natyrisht shtatëdhjetë e pesë vjeçari ka marrë ca formën e një qepe të stërmadhe, të sapo shkulur nga një dhe ngjyrë kafeje, njëfarë Çipolinoje gjigant i Xhani Rodarit. Ai rri në një tryezë pranë dritares, e cila sheh nga Kulla e Sahatit dhe nga Xhamia e Et’hem Beut dhe, me një stilolaps, shkruan, ose, më saktë, kopjon, në një fletore, mbase për të njëzetën herë, një vepër të tij të natyrës filozofikeintaçoreprotestuese. E quajnë Riza dhe ruan qetësinë e një njeriu të përmbajtur, por, në thelbin e tij, ngjan me Çipolinon, edhe pse kokën e ka me kaçurrela të imta e të bardha, a thua se janë filigrame të punuara me dorë.

“Për kë ka ardhur Ajo?”, pyet ai veten dhe, po i pari, e kthen bustin si ibrik  përpara, atje ku, si një gotë e pafund, e pret kryevepra. Nuk mund t’i shkojë ndërmend se (ashtu si për të gjithë ne) Ajo mund të ketë ardhur edhe për të.

Një ditë Rizai kishte takuar një mikun tim botues dhe i kishte thënë se donte të publikonte librin e tij të jetës, por vetëm me një kusht: shkronjën A a në të gjithë tekstin ta bënte me ngjyrë të kuqe! Pra, vetëm, vetëm shkronjën A (të madhe) dhe a (të vogël)! Miku im kishte shtangur, sepse një tekst me të paktën 200 faqe libri, mund të ketë rreth pesëdhjetë mijë A a e ndoshta më shumë. “Në atë çast më kujtoi Rembonë me atë poezinë e ngjyrave”, më tha miku im botues, duke qeshur në reaksion zinxhir, a thua se po m’i zbrazte mua të gjitha A-të a-të e librit të Rizait. Po cili është ky Çipolino i A-së së kuqe? Ka disa muaj që i shkruan letra Gjyqit të Hagës dhe ngre padi, jo vetëm kundër politikanëve tanë, fundja gjë e natyrshme kjo, por edhe kundër Zotit, po, Zotit të vërtetë, Atij që thonë se përgjon mbi qiellin e zogjve. A nuk i ngjan, gjithashtu, atij personazhit të Dik-ensit, i cili, edhe pse në pragvdekjeje, ngrinte balona fëmijësh në qiell?... Një njeri i ngjashëm me dy heronj që, natyrisht, flenë poshtë në fond.

Po Ajo, pse qe shfaqur atë ditë? Mbase qe një dërgesë e Zotit, pas letrave të shumta që Rizai i pat postuar Hagës kundër të Plotfuqishmit qiellor. Edhe mbase.

Po nga Dik-ensi dukej se vinte dhe një krijesë eterike, ose, më saktë, një gjysmë plakë eterike, Valentina, me damarët dhe kapilarët e duarve nyje – nyje, si fije të një balone të vjetër, që jeta vogëlushe e kish përplasur në një qoshe bodrumi. Dhe eshtrat i kishte të holla, gati të barabarta, si kallamat e balonave tabake... Themi ishte, sepse nuk ka shumë kohë që ka ndërruar jetë, pak kohë pas martesës së dytë, në një moshë ende të re, gjashtëdhjetë e pesë vjeçare. Ajo qe rritur në bibliotekë, madje, gjithë historitë e dashurive të saj kanë qenë lidhur me këtë sallë e me këto libra të lexuar, gjysmë të lexuar, apo gjasme të lexuar prej saj. E quaja Lili Brik, sepse ashtu ishte: e gjallë si ajo, energjike, dashurohej me poetët,... por vetëm njëri kishte vrarë veten..., natyrisht nuk ishte as Esenini e as Majakovski shqiptar... Ajo ishte një balonë prej lëkure njerëzore dhe zoti Dik i gëzohej fluturimit të saj në qiellin e vockël e pak të rrudhur të qytetit. Zoti Dik kishte qenë një lajthim i këndshëm libror, diçka e përngjashme me Dik-un e Dik-ensit te “David Koperfild”. E përshëndesja çdo mëngjes dhe ai më buzëqeshte, duke m’u afruar me dinakëri naive e më thoshte se balona e tij qe gati... “Barkesi ka qejf”. Nuk e mendoja se balona ishte plaka eterike, të cilën ai e donte kaq shumë. Atëherë unë dashuroja një vajzë që e quaja Anjeze, një studente delirante e Shkencave të Natyrës, e cila i mbushte trungjet e pemëve me iniciale, jo të të dashurve, por të heronjve të librave që kishte lexuar; kështu, Diku dhe unë qemë mbrujtur nga një frymë pesonazhesh, të cilët avullonin nën një çati. Po Diku nuk kish arritur të martohej me Valin. As unë me Anjezen e inicialeve të pemëve.

Valentina, gjithashtu, ktheu kokën kur hyri Ajo. S’u bë aspak xheloze, por  ishte kureshtare se në cilën tryezë do të fashitej Ajo femër në ngjyrë flake të purpurt, sepse nuk mund t’i shkonte ndërmend, ashtu si edhe të tjerëve, që Ajo do të ulej në një tryezë diku nga kreu i sallës, natyrshëm, si të gjithë lexuesit.

Zoti Dik, pra, Rizai, më kish thënë njëherë në afërsi se dikur kishte patur një flirt me të.

- Me Valentinën?! - u habita.

- Po, me Valentinën. Vdiste për kaçurrelat e mia. Atëherë flokët i kisha të zinj. Ishte para se t’i shkruaja letra Hagës kundër Zotit, sepse atëherë edhe Gjygji Ndërkombëtar i Hagës nuk qe krijuar.

Që t’i dërgoje letra Hagës, atëherë më dukej diçka normale, por që t’i drejtoje letra një Gjykate Supreme, kundër Zotit, duke e ditur se Gjykata, qe ngritur posaçërisht kundër krimeve të Luftës, ky më dukej një guxim tej skajit të arsyes. Isha i sigurtë se Gjykata mund t’i merrte letrat e tij, por asnjë agjenci postare dhe inteligjente nuk do të mund t’i kthente përgjigje; kjo më dukej kohë e humbur... Pastaj, nëse do t’i ngrihej padi Zotit të madh, që rri lart në qiell, shumë larg, mbase në sistemet e tjera diellore, si do të ftohej, të bindej, apo të urdhërohej Ai që të vinte deri këtu, në këtë kopsë të këputur të këmishës së madhe të Gjithësisë, që ne e quajmë Tokë? Pastaj, cili do të ishte avokati i Zotit? Dhe, mbi të gjitha, cili Prokuror Njerëzor do të guxonte të tregonte gishtin e akuzës ndaj Atij, Zotit të Madh, që na fal (edhe pse e blejmë me para) bukën e përditshme?... Rizait nuk mund t’i thuheshin këto stëranaliza, sepse, natyrisht, me të do të prisheshe. Dhe të prishesh me një njeri, i cili e di se sa është gjatësia e litarit të varrmihësit, nuk është aspak njerëzore, edhe pse mund të jetë normale.

Pasi Ajo krijesë hyjnore, zuri vend në krye të sallës, Valentina u ngrit dhe shkoi në tryezën e Rizait dhe diçka pëshpëritën në mes tyre. Rizai qeshi si me zor dhe ia bëri me shenjë zonjës Vali, që të largohej se mos bëhej zhurmë. Vali u nis të largohej dhe, si padashje, ia përkëdheli kaçurrelat e zbardhura.

- Jam kurioze të dijë se çfarë do të lexojë, mbase “Byzylykun me gur të kuq” të Kuprinit, - tha Vali dhe nisi të qeshte me vete; nuk e dinte e gjora se, fiks, pas disa javësh do të ndërronte jetë, mbase e joshur nga Ajo, tjetra, femra në ngjyrë flake të kulluar në sitë të purpurt, me sy të kaltër dhe tepër të shkruar, e cila vazhdonte të rrinte në tryezën bosh, në krye të sallës, me sytë e ngulur në murin ngjyrë bizele.

Ashensori i librave, i palodhur, si molla e Adamit në fytin e një burri, ngjitej dhe zbriste me një ritëm normal dhe punonjësja e bibliotekës, gjithnjë e bindur, tërhiqte vazhdimisht furnizimin e librave nga fondi, por, por...osia e Asaj, ende nuk po dukej.

Profesor Kastrioti, hoqi syzet nga hunda si kërrabë dhe mori guximin të hapëzonte drejt banakut dhe ta pyeste, gati me pëshpërimë, punonjësen e bibliotekës:

- Çfarë libri ka porositur Ajo?

Punonjësja e bibliotekës, Rina, siç na tha pak minuta më vonë profesor Kastrioti, i qe kthyer me ftohtësi:

- Për cilën Ajo e keni fjalën?

Kastrioti kishte kuptuar që punonjësja e bibliotekës qe bërë vërtetë tepër xheloze dhe hiqej sikur nuk përshtypohej nga prania e asaj hyjneshe.

- Një brune e mrekullueshme! - i thashë unë.

- Brune?!...Po ajo është bionde! - ma ktheu profesor Kastrioti, tejet i habitur.

Kur kthyem kokat të dy, Ajo, bruniabionde, qe zhdukur.

Zbritëm në kafene.

 

Kafeneja qe mbushur me burra dhe gra që pinin kafe, makiato, dhallë, bozë e,  rrallëkush, ndonjë birrë me shishe të vogla, apo akullore.

- Ishte brune, - ngulmoja unë.

- Bionde, - ngulmonte profesori.

- Kaçurrelse..., - u hodh një tridhjetë vjeçar nga skaji i tryezave.

- Flokëshkurtër, si bari i sapokorrur, - tha një tjetër, i cili nuk kish shumë kohë që vizitonte bibliotekën dhe, nga sa kisha kuptuar, lexonte vetëm Stefën King-un.

Brune. Bionde. Kaçurrlese. Flokëshkurtër. Ishin kundërshti të tejskajshme, aq sa çdo njeri do të dyshonte te vetja. Mbase ky çast u kthye në rregullator dhe qendër graviteti i gjithë kësaj historie jo shumë të gjatë, po tepër, tepër të veçantë. M’u duk e arsyeshme të dyshoja dhe të investigoja, edhe pse në natyrën time nuk ngjaja aspak me një hetues.

Atje, vetëm pesë metra larg fondit të librave, po mendoja: Fantazmat gjithmonë janë të brishta e të holla, si fije letre e mbase kjo është arsyeja (fjala arsyeja në shqip përbëhet nga tre fjalë themelore ar+sy+eja), që vendi i tyre kryesor gjendet në libra, duke filluar te Homeri e Eskili, e pastaj te Dantja e Shekspiri. Kur Odiseja zbret në botën e Hadit dhe takon me rradhë personazhet e vrarë në Luftën e Trojës, apo pas asaj lufte, duket sikur zbret në fondin e ndonjë biblioteke gjigante dhe takon heronjtë-hije; apo kur hija e Agamemnonit të vrarë nga Egjisti, jo në betejë me shpatë, po me thikë të zakonshme në tryezën e bukës, nis të flasë përmes lotëve, të pyes për të birin, apo të japë këshilla për botën e sipërme, na duket sikur dinaku Uliks po shfleton një libër apo enciklopedi hijesh. Edhe Borhesi, një ish drejtor i bibliotekës së Buenos Ajresit, thoshte se kishte përfytyruar gjithnjë se Parajsa do të ishte një lloj biblioteke.

Ia thashë këto profesor Kastriotit, po ai qeshi dhe, me ton gjysmëqortues, u shpreh se qeshë zhytur në detra të thellë. Ai porositi bozë me akullore, kurse unë, si gjithnjë, kafe me fërnet.

“Nuk të trullos fërneti?! Të nxjerrë jashtë loje e nuk punon dot”

“Jo, profesor, përkundrazi, njeriu sikur ka pakëz nevojë për një nxitje të lehtë. Mua më duket se më ndihmon, më ndez...”

“Ti qofsh, o Drin, - ma ktheu Kastrioti, i cili hoqi syzet nga kurrizi i hundëshqiponjës, a thua se fshirja e xhamave të tyre do ndërronte kahjen e bisedës. Dhe vërtet e ndërroi.

“Sa ditë ka që është shfaqur Ajo femër? – më pyeti.

“Pse profesor, e njihni gjë?”

“Jo, nuk di ç’të them, po më duket sikur..., po ta them troç, Drin,  troç fare: Ajo ka qenë e dashura ime e parë... E kam njohur këtu në bibliotekë para tridhjetë vjetësh...”

“Para tridhjetë vjetësh!?- u habita unë dhe vura lehtë buzën në gaz - Po atëherë Ajo nuk duhej të kishte lindur! Mbase është e bija e asaj që keni njohur ju...”

“Edhe kjo ka mundësi. Po nuk është vajza ime, sepse unë në dashurinë e parë nuk e kreva aktin seksual”, foli profesori dhe futi lugëzën plastike në topthin e bardhë të akullores, që notonte në bozë. – Por ti thua që është brune, kurse mua më duket bionde, apo, mbase, frizura...”

“Profesor, këtu nuk ka të bëjë frizura. Ajo femra që hyri sot në sallën tonë ishte brune..., po të duash pyesim edhe të tjerët, sapo të ngjitemi...”

“Mirë, i pyesim, – pranoi profesori dhe e ktheu me fund bozën me akulloren e shkrirë, kurse unë iu ledhatova edhe pak fërnetit, pastaj pagova dhe u ngjitëm në sallë.

Ishte ora 12.00 dhe në sallë mund të kishin mbetur nja njëzet lexues. Nga lapsi vertikal i xhamisë së Ethem Beut erdhi zëri i incizuar i myezinit. Laps-topi im (kështu e quaja atë mjet të mrekullueshëm shkrimi) priste atje në krye, në tryezën e tretë, djathtas. Hapa sytë për të gjetur vajzën, por Ajo kish ikur më parë, siç dukej, pa tërhequr asnjë libër. Iu afruam Valit, apo Lili Brink-ut, siç e quanim ne me shaka dhe e pyetëm nëse i kujtohej se si i kishte flokët vajza që ishte shfaqur para gjysmë ore dhe ajo, e qeshur, e lehtë, si një pendëz e sapokëputur korbi, na  ktheu:

“Kaçurrelse, gështenjë”...

“Kësaj i thonë ‘vraje Zot!’, - pëshpërita. - Po ajo dukej që ishte brune!...”

“Ishte bionde dhe pikë!...- u nxeh profesor Kastrioti dhe sërish i hoqi syzet nga hunda si e shkabës.

Lili Brink qeshi me ne të dy, siç qeshet me dy të lajthitur dhe, thellë – thellë, patjetër mendoi se biblioteka gjatë këtyre viteve na kish katandisur në superhutaqë, që nuk arrinim të dallonim një kaçurrelse të gështenjtë, nga një brune, apo bionde...

Vali, apo Lili Brink, ashtu si e dashura e Majakovskit pas vetëvrasjes së gjeniut, e cila i qe kthyer sërish aventurave dashurore, natyrisht pas vdekjes së të shoqit, me një marangoz mjeshtër, i cili në ditët e sëmundjes kishte bërë edhe arkivolin e tij, kishte rrëshqitur në një qejfleshë të dorës së parë. Qejf-leshë e kujdesshme. Ajo, që kishte lexuar shumë, jo vetëm në shqip, por edhe në italisht, kishte kuptuar, sipas logjikës së saj, se shprehja “i vdekuri me të vdekurin dhe i gjalli me të gjallin”, nuk kishte vetëm kuptimin e frymëmarrjes dhe të ëndërrimit, por edhe të marrëdhënieve seksuale.

“Unë ziej e tëra -, i kishte thënë ajo një shoqes së klasës - dhe nuk mund të vdes, përderisa kam ende limfë”.

Dhe Lili Brink qe përplasur tek ish i dashuri i saj i parë, një pijanec hokatar, një pesëdhjetëepesë vjeçar i hajthëm, por tepër dinamik, i cili e kishte kthyer seksin në profesion dhe e shoqja, megjithëse e dinte se e kishte burrin kurvar, nuk e linte që nuk e linte, sepse, sipas saj, “tani të katër fëmijët qenë rritur”, por, sipas njerëzve, sepse u gëzohej allateve të burrit dhe nuk mund të gjente mashkull tjetër, as më të mirë, as më të keq, s’ka gjë pse në zanatin e tij, më shumë njihej si mjeshtër arkivolesh. E shoqja e të dashurit, qe kthyer në një ordinere, në një shtëpiake e pabëzajtur, e mbyllur në ato dy dhoma e një kuzhinë të stilit të vjetër, si dy arkivole gjigande, diku te Zogu i Zi. Ajo ishte një grua që në rini kish qenë e bukur, e gjatë, kaçurrelse dhe, dhe... Vali shtangu. I dukej sikur Ajo, e cila qe shfaqur këtu në sallë, para gati një ore, ishte ajo, gruaja e të dashurit të saj... Ose vajza e tyre... I erdhi inat që ishte kujtuar kaq vonë... I erdhi inat edhe që ajo ishte kaçurrelse, si Rizai.

“Hë, moj Vali, dukesh që edhe ti po plakesh...”, i tha vetes dhe u ul në tryezën e saj, ku e priste “Komedia Hyjnore” në gjuhën origjinale.

“Kaçurrelse, si Beatriçja!”- tha me zë dhe disa lexues në tryezat rrotull, kthyen kokat.

 

Poeti S., një burrë i urtë rreth të shtatëdhjetave, i cili kishte shkruar disa libra të mirë poetikë, por kishte dhe një studim të thellë për Myslimanizmin, e që tani merrej me analizën e një meteoriti të lashtë, më foli që nga tryeza tjetër:

“Ajo më është shfaqur edhe mua...”

“Në sallë?”, e pyeta poetin.

“Po, në sallë, dy ditë më parë. Prandaj dhe jam i trishtuar. Më duket se Ajo ka një sekret që ende nuk po arrij ta zbuloj”.

“Çfarë sekreti?!- u habita.

“Ne jemi disa të panjohur që kjo sallë na ka mbledhur rastësisht. Por, ...të gjithë kemi sekretet tona, të fëmijërisë, të rinisë së parë, apo edhe të moshës së pjekurisë... Mbase Ajo është çelësi i sekreteve tona”.

Gjykimi i tij poetik m’u duk interesant, mbase ngaqë afronte me dyshimet e mia.

- Mirëdita! – dëgjova një zë femre dhe të dy, unë dhe poeti S., kthyem kokat.

Ishte Aurora, një nga studentet e letërsisë, një yll i fshehur në një këllëf loti. Poeti S. buzëqeshi lehtas dhe të gjithë ata që ndodheshin në sallë, menduan se ishte Ajo...

Aurora apo shkurt, Lora, merrej me studimin  e  mitit të gjarpërit në letërsi. Ishte njëzetëetetë vjeçe, dhe e kishte nisur shkollën e lartë pak me vonesë. Në koenfidencë, vetë Lora më kish thënë se gjarpërin e kish pasur frikë qysh e vogël. Pyetja e saj e papritur: “Profesor Drini, a mund të ndodh që një njeri të bëj seks me një gjarpër”, më pat tronditur, sepse më dukej që kishte nuancat e provokimit femëror. Studentët e tjerë, natyrisht që kishin qeshur nga pyetja e saj e drejtpërdrejtë dhe e paturpshme, madje, e guximshme, megjithatë, arrita ta kapërceja emocionin e asaj pyetjeje dhe i fola, aq sa dija, për lashtësinë e mitit të gjarpërit... Po i flisja me pëshpërimë për “Epin e Gilgameshit”, për Transvestitin Tiresia, që ngacmoi gjarpërin dhe papritmas ndërroi seks, për Melusinën, gjysmë grua e gjysmë gjapër dhe romanin e njohur të Jean Arras “Melusina e Shqipërisë”, për gjarpërin që lëpin dhe shëron plagët e Mujit, për piramidat e actekëve në Meksikë, ku ende ka gjapërinj, për engjëllin gjashtë krahësh Saraf, për... Arturi, përkthyesi para meje, ktheu kokën dhe më tha:

“Pse po flet me vete sot...?”.

U trondita.

Studentja nuk ishte përkrah meje, madje, në çast, dyshova se Ajo më qe fanitur në pamjen e Lorës, përkrah poetit S. Ktheva kokën për të parë se mos Ajo kish rrëshqitur e qe ulur në ndonjë tryezë tjetër, apo pranë poetit, por të gjithë lexuesit punonin të qetë e të përqëndruar mbi materialet e tyre. Poeti S. nuk ishte në vendin e tij. Pas një ore mora vesh se i nderuari S. kishte vdekur dy ditë më parë.

U rrënqetha. Edhe për mua Ajo ishte thjesht një fanitje. Por pse më qe fanitur pikërisht përkrah poetit të sapovdekur?

Nisa të kuptoj se kur jeta lëvrin në të gjitha dejet, vdekja bëhet xheloze.

 

Atëherë, pra, para dy vjetësh, isha dyzetëepesë vjeç: simpatik, me hundë të ngritur pakëz përpjetë, gjë që, sipas femrave, më bën të dukem sensual. Lora, studentja ime, jo e fanitura, ishte njëzetëetetë. Ime shoqe kishte vdekur katër vjet më parë nga një sëmundje e ligë në mitër. Lora më dukej tepër e re për t’u lidhur, shtatëmbëdhjetë vjeçe më e vogël, po ndonjëherë fiksimet e të rejave të sotme janë të dhunshme dhe është e pamundur t’i kundërshtosh. U lidha me të pa e kuptuar se po filmohesha prej saj. Ndryshe nga femrat e tjera, që mikrokamerat i fshihnin te gjinjtë, te çantat, te celularët, ajo e kish fshehur te njëri nga vëthët e bukur ngjyrë platini, për të cilat, si për ironi, unë bëra shaka dhe i thashë:

“Me ato vëthë dukesh sikur vjen nga Marsi”.

Ishte pikërisht kjo shprehje që atë e bëri vetëm të skuqej, sepse e kuptoi ironinë e komplimentit idiot, por mua më mori erzin, sepse pamjet lakuriqe dhe komplimenti im, disa kohë më vonë, bën xhiron e botës. Unë e thërrisja shkurt Lora, por ajo quhej Aurora. E krahasoja fatin tim në lidhje me të, si ai personazhi te Lolita e famshme e Nabukovit, por, nëse Lolita ishte një femër e hapur, pa komplekse, një dashnore gati e përsosur, Lora ime kishte fshehur djallin, jo vetëm te sytë e zinj, si pika helmi, por edhe te gjinjtë kapriçiozë, që i krahasoja me anijet kozmike gati për nisje dhe ajo qeshte e qeshte për krahasimin, a thua se kishte filluar numërimin mbrapsht, tre, dy, një... Zakonisht të shtunave i hipnim “Benzit” tim dhe shkonim në një hotel luksoz të plazhit të Durrësit, te “Delfini blu”. Ajo e pëlqente plazhin në vjeshtë dhe në dimër...

- Një mrekulli! – thoshte. - Ka pak njerëz dhe shumë dallgë dhe hapësira më josh, hapësira më bën të pëlqejë veten.

- Edhe mua, më pëlqen plazhi i braktisur, - ia ktheja dhe, me ritin e thjeshtë të zhveshjes, atje në dhomën e hotelit, nisja t’ia hiqja rrobet qetë-qetë, sikur zhvishja një kalli të njomësht misri, kuse ajo më thoshte, me lotë në sy, se unë po zhvishja një hyjneshë...

- Vëthët, mos m’i hiq, i kam për shans,- ngulmonte Aurora dhe, natyrisht, që nuk ia prekja shansin, të vetmet sende jo njerëzore, aq më tepër që në atë çast të fundit ishte koha e prekjes së trupit të saj, atij trupi të hajthëm, të vockël, qumështor dhe kaq energjik, që më drithëronte gjer në rrënjët e gjyshërve.

 

Lajm i mesnatës:

 

“Diku në qendër të kryeqytetit, shumë pranë bibliotekës, në një motel, u gjend i vrarë një transvestit”...

 

Edhe mund të ishte e pamundur, megjithatë Rizai, ai kaçurrlesi thinjosh, Çipolinoja shtatlartë dhe i bukur si një perëndi, nisi të shkruaj një letër të re për një adresë tashmë të vjetër: Zotin. Si gjithnjë, pa tradhëtuar stilin e tij, Rizai ynë ishte tepër i ftohtë me të Plotfuqishmin.

 

“ Ti Zot që je në qiell, pak më sipër se zogjtë e mardhur, nëse ke guxuar dhe na ke dërguar këtu në bibliotekën e Tiranës, një grua apo një femër pa seks, turp të qoftë! Nëse ke marrë përsipër të provokosh  një grup njerëzish që ushqehen me libra, pra, me shitjen e librave të tyre, ose më saktë me shitblerjen e librave të tyre, bën gabim të madh dhe për këtë qysh sot do t’i drejtohem Gjykatës së Hagës. Një femër pa seks që lëviz mes një grupi njerëzish, meshkujsh dhe femrash me sekse,(një grup kostumesh me kremastare koskash, në një dollap të brerë nga molat e kujtesës), është një blasfemi. Pak orë pasi na dërgove atë femër pa seks, vetëm pesëdhjetë metra larg nesh, u gjet i vrarë një transvestit bukurosh, një mashkull  i kthyer në femër dhe natyrisht që kjo erdhi si pasojë e dërgesës tënde. Ja dhe një provë më tepër kundër Jush, Zot që je në qiell, pak më sipër se zogjtë e mardhur...”.

 

Vrasja e transvestit bëri bujë, mbase sepse kishte ndodhur në një motel shumë pranë sallës sonë. Isha kurioz të mësoja nëse hetuesia kishte gjetur gjurmët e Saj në këtë vrasje, apo, larg qoftë, vëthët e Saj. Për shenja të veçanta nuk u fol në asnjërën nga gazetat dhe mediat e shumta që dhanë lajmin e pasnjëdite. Por tre ditë pas vrasjes, një gazetë jo shumë e rëndësishme, vinte në dukje, nga burime që vraponin nga morgu i spitalit, se viktima qe keqtrajtur në seksin e sajtij dhe në veshin e djathtë i kish mbetur teli i një vëthi të shkulur me forcë...

 

Vonë mora vesh se burri që rrinte shpesh në fund të sallës, një gjysmëthinjosh me flokë të gjatë, ishte gjuetar oktapodësh dhe vinte këtu nga Durrësi çdo të hënë e të enjte. Shiste oktapodë në një nga restorantet e peshkut në kryeqytet, pastaj ulej në bibliotekë për të shkruar librin e tij: ai ngulte këmbë se kishte plagosur një sirenë, ndaj në fillim e pashë me sy dyshimi. Oktapodët i njihte mirë, gjer në gjenalogji. Duke gjurmuar hap pas hapi atë specie të rrallë detare, siç më tha, kishte  arritur, nëpërmjet thellësisë, të njihte qytetin e përmbysur të Dyrrahut të lashtë, madje, të gjente shumë relike të lashta dhe mesjetare që kishin lidhje me këtë qytet, me “Aleksiadën” e Ana Komnenit, me disa libra të vjetër franceskanë, apo dhe me gurët e parë të kalldrëmit të Udhës Egnatia. Oktapodin e parë e kish kapur pikërisht atje ku niste “Egnatia” dhe këtu nuk hidhet hija e dyshimit se oktapodët e sotëm ndjekin të njëjtin rrugë, por që oktapodët shkojnë deri atje ku fillojnë të ecin njerëzit. Peshkatarin e oktapodëve e quanin Prokop dhe hobi tjetër i tij ishte piktura. Bënte ikona shenjtorësh dhe i shiste. Më dukej diçka e çuditshme që te një njeri bashkohej gjuetari i oktapodëve dhe ikonabërësi i shenjtorëve, por, siç kanë ardhur kohët sot, thirrja për mbijetesë të josh në disa drejtime dhe njeriu si qenie përshtatëse e ngulmuese, ndonjëherë arrin të realizoj dhe të pamundurat.

 

Kishte rreth dy javë që në sallën tonë vinte vetëm për të lexuar një ish gjeneral gati tetëdhjetë vjeçar... Si duket e mori vesh që isha pedagog i letërsisë dhe më tundi kokën; pas një ore më ftoi për kafe.

- Unë pi cigare, - më tha, - ndaj po deshe shkojmë në një klub tjetër, jo këtu në bibliotekë.

Shkuam në një klub tjetër diku aty pranë, po që ndodhej poshtë motelit ku qe vrarë transvestiti, i cili ende duhej të qe në morg, nën kthetrat e bisturive dhe analizave. Ish gjenerali, ndezi cigaren, porositi kafe për vete, kurse unë porosita një birrë Heineken.

- Po shkruaj një libër me kujtime për Vjetnamin, - më tha Neritani, ishgjenerali në pension. – Jam në mbyllje të librit, por kam një problem...

Ai heshti, thithi thellë cigaren, a thua se me xixën e kuqe mes buzëve, kish ndezur semaforin e bllokimit të fjalëve, u përqëndrua në tavan, atje ku një ventilator i vjetër rrotullohej ngadalë, si helika e një avioni që sapo është ulur dhe, hop, papritmas u gjallërua, xixa e kuqe iku, shkëlqeu e gjelbërta  e syve dhe nga ai avion i padukshëm zbritën ca pasagjerë kujtimesh...

- Ajo ishte e vogël, - zëri i ish gjeneralit u vesh me një push ngashërimi - ishte vjetnameze...

 

Iu afrova me kujdes së shtrirës, them së shtrirës, sepse nuk mund ta kuptoja nëse ishte një qënie reale dhe, nëse ishte vërtetë organizëm prej mishi dhe kocke, dhe, a ishte  e vdekur?! Pjesët e zhveshura si balli, supet, llërët, faqet, buzët, duart, pulpat e këmbëve, madje dhe ijet e barkun i kishte në ngjyrë të purpurt dhe dikush nga punonjësit e bibliotekës u shpreh “si ngjyra e floririt që vesh dorëshkrimet e purpurta, apo kodikët e Beratit”, shprehje që, natyrisht, të gremiste në ca mendime të çuditshme, ku mendoje se kjo krijesë mund të kish jetuar në këto mjedise, mbase prej shekujsh dhe, ashtu siç vdiste, mund edhe të ringjallej. Mbase edhe libri kishte Krishtin e vet, po ndryshe nga njerëzit, Krishti i librave mund të kishte seksin e femrës.

“Si mendon?”, më pyeti nëndrejtori, i cili gjykonte se unë, si një pedagog i letërsisë, që merresha gjithë ditën me librat, do të dija diçka më shumë.

Nëndrejtori i bibliotekës ishte një burrë tejet i ditur, që kish dalë nga reaksioni zinxhir i Borhesit, por, në atë rast, ai dukej i hutuar, qoftë për tejkalimin e fantazisë, qoftë për mundësinë e organizimit të një loje që mund ta shmangte nga pozicioni burokratik, pra, karrigia, aq më tepër tani që drejtoresha, prej disa muajsh, vazhdonte një master në Paris. Nuk e besonte se mund të ishte ndonjë rreng televiziv, një reality show, që kishte arritur të futej nëpër labirintet e fondit, pa autorizimin e tij.

E shtrira buronte një dritë të brendshme, gjithnjë të purpurt. Diku kisha lexuar se ngjyra e purpurt e kodikëve krijohej nga tretja e kërmijve të detit në vaj ulliri, ndaj m’u duk se E shtrira kishte dhe diçka nga deti, mbase nga thellësitë, mbase nga papiruset e Detit të Vdekur, apo nga sirena që kishte peshkuar dikur Prokopi, gjuetari i oktapodëve.

- Miku im, - i thashë nëndrejtorit, - mos vallë Ajo e ka lëkurën prej papirusi të shkruar?”.

- Oh, jo! – ma ktheu ai.

- Por, se ç’ka diçka jo njerëzore në lakuriqësinë e saj. Po sikur t’ia heqim mbathjet?- hodha papritmas grepin e pyetjes sime.

Ishte një pyetje dëshirore, e bërë shumë kohë para se të ndodhte denoncimi i figurës sime si përdhunues, megjithatë, brenda kësaj pyetjeje fshihej sekreti i një të vërtete: fundja, njerëzorët njihen nga seksi.

- Le ta shohin punonjëset, - pranoi nëndrejtori dhe ne, të dy meshkujt, kthyem kokat mënjëanë.

- Ua!! - Ia bënë dy punonjëset e shërbimit, vetëm tre sekonda pasi kishim kthyer kokat...- Po Kjo nuk ka...

Nuk kishte as seks, as anus, ndaj ne, meshkujt, u kthyem me kureshti për të parë atë habimister. Ishte një femër si manekine, nuk e tregonte seksin, por as anus nuk kishte, vetëm mollaqet, i kishte të bukura, të rrumbullakta dhe, më kryesorja, prej mishi. Megjithatë, një femër që nuk i ka disa të dhëna të rëndësishme njerëzore, nuk të josh, përkundrazi, të neveritet...

- Vëthët i paska të bukur, - vuri re një nga punonjëset e fondit – qenkan prej platini...

M’u mblodh një lëmsh zjarri në stomak dhe gati m’u morën mendtë. Ishin vëthët e studentes sime, Aurorës. Ngula sytë te nëndrejtori, pastaj te dy gratë e fondit, por te të tre  nuk vura re asgjë të dyshimtë.

“E tmerrshme!”, mendova “Kjo mirë që shfaqet dhe po luan me ne, por po luan tepër rrezikshëm!”.

- Si ... “tepër rrezikshëm?! – tha Valteri, nëndrejtori dhe unë kuptova se frazën e fundit e kisha belbëzuar.

- Asgjë, asgjë... - ia bëra dhe nuk dija si t’i justifikoja rrëshqitjen e atyre dy fjalëve. - Ngjan me Tiresian mitik.

- Po këtu nuk kemi të bëjmë me një transvestit, por me një femër... me gjinj, por pa seks... si të ishte Aelita e Aleksej Tolstoit...- tha nëndrejtori dhe hodhi një shikim nga punonjësja e re e fondit, e cila, pa pyetur, shkoi për të gjetur romanin fantastiko - shkencor...

- Romani është këtu, zoti Valter... Janë të tre kopjet dhe, nga sa shoh, kanë disa vite pa u shfletuar...Njërës i mungon kopertina... Por nga sa mbaj mend,  Aelita kishte seks...

- Mirë, mirë ..., - ia bëri miku im, dhe të dy e larguam pak nga Ajo krijesë e shtrirë, e zhveshur, a thua se ishte një manekine e rrëzuar në supermarketin e veshjeve.

Lajmi se poshtë, në fondit e bibliotekës, qe gjendur një krijesë pa seks dhe pa anus, por e gjitha prej mishi, mori dhenë. E gjithë salla e katit të dytë nisi të lëvizë si një krijesë somnabulike, apo që vuan nga pagjumësia, nga makthet, nga shfaqja e vizioneve, nga torturat e vockëla njerëzore, që kanë të bëjnë më shumë me brerjen e ndërgjegjeve.

- Është Ajo... është Ajo!...Çudi si paska vdekur!...

- Çudi!... Atëherë asnjë nuk paska shkuar në shtrat me të, ose ka shkuar, por nuk ka bërë seks...

Në fillim në sallë çdo gjë mori për ters, sepse disa prej atyre meshkujve, të cilët besonin dhe mburreshin se qenë shoqëruar me të, madje, patën shkuar aq larg, sa mund të shkohet kur afrohen dy qenie me seks të kundërt, tani u dukej vetja fare bosh dhe qesharakë, si kunguj hallwini.

- Është e pamundur, po s’e pashë me sytë e mij, nuk e besoj se është Ajo që kam parë dhe kam takuar unë...

Lindi ideja që nëndrejtori t’i shoqëronte të gjithë ata për në fond, por kjo do të ishte e palejueshme për sigurinë e institucionit...

- Atje poshtë është Ferri, do të na mbysë alergjia dhe lagështia...- tha profesor Kastrioti, - më mirë ngjiteni sipër. Edhe ju nuk ju prishet punë...

- Si sipër?...Nuk guxojmë ta prekim, kemi frikë se na shkrihet si mumjet... pastaj... edhe këtu nuk mund ta lemë, larg qoftë Asaj mund t’i shkrepet dhe papritmas ndez zjarr... Mbase duhet lajmëruar policia, hetuesia, prokuroria, zjarrfikësit... – tha pa e fshehur frikën nëndrejtori, i cili për të parën herë po e shihte veten ngushtë dhe, në mungesë të drejtoreshës, vendosi t’i telefononte ministrit të kulturës.

U fut në një nga kthinat e fondit dhe i ra numrit të ministrit, i cili sapo qe emëruar në detyrën e re. Ministri ishte një mesoburrë i qetë, kokëshogët, i cili më parë kishte qenë rektor i një universiteti...

- Zoti ministër, po, Valteri, nëndrejtori i bibliotekës jam... desha t’ju vija në dijeni se këtu...

- E di, e di Valter... më njoftuan të tjerë, një mik nga salla... Je i sigurt që është qenie njerëzore, mos është ndonjë lojë si te ai filmi me Majkëll Dagllasin...e bëhemi qesharak pastaj... se këto televizionet private çfarë nuk shpikin sot... Megjithatë... Mbylle njëherë, mbylle celularin se po të marrë me telefonin statik... Ngjitu në zyrë...

Nëndrejtori u kthye, më mori për krahu dhe u ngjitëm lart, në zyrën e tij, në pritje të telefonatës së ministrit. Gjatë rrugës brenda labirinteve, unë dhe Valteri vlonim nga dyshimet. Dhe kjo duhej: lojë...si me Majkëll Dagllasin e shkretë...

- Po kjo nuk mund të jetë lojë, - i thashë mikut tim, - sepse Ajo, Ajo na është shfaqur atje lart në sallë, madje ne... unë, të paktën unë, e kam takuar... Qenka shumë torturuese!- arrita të shprehem mes një azofagu të ngjirur dhe... e qepa gojën.

I takonte që kjo lojë të mos bëhej thjesht një reality show, me regjinë dhe survejimin e disa njerëzve, por edhe me subkoshiencën tënde... Duhej të ishte e pamundur dhe, të paktën teknikisht, sot për sot, loja me subkoshiencën tënde nuk mund të manipulohej. Si profesor letërsie, që kisha lëçitur një dyzinë me libra e që kisha parë me qindra filma seriozë, limonadë apo thriller, madje, që dija të vozisja mirë edhe në internet, nuk mund ta besoja se mund të shpikeshin lojëra të tilla çmendurake, që të hynin deri thellë në botën tënde intime, atje ku ti, si një fëmijë i përjetshëm, buzë një deti gënjeshtar, ngre kështjellat prej rëre të lagur...

 

Nuk do ta harroj atë ditë kur Rizai, Çipolinoja ynë dhe Lili Brik, pra, Vali, vunë kurorë... Ceremoninë nuk e bënë më kishë, po në krah të bibliotekës, mes trëndafilishtes... Ai zogu i kuq, që gjithnjë na ndizte e për të cilin profesor Kastrioti thoshte se ishte bilbili i Wajldit, dukej më festiv se kurrë dhe s’kishte nevojë as për kambanat e kishës katolike, që ndodheshin treqind metra larg në vijë ajrore, as për myezinin që ndodhej tridhjetë metra më tutje, madje, as për kambanaret e kishës së re ortodokse, që gjendeshin po kaq larg sa kambanaret e kishës katolike. Koktejl ishte i thjeshtë, vetëm njëzetë miq; të gjithë nga salla e bibliotekës. Ishte maj dhe trëndafilat kishin marrë atë shkëlqimin e virgjëreshave në takimin e parë të së vërtetës. Frynte një fllad i lehtë dhe, papritmas, në krahun matanë, (patjetër dikush e kishte porositur), një soprano e Operas nisi të këndoj Casta Diva-n e Belinit. Ishte si një gjendje përralle: kotktejli, vera e kuqe, coca-cola, trëndafilat, zogu i kuq dhe muzika e Belinit, e shoqëruar nga zëri magjik dhe, mes gjithë këtyre, kur dy pleqtë simpatikë u afruan të putheshin, u shfaq Ajo... Kishte vdekur, pastaj kishte ikur, apo qe arratisur, apo kishte avulluar, apo qe kthyer në fletë librash, apo qe përpirë nga të gjitha fantazitë tona naive....por Ajo qe shfaqur. Ne shikonim nga Ajo, shikonim njeri-tjetrin në sy, si për të pyetur me shikim, sepse zërat na qenë bllokuar dhe, ngaqë nuk merrnim asnjë përgjigje, veç habi, unë guxova dhe iu afrova:

- Cila jeni Ju, që na shfaqeni atëherë kur nuk e presim?...

Ajo heshtte, duke buzëqeshur lehtaz, me cipat e buzëve enigmatike si Monaliza. Mes nesh ishte edhe ai lexuesi i ri, poeti rebel, Petrit Zavanaj, i cili, mbase i ndezur dhe nga dy gotat e verës së kuqe, që sapo i kishte kthyer, e tërhoqi veças dhe Ajo, çuditërisht, iu bind, a thua se të dy njiheshin prej vitesh.

- Cila jeni?- e pyeta sërish kur Ajo, me hapa të vegjël japonezkeje, i shkoi pas djaloshit.

- Të paktën Vdekja nuk jam, - u shpreh dhe, me djalin përkrah, iku, mbase drejt motelit të vogël prej druri, që ngrihej matanë rrugës, njëqind metra më tej; ishte i njëjti motel ku patën gjetur të vrarë transvestitin.

- Ka për ta vrarë, - thashë unë, duke menduar se Ajo vërtet ishte mis Vdekja dhe bënte seleksionimin e saj sipas një formule dyshuese.

Thashë kështu, po askush nuk ma vuri veshin, ndaj, gjithnjë dyshues, e lashë atë festë të vogël në kopshtin e trëndafilave dhe iu ngjita pas çiftit enigmatik. Në jetën time asnjëherë nuk kisha përgjuar, përkundrazi, nja dy herë e kisha ndjerë veten të përgjuar nga maniakë seksualë, po këtë rrallë nxitja ime nuk kishte të bënte me ndonjë manierë apo sëmundje, por thjesht me frikën se mos ajo merrte në qafë djaloshin. Të dy hynë në motelin ku para disa ditësh kishin vrarë transvestitin, një ndërtesë dykatëshe e drunjtë, natyrisht nga më të lirat në qendër të kryeqytetit e  nuk e di pse m’u ndërmend romani i Marquezit “Kurvat e trishta”...

 

Kur lajmi, se në bibliotekë qe shfaqur Ajo, u përhap në mbarë Tiranën, por edhe në qytetet kryesore të vendit, u vu re se salla nisi të frekuentohej gjithnjë e më shumë nga lexues të moshave të ndryshme... Të dukej sikur disa prej tyre donin të viktimizoheshin, apo t’i hynin një aventure, të re, të paparë, një përvoje ku skandali do bashkëjetonte me platonizmin.

Më ra në sy ardhja e profesor Genci Dodas, emri i tij dukej si pseudonim, të cilin e njihja prej vitesh, një burrë i thyer në moshë, hokatar si të gjithë gjeologët me përvojë, në çantën e të cilit, përveç një shkrimi, gjendeshin dhe disa fara nga druri aristokrat “Gingko biloba”, një dru me emër të çuditshëm japonez. “Gingko” përkthehej “kajsi të praruara”, sepse fruti ngjasonte me të florinjtën e kajsive dhe “biloba”, sepse gjethet kishin formën e një erashkeje tipike japoneze, me një simetri të habitshme në të dyja anët. Profesor Genci, mbase ngaqë e kuptoi se Ajo më shumë qe lidhur me mua, më zgjati një artikull për “Gingko biloban” dhe, fare natyrshëm, më tha:

- Dëgjo, Drin i dashur, nëse Ajo do të mbajë erashkë simetrike dhe do të ketë ngjyrë floriri, është dëshmitarja e vetme e para 260 milion vjetëve... Është “Aleksandria që ka shpëtuar nga zjarri”.

- Miku im, Ajo është femër dhe jo dru...

- Kështu të duket ty...profesor... Lulet e saj quhen dioci, domethënë me sekse të ndara..., e kupton, është një pemë transvestit. Fekondimi bëhet me anë të spermave që vërshojnë nga shumë tubëza apo qerpikë, të cilët janë dy për çdo kokrrizë pjalmi... Bërthama e saj është e bardhë dhe të kujton trupin e një gruaje... Budistët këta drurë i quajnë të shenjtë. Gjethja e saj ka formën e një erashke dhe i ngjan  Japonisë... Ja – Po - Nisë.

E kishim nisur me një femër, natyrisht misterioze dhe po e vazhdonim me një dru edhe më misterioz me dy sekse, madje me një erashkë të blertë që i ngjaka Japonisë, dru për të cilin edhe Gëtja kish shkruar një poezi e që, natyrshëm, në këtë rrëfim, edhe ai do të kthehet në një personazh të zakonshëm.

 

Nisa të ndërtoj mendimin se Ajo krijesë poshtë, në fond, ishte brumosur nga çlirimi i energjisë së librave, të personazheve të panumërt që lëviznin mes një kaosi të rregullt në trafikun e fantazive tona. Pra, lëvizjet e tyre në kujtesën tonë, përplasjet në këtë kaos, kishin krijuar Atë, femër apo mashkull, apo atë biseksual ngjyrë rrufeje. Ajo kishte qenë krijesa jonë e përbashkët, ADN-ja e së cilës ishte prej libri. Por, mënyra se si Ajo kryente marrëdhënie me secilin prej nesh, përcillte rrjedhojën se edhe ne ishim disa hije prej letre, disa zgjatje të atyre personazheve, që, siç duket, ashtu të grupuar në shoqërinë e tyre, kishin gjetur formën më të mirë për të na ngacmuar, për të na ndezur, për të na joshur e për të na bërë, në fillim dashnorë dhe, pastaj, robër. Muta-cion i vështirë. U frikësova. Më dukej se kisha arritur të kapja fillin e sekretit, që fillonte poshtë te rrënjët e secilit prej nesh. Ia thashë këtë nëndrejtorit të Bibliotekës dhe ai, krejt papritur, më sugjeroi:

- Po sikur në sallën shkencore të organizojmë një mbrëmje vallëzimi... më kupton, Drin, mbase na shfaqet Ajo...

- Mendoj se të ka vajtur mendja shumë mirë...Veç ka rrezik që të peshkojmë të gjithë të njëjtin peshk - shtova unë, - por, sidoqoftë,  duhet provuar.

 

Të nesërmen, salla e madhe e katit të dytë u boshatis brenda një ore. U lajmërua  një djalë i shkathët me dixhei e, natyrisht, të gjithë lexuesve iu shpërndanë ftesa të thjeshta, të shtypura në kompjuter: “Nesër në ora 18, me rastin e Krishtlindjeve dhe përfundimit të vitit, në sallën shkencore organizohet një mbrëmje vallëzimi, me personelin dhe lexuesit e bibliotekës”.

Një koktejl i thjeshtë: limonada, birra, pak verë të kuqe, kikirikë, mollë, patatina, byreçka, bajame të kripura. Çuditërisht kishin ardhur të gjithë lexuesit e ftuar. Kishte edhe nga ata, të cilët vërtet qenë të njohur si “gjahtarë koktejlesh”, por shumica qenë kureshtarë për të parë nëse Ajo do ta ndiente veten të ftuar në këtë veprimtari. Të gjithë qenë veshur bukur, me shije. Veçanërisht të moshuarit erdhën në mbrëmjen e vallëzimit me një ndjenjë ngadhnjimtarësh: secili mendonte se Ajo do vinte për të. Ethja e asaj salle të madhe, rreth 300 metra katrorë, më shumë se te sytë, binte në sy te gjunjët që dridheshin. Ishin mbi 80 burra dhe gra, të cilët qenë ftuar të merrnin pjesë në atë mbrëmje speciale vallëzimi.

- Ne jemi gracka, - i thashë Kastriotit - që besojmë se do ta kapim atë, njëlloj si loja e Hamletit me shfaqjen...

- Vetëm me një ndryshim, - ma ktheu Kastrioti duke rregulluar syzet mbi hundën e kërrusur, - Ajo, laraska, e kupton lojën që në embrion dhe kurthi hamletian mbase e bën për të qeshur...

Filloj muzika, në mos gaboj një serenatë korçare. Disa zëra meshkujsh dhe femrash ia morën këngës. Pastaj, valsi “Valët e Danubit”. Kërcimtarët ishin të paktë, kishte njëlloj ndjenje tkurrjeje, njëlloj frike, apo pritjeje... Ajo duhej të vinte... Kaloi një gjysmë ore. Të ftuarit shkuan në tryezat anësore, ku qenë vendosur të gjitha joshjet e koktejlit. Shumica e festimtarëve nuk mund ta çonte ndërmend se kjo ishte një mbrëmje provokuese. U veçova me një gotë verë të kuqe. Ajo nuk mund të dilte nga vera, as të kërcente nga ndonjë shishe shampanjë. Po... nga kishte ardhur që po kërcente me gjeneralin në pension? Si kishte hyrë pa u pikasur...? Gjenerali, i gjatë, nofullgjerë, a thua se vinte nga një familje mokrrash, bluante buzëqeshje të pafund, dhe ishte aq i lumtur, sa dukej sikur e kishte harruar atë vietnamezen e përdhunuar para një gjysmëshekulli.

- Uuuuu!- u dëgjua një murmurimë nga salla, kur panë se Ajo, e vluara jonë, çuditërisht kishte mbirë pa u pikasur dhe e kishte mbërthyer për beli gjigantin Naim, gjeneralin në pension.

Kuptova se gati të gjithë të pranishmit prisnin “Atë”. Ashtu, e bukur, e hajthme, si e gdhendur nga një gur i çmuar jashtëtokësor, e veshur me një fustan të hollë prej mëndafshi të kuq, përtej të cilave as të linjtat nuk dalloheshin, mbase ngaqë nuk kishte, rrezëlluese si gëzim fishekzjarri, Ajo rrotullohej me gjeneralin plak, me supet e saj prekte ajrin dhe e drithëronte, me këmbët e saj hutonte dritën e hijet dhe te ne mbërriti përplasja e valëve.

- Tërmet, më duket! - tha profesor Kastrioti dhe vuri dorën e majtë te syzet, sepse tek e djathta kishte gotën e wiskit.

Tërmet nuk ishte, po valët magnetike, që buronin nga trupi i Saj, kishin  nisur atë çoroditjen e zakonshme dhe të gjithë, pa përjashtim, nuk dukeshim sikur frymonim në një sallë në mes të kryeqytetit, po sikur gjëndeshim në një pyll, ku busullat me shigjetat e këmbëve dhe duarve, ulërinin për ndihmë.

- O Zot, si mundet që një femër të sjellë tërmetin!- ia bëri sërish profesor Kastrioti dhe, në atë çast, sa  hap e mbyll sytë, gjenerali trupmadh u shemb në dysheme dhe salla u shembëzua me një “uuaaa!” e zgjatur.

U shtanga. Vendosa gotën e verës në parvazin e dritares, nga ana e kopshtit të Gingko Bilobas dhe trëndafilave dhe vrapova në ndihmë të gjeneralit. Ajo, shpirttërmeti, më pa pjerrtazi, siç shikojnë sytë e adoleshenteve, tallëse, dhe më pëshpëriti te veshi i skuqur:

“Budalla, atij iu kujtua vjetnamezja e përdhunuar...!”.

Askush nuk e dëgjoi pëshpërimën përveç meje.

Brenda sekondës, ai trup gjigant, u çua në këmbë, buzagaz dhe, a thua se ishte leva e Arkimedit, e ngriti sallën në ajër. Të gjithë, si të dehur, u përfshinë në vorbullën e një alegrie marramendëse, ku sfidoheshin të gjitha shkallët rihter të tërmeteve, ku ritmet e zemrave s’i njihnin kufijtë e ku gjithkush, nga njëzetë deri në tetëdhjetë vjeç, u ndje i dashuruar. Ajo, gjithnjë me të kuqen ndjellëse, kalonte sa në krahët e njerit, te krahët e tjetrës, herë si femër e herë si mashkull dhe ashtu, e ndezur, bërthamë e një zjarri që s’e kupton fjalën “hi”, iku, avulloi, apo u tret, mbase në ajrin e sallës, mbase te sytë e atyre tetëdhjetë vallëzuesve. Ikja e saj platiti sallën, djaloshi i dixhei-t fërkoi sytë, mori një telefon celular të gjerë sa pëllëmba dhe i tha dikujt përtej atyre mureve:

- Eja në bibliotekë se po bohet nami!...

Muzika pushoi dhe vura re se edhe bredhit të Krishtlindjes i qenë fikur dritëzat, a thua se Ajo, kishte zbritur në sallë nga ai bredh, ia kishte rrëmbyer shkëlqimin, e kishte shpërndarë gjithçka te pjesëmarrësit e marramendur, pastaj qe tërhequr sërish në zbaticë, po brenda bredhit... Dikush kërkoi të falur, sepse duke vallëzuar kishte hequr spinën nga priza e bredhit, e cila u vendos sërish dhe ia dha pemës së shenjtë ndriçimin e mëparshëm; megjithatë, Ajo dhe Ai, Krishtlibri, mungonte. Natyrisht bisedat u ndezën dhe të gjithë, pa patur turp e ndroje nga njeri-tjetri, nisën të flasin për dashuritë e para, të realizuara apo të dështuara dhe në sytë e secilit shkëlqimi dalëngadalë u vesh me një push mjegulle.

Nëndrejtor Valteri m’u afrua dhe më tha:

- Na iku, na iku pa e takuar, pa e filmuar... o Zot, si na iku!...

- Mbase e kanë regjistruar kamerat vëzhguese, - i thashë mikut tim dhe, në çast, të dy, e lamë sallën dhe u drejtuam te dhoma pesë metra me lart, ku në ekranin e vetëm mund të shihje ç’kishin filmuar kamerat  vëzhguese.

Ajo që pamë ishte tejet zhgënjyese: një sallë me tetëdhjetë njerëz në delir, që kërcenin secili më vete, a thua se ishim ndonjë sekt fetar, që thërrisnim në joshje fantazmat.

- Kjo është e tmerrshme!- tha zëri vajimtar i Valterit,- çfarë t’i themi ministrit, po policisë çfarë t’i themi?!...

- Ti, a vallëzove me të? – e pyeta nëndrejtorin.

- Natyrisht që vallëzova dhe e di ç’më bëri përshtypje? Vëthët, vëthët prej platini... Më duket sikur rrotulloheshin dhe na filmonin...

- Sikur ta dija, - ia ktheva me një zë të frikësuar – Ne nuk e filmojmë dot, por Ajo na ka filmuar... Ajo gjithnjë na filmon, Ajo të gjithë i ka filmuar.

- Si të jetë një jashtëtokësore! - tha nëndrejtori dhe bëri të dalë.

E ndoqa pas, por, kur hymë në sallë, gjithçka më krijoi përshtypjen se ishim para një mangalli me prushin e nxirë nga urina e sapoderdhur, mbase e gjeneralit.

 

(Shkurt, 2010)