Vangjush Ziko: Apokalipsi ynë

APOKALIPSI YNË

Vangjush ZIKO

DRITAT E TOKËS

Det me drita.

Të verdha.

Të kuqe.

Shumëngjyrëshe.

S' janë drita parajse.

Të ferrit do të jenë.

Drita

me shkëlqim paraje

dhe lumturie të rremë.

Ëndrra të ndritshme,

Të dridhëshme.

Ëndrra të frikëshme.

Çdo gjë sëprapthi.

Bota

veshur me lëkurë vetëtitëse

gjarpëri.

KOMETA

Nuk kam parë kometën.

Në Bethleem

s' kam qenë n' atë shekull.

Kur Zoti

dha shenjën për botën tonë të vdekur.

Përkulur mbi grazhd

puthi Birë,

Mesinë.

Me buzë drite e puthi.

U verbuam.

Dhe s' u verbuam.

I besuam.

Dhe s' i besuam.

Ia mbërthyem Birë

pas kryqit...

Ndezim kometën

çdo vit.

Kometë që s' ndrit,

prej letre...

S' digjemi vetë.

APOKALIPSI YNË

Apostulli

shkroi për ne Apokalipsin.

Zbuloi atë

që s' e shohim dot.

Ne na verbon eklipsi

edhe një pikë lot.

Sa të butë jemi

në ëndërr

dhe dashuri!

Sa bukur thonjtë fshehim

mjeshtërisht.

Mbeten gërvishtjet

në zemër,

në shpirt.

Plagët i qepim me lazer.

Për nervat

kemi elektroshok...

Kur jeta jonë do zbrazet

nga qelbi q' e ndot.

Apokalipsin tonë

kush do ta shkruaj.

Ç' apostull do na e huaj.

Me ç' ngjyrë do hidhet në letër...

Veç ngjyrën e gjakut mos ketë.