Zemra Shqiptare

  https://www.zemrashqiptare.net/


Shazim Mehmeti: Rrëfime nga Anëtejana (I)

| E hene, 29.11.2010, 09:12 PM |


SHAZIM MEHMETI

 

RRËFIME NGA ANËTEJANA

 

Botues: Nositi- sh

Për botuesin: Shazim Mehmeti

Redaktor:  Shpend Taulanti

Recensent: Ramadan Musliu

Kopertina & disejni: Shazim Mehmeti

e-mail: nositi@yahoo.com

Shtypi: Tringa Design

Tirazhi: 1000 copë

 

SHAZIM MEHMETI

 

RRËFIME NGA ANËTEJANA

 

 

S’KA BOTË PA BOTË, S’KA BOTË PA HISTORI…
(rrëfimi i parë)

Froni ku jam i ulur,
mbështetur rri,
mbi mua.

S’ka botë pa botë.
S’ka botë pa histori.
S’ka histori pa botë.

Një botë është një Njeri.
Një Njeri një botë është,
dhe ca më shumë.

Nuk jam Ti,
e pranoj.
Por, historinë time
kam edhe unë.

Më parë se përrethjen tënde
veten sajova.

Nuk më mjaftoi.
Vetja qe
shumë pak për mua.

E padurueshme vetmia ish,
që në zanafillë.

Njëshi veten shpiku.
Ti këtë e di,
besoj.
Te njëshi nis gjithçka.
Njëshi është njësh,
te njëshi nis rrugëtimi im
pa fund.

Më parë se Ty,
shpika erën,
zjarrin e madh,

dritën,
dhe ujin e kthjellët.

E prapë se prapë,
e prapë se prapë,
vetminë sëmundje kisha.

Fryma ime
është në gojën tënde.

Syri im
është në syrin tënd.

Veshi im
në veshin tënd është.

Ti je në zemrën time.
(Dhe unë
në zemrën tënde jam?)

Nuk thashë se më ke për zemër.
Për zemër, thashë,
të kam.

Ç
ndiejmë,
s
themi përherë.
Ves i erës është ky.
Jemi, a s
jemi erë?

Njësh për Njësh të bëra,
mbi Gjithçka.

Me një qen brenda teje,
të dërgova atje poshtë,
ku je.

Ti s
dije,
ti akoma s'di,
parajsa ç
është.

Akoma atë e përthith,
akoma atë e përfrymon,
akoma atë s
e di, se njeh.

Më kujtohet
e jotja bimë,
si shndërrohej,
si bëhej Ti.

Avullohej kurmi im,
teksa të shikoja
si hapje sytë të shohësh,
dhe e përthithje trishtimin tënd
dhe timin.

Vetmisht,
të përkëdhelte,
vetmia.

Vetmisht
e përprekje
vetminë.

E më erdhi keq për ty,
më erdhi keq për ty.

Që atë ditë e sot,
Ti veç grua dëshiron.

Buka jote e nxehtë
është grua.

Buka jote e ftohtë
është grua.

Buka jote e munguar,
edhe ajo, është grua.

Shkaku qe ky,
që bëra gruan, o Ti!

Hunda jote është gjak.
Syri yt është gjak.
Zemra jote është gjak,
o, dëshpërim!

Gjaku yt
është dëshpërim i saktë,
i saktë!

Akoma frymon
ai qen brenda teje,
e shoh.

Është ç
ekuilibër
ai nëns,
tamam qen.

Ti je
në përparësi ndaj meje.
Ti ke fundfillim,
unë fund nuk kam.

Kush ka fund
qan për pafund.

Kush ka pafund
qan për fund.

Për Fund,
unë qaj,
për Fund!!
Ti qan për pafund!!!

 

 

TI KALËROVE ERËN!...

(rrëfimi i dytë)

 

Erë siç je,

Ti kalërove Erën.

 

Dhe gjumin e parë

bëre,

pa gjumin.

 

Dhe fjete

me Mishin tënd,

pa e njohur Natën.

 

Për asgjë

s’të lakmova,

veç për mëkatin!

 

Atë ditë,

yjet shndrisnin

në pikë

të Pikëditës.

 

Si Zogj Zjarri

çuçurisnin

yjet

atë ditë.

 

Teksa ribëheshe

mbi mishin tënd,

yjet për së pari

e njhnin gëzimin.

 

Gëzim yjesh,

mëkati yt!

 

Sa shumë kam qarë,

mbi Vdekjen

e parë,

tënden,

mbi Atdhe!

Sa lotë kam derdhur,

o Mrekulli!

 

Qiejsh

shumë Shira

u derdhën, atë ditë!

 

Siç e sheh,

s’e shpika unë shiun,

e shpike Ti!

 

Dhe

Rilindjen

e Mishit Mëkator,

Ti shpike!

 

Ti shpike,

Atdheun Grua,

dhe Bijtë e tu të Vdekjes,

që vdekje s’njihnin

e vdekje shpikën,

pa ditur ç’bëjnë!

 

Së brendshmi,

Bijve të Vdekjes,

Xhelozinë u lexoja.

 

Dhe qaja,

pandaras,

për ta!

 

Sa shumë

ua xhelozoja

Xhelozinë!

Sa shumë

ua xhelozoja

Mëkatin!

 

E s’arrija t’i kopjoj,

e s’arrija t’u përngjaj,

fare,

o Ti!

 

Ti shpike

Atdheun e burrit,

dhe gjaku yt shpiku

Vrasjen  për këtë Atdhe!

 

Ky qe çasti

kur njoha Dhembjen tënde,

Pikëllimin tënd

të Madh,

e të parë!

 

Ky qe çasti

kur së pari

dëshirova vdekjen time,

në Anëtejanë!!!

 

 

MË SHUMË SE BURRIN, GRATË FJALËN DUAN!...

(rrëfimi i tretë)

 

Më shumë se burrin,

më shumë se burrin,

gratë fjalën duan.

 

Kjo qe arsyeja

pse shpika fjalën,

e ta vura në gojë.

 

Ti

as nuk dije

ç’është vdekje,

as nuk dije çështë varr,

kur gjakun tënd

vrave,

për grua.

 

M’u desh

të të dërgoj

Sorrë mbi krye,

të të krokasë,

të të mësojë

për Vdekje

e për Varr!

 

Ti

vëlla s’ke dashur kurrë.

As sot e kësaj dite,

Ti vëlla nuk do.

 

Ti je

gjak prej gjaku.

Ti je Gjakgjak,

Gabimi im i madh!

 

Dhe dëshpërim

je Ti!

O Ti,

që vëlla vret,

për grua

e për asgjë!

 

Me fjalën

që ke në gojë,

Ti qesh në verandë ere,

kap çuçuritjen e yjeve

e më thua:

faleminderit Njësh,

faleminderit Njësh,

që më bëre njeri!

 

Faleminderit më thua,

po njeri nuk je,

o mjerim, mjerim!

 

Veç mjerim

Ti je,

Ti je fara

që hodha gabimisht!

 

Të mbolla lule

e mbive therrë!

 

Të dhashë nur,

të dhashë fytyrë,

të dhashë

dhe frymën time

O Ti!

 

Ti sa hape sytë,

sa shijove

diell, tokë e ujë,

qeshe me cinizëm

e më the:

“Më jep dhe grua

dhe shporru

n’daç!

Që tani jam Njësh!

Jam Njëshi Njësh!”

 

Ky qe çasti

kur mallkova veten

për së pari herë!

 

Ky qe çasti

kur mallkova veten

dhe të mallkova ty,

O Dëshpërim!

 

Dhe mallkimi im

të ndjek,

dhe mallkimi im

përjetë

do të të ndjekë

O Mallkim, Mallkimi im!!!

 

 

TË DUA, NJËSH!

(rrëfimi i katërt)

 

Baaahhhhhhhh!

Ma zuri frymën

mallkimi!

 

Të dua, o Njësh!

Të tillë siç je sot

dhe siç do të jesh

edhe nesër.

Dhe pasnesër.

Dhe...

...dhe në të paspasnesërmen

e pafundit pa fund.

 

Me erën

që kalëron mbi ty, të dua,

dhe me shpirtin tënd

që kalëron erën

drejt meje.

 

Me erën erë në erë

dhe me erëerën në ty.

 

Me flakëzjarrin

në zemrën tënde,

dhe me zemrën tënde

në zemrën time flakëzjarr.

 

Me mallkimëmblin

në shpirtin tënd,

dhe me shpirtin tim

ëmbëlmallkim.

 

 

Me dhembjen

kozmike

që na ndjek.

 

Me ndjekjen e kozmikes

dhe me kozmikën

e ndjekjes.

 

Me mëkatin e ëmbël

dhe me ëmbëlsinë mëkatore.

 

Deri në qelizë

dhe përtej qelize.

 

Te e fshehta

 fshehtake.

 

Te magjia e fshehtakes

dhe te atomi i pazbuluar

i fshehtësimagjisë.

 

Të tillë siç je

dhe

siç do të  jesh.

 

Këtu

dhe atje.

Atje

dhe këtu.

 

Në Anë

dhe në Tejanë.

Në Tejanën e Anës

dhe në Anën e Tejanës.

 

Në zemrën e qiellit

që sajova për ty dhe veten time

dhe në qiellin e zemrës

që sajova për veten time

dhe për ty.

Në nënqendrën e nëntokës

që fshehtova për ty dhe për veten time

dhe në nëntokën e nënqendrës

që fshehtova për veten time

dhe për ty.

 

Në vorbullën vorbull

të ujit dashuror

dhe në vorbull vorbullën

e dashurisë ujore.

 

Në cepin e poshtëm

të yllit mëngjesor

dhe në këndin e kreshpëruar

të mëngjesit yjor.

 

Në ankthin e pritjes  jetë

dhe në pritjen e jetës ankth.

 

Ty që di ta zbukurosh

mëkatin tim,

Ty që di të më lejosh

ta zbukuroj mëkatin tënd.

 

Ty që di ëmbëlsisht

ta mëkatosh të bukurën,

Ty që di mëkatisht

ta ëmbëlsosh bukurinë.

 

Të dua

siç di të dashurojë

vetëm Mbinjëshi Njësh,

siç di të dashurojë 

vetëm Njëshi Mbinjësh!!!

 

 

SHPIRTËRAT NUK I ZGJODHËM NE!...

(rrëfimi i pestë)

 

Shpirtrat

nuk i zgjodhëm ne.

Zemrat

nuk i zgjodhëm ne.

 

Ndjenjat

nuk i zgjedhim ne,

trupat, fytyrat,

nuk i zgjedhim ne.

 

Për asgjë sjemi

meritorë,

meritor është Njëshi,

Mbinjëshi Njësh.

 

As vend,

as mend,

as frymë,

nuk zgjodhëm ne,

as sot,

as dje,

as pardje!...

 

Nuk zgjedhim dot,

dot nuk jemi meritorë,

për asgjë.

Meritor është Njëshi,

Mbinjëshi Njësh.

 

Dhe mendimet

dhe paramendimet

si zgjedhim ne.

Meritorë nuk jemi

për asgjë.

Meritor është Njëshi,

Mbinjëshi Njësh.

 

Paramendomë

siç e ka shkruar Mbinjëshi,

siç më ke në ndjenjë.

Siç të kam në ndjenjë,

të paramendoj.

 

Kam kohë të të paramendoj,

kam kohë të të ndjej,

kam kohë të të dua,

pa pushim.

 

Në dritë

dhe në padritë,

në pafundin e pafund,

me dritë

dhe me padritë,

paramendomë!

 

Paramendomë si Njësh

(siç mendoj se më ndjen),

në kokër shpine shtrirë,

paramendomë!

 

Mëkatesh zbuluar,

trupshtruar,

si prej nëne lindur

paramendomë,

nën një dritë të kaltër

lulake

nurake

ku vërtetësia vdes!

 

Dhe mendoje veten

deri në dritëlindje engjëlluar,

si prej nëne lindur,

zbuluar,

të tillë siç të paramendova,

të tillë siç të paramendoj

dhe në këtë çast,

të tërë

dhe më këmbë,

përballë Njëshit,

mbi Njësh!

 

O Hënë e luluar dritëshe!

O Hënë e rilindur

mbi malmëkat lulor,

që hapin nis e hedh

drejt Njëshit malmëkat!

 

O Hënë e mëkatuar ëmbëlore!

Po e lë këtu paramendimin,

O Hënë!...

 

Tashmë, je ti Njëshi

që më paramendon

si Diellin mëkator,

si Mbinjëshin e shpluar, malmëkat!

Je ti Mbinjëshi

që derdhesh me dritëtrup,

me dridhje,

e me Hënëmëkat

sipër Mishit Diellor,

sipër Njëshit Mbinjësh!!!

 

 

DASHURI ZOGJSH ËNDËRRORË, NË DITËN QË ZBRITI NJERIU MBI TOKË...

(rrëfimi i gjashtë)

 

.......

 

Oh, Skifter!

Sapo e zbulova botën!

Je shumë i mirë!...

Je shumë i mirë!...

 

Po më mirëson ti, o Pëllumbeshë!

Të dua marrëzisht!

Me ty,  dritën zbulova!

 

Ooooo,  sa frikë,…

sa frikë kam të dua dikë!...

Nuk e ke idenë!

Kisha qenë mirë nën lëvozhgen time!...

Tani kam frikë veten,

tani kam frikë fluturimin e lirë

dhe pse ndoshta do më bëjë mirë

ky fluturim me ty!

Por, të kam zemër, Skifter!

Kam frikë se të dua

më shumë se ç'mendoja!

 

Meqë s'të kam pranë,

të paramendoj, o shpirt,

të paramendoj,

si të përqafoj,

si të puth, të zhvesh, ...!

Dhe nuk më mjafton, o shpirti im!

Paramendomë duke të rënë në gjunj,

duke ta nuhatur aromën trupit

o dashuri e rilindur, dashuri!

Ti i shpike gjunjtë!

Nuk do mund të të lija

të më bijsh në gjunj!

Ti veç do uleshe në gjunjtë e mi. 

Do rrija përbri teje,...zemër!

 

Dashuromë, o Pëllumbeshë,

me tërë forcën dashuromë!

Merrma kokën në duart e tua,

e më puth, e më shtrëngo,

e më lejo të tretem

deri në qelizën e fundit,

në zemrën tënde,

në shpirtin tënd,

në trupin tënd!

Me ty e shpika dritën,

me ty e shpika fluturimin!

Më ndjej brenda teje, o Jetë, o Fluturim!

Paramendomë duke u tretur,

duke u bërë ujë,

në trupin tënd!

 

Ti e shpike imagjinatën!

Zemër,

shpirt,

Skifter!....

Imagjinata jote

është shumë e fuqishme,

di të shtegtojë!...

 

Jam i lindur të të dashuroj,

je e lindur të më dashurosh,

o Shpirt Pëllumbeshe!

Ti mi jep jetës, aromë!

Dashurohet me shpirt e për shpirt,

o Shpirti im!

Ti shpirtin shpike!

shttttttttttttttttttttttttttttttttttt!,

mos na dëgjojë Mbinjëshi Njësh!

 

Shtttttttttttttttttttt,

le të dëgjojë!

Ai na shpiku me zjarr!

Ai është si ne!

Më puth,

më përqafo!

 

Të puth fort!

Me ty jam si nën hipnozë...,

rrokur fort në krahët e tu!…

Ti dhe hipnozën shpike!

 

Shpirti im,

nuk di në je e vetëdishme

për lumturinë që më jep!

Ti e shpike lumturinë!

Krahët e tu, përreth qafe i ndjej!

Dërgomi buzët e mishta,

gjuhën e lëngësht!

Ti po e shpik përthithjen,

shpirti im!

 

Ti e shpike dorëzimin!

Jam e jotja tani,

dhe pse ne frikë!...

Ai na shikon!

Shtttttttttttttt!

 

Ti e shpike përjetësinë!

E imja qofsh përjetë!

Ai e di,

Mbinjëshi na do, na do! 

Ndjeje dorën time në flokun tënd,

ndjeje frymën time në veshin tënd,

ndjeje kalimin e shpirtit tim drejt trupit tënd,

drejt shpirtit tënd,

përmes gojës sime në veshin tënd!

Shijoje pëshpërimën e dashuringjitjes,

shpirtngjitjes,

trupngjitjes,

zemërngjitjes,

zemër!

Ti pëshpëritjen shpike!

 

Të ndjej shpirt!

Nuk e di  për sa do të jem e jotja,

qielli është i kaltër, i madh !

Ndoshta një kalimtare e rastësishme

 në zemrën tënde jam,

por ... të ndjej,

të ndjej,
o zemër, o Skifter!

Ti e rishpike ndjenjën!

Më shtrëngo fort tek gjoksi yt i shpluar!

Dua ta ndjej rrahjen tënde zemërore,

dua të bashkohem me të,

të tretem në të!

Ti dhe tretjen shpike, Skifter!

Ti shpike dridhjen, Pëllumbeshë!

Ne i falemi fatit,

atij i falemi ne!

Më rreh zemra fort,

të ndjej, të ndjej!

Përfytyroj si mishrat tanë bëhen një,

jam brenda teje, 

po çmendem misheshpirt në ty,

një dridhje e ëmbël rrëmon me mua,

të dua, të dua,

brenda teje jetoj!

Jeto dhe ti me mua brenda teje,

përjeto,

përjetomë me ëndrrën tënde,

Pëllumbeshë!

Ti dhe ëndrrën shpike!

 

Ti shpike përmbushjen,

ti më përmbush!

Jemi kaq larg

dhe  arrin të më përmbushësh kaq shumë

kaq thellë!

Ti shpike ribërjen,

ti më ribën,

ti më bën të mos ndihem bosh!

Ndihem e engjëlluar teksa flas me ty,

teksa përjetoj me ty!

Ti rishpike dashurinë,

ti më dhuron dashuri!... 

Do më duash gjithmonë kështu,

o Njëshi im, Skifter?

 

Gjithmonë, gjithmonë, Shpirt!

Ti shpike pafundin!

Më ndjej si tretem me pafund,

më ndjej në më të thellën, tënden thellësi,

në çdo qelizë më ndjej!

Ti shpike qelizën!

Më ndjej si bëhem ujë brenda teje,

në thellësinë tënde ujore po zhytem thellë, thellë!...

Ti shpike ujin dhe thellësinë,

ti po e shpik zhytjen!

Dhe ti bëhu ujë, o shpirti im,

dhe ti bëhu ujë!

Më ndjej,

më ndjej si pi ujë në ujin tënd!

 

Ohhhhhhhhhhhhh!,

më tërbove!...

Ti shpike tërbimin!

 

Tërbohu, shpirt Pëllumbeshe!

Ky tërbim është fillimtërbim!

Ti shpike fillimtërbimin,

ti shpike rrugën!

Ne kemi më rrugë për të bërë,

ne kemi më për t'u dashur,

për njëri tjetrin na bëri Ai!

Ti shpike rishkrehjen!

Ma ndjej,

ma ndjej rishkrehjen, shpirti im,

thellë brenda teje rishkrehjen ma ndjej,

dhe ti rishkrehu bashkë me mua,

me mua, o Shpirt!...

 

Ti po e shpik ofshamën, zemër,

ti më lë pa fjalë.

Nuk kam gjuhë,

nuk kam fjalë,

kam veç këngën në këtë çast yjor!

Ti këngën shpike!

Të ndiej shumë thellë,

shumë thellë!...

Oohh, sa thellë, sa thellë!

Jam e përzjarrur,

ti po e shpik zjarrin, shpirt!

Ti po e shpik dhe ujin, dhe notimin!

Më duket sikur të kam pranë

dhe i shoh sytë e tu

me sytë e mi të brendshëm, shpirt!

Je i tëri muskul,

je i tëri brenda!

Ti po e shpik brendinë,

ti po e shpik shpikjen!

Dashuroma rishkrehjen,

dashuroma rishpikjen, shpirt!

 

...............

...............

 

 

Shtttttttttttttttttttttttt,

Pëllumbesha ime,

fli,

pusho!...

Ti shpike gjumin!

Më vonë do e shpikim,
rishtas dashurinë!

 

Shttttttttttttttt,

Skifteri im!

Ti shpirt i furrishëm,

që loz me mua

si erënjomëza me purtekën!

Ti shpike sërishjen!

Dashuromë sërish!!!...