Marshi i Talibanëve

Nga Dea Butrinti
  
Errësirë, shpellë, mjerim,
Padituri e robëri,
Skutë qorre ku përplasen instiktet më të çmëndura
Të nënvetëdijes së sëmurë çnjerëzore;
Barbari,  llahtari e injorancë,
Mëndje e sëmurë,
Erë e pluhurosur shkretëtirash,
Gropë, pus i zi,
Gjakderdhje e shkatërrim,
Urrejtje e balsamosur shpirtrash pa jetë,
Djaj që flasin në emër të zotit e të krijimit,
Fytyra të zeza, të nxira e të sterosura,
Orgji, mëkat e pabesi,
Sy të përgjakur nga krimi,
Që në grabitje e sipër, depërtojnë si shtaza e uritur
Me epshet e tyre kafshërore nën perçet e çarçafët e zinj,
Kësaj pëlhure skllavëruese që mbulon me hijen e vdekjes çdo Gjurmë njerëzore!
Fatalitet, shëmtim që mbjell zinë,
Uri e skamje,
Kërcitje dhëmbësh pa dhëmbë,
Ngërdheshje buzësh pa buzëqeshje,
Gërhatje shpirtrash pa dashuri,
Përdhosje ndjenjash pa jetë,
Kacafytje banale trupash të dhunuar,
Mohim e katastrofë....
  
Metastazë malinje në trupin e vëndit tim,
Helm i zi, polucion e opium vdekjeprurës,
Ideologji skllavëruese,
Imponuar me forcë e me dhunë nga këmbë pushtuesish,
Kafshim gjarpëri, mohim identiteti,
Rrëshqitje fatale në greminë…
Shporruni mjekrra e çarçafë të zinj
Nga trojet e shpirtrave të lirë,
Nga vëndi i ilirëve të vjetër e të rinj,
Atje ku nis agimi (Alba – nia) i qytetërimit më të vjetër,
Atje ku djelli shkëlqen e ndriçon deri në thellësi,
Atje ku dallgët e detit shkumëzojnë
Me bardhësinë e tyre të kaltër e me gjallëri,
Atje ku bukuria e lashtë
Ndërthuret me të renë e me progresin,
Atje ku mbretëron dashuria,
Jeta, këngët, energjia!
  
Shporruni në shkretëtirat tuaja,
Atje ku keni mbirë për herë të parë si farë e keqe!
Futuni në shpellat tuaja o zëdhënës të ferrit,
Shpirtra të robëruar skllevërish të djallit!
Gremisuni, varrosuni,
Largohuni nga kjo botë
Ku keni lënë vetëm shijen e hidhur të vajtimit,
Largohuni nga kujtesa e mbarë njerëzimit,
O hije të zeza, o mjekra të zeza,
O çarçafë të zinj, o ëndra të zeza !