Dy poezi nga Vaso Papaj

Vaso Papaj

 

 

Ftesë shkrimtarit

Khaled Hossein*

(poemth)                

 

Nuk e di në do të njiheshim një ditë,

por unë me ty jam mrekulluar.

Kam siguri mbi gjithë siguritë

Nobelin do ta kesh  në duar…

Vijmë të dy nga vënde të përzhitur,

ndoshta të dëshpëruar,

por që jetët tona të përngjanin,

kurrë s’e kam kujtuar.

Veç, kemi një ndryshim:

Unë s’kam luajtur nga vendi im.

Ti në Amerikë folezën ke ngritur,

pa dëshirë, miku im…

Nuk e di, cili ka dal i fituar!?

Unë s’të ndoqa. Mos kam bërë gabim?!...

Qoftë edhe këtë për të kuptuar,

do të ftoja në qytetin tim .

 

Të shikoje diellin zjarr

si zhytej  për të shuar etjen

çdo mbrëmje te Currilat.

Të shikoje vilën e mbretit, varr,

vilën e mbretit pa mbret,

sikur të kishim kaluar Termopilat.

Do të shkonim atje,

te Shkëmbi i Bardhë,

tek vendi i betejë së madhe,

kur në Romë luftohej për pushtet.

                                                       

Që atje do t’ shikoje  kodrat e qytetit tim,

si kurrizi i një krokodili në luftim

që njerëz ka ngënë për jetë,

pafund.

As për  varre s’ ka vend më,

kërkund.

                                                          

Dhe në fund,

ja  kodra ime:

Ia thonë emrin Moisiu.

Ësht’ vendi ku kam shkelur që  fëmijë.

Atje shumë erë sjell veriu.

Balona  do të ngrinim unë dhe ti.

Po, po, balona, i dashur Khaled

dhe do të bënim garë si në Kabul.

Dhe garën do ta fitoje ti vetë,

gjuetari ishe ti.

E dije mire lojën e pikiatës,

atje në Kabul, në prag të shtërngatës…

 

Ndërsa unë, ah unë…

Seç kishte ky qyteti im,

gjë krejt tjetër:

Mbaj mend që, kur isha fëmijë,

bridhnim te kodra e Moisiut

dhe kur balonat lëshonim në ajri,

përsëritnim refrenin e vjetër:

Lëshoji pe balonës, lëshoji pe balonës!

Kjo e bëri  këtë qytet të jetonte,

të mos i ngjante  Babilonës.

 

Eja, i dashur Khaled!

Zbardhi.

Ka një mëngjes të ndritshëm qyteti im.

Eja!

Eja të lusim namazin e mëngjezit!

Krishtin e kam me vete sot:

“Shko!” më thotë.

                                                   

Mos më shiko me vërejtje.

Mos më bëj po atë pyetje,

që dua ta bëj’ edhe unë!...

A ka një buzëqeshje këtu, mes nesh?

Asgjë më shumë.

Ka, sigurisht që ka:

Asimetrike, mezi duket,

po është diku, diku këtu…

Pa ç’ka se ngjan me një gjethe pylli

që dridhet

nga rrahja e krahëve të një zogu të trëmbur

që përpjet hidhet,

për shpëtim.

Do ta presim të rritet,

sëbashku, krah hapur,  miku im.

 

Nesër do të vijë pranvera.

Flokët e borës do të shkrihen

dhe atëhere buzëqeshjen do ta kemi të paanë.

Nuk  jemi mësuar me fildispanjë.

Me pe, me pe, i dashur Khaled

dhe do t’i ngremë balonat përpjetë, përpjetë,

gjer tek retë…

Duke ndjekur diturinë e qytetit tim të vjetër:

Lëshoji pe balonës, lëshoji pe balonës,

për të mos i ngjarë kurr Babilonës!…

Prandaj, kam të drejtë të mburrem

e nga ky vend kurrë të mos shkulem.

  

*Khaled Hosseini është autori i shquar

afgan  i romaneve “Gjuetari i balonave”

 dhe “Njëmijë diej vezullues”  të shitur

 miljona kopje  në të gjithë botën.

   Me profesion mjek, ka fituar statusin

 e azilantit politik që në vitin 1980 dhe

 jeton në Kaliforni të SHBA.

                                                        

           

Dimrit tim

 

Secili e ka  një dimër që s’harrohet

Kështu e kam dhe unë një si kujtim

Mes librash ai në këmbë rri e shtrëngohet

S’ do më vinte mirë, ta shihja si  jetim.

 

Po ja, së fund, si një udhëtar i mirë,

që nuk le vend pa shkuar e pa parë,

u ktheva prap atje, te koha e vështirë:

Të bëj shoqëri me të, si t’ishim në altar.

 

Atje, pranë tij, ka dhe gënjeshtarë.

Ngjitur e shtrënguar, po s’ ia kam frikën.

Ai nuk ka ndryshuar, mbeti ëndrrimtar,

edhe pse i heshtur, e bën polemikën…

 

Ishin kohë të tjera, e keqja s’kish të sosur

Rinisë  t’ia thuash, as  nuk e beson.

Njëzet vjet në mur, mbeti i murosur.

Edhe sot  me shkas, heshtja e rrethon.

 

Piramid’ e vjetër ësht’ vështirë të shembet

Idhujt janë idhuj, rrojnë për inerci

Koha ësht’ gjykatës, asnjëherë nuk trembet

Akoma ai shtrënguar, më ngjan si në qeli.

 

Edhe kur e nxora, edhe kur e pashë,

megjithë lagështirën, s’ kishte fare myk.

Sa  i  freskët  ishte, e më solli  gaz.

Kishte mbetur vetëm, s’kishte një të dytë.

                               

Ndaj pyesja veten:” Po si ishte e mundur?”

S’ ishte “punë letre”, ishte kockë e fortë.

Se me mjaltë e kripë, ishte i gatuar,

që kaluar shekuj, s’ ishin prishur dot.

 

Nuk desha të ishte “ i madh ” egërsisht,

por s’ e desha kurrë edhe “të vetmuar”.

“Një dimër mes dimrash” mbeti realist

dhe pse me acar, nuk qe  acaruar.

 

E vështroja shpesh e thoja me vete:

Paska  mbetur  vetëm,  i duhej një shok.

Ahere  luta  Zotin, të më jepte jetë:

Të ngjizja një tjetër, t’i  bëja dy tok.

 

Dhe ja, ku e nxora, nuk erdhi papritur

dhe pse s’ është  dimër, prap  ngjan  si  ai.

Pranverë do ta quaj, bashkë e kemi rritur,

një stinë diellore dhënë në poezi.

 

Dyzet vjet kaluan, madje u përmbysën:

Me sa duket mbeta përgjithmon i ri.

Kishim lënë ca gjëra, që atëher’ përgjysmë,

nëse do t’i mbyllim, veç një Zot e di…