Aleko Likaj: Një fund vere i trishtë

Mezi i Gushtit i vitit 97- të, pati edhe një ngjarje të pazakontë atë verë, nw plazhin tonë të vogël buzë Adriatikut. Një vajzë e re fshati, e ardhur nuk e di se nga ç'rethina banesash, që ishin larg ndonja dy kilometër, u gjet e mbutur në orët e para të mëngjezit. Që nuk ishte plazhiste, ashtu si ne hallexhinjtë e shumtë që në atë vit të mbrapsht të shqiptarëve, pas hapjes së depove ushtarake ku armët luftarake dolën  sheshit, kuptohej edhe nga fakti që trupi i 20 vjeçares ishte tejet i bardhë, dhe i pa puthur nga dielli i asaj vere të çmendur. Ata që e panë ashtu pa jetë, tek përkundej pranë bregut nga valët lozonjare, thanë se ishte e bukur si një yll, dhe ashtu e vdekur. Dukej si një nuse e vërtetë në ditën e parë të dasmës së saj.

Ç'dasëm zeza. Pa e ditur se kush ishte ajo krijesë, që kishte përfunduar tragjikisht në një mënyrë të tillë, në bisedat tona ato ditë, tek rrotulloheshim për tu pjekur në rrërën e nxehtë të plazhit, hyri e mbeti si një histori që na tronditi e preku thellë në zemër. Si ato që ishim mësuar të dëgjonim, që nga pranvera e atij viti, i cili pa dyshim, ishte e mbeti i veçantë në jetën e gjithë shqiptarëve, që u bënë edhe pronarë kallashnikovësh.

Dy vjet më vonë, kur vendosa pas njëmijë e ca lutjesh të fëmijve që po më bëheshin bura dita ditës, por edhe të gruas që po e bluante reumatizma, nga që  njëzet vite të shkuara, për më shumë se një dyzinë, kishte punuar si agronome baltërave të pafundme të myzeqesë, duke i mbajtur në shumicën e rasteve këmbët, të mbledhura me qese plasmasi brenda këpucëve. Nuk kishte e nuk gjëndeshin të tilla këpucë, që ta përballonin atë lagështi, duke mos nxjerrë dot as edhe një dimër, vendosa ashtu siç thonë, "ti ve zemrës një gurë" për të përmbysur betimin e marrë.

Së bashku me një shok, ngritëm shpejt e shpejt nga një çadër që na e kishin dhënë hua, buzë detit në të njëjtin vend ku ishim mësuar dy vite më parë. Pasi çmimi i shtëpive të fshatit ishte bërë tepër i kripur,  jo vetëm për xhepat tona që punonim si mësues, rrogtarë shteti, dhe ndoshta më i lartë se kripa në ujët e detit për këtë verë. U duk se ditët ishin të njellojta, ashtu si dy vjet më parë. Por, dhe hapsira e gjelbërt në krahun e djathtë, aty ku ishim mësuar të ngrinim çadrat vetëm ne arsimtarët, që i shtynim të njëqind ditët e pushimeve të sezonit të verës, mes valëve e diellit që të djeg si një saç i nxehtë përvëlues, ishte ngushtuar ca. Kjo, edhe për shkak të prerjes deri në rrënjë, nga ndonjë si i thonë " i pa udhë ", që i ishin dashur, veçse për tregëti. E shqiptarët  këtu nuk të falin.

Kur u duk, se po më kapte një mërzi e pakuptimte pas dy apo tre vizitave në ujin e ngrohtë e të kaltër të asaj vere, pas një jave që i ruhesha rrezeve të diellit, Vasua gjitoni im i pushimeve, më ftoi për tu bërë i gjallë andej nga klubi. Sa për të pirë një tonik të ftohtë me akull. Ky i fundit, më bëri që të çohem nga  hija e çadrës ku shtyja gjithë ditën, duke u kotur pas leximit të romaneve të fundit, që më joshnin shumë. Pak freski, mes asaj vape skëterrë, të shijon për mrekulli. Ashtu ngadalë, me pantoflat që i tërhiqja si plor traktori mes rrezeve përvëluse, bëra nga mezi i pishave, ku në zemër te tyre ishte kioska e Makut, bufetierit më orgjinal që kisha njohur deri në atë kohë. Pak i krrusur, me sy të futur e picërues, të cilët kurdoherë do ti shihje të kuq si gjaku, dhe me rremba të holla poshtë një balli të sheshtë e të madh plot rrudha, vazhdonte kushedi prej sa vjetësh, të përsëriste në çdo tre fjalë, një lumë betimesh, që më shumë se të bënin tu besoje, të ngjallnin të kundërtën. Edhe pse nuk tregonte kështu në shtat, i kishte të paktën nja 60 vjet, ndonëse nuk i pushonte kurrë e qeshura nën buzë, edhe kur delte me një leckë në dorë për të pastruar ato tre tavolina plastike të bardha, që kishte nxjerrë përpara derës. I a dhisnin vazhdimisht mizat.

Vasua më kishte bërë edhe një surprizë. Ishte ulur në krahun e majtë të Kozit, shitësit të bostaneve në atë plazh të veçuar të Adriatikut, i cili tymoste i qetë, si njeriu që i ka mbaruar që të gjitha detyrat e tij. Me sa dukej, ftesa për mua kishte të bënte edhe me praninë e atij dyzetvjeçari, që dukej i lodhur nga jeta. Kjo ishte përshtypja e parë, sapo ti hidhje sytë. Ai me një gomar të cilit i kishte ngarkuar dy kosha, i binte plazhit që nga mëngjezi deri në mbrëmje. Kabinë me kabinë e çadër me çadër, jo vetem tek të "abonuarit", për të shitur bostanet që të shijonin në ditët e nxehta, por edhe që të bënin, të të lëshonte goja lëng nga ëmbelsira e aroma e këndëshme. Nuk më kishte qëlluar që të shkëmbeja ndonjë fjalë, apo ta pyesja për çmimin e mallit, me të cilin mbante familjen, pasi ime shoqe ishte kliete e rregullt tek ai burrë, që dukej sa një grusht, ashtu i ulur në karrike, dhe dridhte cigaren me duhan dumreje, që i a sillte për merak një miku i tij nga Elbasani. Ishte vendas, e në kohên e monizmit, kishte punuar si qerexhi në kooperative. " Punë e zgjedhur mo-o-o ", thoshte sa herë që i a kujtonin, apo qëllonin ta pyesnin ashtu siç bëra unë, atê mëngjez.

Një javë më parë tek po kalonte pranë nesh, në një rërë të shkrifët e të nxehtë me këpucët që i dilnin nga këmbët pas çdo hapi, i thashë Vasos që kishte futur kokën nën hijen e një çadre të madhe plazhi, se "bostanexhiu më kujtonte një personazh të çehovit". Komshiu im kishte qeshur me të madhe, dhe pasi lëshoi," ku te ka vajtur mendja edhe ty", u kthye nga ana e tjetër për të ekspozuar në diellin e mëngjezit, atë pjesë të trupit të mbuluar me rërë. Sidoqoftë, ne tani ishim ulur perballe, dhe bostanexhiu thithte e tymoste me një kënaqësi të rrallë cigaren, që në fakt nuk ishte rrumbullakosur mirë, dhe që të kujtonte kështu, një shkop thane me gunga.

Gomari kulloste aty pranë buzë një kanali i ngarkuar me frytin e verdhë që dukej i pjekur para kohe. Kozi aty e kishte merakun. Mbasi mbaroi rrugën e parë, në të dytën mbeti në rrjetën e Vasos që se ka shokun për hokatar. Kuptova se rrinte si në gjemba, pasi i duhej që të bënte edhe  dy rrugë të tjera deri tek ara me bostan, buzë fshatit ashtu siç bënte çdo ditë . Me fitimet e verës Kozi shtynte  edhe dimrin, që në këto anë  është plot me lagështi e shira të bollshëm. " Kurbetin e kam këtu " fliste ngadalë kur e pyeta sa për të zënë muhabet. Po si i thone , fjala-fjalën, e ne para një filxhani kafeje e një teke raki "Përmeti" për të cilin betohej i zoti i klubit se ishte "safi",  dolëm tek ngjarja që tronditi plazhin dy verë të shkuara. Kozi u duk që psheretiu thellë. Uli kokën e madhe dhe e vuri mbi gjoks. Heshti për një çast, e pastaj nxori sërrish kutinë me duhan dumreje për ta dredhur përsëri ndonëse një çast më parë na kishte thënë se do të ngrihej shpejt. ishte për punë. Por Vasua... nuk lejonte që fjala të binte për tokë.

- Ishte fatëzezë - tha Kozi për vajzën që u gjet e mbytur atë mëngjez gushti, e u duk sikur u ngashërye. - Vajzë fshati mo-o-o. Jetime. E kam patur komshije. Nënë e babë nuk kishte. Rrufeja 15 vite më parë u kishte marë jetën tek hangarët e kooperativës, në  " fushë të kuqe ". Stinë mbjelljesh në arë. Verën shtatë vjeçare e mori dhe e rriti një i afërm i babait të saj. Vëllezër dhe motra  nuk kishin ata në katundin tonë, sepse nuk ishin nga ky fshat. Se ç'mesele kishin, një zot e di. Vera e para në shkollë por edhe e sjellshme fort. Për bukuri nuk kishte  vajze që t'ja kalonte  këtu tek në. Kur u bë 17 vjeç, ja këtu në plazh, njohu një djalë. Më dukej prej Tirane, që edhe ai ishte si një yll. Shumë i  bukur mo-o-o. Vera u shiste pushuesve perime e zarzavate, ja kështu siç bëj unë me ju. Djali që kishte edhe emrin Ylli, na shtiu sevda sa që u marros pas së gjorës vajzë. E mësoi jo vetëm plazhi por edhe katundi ynë. Ylli sa vinte mëngjezi i dilte përpara gocës, e shportat me perime u a shpërndanin vetë pushuesve. Pasi merrnin lekët të dy vrapin e mbanin nga plazhi i "gjeneralit". Ja atje tek ata shkembijtë. Gati një vrap pele që këtu. Kalonin se bashku orët, e nga mbasditja ktheheshin si dy pëllumba të bardhë. Djali aq shumë e deshi Verën, sa nuk u largua nga rëra e nxehtë gjithë sezonin. 

U bë si i shtëpisë deri në vjeshtë. U duk se dashuria e dy të rrinjve nuk do të shteronte si ujët e detit, por një mbasdite Tetori e pashë të përlotur të shkretën goce. Tek grarëria ishte rrëfyer jetimja. Ylli që na i kishte pasur edhe prindërit e tij prej vitesh refugjat përtej në Europë, atje në Francë, ku thonë se bëhet një verë e famshme, u nis. Djali që nuk i kishte kaluar të 25 pranverat premtoi se do të vinte sërrish. Madje për ta marrë Verën. Do ta pleqnonte me prindërit,  e do të kthehej kur do të festoheshin krishtëlindjet. E gjora vajzë i numëroi ditët me kokra misri, por ato të shkreta mbaruan shpejt. Djali nuk u bë i gjallë. Disa në katund i venin faj, disa jo. Dimri si dimri, plot lagështi. Shi edhe erë. Historia e jetimes shkonte derë më derë e katundi shtynte ditët e lagura, vjen apo nuk vjen djali. Asgjë. Hiç. Pushuesit nisën përsëri, dhe e mira vajzë  nisi të shesë perime si më parë. Veç këtë herë, me një brengë në zemër për të dashurin e saj, që i mungonte kësaj stine.

Ditët rrokulliseshin e vajza veçse ligështohej çdo çast. Kush mund t'ja shëronte plagët?  Veç ai që i rrëmbeu zemrën një vit më parë. Ne vitin e dytë, vajza mori një letër nga Ylli, e u duk se për herë të parë edhe katundi mori frymë. Nuk kishte  besoj unë, njeri në fshat që të mos dinte se ç'shkruante  ai djalë për miken e zemrës e bijën tonë, që e kishte lënë këtu në Shqipëri. Ylli u a kishte mbushur mëndjen prindërve, dhe i bindi ata për dashurinë e tij të zjarrtë. Lajmi  se në fillim të tetorit do të vinte tek ne në fshat, na gëzoi të gjithëve. Kush nuk lumturohet kur është fjala për një jetime. Por Tetori erdhi shumë shpejt e goca u hijeshua si në fillim. U duk se ishte bërë edhe më e bukur, pasi në fytyrë i ra një nur nusërie. Do t'ja bënim dasmën fshatçe, e do ti përcillnim bashkërisht. Por s'qe e thënë. Djali nuk u bë sërrish i gjallë.

Ai e kishte mbajtur fjalën. U nis që prej asaj Bordoje me tren, deri në kufi me italinë në veri, e që andej mori një tren tjetër për të ardhur  më në jug. Aty do ti hypte tragetit që të vinte për në Shqipëri. Por ç'na kishte ndodh se-e-e. Aty në Bari nuk kishte gjet mjet që ta kalonte detin. Bënte një furtunë e zallamahi që zgjati tre ditë e tre netë. Djali mo-o-o, nuk e gjeti nje kokër hoteli. Duke ndejtur aty në molo, një zonjë italiane me qen në dorë, po na e fton dhëndërin tonë në shtëpinë e saj, sa për të kaluar natën. Edhe të nesërmen bënte qamet e nuk mund ti hyje detit për në Shqipëri. Boj hesap mo-o-o. Aq shumë ishte egërsuar deti sa një mjet që është më i madh se nje pallat nuk e binte Yllin deri në Durrës.. Të tretën ditë çunin e shoqëroi përsëri zonja, por edhe këtë rradhë i thanë  atje në kapitenerinë e portit, që nuk lundronte  trageti. Çuni u kthye sërrish në shtëpinë e zonjës që po e priste me gjithë të mirat mo-o-o. Edhe ky po e falenderonte se tepërmi për këtë nder kaq të modh. Por ajo ishte pasanike e madhe,  e vejushe. Ruspi. I a vuri synë djalit tonë dhe e mbajti  aty. Ylli as që donte t'ia dinte për te. Kishte Verën këtu tek ne sa për pesëqind. Thonë se zonja kishte qëlluar magjistricë, e sa herë që bëhej gati çuni ynë, ajo na e trazonte detin.

E kyçi djalin në një prej sarajeve  të saj, se kishte plot shtëpi  në Bari. Ajo e nuk e linte më të shihte as ditë e as qiell. E donte si mashkull se ishte i kuvetshëm , kështu si djalë. Në lule të rinise mo-o-o. Goca këtu tek ne e priti, por edhe ne si katund. Hyri Nëntori. Pastaj Dhjetori, Janari... Një mbasdite të ftohtë dimri vjen një benz prej Tirane këtu, e nje burë pyet për Yllin. Thonë se ishte ndonjë i afërm i djalit të gjorë, apo ndonjë shok i besës. Fshati e mori vesh se djalin e kërkonte  familja atje,  në Bordo më dukej  se i thonë. Po në Bordo të Francës. U bënë tre muaj. Kishin bërë telefonat, se ç'është e vërteta, është për tu bërë merak. Boj hesap ti. Hane Tetor, hane Janar.

Vera u bë pikë e helm. Por edhe katundi që i vinte keq tashmë për dhëndërin e vet. Por ruspia atje në Bari të italisë e kishte  burgos çunin. Ne nuk dinim gjë në atë kohë se ç'i kishte ndodh atij qyqari, por as edhe Vera që çdo ditë tretej si qiriu. Ca nga malli, ca nga pritja. Pleqtë thonë se pritja të lodh shumë. Hajt ti gjeje ilaçin se-e-e. Iku dimri e doli pranvera, e u bë kështu seneja e dytë, që Ylli nuk u duk më në katundin tonë. Po ku të linte zonja atje në Bari të Italisë.? Të ketë shtrigë në këto kohët moderne, vetëm Aj e di që është në qiell. Sa herë që çuni i thonte  asaj ruspije se do të shkoj në Shqipëri se me pret Vera, ajo po e qiste në dritare dhe i tregonte kohën. Veç furtunë për fatin e zi të çunit. Edhe djali tretej e përpëlitej atje në thonjtë e italiankës, që e luste orë e çast për të shuar epshet e saj. Sepse për atë të shkretë punë e kishte rrobëruar tiranasin. Si div mo-o-o. Në moshë. Po nuk dorëzohej djali. I mbyllur brenda katër mureve të një kështjelle.

Thonë se ruspija ishte nga familjet më të pasura, jo vetëm të Barit. Djali plaste prej marazit pa mundur që të nisë ndonjë haber, qoftë edhe policisë për të kallzu, se i a kishte marë padrejtësisht lirinë. Por edhe për t'i çuar ndonjë lajm, Verës së tij të dashur, a ndonjë shenjë. Po italianka i kishte marrë që të gjitha masat, për ta plotësuar qëllimin e vet, duke i zhdukur edhe celularin. Kjo qyqare mbaroi këtu në katund. Nja dy çuna pej fshatit tonë, morën përsipër të shkojnë në Bari, e të pyesnin se ku kishte ngecë dhëndêri ynë. Të gjithë besonim në ndershmërinë e Yllit, dhe e çmonim dashurinë e tij për jetimen. Thonë pleqtë. Fati parathuhet që në fillim. Nuk i qesh buza jetimit jo-o-o.

Goca filloi e zu thinja. Ime shoqe Lefta, na tregon se Vera ngrihej në mesnate nga shtrati, e shkonte e rrinte tek shkëmbijtë. Aty i kishte kujtimet. Tek plazhi i "gjeneralit", ku kalonte orët e mesditës me të dashurin e saj Yllin, e fjalosej me valët që lëpinin shkëmbin, si me njerëzit e gjallë, duke pritur deri në agim kthimin e zemrës së saj të dytë. Kaloi dhe dimri i tretë, por tiranasi që ishte nisur prej asaj Bordoje, e që thonë se është atje në majë të Francës, dy vite më parë nuk ishte bo ende i gjallë. Tregojnë se e qau edhe familja, duke  menduar se do ta kenë vrarë në traget, e kufomën e kishin hedhur në detë tek të shumtit, nga ata që hedhin skafistët e që janë bërë ushqim për peshkaqenët, e gjênë e gjallë të detit .

Këtij i thonë hall or mik. Ta qash njeriun pa patur  varr. Po Vera mendonte ndryshe " Nëse do të jetë i gjallë apo i vdekur, ai do të vij njësoj ndonjë ditë. Deti nxjerr kufomat në breg, e Ylli im, në çfarëdo thellësie që të jetë futur, në breg do të dalë " Kështu  arsyetonte e mjera vajze që e kishte tretur dashuria e malli për të dashurin e saj. Plakat thonë që kishin vënë re tek jetimja disa shprehje në fytyrë, që nuk dukeshin për njerëz normal. Nënë Sofka dha e para alarmin. E kishte parë vajzën me flokë të lëshuara mbi supe një agim që fliste me zogjtë. I pyeste dallandyshet që posa ishin kthyer nga vise te tjera, e që kishin ardhur të parat për të lajmeruar pranveren, në se kishin parë Yllin e saj në bregun tjetër? Fjalosej me pulëbardhat që i bien detit pash më pash, e anë më anë.

Sofkës nuk i a vuri veshin njeri. Ku të falte katundi për  Verën e gjorë. Të gjithë e konsideronim si gocën tonë, e helmi që kish zënë atë ishte futur në çdo familje. Po hajde ta ndihmoje se-e-e. Veç se fjalën e mirë i thonim që të gjithë, e i jepnim shprese.

Dy vite të shkuara, erdh tek ne për të bërë plazh një mjek i dëgjuar nervash pij asaj Tiranë mo-o-o, i cili mori me qera një shtëpi në katund. Te zotëve te shtëpisë u shkoi mendja tek jetimja, e cila kohët e fundit e shkonte ditën mbyllur në errësirën e një dhome, e dridhej e gjitha. Doktori sa e pa me sytë e qitura, kafshoi  buzën, e u bë pikë e helm për vete. " Gjynah " u tha atyre që e çuan tek vajza. E vizitoi por Vera as mjekun nuk pranonte. Nuk donte njeri afër. " Do të vij, do të vij..." pëshpëriste, e sytë i rrotulloheshin në të katër anët. Njeriu i mjeksisë  këshilloi që të mos e lenë të dalë jasht e vetme, sepse sipas tij është e papërgjegjshme. E gjora goce, si u katandis  ashtu. Po hajde ta besonin që të gjithë. Shumë vetë nuk i a vunë veshin fjalëve të doktorit, duke menduar se kthimi i Yllit do ti kthente  buzëqeshjen , gazin, e do t'ja hiqte taksiratet që e kishin zënë si me magji. Por ajo tashmë nuk ishte në këtë botë. Asgjë nuk bënte fajde mo-o-o.

Vërtetë, një mesnatë ajo doli sërrish fshehurazi, dhe nënë Kristina që e pa ti drejtohej buzës së detit mendoi se do ti bënte mirë, do ta qetësonte, e do ta lehtësonte nga ajo gjendje ku ishte futur. Nuk ndodhi kështu. Vera i u fut detit në këmbë për të vajtur tek i dashuri i saj, atje në Bari duke mbajtur lart një shall, me të cilin shpresonte  të përshëndeste tiranasin, që i vodhi zemrën e ëndërat vajzërore së bashku. Doemos, që deti e s'prapsi, se i thonë detë, por vajza çau përpara. Atëhere uji i kaltërt që ndan dy brigjet përballë, mbylli rrugën më të shkurtër, e i punoi rengun e dytë, e atë fatalin. E zhyti në thellësi deri sa i mori frymën, e pastaj e nxori përsëri në sipërfaqe, por këtë herë pa jetë, duke i a dorëzuar valëzave të cilët e nxorën deri në agim në breg. 

Kur na dhanë mandatin, vajtëm dhe e pamë që të gjithë. Ishte bërë ashtu si nuse. I kishte rënë një nur i bukur vajzërie që i mungonte prej kohësh. Dukej shend e verë e me buzën në gaz, ashtu siç nuk e kishim parë. Tek këmbët ishte edhe shalli, të cilin thonë se, e kishte kujtimin më të çmuar nga ai djalë prej tirane. E shkreta goce. E tretit dashuria, dhe iku prej mallit për atë që i fali dashurinë e parë...

Kozi uli kokën e pastaj nxitoi të nxjerrë nga xhepi një shami. U mënjanua sikur t'i vinte turp prej nesh, e thau lotët që i vareshin  mbi faqe.

- Më falni. E di që nuk bën burri kështu.

Ne të tjerët që e kishim humbur, e rrëmbyer nga ai rrëfim tragjik, nuk u bëmë të gjallë. Atje tej u dëgjua palla e një gomari, të cilin nuk e linin të kulloste dy çamarokë plazhistë, duke e ngacmuar me një shkop të gjatë.

Kishte ra mesdita, e hija e pishës që na freskoi në mëngjez, ishte zhvendosur nja dhjetë hapa me tej. Vasua që u kujtua i pari, tha:

- Rrofshi dhe e kujtofshi që të gjithë atë vajzë. Mos paçit të liga, e mbretëroftë dashuria e lumturia në familjet tuaja.

Shitësin e bostaneve e nderuam ato ditë. Historine tronditëse të Verës dhe Yllit, ja rrëfyem edhe banorëve të tjerë, në atë lëmë çadrash të grumbulluara ne hapsirën pesë hektarëshe të pishave, e ata e përjetuan ashtu si ne.

- More, po çu bë me Yllin. Nuk mësuam ndonjë gjë. 

- Nuk pyetet Kozi më. E pe si u bë atë ditë. I shkaktuam një plagë të thellë- tha Vasua me trishtim. 

Por nuk do të zgjaste shumë, dhe kjo jo për kuriozitetin tonë, se në fund të fundit, nuk kishim asnjë të drejtë të hynim në jetën e brendëshme të njerëzve. Kozi që çuditërisht më kujtonte një nga personazhet e Çehovit, një ditë sikur të ishte kujtuar që e kishte lënë përgjysëm atë rrëfim dramatik, erdhi dhe hyri në çadrën tonë që ishte si një tendë e madhe, ku mund të fusnin kokën deri në dhjetë plazhiste. Na tregoi se dy muaj  pas vdekjes së Verës mbriti në fshat edhe Ylli. E kishte mbytur kuçedrën në Itali, e i kishte shpërthyer muret, për të qenë i lirë përsëri. Ishte shpërfytyruar, e flokët ishin kthyer në thinja të bardha. 

Tregojnë ata që e panë, se qau e shqeu gjoksin si një bishë, sapo mësoi fatin e së dashurës së tij. Thonë se ndejti një natë e një dite sipër varit të saj, duke rrefuzuar që të gjithë për të hequr dorë nga vendimi i tij. Të nesërmen, tregojnë përsëri, pasi unë nuk jam ndodh në fshat ato ditë, për shkak të një mbese në Durrës,  se e gjetën të tjetërsuar. Edhe ai i gjorë kishte ikur nga kjo botë. Ca duan të thonë se, tani gjëndet në psikiatrikun e Elbasanit. Ca tregojnë se, e morën disa të afërm të tij nga Tirana që i lajmëruan se djali mbaroi punë, dhe pak ditë më vonë, mbylli sytë dhe ai, për ti shkuar pranë  në botën e përtejme vajzës që e deshi në të gjallë. Thonë  pastaj se, këtë histori e vuri në gazetë një gazetar, që nuk di se në ç'rrethana e mësoi ngjarjen tronditëse të dashurisë se dy të rrinjve, por unë nuk e kam lexuar. Shpresoj.

Kaq tha bostanxhiu i plazhit.

Mua më ka mbetur nga historia në mëndje, ajo fund stine, Vera, Ylli, e shitësi i bostaneve.