Vullnet Mato: Gjenerata jonë e palumtur

Vullnet Mato

GJENERATA JONË E PALUMTUR

Ne ishim një brez

i lindur si përrenj,

për të vaditur thatësirën

e të gjitha moshave.

Por koha na ndali

pa u bërë lumenj,

për të ujitur kënetën

e korit të bretkosave. 

Ne lindëm për kurorat

e lavdive të munguara,

por klima na ndali

dhuntitë që në bisqe.

Për të kurorëzuar

lavditë e pamerituara,

na la në hije

rezatime të  fuqishme.

Vajzave u thaheshin buzët

për një puthje,

dhe u fishkeshin mollët

në shportëzat e pritjes.

Derisa fanatikët

këmbëkryq pa ngutje,

të ujdisnin me mblesët

çmimet e shitjes.

Djemve u përvëlohej

damari i gjakut rinor,

nga zinxhirët e moçëm

të ndrydhjes patriarkale.

Për të shuar

urinë e zjarrit mashkullor,

duke shtrydhur testikujt

me erotik artificiale.

Guximtarët duhej

të kopsiteshin gjer në fyt,

me trupin dhe mendjen

peng për “sakrifica”.

Përndryshe rreptësia

e absurditetit utopik,

fajin e ndonjërit 

mund të lante me krisma.

Mendimtarët duhej

të merrnin doktrinën,

si vaksinë kundra

ndikimit të huaj si virus. 

Përndryshe shpata e orakullit

mprehej tinëz,

dhe u vringëllonte mbi koka,

për t‘i bërë sus !

Në dekadat vrastare

me përgjime dhe ankthe,

nxitej urrejtja mes nesh

dhe gjithë botës së lirë.

Derisa në tela me gjemba

rrethuar na mbajtën,

si Faraoni skllevërit

e piramidës në shkretëtirë.

Tani që piramidën tonë

me forma të imituara,

fshesa kohore

nga sytë po na e fshin,

brezi ynë sheh në ekrane

ëndrrat e dështuara.

Gjenerata jonë e palumtur

në ikjen pa kthim...