Kalosh Çeliku: Shtrigani Allahut me nuska p?rqafe

SHTRIGANI ALLAHUT  ME NUSKA PËRQAFE

Nga KALOSH ÇELIKU

E kam nj? t? mir? n? jet?: kurr? nuk i kam besuar pasqyr?s. Përndryshe, kam plot minusa në jetë. Tek – tuk edhe ndonjë plus. Edhe pse, her? pas here jam i detyruar t? q?ndroj për disa minuta para pasqyr?s: shoh fytyr?n, krehi flok?t, mjekr?n, v? k?sul?n time karakteristike n? kok?. Ndoshta, edhe e kam të vetmen pasuri trash?gim nga t? par?t, kaçakët që u ngjitën maleve brez pas brezi me pushkën krahut për Liri. Tjetër, nuk kan? pasur mund?si t? gjith? shqiptarët ta shohin veten n? pasqyr?. Ndonj?ri, n?se e ka par?, e ka par? veten n? nj? cop? t? thyer pasqyre ose xhamat e dritareve. Shqiptar?t n? ato koh?ra nuk kan? pasur buk?n e goj?s, e ku m? t? mendojn? p?r ta par? veten se si duken n? pasqyr?. Mjafton, kanë pasur mauzerrin. Nagantin në brez. Dhe, bombat nëpër hatulla. Pasuri me të cilën janë krenuar nëpër shekuj. E kanë ruajtur pragun e Shtëpisë. Megjithat?, ja dikushi edhe e p?rmend pasqyr?n. Fatkeq?sia, e p?rmend, por kurrë nuk e ka par? veten n? pasqyr?. Ose, e ka par?, por kur e ka pyetur pasqyrën se: kush ?sht? m? i bukuri n? bot?, pasqyra e ka mashtruar at? dit?. I ?sht? p?rgjigjigjur ashtu si tek ajo p?rralla e bukur popullore “Borëbardha”: ti je “patrioti” im, Shtrigani Allahut m? i bukuri n? bot?. Posa e dëgjon këtë përgjigje Shtrigani Allahut, e shtrembëron kësulën leckë mbi vetulla. Mustaqet vesh më vesh, nuk ia rrëfen pasqyra. Më kot i hap syt, e improvizon situatën: burrat e këtij soji, patjetër duhet të kenë edhe mustaqe turku. I përdredh para pasqyrës gishtat në ajër sikur t’i kishte mustaqet. Punemadhe, që nuk i ka as këto mustaqe, edhe këto shenja burrërie ia rrëfen pasqyra. E  n? an?n tjet?r k?rkon t? tjer?t burra, edhe at?, shqiptar?t ta shohin veten n? pasqyr?. Populli, q? kurr? nuk ka pasur mund?si t? ket? pasqyra nëpër dhoma, edhe pse e ka par? veten mbi puse në mes të kopshtit, para se ta l?shoj? kov?n e ujit. Ose, n? ndonj? hurdh? te Mulliri i Arapit. Megjithat?, nuk i ka besuar asaj pasqyre. E ka ditur se ?sht e rrejshme, pasqyrë Anadolli. Ndonj?her?, nuk e thot? t? v?rtet?n. E shi sot ky, “analisti yn? politik”, do q? edhe n? koh?n e sotshme shqiptar?t ta shohin veten n? pasqyr? si n? koh?n e Shtrig?s Plakë. Dakord, e para shqiptar?t nuk i besojn? më pasqyr?s. E dyta: mvaret edhe kush ua nxjerr? shqiptar?ve para fytyre at? pasqyr?, ose ua varë në mure të odave shqiptare. Dor?n n? zem?r, mund t’ua nxjerr? dikushi i gjakut, po jo edhe melezi q? nuk di kend e ka n?n? e kend bab?. Shkurt, t’i porosis? shqiptar?t ta shohin veten para pasqyr?s. I bindur jam se: ky në shtëpi nuk ka as qen, as mace. E si do t’i pri një Partie politike ky kungull Stambolli?! Për lopë, dele e kuaj, nuk flasim në këtë shkrim. Gjeli e di, kurrë duke i përplasur fletët nuk i ka kënduar në gardh, t’ia thirrë agimin me këngë. Edhe këto kafshë shtëpiake nuk i ka Shtrigani Allahut.

       E v?rtet?, shqiptar?t dikur nuk kan? pasur si sot pasqyra n? mure. Tekefundit, edhe nuk kan? dashur ta shohin veten n? pasqyr?. Ose, çdo shtëpi shqiptare e ka pasur pasqyrën e vet në mes të kopshtit. E kan? par? veten p?r çdo dit? para se ta nxjerrin kof?n me uj? nga pusi n? Katund. Vet?m e çuditshme, del sot nj? “analist politik”, dhe u thot? shqiptar?ve: ju duhet ta shihni veten n? pasqyr?. Përmëtepër, duhet t’i “përmbaheni parimit se, nëse kryetari të thotë se miu është luan, besoji kryetarit dhe jo syve…”  edhe, “bariun nuk e bën të vlefshëm ajo që ka në kokë, por shkopin që ai mban në dorë…” I thotë: “Bariut” të maleve me dele e desh me këmborë me brirët disa herë rrotulluar rreth veshëve, që pasqyrën e mban me vete bashkë me bukën në janxhëk. Edhe shkopin e thanës me kërluk, Nagantin në brez me mauzerrin përqafe. Dhe, verë – dimër gunën e ogiçit krahëve në shi e borë.

       Edhe: kush është më i mençur “bariu” apo qeni?! Gjithësesi Bariu, që e ushqen qenin me bukë. E qeni që nuk i del zot Shtëpisë. Kopesë me dhenë, haram i qoftë buka!

       E ne në Katund edhe kuajve u varim përqafe nuska. Megjithatë, ata ishin kuaj shale, përdallim nga këta kujat e soçëm me nuska përqafe, shumë edhe më besnik. Kuaj me shalë që im At i shalonte në Katund. E sot, i kalëroj unë me një laps në vend të thuprës thanës në dorë nëpër libra…

       E them k?t? se: shqiptar?t gjith? jet?n e kan? par? veten n? pasqyr?, po a e ka par? veten ndonj?her? n? pasqyr? ky “analist” melez politik?! Jo, nuk e ka par?. Them un?: autori i k?tij shkrimi. Shkaku se, po ta kishte par? veten, ky “analist politik”, kurr? nuk  do ta hapte goj?n n? gazet?. E t? mos flasim në mjetet e informacionit të thashethemeve, edhe sot si dje duke ua ndërsy policinë letrare krijuesve “të rrezikshëm” për shtetin. Megjithatë, është koha e theshethemeve. Koha, kur këtë “patriot” melez, pasi ia mësoi shteti gjuhën shqipe nëpër redaksi komuniste, e bëri edhe shkrimtar “disident”.

       Dhe, “Bariu” q? ka shkopin n? dor?, me siguri i ka edhe mendt? n? kok?. P?rndryshe, dhent? do t’i ruante Shtrigni Allahut. Q? fatkeq?sisht, dje nëpër redaksi komuniste me dy - tre vende pune e ruante shtetin komunist nga “irredentizmi shqiptar” pa shkop e mend n? kok?. Arm?t kryesore me t? cilat “Bariu” i ruan dhent? nga Ujku. Vatha t? mos jet? shesh i valleve t? Shtriganit Allahut me shok?, po sht?pi e dhen?ve q? i ruan “Bariu”.

       Edhe gjatë kohë shqiptarët do të vuajnë nga ky soj i “analistit politik” i theshethemeve, që e bartin me vite mbi shpinë si Nastradinicën gomari i Nastradinit. E i tërheq përdore me litar kanapi rrugës Shtrigani Allahut. Zoti i shpëtoftë shqiptarët nga vetvetja! Shtrigani Allahut me nuskat e Hoxhës përqafe, që natë e ditë rri para pasqyrës!…