Poezi nga Vangjush Ziko

Vangjush Ziko

JETËS

Një vijë me kalem po heq në letër

Dhe dora s' e kuptoj pse po më dridhet.

Kthej kokën dhe shikoj rrugën e jetës

Ku derdhen e dredhojnë ato shtigje.

Çuditem dhe s' çuditem aspak vetë

Me lumin që ka rrjedhur n' ato brigje,

Herë dallgëzuar.Herë qetë

Si flakë që në gji të erës digjet.

Dhe hija.Edhe çapi m' u shkurtuan,

Por zemra m' i mat ditët si më parë.

Kujtimet nuk i le ajo të qetë.

Dhe unë si ushtari i liruar,

Që s' ka as uniformë dhe as armë,

Akoma thith barutin e betejës.

QYTETIT

Djepi im u krimb dhe u ronit.

Pelenat hëngri mola dhe urina.

E di në ç' dit' u linda e në ç' vit.

S' e di kur do mbaroj un' rrugëtimin.

Kalldrëmi yt u plak,më nuk po shndrit.

Dhe bari e mbuloi edhe tina.

Veç hijet e shtëpive si një rit

Me natën ikin.Me agimet vijnë.

Kur unë do mos jem e ti do jesh,

Ti djepi im i gurt' i fëminisë,

Mes zhurmave të rrugës ti mbaj vesh.

Dëdjoi ata hapa fëshfëritës,

Dëgjoje mallin tim si buzëqesh

Në rrezet e agimit shkrepëtitës.

POEZISË

O art i bukur,s' di të t' krahasoj

Përveç me dashurinë e praruar.

Në kraht' e tu dhe vuaj dhe lëngoj

Dhe rroj në qiell të shtat' i lumturuar.

Dhe miq e shokë më ke bërë plot.

Dhe as armiqtë tim s' i ke harruar.

Mes xhelozis' e smirës unë rroj

Me kokën lart dhe i pagjunjëzuar.

Ç' kuptim do kishte arti edhe jeta.

Ç' kuptim do kishte vargu i stolisur

Me lulelajle dhe pa të vërteta.

Ç' kuptim do kishte kënga e harlisur,

Si kënga e shavarit në këneta,

Pa brenga e pa blana e qëndisur.

Shkurt 2011