Novela e forumisteve te forumit shqiptar IV

NitRoshi

...Ne hyrjen e Aeroportit nuk kishe ku te hidhje kokrren e molles, nersa une me ca fara luledielli ne dore, teksa pertypesha shkujdesur isha duke pritur Denkun. Pas nje gjysem ore do te merrnim avionim tim personal dhe do te niseshim per te pare Formula 1. 3 badiguardet e mi me qendronin perrreth te gatshem te me mbronin me trupat e tyre ne ndonje rast rreziku. Une vazhdoja te pertypja tere qejf farat e lulediellit te pjekura e me pak kripe. Ato leshonin ate aromen e kendshme qe ua kuduliste hundet kalimtareve. Jo shume larg meje me zuri syri Demollarin, dhe Ahmet Shqarrin te cilet edhe ata kishin kohe qe me shikonin. U bera shenje te afroheshin. Po e shtyj kohen me keta mendova, sa te vij Denku. Ata u afruan , dhe pasi shtrenguam duart me thane se ishin duke pritur Shumakerin. Do te iknin se bashku ne Formula 1. Demoja dhe Ahmeti ishin miq te vjeter te Shumakerit, dhe ne cdo gare benin tifozllik per ate. Shumakeri erdhi pas Disa minutash. Fjale e dyte qe me tha, ishte " O nit me jep ca fara, se une vdes per fara te pjekme". Pas tij zgjaten doren edhe Demoja me Ahmetin.
Denku erdhi pas dhjete minutash. Zbriti nga ferrari, dhe pasi e tokem u nisem drejt avionit. Shumi me Demon,Dhe ahmetin na u luten ti merrnim edhe ata ne avion. Hajt se po i marrim me tha Denku dhe ashtu beme. Gara zhvillohej ne qafe kerrabe. Ne do ta shikonim garen nga helikopteri. E kishte prenotuar Denku nje sepse i veti kishte patur nje problem perpara dy ditesh. Ne sendiljen e avionit kisha lene nje qese te madhe me fara te pjekura. Shumakeri nuk po ja ndante syte. I kishte mbaruar ato qe i kisha dhene, dhe tani kishte filluar te kafshonte thonjte. Nuk Zgjati shume dhe ishim ne Aeroportin numer 38 te Tiranes. Fare rastesisht Denkut i zuri syri Vranickin i cili po vraponte drejt nesh si i terbuar. Denku ndaloi dhe e priti. Vranicki dukej i shqetesuar. Ata biseduan pak, dhe pastak Vranicki u larguar duke u ngerdheshur, por pak me i qeshur. Ai beri disa hapa, dhe u kthye perseri. Duket se i kishte kerkuar Denkut disa fara luledielli, pasi po ikte duke u pertypur me syte gjysem te mbyllura nga kenaqesia. He po ky c'donte e pyeta Denkun. Me kerkoi qe te nderhyja per heqjen e embargos ndaj Amerikes, dhe i premtova se do te shikoja se cmund te beja.
Ne morem helikopterin, ndersa demoja, Shumi dhe Ahmeti ishin larguar drejt pistes. Shenja e nisjes u dha, makinat startuan, por jo ajo e Shumit. Ai kishte hapur dritaren dhe ngeshem pertypte farat e lulediellit.Une ktheva koken nga nga Denku, dhe te dy ja plasem te qeshurit. Shumi na kishte vjedhur qesen e farave, dhe i dhene pas kenaqesise se tyre e kishte harruar garen. Shumi doli i fundit, ndersa une e Denku qe kishim vene baste per te
humbem nga 3 milion $. Po kush po pyeste per dollaret. Nuk kishim fara per tu pertypur. Kishte qene nje dite e keqe per te dy. Te heshtur u kthyem ne Chikago. Kishte qene nje dite e gjate...