Sulejman Abazi (Neshaj): Ku fshihen udbashët shqiptarë?!

Ku fshihen udbashët shqiptarë?!

Nga Dr. Sulejman Abazi (NESHAJ)

Dorëheqja e Zafir Berishës nga organet drejtuese të PDK-së dhe dalja e tij deputet i pavarur në Kuvendin e Republikës së Kosovës, nuk është rasti i parë dhe besojmë se nuk do të jetë as i fundit. Pikënisja e shkërmoqjes politike të partisë së dalë nga lufta fillon nga Prizreni. Kontradiktat që funskionojnë në jetën social politike të vendit, ku në përgjithësi opinion i shëndoshë nuk rezonon aspak në qëndrimin e tij ndaj koncepteve politike që zbatojnë partitë politike dhe drejtuesit e tyre, nuk ka se si të mos gjejë ndikimet e veta tek njerëzit e ndershëm e idealist, të cilët kanë dhënë dhe vazhdojnë të japin kontribute në zhvillimin kombëtar dhe nuk janë të prirur të nënshtrohen me servilizëm politikave bajate e poshtëruese, që realisht kanë mbytur jetën shqiptare kudo.

Fenomeni i dorëheqjeve dhe largimeve nuk është i rastit në një situatë politike të mbingarkuar, mbi një varfëri të skajëshme, në prag të një krize të brendëshme, e cila ka për emërues të përbashkët shterpësinë politike të udhëheqësisë dhe orientimin e tyre drejt interesave klanore e përfituese në kurriz të shqiptarëve të stërmunduar. Ato kanë ndodhur më parë në struktura të tjera dhe nuk është çudi që të pasohen me të tjera raste (sikundër duhet të ndodhë në solidaritet politik me degë e seksione partiake, Zafirin, Leartin e shumë të tjerë) për t’i dhënë një mësim të mirë klasës politike, e cila më shumë se sa për interesat e Kosovës dhe të Kombit Shqiptar, i ka kthyer sytë nga pasurimi dhe korrupsioni politik, moral e material.

Rasti i largimit të ish ushtarakëve të lartë të TMK-së në momentin e kalimit të kësaj strukture në Frorcat e Sigurisë së Kosovës (FSK), ndoshta është momenti më delikat që meritonte vëmendjen e opinionit të brendshëm politik dhe shoqëror në Kosovë, por që për fat të keq, u anashkalua vetëm me deklaratën e Ministrit të Mbrojtjes Muja, dhe vetëm kaq. Kush ishin këta që u larguan dhe u dorëhoqën nga struktura ushtarake? Pse pikërisht këta dhe çfarë përfaqësonin ata brenda TMK-së? Pse ata nuk ishin dakort me mënyrën se si u ideua trasformimi i forcës ushtarake? Çfarë shikonin ata të padrejtë në këtë reformë dhe trasformim?

Ndoshta pyetjet mund te jenë të shumta, por ato kanë edhe një fund për të arritur në një kundërpyetje, e cila më së shumti duhet të arsyetohet për të larguarit dhe të dorëhequrit: Mirë se mirë që bëhet ky veprim denoncues i hapur, me sens qytetar, kjo i nderon ata në dinjitetin dhe personalitetin e tyre. Por ata nuk mund të shkojnë qetësisht në shtëpi dhe të ndihen të çliruar se bëhë gjithçka për këtë vend. Njerëzit e ndershëm dhe idealist që e duan punën, Kosovën dhe Shqipërinë e kanë të nevojëshme të tregojnë se janë të vendosur në misionin e tyre njerëzor dhe kombëtar. Ata dorëhiqen apo largohen, por kjo nuk mjafton. Ne sot mund të dimë shumë gjëra për Kosovën edhe mbi dymbëdhjetë pikat e rikolonizimit të saj, të shpjeguara në mënyrë bindëse nga Demaçi që në vitin 2004, por ne nuk dimë sot ku janë udbashët shqiptarë që kanë sjellë Kosovën në këtë situatë, ku janë, në Qeveri, në Parlament, në institucione, në Shtabin e Përgjithshëm të FSK-së, në KEK, apo ku tjetër. Ne dorëhiqemi, largohemi në shtëpi, ata vazhdojnë të drejtojnë Kosovën nën dirigjimin e eksperimentuesve inkuzitorë politik mbi popullin shqiptar të Kosovës, në emër të “humanizmit dhe të demokracisë”(!). “Sot, tërhiqte vëmendjen Demaçi para 6 vitesh, Kosova është vendi ku po bëhen eksperimente të palejueshme dhe ku po "vriten" parimet themelore të demokracisë e humanizmit nga ata që nuk do të duhej ta bënin një gjë të tillë”. Dhe në fund ai shton: “Mjaft më”!

Kujt ja kërkojëm këtë, atyre që e kanë sjellë këtë situatë dhe që nuk dëgjojnë më nga ai vesh, apo vetes sonë, që kemi lejuar në mënyrë të papranueshme të viktimizohemi, duke iu përkulur njerëzve të pamerituar në Tiranë, Prishtinë, Shkup, Ulqin e kudo tjetër ku shqiptarët vuajnë, e do të vazhdojnë të vuajnë dhe vetëm kaq. Jo. Më parë se sa t’ua kërkojmë të tjerëve, t’ja kërkojmë shpurës së politikanëve shqiptarë, që e kanë përçarë popullin me premtimet bajate, duke abuzuar me demagogji të rëndomtë si megafonë të prishur në gojën e “baballarëve të demokracisë dhe humanizmit njerëzor”, përtej shpresave të humbura të kombit që ende vazhdon të kërkojë drejtësi.

Edhe një zë ndryshe dhe kundër që përfaqëson revoltën e brendëshme të rinisë sot në Kosovë, për drejtësi dhe vetevetendosje, edhe ai zë po tentohet të mbytet në të gjitha format dhe presionet, të burgoset, të kryqëzohet, vetëm e vetëm se kërkon drejtësi për popullin që derdhi gjak për ditën e lirisë dhe të pavarësisë, për idealin e Bashkimit Kombëtar.

Jo vëllezër! Nuk do të mjaftonte kurrë për ne shqiptarët, që vetëm t’i heqim një petë lakrorit. Ne duhet të mendohemi mirë për t’i nxjerrë fundin tepsisë. A nuk e kemi kuptuar se këto petë tentohet të mos hapen kurrë, sepse udbashët shqiptarë e ndjejnë larg rrezikun e diskretitimit dhe njëherazi, nxitojnë të shtojnë petë të tjera lakrorit të historisë sonë tragjike. Të mos harrojmë se koha e vrejtur në Prishtinë sjell shi edhe në Tiranë. Do të përsëris shprehjen e Demaçit: “Mjaftë më”, por këtë radhë, nuk e kam me ata që sot kanë rikolonizuar Kosovën dhe nesër do të mbajnë përgjegjësi politike për të ardhmen e saj. Këtë kërkesë e kam me bashkëkombasit e mi, për t’ja nisur nga vetja, të lëshojmë rrjedhën e fuqishme të lumit Drin në të dy anët e tij, jo për të mbytur Shkodrën dhe Shqipërinë, por për të pastruar një herë e mirë “haurët e Avgjisë”. Dhe këtë sinjal tashmë e kanë dhënë njerëzit e mirë të Prizrenit Historik.