Xhenc Bezhi
POEMË MËRGIMI
Kush prej hallit kush prej lakmisë
Ja kem kthye kurrizin shtëpisë
E ja shtuam një gajle vetit
Morëm rrugët e kurbetit
Veç të dalim njëherë jashtë
Se krejt punët do bëhen mirë
Tu mendua se qumësht e mjaltë
Do të kem për darkë e sillë
Por mërgimi s´ ishte lojë
Ku shkojnë njerëzit me shëtitë
Siç e shohin do nga larg
Humb gjithçka kur humb të ritë
Mbrapa shpine i lamë prindërit
Qe n´kujtese na mbetën prore
N´minutë të fundit s´ju kem pranë
I lamë pleq i gjetëm vorre
Kish pas thanë një plak një vend
Një fjalë te urte qe mbahet mend
Dheun e huaj bir ta tregofshin
E në te kurrë mos te qofshin
Po na erdh puna nje ditë
Vendit tanë me i thanë këtu jemi
A do të del kush me na pritë
Vend për varr a do të kemi
Vajtoret çka do të thonë
Po u shkoi mendja me vajtua
Dy fjalë në rend a mund i vejnë
Kënd ma parë kanë me mallkua
Një qind vjet rob te Serbisë
Pa i pas borxh e pa i pas hak
Tash e tutje rob të lakmisë
Na ka hy si drogë ne gjak.