Vangjush Ziko: Një krëhër bredhi kërkoj

NJË KRËHËR BREDHI KËRKOJ

Vangjush Ziko

NJË KRËHËR BREDHI KËRKOJ

Një krëhër bredhi kërkoj

këtë mëngjes të zymtë.

Mendimet pleksen

si gërshet i dendur i reve.

Dielli

nuk ka për t' i hapur sytë

Shi

tërë ditën do derdhet.

Qajnë mendimet.

Fjalë  thahen,

bëhen trokë.

Më mbështjell

mjegull' e pêrhime

dhe trishtimi i tokës.

Një krëhër  bredhi

kreh mjegullat e rënda.

Më rrëzon

sklepat e thara

të ëndrrave.

NUK E DI

Nuk e di

kush  shkeli i pari

këtë shteg

në këtë pllajë pa fund,

të rrafshët.

Nuk e di

kush zbriti i pari

në ferr

dhe kush i pari u ngjit

në parajsë.

Nuk e di

shtegtarin e fundit

që do shkelë këtej pari,

kur kësaj rruge

do  mbijë prapë bari.

Fillimi dhe fundi

kanë një trajektore.

Jeta me vdekjen

shkojnë dora- dore.

Shkojnë

dhe në sy shikojnë

njëra -tjetrën.

Vdekja tremb jetën.

Jeta qesh

me vdekjen.

BUZËQESHJA E NËNËS

M' u kujtua nëna ime, e ndjera,

 plak' e drobitur.

Iku mbuluar

me buzëqeshje të ndritur.

Ndriti ëmbëlsia.

Ndriti dashuria.

Bukuritë i ndritën

mbi të sajën fytyrë.

S' i shterruan kurrë.

Vdekjes nuk ia dha.

Neve,

Jetës kujtim i la.