Cikël me poezi nga Kostaq Duka

Kostaq Duka

(cikël me poezi)

Botë

Botë

e copëzuar në mijra botë

që ndizen e shuhen për ditë…

Botë

veç nën këmishën diellore

dhe pelerinën e natës

në vërtitjen pa fund i bashkon të gjithë

Botë

pas lëkurës tënde ngjeshur me të tjerë

edhe pse shpesh them

larg rrëmujës e dashurisë së reme

më mirë në vetvete

edhe pse botëzë-thërmijë.

Kontrast

Rrëzohet fëmija

Bërtet me të lebetitura

Pret prindi ta rrëmbejë në krahë

Ta përkëdhelë e mbulojë me të puthura.

Rrëzohet plaku

Dhimbjen kafshon

Rrënkimin rrëzon

Humnerave të shpirtit.

………

Në rini

me rrezen e diellit

erën

ujin e ëmbël të liqenit

dallgën e detit

luaja gjithë gaz e furi……

Tani

rezja,era,ajri ,uji

luajnë me mua

më prekin lehtas, me përkëdheli.

Borxhi

Ju lutem

mos më kërkoni borxh.

Pamundësia per t’u ndihmuar

Më shkakton vuajtje.

Ju lutem

Mos më kërkoni borxh.

Pas mohimit të ftohtë

U trembem pikpyetjeve iluzive

Vrastare të dashurisë njerëzore.

Ju lutem

Mos më kërkoni borxh.

Jetës i jam qepur me thonj

Ju më kujtoni greminën

Ajo është pranë

Po s’dua ta shoh!

Sendërtimi i Poezisë

Në fillim një tingull

Pastaj një rrokje

Tek fjala u ngjit pazgjidhmërisht.

Dhe fjala

Tek vargu

U serëndit

Në hapësirën e vet

Si ta kish përjetësisht.

Vargu

U shkund, lëvizi

Gjithë drithërimë.

Diku në një strofë

Mendimin,figurën

Zjarrmoi të lirë.

Së fundi

Poezia si një avion

Drejt shpirtërash

U nis në fluturim…

Korrik 2010.